Vietnam het is gewoon een prachtig land

Na opgestaan te zijn lopen Shane en ik met onze tassen naar de lobby om uit te checken. We werken nog snel een gratis ontbijtje naar binnen en wachten geduldig af. Na zo’n half uurtje wachten duikt onze tourbegeleidster op. Met haar lopen we naar het kantoor waar we onze tassen kunnen opbergen. Hier komen we ook in aanraking met nog een Nederlander genaamd Gerard. May onze gids zit opgescheept met drie Nederlanders uit het Noorden, Midden en Zuiden van het land. Samen met haar gaan we een bezoek brengen aan etnische minderheidsgroeperingen vlakbij Sapa. Veel van hen heb ik al in Sapa zien rondlopen met kleurrijke gewaden die je van alles aan proberen te smeren.

Na enkele kilometers de drukte van het plaatsje Sapa te zijn uitgelopen komen we terecht op een zijpaadje. Ondanks dat het allemaal een beetje toeristisch is merk ik gelijk dat de route niet bedoeld is voor gehandicapten of mensen die slecht ter been zijn . Het is een diepe daling langs allerlei kronkelweggetjes en rijstvelden. Het uitzicht is fantastisch, een mooi groen landschap met de vele rijstvelden geven het gebied een apart karakter. Ondanks dat we geen enkele berg beklimt hebben is het voor het eerst dat ik mijn benen voel door berg af te lopen, als we onder zijn.
Bij een restaurantje krijgen we een lunch aangeboden. Het is een van de weinige keren dat ik Westers eten eet gedurende mijn trip door Azië. Het is een broodje met spek, ei en de nodige groente. Ik prefereer het normaal niet boven het lokale eten maar deze keer smaakt het me heel goed na voornamelijk rijst en noodless te hebben gegeten.
Onze tocht gaat verder en we krijgen o.a. uitleg over hoe de minorties hun kleren en voedsel produceren. Alles verloopt nog heel ambachtelijk, zo worden kleren met de hand geweven en meel handmatig gemalen. Bij een bezoek aan de school krijg ik te horen dat kinderen maar 4 uur les krijgen per dag gedurende de morgen. Erna moeten ze hun ouders op het land of in het huishouden helpen. Het voelt net alsof ik een eeuw terug in de tijd ben gegaan.
Na nog een zwetende wandeltocht komen we in de namiddag aan bij het 2de dorpje. Ze hadden ons verteld dat we in een homestay zouden blijven. Hoe ze het vertelden klonk het alsof je bij de mensen thuis zou slapen. Helaas is het tegendeel waar en verblijven we in een soort van simpel hutje dat omgebouwd is tot hostel. Met ons drieën nemen we eerst nog een plons in de rivier die onderaan de heuvel ligt om af te koelen, waarna we aanschuiven aan een heerlijk bereid Vietnamees dineer.

’s Avonds besteden we onze tijd buiten zittend. Het uitzicht vanaf de veranda is alleen al de moeite waard om er een nachtje te blijven. Samen met enkele andere mensen die nog in de homestay verblijven brengen we onze tijd vertellend door. Later gaan we nog met ons drieën naar een klein barretje in het dorp. Lang kunnen we niet blijven want het blijkt al om half 11 sluitingstijd te zijn. Moe van de wandeling en de indrukken val ik de avond snel in slaap.


Het ’s morgens krijgen we de gelegenheid om rustig te ontwaken. Ik neem me hiervoor de tijd en schuif als laatste aan voor het ontbijt. Pannenkoeken staan er op het menu om de dag mee te beginnen.

We beginnen met het tweede gedeelte van onze trektocht. Ik merk op dat het een stuk warmer is om te wandelen als gisteren. Er is namelijk veel meer zon te bekennen en het hoogteverschil met Sapa is ook nog eens zo’n 600 meter. Het verloopt allemaal vlekkeloos behalve voor mij. Op een modderig stuk ben ik natuurlijk de enigste die onderuit glijd. Dat krijg je als je niet voor wandelschoenen maar voor gympen kiest.
Deze keer gaat de tocht wel ietsje meer bergopwaarts in vergelijking met gisteren. Het uitzicht is overal daadwerkelijk prachtig. Ik vind het een ontzettend mooi gebied en net als gisteren geniet ik van deze wandeltocht. Blij ben ik wel als we bij het restaurantje arriveren waar een lunch op ons te wachten staat. Moe en voldaan krijgen we met ons drieën een heerlijke noodlesoup voordat onze tocht halverwege de middag terug naar Sapa gaat.
In Sapa loop ik met Shane terug naar het boekingskantoor waar onze tassen liggen opgeborgen. Na een heerlijke douche om het zweet van ons af te wassen zoeken we Gerard weer op. Met zijn allen nemen we nog een dineer voordat onze wegen zich gaan scheiden. Shane en Gerard nemen de nachtbus naar een plaatsje in Laos, terwijl ik de nachtbus naar Hanoi neem om van daaruit een bus naar Nimh Binh te nemen.

Het is de eerste keer dat ik een slaapbus neem in Vietnam. I.p.v. stoelen die je normaal verwacht zijn het deze keer meer een soort van bedden. Na een korte stop in Lao Cai genomen te hebben vragen de 2 Noorse meisjes achter mij of ik een Iphone heb gezien. In alle haast om de wc te nemen heeft 1 van hen deze op de stoel achtergelaten. Echter is het toestel natuurlijk verdwenen. Ik spreek voor hen een aantal Vietnamezen aan of zij iemand naar achter hebben zien gaan. Het Engels is echter belabberd slecht maar het is meer de bereidheid om te luisteren wat me stoort. Samen met nog wat andere backpackers maken we nog wat commotie maar het wil allemaal niet helpen. Ik weet zeker dat het iemand in de bus maar iemand beschuldigen doe je natuurlijk niet zomaar. Ook de Noorse meisjes besluiten het erbij te laten. Een goede les om niets achter te laten.


Heel vast geslapen heb ik niet in de nachtbus maar als ik aankom is het toch nodig om wakker gemaakt te worden. Gelukkig zitten er 2 Italianen voor me die me vertellen dat het hoogtijd is om uit te stappen aangezien de bus al half verder rijd. Met de bus meelopend krijg ik mijn backpack nog te pakken en vind al snel het busje dat ik naar Ninh Binh moet nemen.

In het busje kom ik erachter dat ik mijn pet in de vorige bus vergeten ben. Helaas ik kan nu niets meer doen en de pet waar ik zo aan gehecht was geraakt ben ik kwijt. Het is gelukkig geen dure Iphone die ik verloren ben maar erom lachen kan ik niet. Door de haast heb ik ook nog niet naar de prijs voor het busje waar ik in zit gevraagd. Mijn tas werd namelijk al ingeladen voordat ik goed en wel een vraag gesteld had. Ik vraag een Vietnamees naast me wat hij moet betalen en natuurlijk krijg ik een soort van antwoord dat aanduid; ”ik spreek geen Engels”. Wel kan hij me het bedrag zeggen in het Engels als de chauffeur erna vraagt. Het is niet veel maar teveel voor deze busreis is het wel. Niet dat het me om het geld gaat maar ik merk aan mezelf dat ik me om de eerlijkheid kan ergeren. Toch wordt ik er niet boos omdat ik de cultuur ondertussen wel begrijp.
Arriverend bij het busstation heb ik een hostel in gedachte waar ik naartoe wil. Uitstappend wordt ik gelijk belaagd door een aantal mensen die me een brommertaxi of hotel willen aanbieden. Een van hen springt eruit, hij is niet opdringerig, bied me een gratis rit aan naar zijn hotel en ik heb nog altijd de keuze om naar een ander te gaan. Hij legt me de plaats uit welke in de buurt ligt van mijn uitgezochte hostel en ik spring achterop zijn brommer.
De kamer van het hotel is perfect en compleet binnen mijn budget. Ik zie nog een aantal blanke backpackers en besluit een kamer te nemen. Als ze mij zoals bij ieder hostel of hotel om een paspoort vragen realiseer ik me dat er iets mis is. Ik kan me niet herinneren dat ik het paspoort bij mijn vorige hotel heb teruggekregen. Snel check ik mijn hangtasje en mijn antwoord wordt bevestigd. Mijn paspoort ligt nog in het vorige hotel in Sapa. Bij mezelf denk ik kluns dat je bent maar tegelijkertijd verwijt ik ook mijn vorig hotel. Ik heb de sleutel ingeleverd maar zij hebben er ook niet aan gedacht om automatisch mijn paspoort terug te geven.
De man die me bij het busstation oppikt is direct bereid me te helpen. Zelf bel ik mijn vorig hotel (waar ik voor de tweede keer in Vietnam de hotelnaam van herinner omdat deze Engels is), waar ze gelukkig Engels spreken net als in dit (het is niet altijd gewoonlijk dat dit het geval is) en verneem dat ze het naar Hanoi kunnen sturen. De man van dit hotel neemt de telefoon over als hij het antwoord hoort en spreekt iets in het Vietnamees. Na enkele seconden verteld hij me: morgenavondzul je je paspoort terug hebben.

Opgelucht loop ik naar mijn kamer en merk dat ik wil bedaren. Niet vanwege het paspoort maar meer omdat ik de laatste tijd niet echt rust heb genomen. Ik was altijd wel bezig met dingen bezichtigen of nieuwe mensen te leren kennen. Vandaag voel ik de intentie om helemaal niets te doen. De hele dag hang ik wat rond, surf wat op het internet en kijk nog een niet bekeken film op mijn laptop. Laat in de avond voel ik me weer helemaal relax. Ik maak nog even een plan voor morgen en val met een gerust hart in slaap.


Met een goede nachtrust achter de rug maak ik mijn weg naar de lobby van het hotel. Ik heb me voorgenomen om een brommertje te huren en de omgeving te verkennen. Dit moet de beste manier zijn om het prachtige landschap van Ninh Binh te verkennen, volgens zowel verhalen van backpackers als enkele Vietnamezen waar ik mee gesproken heb. Tegen een uur of 9 rijd ik met een semiautomatische brommer de weg op (het is mijn eerste keer omdat de automatische al bezet waren).

Het brommertje is niet moeilijk te bereiden en het Vietnamese verkeer valt ook wel mee, al is het hier stukken drukker op de weg als Sapa. Uitkomend op de bezichtigingsroute is het zelfs een peulenschil. De weg afrijdend wordt ik voor mijn eerste plaats van bestemming gestopt door twee oudere Vietnamese vrouwtjes. Ze proberen me te vertellen of ik een boottocht met hen wil maken in een niet toeristisch gedeelte. In mijn oren klinkt dat in ieder geval meer aantrekkelijk waardoor ik besluit hun aanbod aan te nemen.
De tocht is ook veel interessanter dan de toeristische boottochtjes die her en der worden aangeboden. Overal in dit gebied is de omgeving prachtig, alleen durf ik te zeggen dat mijn boottocht het interessants is. De twee vrouwtjes die me roeien kennen iedereen die langs het riviertje leeft. Voor mij is het genieten van het Vietnamese platteland en een grot waarvoor ik me nog behoorlijk moet bukken in het kleine bootje.
Na nog een kort bezoek aan een tempel wat ik niet zo interessant vond gaat mijn weg verder. Ik kom uit bij een stenen trap die hoog de bergen in gaat naar enkele bouwwerken. Het valt in ieder geval niet mee om de hele weg te beklimmen. Het blijkt namelijk 39 graden te zijn en ik ben weer zo slim om dit midden op de dag te doen. Gelukkig draag ik genoeg water bij me en is de hele tocht naar boven zeker de moeite waard geweest. Niet alleen vanwege de gebouwen maar ook het uitzicht over het gebied hier.
Na nog enkele kleine stops maak ik mijn weg naar een mega grote tempel en pagode. Ik geloof dat het de grootste in Vietnam is al ben ik er niet zeker van. Binnenlopend moet ik een lange weg omhoog lopen. Volgens mij is het meer dan een kilometer en de hele gang staat gevuld met honderden stenen boeddha beelden die groter als mij zijn. Het is een erg interessant bouwwerk, zeker met de pagode waarvan ik al foto’s op afstand heb gemaakt. De tempel die ik aan het eind bereik bevat een grote gouden boeddha. Ik neem me even de tijd om rustig te genieten waarna ik terug naar mijn hotel keer.

Moe en voldaan schuif ik aan bij zes Brabantse vrienden die voor 3 weken door Vietnam backpacken. De stemming wordt voor mij al helemaal goed als het hotelpersoneel met mijn paspoort komt aanzetten. Hopelijk is het de eerste keer en de laatste keer dat ik het verlies. Met de Brabantse vrienden drink ik nog enkele biertjes. Als laatste eindigend zoek ik uitgeput mijn bed op.


Vanavond vertrekt de slaapbus die ik naar Hue heb geboekt. Dat geeft mij genoeg tijd om een ander gedeelte van deze omgeving te bezoeken. Na een noodlesoup ontbijt huur ik hetzelfde brommertje als gisteren. Vandaag wil ik een bezoek brengen aan een nationaal park dat zo’n 50 kilometer verwijderd ligt van Ninh Binh.

Het kost me de nodige tijd om het weggetje naar het park te vinden. Het getekende kaartje wat ik bij het hotel gekregen heb was totaal niet op schaal. Maar na een paar keer enkele Vietnamezen naar de weg gevraagd te hebben is het me eindelijk gelukt. Het kost me in totaal 3 uur om het park te bereiken, al heb ik me ook de tijd genomen om ergens te genieten van een uitgebreide lunch. Welke zoveel was dat ik er voor de hele dag vol van zit.
In het park zelf moet ik ook nog zo’n 20 kilometer afleggen om de wandelroute te bereiken. Op mijn weg maak ik eerst nog een stop bij een grot. Het is een prehistorische grot waar mensen uit de oudheid in geleefd moeten hebben. Eigenwijs als ik was zei ik dat een zaklamp niet nodig was. Ik heb namelijk een ledlampje op mijn telefoon welke genoeg licht geeft. Wanneer ik me eenmaal in de grot begeef en zo’n 10 meter door een donker gedeelte loop besluit ik te stoppen. Ik ben niet bang of claustrofobisch maar was meer bang de weg kwijt te raken. Mijn ledlampje geeft namelijk niet de hoeveelheid licht die ik nodig heb en verder zie ik geen hand voor ogen. De 10 meter waren meer dan genoeg voor mij om deze grot in te gaan.
Met mijn brommertje vervolg ik mijn weg naar een wandelroute in het park. Ik heb hoge verwachten omdat het allemaal afgelegen ligt van de bewoonde wereld en ik niet veel mensen ben tegengekomen op mijn weg. Helaas is het bij aankomst behoorlijk toeristisch en niet hetgeen wat ik dacht. Voor de 7 kilometer door het woud is een hele route aangelegd. Omdat ik er toch ben waan ik me een weg langs het pad. Echt genieten kan ik niet maar behoorlijk zweten doe ik wel. Omdat ik al een aantal nationale parken heb gezien die veel beter zijn als dit denk ik dat dit ook een reden is waarom het mij een beetje tegenvalt.
Gelukkig geniet ik enorm van de rit op het brommertje. Op de heenweg ben ik al meerdere keren gestopt om uitzichten en plaatsen te bewonderen. Echter is het nu spitsuur in Vietnam aan het worden en het is allemaal een stuk drukker. Omdat ik me op het platteland begeef zie ik deze keer ook ontzettend veel fietsers. Ik merk dat ik nagekeken wordt in iedere straat waar ik kom. In dit gedeelte van Vietnam komen zo te zien niet veel blanke toeristen op een brommertje voorbij. Ik stop op 2 plaatsen om iets te drinken. Bij beide wordt ik uitgenodigd om enkele Vietnamezen aan tafel te vergezellen. In gebrekkig Engels en met gebarentaal proberen we elkaar te verstaan. Heerlijk hoe vriendelijk de Vietnamezen op het platteland zijn.

Na uiteindelijk terug bij het hotel te zijn gekomen schrik ik een beetje van de afstand die ik heb afgelegd. In totaal heb ik iets meer dan 170 kilometer over de wegen van Vietnam gereden. Gelukkig betaal ik alleen voor de brommer en niet het aantal kilometers. Ik voeg me weer bij de 6 Brabanders die vandaag dezelfde tocht ondernomen hebben als wat ik gister had gedaan. Eentje van hen is door stoer rijgedrag ten val geraakt en heeft nu een paar schaafwonden. Niet slim om dat op onbekende wegen te doen. Ik zit samen met hen in de slaapbus naar Hue. Zij reizen nog ietsjes verder naar Hoian, welke mijn eerstvolgende bestemming na Hue zal worden.


Een beetje brak kom ik aan in Hue. Ik heb goed geslapen maar echt uitgerust voel ik me niet. Ik vind het altijd vervelend om een bus uit te stappen als een bestemming bereikt is. Tientallen Vietnamezen staan je namelijk op te wachten om een hotelkamer, scooterrit of touractiviteiten aan te bieden. Ik heb ontdek dat eerst ergens iets drinken altijd helpt. De meeste van hen hebben het geduld niet te blijven wachten en vertrekken daarom. Samen met een Nederlands koppel (ja er zitten er hier heel Nederlanders) neem ik een drankje voordat ik een hotel ga zoeken.

Arriverend in het hotel wil ik het meeste uit de dag halen. Het is nog vroeg en er is nog genoeg tijd om de vele tempels en keizerlijke gebouwen van Vietnam te verkennen. Deze keer kies ik er niet voor om het per brommer te doen maar ga mee met een georganiseerde bus tour langs alle belangrijke plaatsen in de stad.
Al snel krijg ik spijt van mijn beslissing. Ik merk dat ik er niet van houd om een bus uit te stappen en een tempel snel te bewonderen om vervolgens naar een volgende te gaan. Het Engels van onze gids kan ik net als 2 andere Nederlandse en Engelse backpacksters slecht verstaan. Ondanks dat het prachtige gebouwen zijn kan ik er om de een of andere reden niet van genieten. De informatie die me wordt gegeven krijg ik allemaal maar half mee. Ik merk dat ik erg uitgeput ben door de belevenissen van gisteren. Het wordt allemaal bekrachtigd als we een 2 uur durende riviertocht maken. Ik krijg het namelijk voor elkaar om voor meer dan een uur in een plastic stoeltje te slapen.
Van de boot aflopend voel ik uiteindelijk dat ik toch weer wat meer energie heb. Als laatste van de boot afkomend vraagt de gids me of ik wat lokaal eten wil proberen. Ik loop met haar mee naar een vrouwtje dat met een pannetje op het gras zit. Het ziet er helemaal niet lekker uit maar als ik het probeer proef ik een rijke vissmaak in mijn mond. Het is ontzettend lekker en ik kan er niet genoeg van krijgen en het kost me slechts enkele centen.

Teruglopend naar het hotel komt er een motorrijder naar me toe. Het is dezelfde als vanmorgen waar ik bij besloten heb een tripje naar de DMZ te maken (het gebied waar alles over de Vietnamoorlog te vinden moet zijn). Het zou totaal geen toeristische tour zijn en privé ga ik achterop zijn motor langs de niet toeristisch route. Thanh vraagt me of ik even 10 of 15 minuten heb om ergens iets te gaan drinken, waarop ik antwoord dat het geen probleem is.
Hij legt me uit dat hij al enkele uren op me aan het wachten is en verteld dat de trip een probleem wordt morgen. Hij kan namelijk niet de hele dag omdat zijn vrouw jarig is en wil niet tegen me liegen. Ook wil hij geen vriend sturen omdat die niet goed weten waar ze heen moeten gaan. Aangezien ik toch nog niet alles heb gezien wat ik in Hue wilde zien en daarnaast nog niets aan hem heb betaald, is het voor mij geen probleem om het te verzetten naar overmorgen. Daarnaast nodigt hij me uit om morgenavond ook naar het feest van zijn vrouw te komen. De 10 minuten eindigen in een 4 uur durend gesprek. 14 flesjes bier worden pater gemaakt en hij wil me ook nog eens alles betalen. Zelf wilde ik dit weer niet en we komen tot een 50-50 compromis. Omdat Thanh bij me is blijkt de rekening enorm laag te zijn. Elk betalen we 2 dollar en 50 cent om vervolgens ons morgen weder te zien. In een beetje aangeschoten toestand loop ik de weg naar mijn hotel terug en plof om 9 uur uitgeput op mijn bed neer.


Na enorm veel geslapen te hebben, voel ik me weer ontzettend uitgerust. Om 8 uur maak ik mijn weg naar het Citadel. Een oud gedeelte van Hue wat ik gister heb overgeslagen omdat ik gister te laat arriveerde. Na de brug overgestoken te zijn en het oude gedeelte te zijn ingelopen raak ik aan de praat met een soort van tuctuc fietsbestuurder.

De man verteld me dat hij in de Lonely Planet te vinden en ik vind de enkele regeltjes waar zijn naam vermeld staat. Er staat dat hij enorm veel over dit specifieke gedeelte van de stad en veel over het boeddhistische geloof. Ik stap op zijn fiets en laat me door de stad begeleiden. Ik leer veel over de bombardementen die plaats hebben gevonden in Hue. Veel van het oude gedeelte is herbouwd geworden. De Amerikanen hebben in dit gedeelte van Vietnam flink huis gehouden. Alle vragen die ik stel over het boeddhistische geloof weet hij te beantwoorden. Tekens, de verschillende gewaden, waarvoor gebeden wordt, mij wordt het allemaal helder.
Na de fietstocht loop ik wat nog wat rond tot er een brommertje naast me stopt. De man zegt dat hij leraar is in de Vietnamese geschiedenis. Hij vraagt of ik zin heb om ergens wat koffie te gaan drinken en ik besluit bij hem achterop te springen. We komen uit bij een klein barretje aan de rivier waar hij me een kop koffie aanbiedt en begint me allerlei vragen te stellen. Heerlijk om met de Vietnamezen ergens te zitten en een praatje te maken. Zo voel ik me helemaal geen toerist in dit land.
Na een lange koffiepauze maak ik mijn weg terug naar het hotel. Ik heb nog een uurtje over voordat Thanh me komt ophalen. Echter hoef ik geen uurtje te wachten want na een half uur zie ik hem al staan en deze keer spring ik bij hem achterop de motor.

Uitkomend in de buitenwijken van Hue kom ik terecht bij een klein huisje waar Thanh, zijn vrouw en drie kinderen wonen. Het ziet er allemaal erg karig uit maar ik zie aan hen dat zij er ontzettend gelukkig mee zijn. Omdat het de verjaardag is van zijn echtgenote is er een hele kip gebraden en ik mag ook deelnemen aan het dineer. Ik besluit om maar heel minimaal te eten en een kippenpootje is genoeg voor mij. Wel is er meer dan genoeg bier en als het op begint te raken brengen de buren steeds nieuw . Thanh verteld me dat ie maar al te graag een website wil hebben voor zijn bedrijfje (veel toeristen gebruiken namelijk Iphones en internet om informatie en prijzen op te zoeken). Omdat hij zo eerlijk en gastvrij tegen me is geweest zeg ik dat ik misschien iets kan regelen. Een simpel telefoontje naar mijn lieve broertje voor een eenvoudige website en als Jules bevestiging geeft zie ik een enorme blijdschap op de gezichten van deze mensen. Jules je moest eens weten wat je betekend voor deze mensen.
Het is al behoorlijk laat aan het worden en de alcohol begint ook in te werken. Ik vraag Thanh om een taxi te bellen die me komt ophalen. Als hij me ook nog de taxi wil betalen, sta ik erop dat dit niet gebeurd. Ik heb het idee dat de taxirit van 3 dollar evenveel kost als de halve avond met spijs en drank. Het duurt even voordat hij toegeeft maar het is me gelukt. Met een heerlijke avond achter de rug keer ik terug naar mijn hotel.


Ik waan me een weg de hoteltrap af en kom buiten terecht waar Thanh alweer ruim voortijd staat te wachten. Ik spring achterop zijn motor en we wanen ons een weg de stad uit. Met nog wat lokaal eten ergens langs de straat komen we na zo’n 2 uur uit bij het DMZ gebied. Een plaats waar veel ellende heeft plaatsgevonden tussen de Vietcong en de Amerikanen.

Arriverend in het DMZ gebied is het allemaal iets anders als ik verwacht had. Natuurlijk heb ik weer niet veel gelezen en dacht dat het een groot gebied was dat een beeld van de oorlog zou weergeven. Dit was het ook alleen had ik niet verwacht dat mensen tussen al deze historische plekken zouden wonen. Ons eerste bezoek brengen we aan een kerk en een school die na hevige bombardementen en beschietingen nog overeind zijn blijven staan. Thanh laat me weten dat de kerk een belangrijk commandocentrum van de Vietcong was en de school nog een van de weinige gebouwen is dat overeind is blijven staan. Verder rijdend komen we uit bij een memoriaal gebied waar mensen hun nagedachtenis brengen aan de overleden soldaten. Ik merk hier dat ik vreemd wordt aangekeken als ik naar binnenloop. Ik denk dat de reden is dat ik de enige blanke ben die zich tussen enkele honderden Vietnamezen begeeft. Het is een mooie en rustgevende plaats echter bevinden zich hier geen graven. Het is een plaats bedoeld voor innerlijke rust van nabestaanden.
Verder rijdend zie ik een hele hoop kleine kerkhoven langs de weg. Allen gewijd aan Vietcong strijders die zijn gedood tijdens de oorlog. Op mijn weg zie ik tevens enkele bunkers van de Amerikanen die overeind zijn blijven staan. We stoppen nog bij een mooi stuk strand om even tot rust te komen voordat we onze weg verder zitten naar de Vinh Moc tunnels.
Het tunnelcomplex dat de Vietcong hier heeft gegraven is enorm groot. Tegenwoordig is het maar gedeeltelijk toegankelijk. Er wordt mij verteld dat bijna alles ondergrond gedaan werd. Er leefden complete gezinnen, het diende als opslagplaats, er is een keuken, zwangerschapskamer etc. Enkele tunnels gaan bijna 30 meter diep de grond in. Thanh huppelt er een stukje gemakkelijker doorheen als mij. Aangezien ik een hoofd groter ben en er in sommige gangen niet veel ruimte is, moet ik me soms door een gangetje wurmen om door te lopen. Buitenstaand kan ik in ieder geval goed mijn rug voelen van het gebukt lopen.
Onze weg gaat verder naar de rivier waar vroeger Noord- en Zuid-Vietnam werden opgesplitst. Slecht een smalle brug die herbouwd is verbond het Noorden hier vroeger met het Zuiden. Aan beide kanten stonden grensposten opgesteld hoe ik van de foto’s kon aflezen. Natuurlijk bevatte iedere kant de nodige vuurkracht om zichzelf te verdedigen als de hel losbrak.

Onze weg terugkerend stoppen we nog bij een begraafplaats. Het is net zo een als in Margraten maar wel kleiner (het is namelijk niet de Toeristische). Ik schat dat er enkele duizenden kruizen staan die allemaal geen naam bevatten maar plaatsen waar Vietcongstrijders vandaan kwamen. Voor de nabestaanden is het een gedenkplaats om hun dierbaren te herdenken. Het voelt wel verschrikkelijk om eraan terug te denken wat hier in het verleden heeft plaatsgevonden.
In de avond zit ik met Thanh nog even bij een lokaal soort van barretje langs de weg. Ik heb een superdag gehad en veel gezien en te verwerken. Na nog een uurtje met Thanh gezeten te hebben neem ik afscheid en loop terug naar mijn hotel.


Nadat ik mijn hotel ben uitgecheckt wacht ik buiten op de bus. Thanh komt ook nog even langs en geeft me nog wat te drinken voor onderweg mee. Hij is echt een supergast geweest die mij een leuke tijd in Hue heeft bezorgd. Als de bus arriveert neem ik afscheid en vervolg mijn weg naar Hoi An. Een plaatsje 4 uur ten Zuiden van Hue.

Hoi An staat bekend om zijn gastronomische keuken, kledingmakers en sfeervolle straatjes. Ik merk gelijk dat het plaatsje heel anders is als al de andere plaatsjes waar ik in Vietnam ben geweest. Natuurlijk zijn er hier veel toeristen te bekennen maar zodra ik de bus ben uitgestapt voel ik direct de gezellige atmosfeer van dit plaatsje. Er zijn enkele honderden winkeltjes en tientallen restaurantjes te vinden. In verhouding met de grote van het plaatsje is het enorm veel.
Ik loop deze keer 6 hotels af voordat ik er eentje gevonden heb waar ik tegen een redelijke prijs kan verblijven. Het is de eerste keer sinds Hanoi dat ik weer in een dorm slaap omdat privé kamers buiten mijn budget gaan. Ik ben er wel blij om want in dorms kan ik ook contact leggen met enkele andere backpackers. Het is fijn om even ervaringen en goede ideeën uit te wisselen met de mensen die ik tegenkom.

Om echt iets te ondernemen heb ik niet veel zin en ik besluit bij een standje vlakbij de rivier te genieten van enkele mangoshakes. Omdat ik de slaapbus voor morgenavond naar Nah Trang heb geboekt ben ik me aan het afvragen wat ik de volgende dag ga doen. Veel zin om een scootertje te huren en weer naar een ander mooi stuk landschap of enkele tempels te gaan heb ik geen zin in. In plaats van deze bezigheden besluit ik een kookcursus te boeken om de geheimen van de Vietnamese keuken te ontrafelen. In de avond strompel ik nog langs enkele barretjes om te genieten van het sfeervolle avondleven in dit stadje.


Natuurlijk is het busje dat me komt ophalen om met de kookcursus te beginnen te laat. Het is maar een half uurtje maar het is wel vervelend als je een tijd hebt doorgekregen. Geen backpackers deze keer maar alleen maar toeristen. Ik raak aan de praat met een Amerikaanse vrouw die al enige jaren in Zuid-Korea woont voordat we arriveren op onze eerste plaats van bestemming.

Om te koken zijn er natuurlijk ingrediënten nodig. Met het busje worden we allemaal gedropt op een lokale markt waar het nodige verkocht wordt. Iedereen krijgt een handtasje aangereikt waar we alle voedsel in moeten bewaren. Van enkele ingrediënten die ik zie heb ik nog nooit gehoord. Benieuwd ben ik daarom hoe het allemaal verderloopt aangezien ik geen top chef ben.
Via een bootje gaan we de rivier op om een paar kilometer verder aan wal te gaan. We stappen uit bij een verlaten resort dat in het verleden overstroomt is geweest. Het is een mooie locatie om een kookcursus te ervaren. Geen getoeter van het nabije verkeer of ander storend lawaai. Enkele chefs staan ons op te wachten als we de kook plaats benaderen.
Het eerste gerecht waar we mee beginnen is een soort van burito. Het bestaat uit verschillende verse kruiden, groenten, garnalen en varkenvlees met een heerlijke saus. Eerste krijgen we te zien hoe de saus en alles bereid wordt voordat we er zelf mee aan de slag mogen. Na het gerecht afgemaakt te hebben mogen we het natuurlijk opeten. In combinatie met “all you can drink” vers passiefruit is het heerlijk. Het tweede gerecht een soort van rijstpannenkoek, het derde is een salade met een enorm lekker dressing en het vierde en laatste is een noodlesoup (waar we de beenderen van een rund voor gebruiken die al sinds de aankomst liggen te koken in heet water).

Met een volle buik keer ik terug naar Hoian. Ik heb een heerlijke dag gehad en ik moet nog 2 uurtjes wachten voordat de bus arriveert waarna ik mijn weg naar Nah Thran maak. Ik lees nog een beetje in de boeken van Tom Clancey’s waar ik ondertussen verslaafd aan ben geraakt, als ik later mijn weg maak naar het busstation. Hier kom ik in aanraking met Matt, een jongen uit Wales waarmee ik tijdens de busrit het nodige vertel.


Aankomend in Nah Thran besluit ik samen met Matt een hostel te zoeken. In de lonely planet staat er een beschreven die aan onze wensen voldoet. De dagen die ik in Nah Thran wil verblijven wil ik vooral relaxend doorbrengen. Het is een kuststadje waar een bruisend uitgaansleven heerst en een prachtig strand te vinden is. Dit is ook hoe ik mijn eerste dag in dit plaatsje doorbreng. Samen met Matt hang ik overdag op het strand met af een toe een duik in zee en ’s avonds genieten van 20 cent biertjes bij lokale pubs.


Nadat we vernemen dat we onze tweede nacht niet in het hostel in Nah Thran kunnen verblijven omdat het volgeboekt is zoeken we een hotelkamer. We vinden een goedkoop dat niet ver verwijderd ligt van ons hostel. Het bespaart ons in ieder geval een lange wandeltocht met de backpack.
Deze dag breng ik een bezoek aan Vin Pearl. Het is een soort van water en attractiepark dat op een eiland ligt welke zichtbaar is vanaf Nah Thran. We nemen een 13 minuten durende tocht over de langst kabelbaan over zee ter wereld. Het uizicht is spectaculair en het is genieten van de prachtige aanblik.
Het eerste gedeelte van de dag spenderen we in het waterpark waar enkele wilde attracties te vinden zijn. Sommige zijn zelfs zo ruw dat het wel eens pijnvol kan zijn. Een soort van tol waar je na een glijbaan in terecht komt besluit ik niet meer te nemen. Een behoorlijke pijn in mijn nek is wat ik voel na de tol te zijn ingeschoten. Het verbaasd me niets waarom niemand in sommige attracties gaat. De veiligheidsstandaarden zijn een beetje minder allemaal. Het andere gedeelte van de dag voel ik me als een klein kind. We spenderen enkele uren in een arcadehal, waar we de nodige racespelletjes en andere spellen die er in thuishoren doen.
Als we tegen het eind van de avond terug zijn in Nah Thrang is ook deze dag voorbij gevlogen. Ik besluit mijn open bus ticket naar Saigon te bevestigen. Echter kom ik erachter dat dit laatste ticket geen nachtbus is maar een dag bus. Voor morgen zit al alles volgeboekt en er zit niets anders op dan nog 1 dagje meer in dit plaatsje te overnachten. Het ’s avonds voegen we ons bij 2 Fransen en wat Vietnamezen die op straat hangen. Een Rus komt er ook nog bijzitten maar is niet een gewaardeerde gast voor de Vietnamezen. Stomdronken als ie is maken wij hem ook belachelijk en het kost de nodige tijd voordat hij eindelijk vertrekt.