Groen Laos

Ik wordt wakker en neem me voor een bus ticket naar Laos te gaan boeken. Dit is het eerste wat ik doe deze morgen. Veel zin om iets te ondernemen heb ik vandaag niet en ik zou ook niet goed weten wat te doen. Tempels bezoeken kan altijd natuurlijk maar op Ankhor Wat heb ik er al voldoende gezien op een dag. Het ’s morgens neem ik me de tijd om mijn dagboek bij te werken aangezien ik toch al behoorlijk wat achterlig.
Na nog een beetje in Siem Reap rondgedwaald te hebben ben ik nog iets interessants tegengekomen. Ik heb een fitnessruimte gezien en ben van plan om een keertje te gaan sporten. Nadat het weer een beetje meer is afgekoeld gedurende de namiddag loop ik de sportschool binnen. Het is ontzettend druk en er is voornamelijk oldschool materiaal te vinden. Als enige blanke tussen allemaal Cambodjanen zijn er vele ogen op me gericht. Na drie kwartier en liters zweet (het is nog altijd 30 graden en airco is er niet) ben ik er klaar mee. Het was heerlijk om even wat beweging te krijgen.
Om half 5 vannacht vertrekt mijn bus in de richting van Laos. Mijn eerste bestemming zullen de 4000 Islands zijn. Een gebied op de Mekong Rivier dat zijn karakter dankt aan vele eilanden die gevormd worden bij laag water. Momenteel is het regenseizoen waardoor enkele eilanden niet zichtbaar zijn. Daarnaast is het water ook niet helder zoals het moet zijn tijdens het laagseizoen. Toch wil ik deze plaats een bezoek brengen om deze te verkennen.
Alex vraagt of ik nog zin heb om samen met nog een andere Duitser een biertje te gaan drinken. Ik besluit hen te vergezellen en maak er nog een gezellige avond van in Siem Reap.


Ik realiseer me dat ik de avond iets te gezellig heb gemaakt als ik om half 8 de volgende morgen wakker schrik. Ik lag om half 4 in bed en dacht nog een uurtje te slapen voordat de bus arriveert. In mijn slaap zal ik de wekker op mijn telefoon wellicht hebben uitgezet. Er is niets meer wat ik kan doen en ik besluit een nieuw ticket te boeken om in Laos te geraken.
De rest van de dag spendeer ik voornamelijk in bed. Ik kijk enkele filmpjes die nog op mijn laptop staan en praat met wat andere backpackers die aanwezig zijn. In de avond besluit ik deze keer niet te gaan stappen om niet nog een dag verloren te laten gaan.


Ik ben op tijd wakker en wacht rustig af op de bus. Ik kom in aanraking met nog wat andere backpackers die naar Laos reizen. Samen met 2 Belgen, 2 Fransen en een Amerikaanse vertellen we over onze ervaringen in de bus in de tijd dat we wakker zijn. Erg veel is dat niet omdat iedereen om de haverklap wel een dutje probeert te doen.
De grenspost tussen Laos en Cambodja stelt niet zo heel veel voor. Een enkele slagboom scheidt de 2 landen van elkaar en verder dan dat is er niet veel meer te vinden dan nog enkele stalletjes die er staan. Na mijn paspoort te hebben ingeleverd voor de nodige controles wordt er ook nog geen controle uitgevoerd of ik daadwerkelijk diegene op de foto ben. Ik vind het allemaal maar een grappig tafereel hoe hier alles van een leien dakje gaat.
Om naar het eiland over te steken wordt er een kleine vergoeding gevraagd. Een man die bij ons in de bus zat is het er niet mee eens en wil dit bedrag niet betalen. Het levert de 13 andere personen de nodige tijdsvertraging op en hij blijft achter aan wal. Ik weet ook dat het naar verhouding veel te veel is dat we moeten betalen maar in sommige streken wordt de toeristensector zwaar uitgebuit. Het is niet mogelijk om alles tegen spotprijzen te krijgen en zeker niet in plaatsen waar veel toeristen komen.

Met de 2 Franse jongens maak ik me om 7 uur ’s avonds een weg door de smalle straatjes van het eiland Don Det. Het ziet er allemaal primitief uit en we vinden een eigen chaletje aan het water. Voor 2 euro per nacht heb ik een slaapplaats op dit eiland gevonden.
In het chaletje inspecteer ik mijn backpack en ik kom tot de ontdekking dat ik dingen mis. Ik had namelijk als souvenier van ieder land waar ik geweest ben vreemd geld meegenomen. Alleen mis ik deze keer 10 euro, 10 pond, 5 Australische dollar, 5 Nieuw-Zeelandse dollar en 5 Singapore dollar (bij elkaar iets meer dan 30 euro). Het kleine andere Aziatische geld zit er nog in. Ook mis ik mijn Zwitsers zakmes en ik begin nu echt te balen dat ik mijn backpack niet had afgesloten. Zeker omdat ik weet dat ik er gister nog allemaal naar gekeken heb en gebruik van heb gemaakt. Er gaan verhalen de ronde dat mensen zich verstoppen in de bagageruimtes van de bus. Dit is ook wat gebeurd moet zijn geweest aangezien ik het gister nog heb gecheckt. Balen doe ik er wel een beetje van omdat ik altijd voorzichtig ben geweest tot nu toe. Gelukkig is er verder wel niets verdwenen.

Met de 2 Franse jongens ga ik nog een hapje eten bij een van de restaurantjes. Met een Engels koppel spelen we een Frans kaartspel waar ook bij gedronken hoort te worden. We moeten ontzettend lang op ons eten wachten want het gaat allemaal behoorlijk traag. Ik had me rijst met groenten besteld en het duur wel 2 uur voordat het me voorgeschoteld wordt. In Laos gaat alles behoorlijk traag maar zo traag als dit had ik niet verwacht. Het zal nog even wennen worden om aan deze cultuur gewend te raken.


De morgen begint nogal rumoerig voor me. Omdat in een hutje zit dat op palen staat wordt ik met de ochtendgloren wakker gemaakt door een haan die zich eronder verschuilt. Het is half 6 en ik vind het nog iets te vroeg om op te staan. Als ik eindelijk om 8 uur alle moed verzameld heb leg ik me buiten in de hangmat neer en wacht rustig af tot de 2 Fransen jongens ook opstaan.

Na een ontbijtje aan het water loop ik met de twee Fransen jongens naar een van de reisbureautjes. Voor de late middag plannen we een vistripje op de Mekong rivier. Dit geeft ons nog altijd tijd om een fietsje te huren en de 2 belangrijkste eilanden van het gebied te verkennen. Op een kinderfietsje fietsen we langs de rivier omhoog naar de Franse brug die het eiland Don Det met het eiland Don Khong verbind.
Natuurlijk kan het niet uitblijven dat er een ventje bij de rivier staat met een bord dat buitenlanders een toegangsprijs moeten betalen. Allen vertrouwen we het niet en we besluiten zonder om te kijken door te fietsen. Voor Laos is het ook een belachelijk hoog bedrag om alleen een toegangsprijs voor een eiland te mogen betalen. De man komt ons niet achterna en wij vervolgen onze weg naar de waterval op het eiland Don Khong.
Ook bij de waterval wordt weer een toegangsprijs gevraagd. Deze keer ziet het er wel naar uit dat men daadwerkelijk moet betalen. Demonstratief wilde ik niet aan deze activiteit deelnemen (maar ook omdat ik al tig van watervallen heb gezien). De 2 Franse jongens wilde echter wel een bezoek brengen en ik zeg dat ik hun bij het reisbureau tref.
Op mijn kinderfietsje fiets ik 4 kilometer verder naar de andere kant van het eiland. Vanaf hier zou het mogelijk zijn zoetwaterdolfijnen te spotten. Het is een van de enige plaatsen in de wereld waar ze te vinden zijn. Helaas kan ik er vanaf de kade geen enkele spotten en besluit me op een terrasje neer te zetten waar ik aan de praat raak met een Spaans koppel.
Na veel te lang pratend te zijn zitten gebleven maak ik me een weg terug naar het reisbureau. De weg langs de vele reisvelden en enkele hutjes die erop staan is ontzettend mooi. Het fietstochtje alleen al vind ik uiterst de moeite waard geweest. Bij het reisbureau staan de 2 Franse jongens op me te wachten samen met nog een Engels koppel en een visserman die 5 hengels vasthoud. Met hen loop ik samen naar de boot waarna we naar een eiland worden gebracht om in alle rust te kunnen vissen.
Als ik de eerste keer mijn lijn uitwerp, zie ik opeens dat de hele lijn missend is. Hetzelfde geld voor het Engelse meisje waarmee ik vis en even later gebeurd het ook met een van de Franse jongens. Er zit gewoon niet genoeg draad meer aan de hengels of mensen van Laos zijn te lui om deze ver uit te werpen. Afwisselend gebruiken we de 2 hengels die nog over zijn, tot er een bootje komt dat voor onze neus de enkele haken met draad uit het water omhoog haalt. Eigenlijk zitten we achter een soort van net te vissen wat dus helemaal niet opschiet. Met slechts een visje van 5 centimeter die een van de Franse jongens heeft weten te vangen en nog een over gebroken hengel is deze trip een fiasco.

In de avond gaan we terug naar hetzelfde restaurant waar we ook hetzelfde Engels koppel zien zitten. Blijkbaar hebben zij het gister zo leuk gehad dat ze de hele dag in bed zijn blijven liggen. Het zullen geen Engelse zijn als ze vandaag weer hetzelfde van plan zijn en samen met hen sluit ik mijn laatste avond op 4000 islands af.


In de morgen wordt ik opgehaald door een bootje dat me weer bij de kade van het vaste land afzet. Ik heb een busreis naar Champasak geboekt waar ik een bezichtiging wil brengen aan een blueprint van Ankhor Wat. Hier bevind zich een van de oudste tempels ter wereld. Helaas duurt het weer allemaal wat langer als gepland en val ik ook nog in slaap tijdens de busrit. Eenmaal wakker, ontdek ik dat de bus Champasak al gepaseerd is en onderweg is naar het plaatsje Pakse. Snel blader ik in mijn Lonely Planet om te ontdekken wat er hier te beleven valt. Tot mijn ontdekking is er in de omgeving van dit plaatsje ontzettend veel te doen. Veel spijt van het in slaap vallen in de bus heb ik niet meer als ik arriveer in dit plaatsje.

In plaats van 2,5 uur heeft deze busrit 5 uur geduurd en na ergens in de namiddag een hostel gevonden te hebben, besluit ik met de Australische Amy ergens een hapje te gaan eten. We vinden een te gek restaurantje aan de oever van de rivier. Hier kunnen we met wat rijst en een noodlesoup genieten van een prachtige zonsondergang terwijl we rustig verder kleppen.
Als het eenmaal middernacht begint te worden en het restaurant wil gaan sluiten willen we nog naar een andere plaats gaan. Tot onze verbazing is er helemaal niets meer open. De enige aanwezigen die we kunnen vinden zijn enkele honden die de straten bezetten. Verlegen zijn ze in ieder geval niet want blaffen kunnen ze allemaal als we hen eenmaal passeren.
We raken verdwaald en kunnen de weg terug niet goed meer vinden. Er is niemand maar dan ook echt niemand op straat te bekennen die we naar de weg kunnen vragen. Het duurt in totaal wel anderhalf uur voordat we voor een gesloten poort bij ons hostel staan. Het bordje dat buiten hangt verteld:”if you arrive after 12 A.M., you risk sleeping on the street”. Met een hoop kabaal krijgen we het voor elkaar iemand van het personeel wakker te maken. Echt blij met ons is ie in ieder geval niet. Met Amy klep ik nog zo’n anderhalf uur op de binnenplaats voordat ik eindelijk in mijn bed lig.


Met slechts een paar uur slaap achter de kiezen moet ik alweer vroeg opstaan. Voor vandaag heb ik een tour geboekt die me langs een thee- en koffieplantage, een school, een dorp en 2 watervallen brengt. Ik voel me behoorlijk moe als ik eenmaal in de auto zit maar gister is ook een leuke avond geweest. Spijt heb ik er in ieder geval niet van.

Onze eerste stop brengt ons naar een theeplantage. Het regent behoorlijk en met zijn allen verschuilen we ons onder een afdakje. Ons wordt uitgelegd welke bladeren van de theeplant gebruikt worden die uiteindelijk moeten leiden tot een warm kopje thee. Natuurlijk hoort er ook een glaasje thee aan ons gegeven, al smaakt deze me niet veel anders als alle andere.
Na het kopje thee is onze volgende bestemming een koffieplantage. We krijgen hier eenzelfde soort opzet als de theeplantage, al proef ik deze keer wel een verschil met koffie die ik normaal bestel. Tevens is deze koffie uit Laos een van de meest kwalitatief hoogwaardige in de wereld.
Onze tocht gaat weer verder en brengt ons naar een minority dorp. Hier krijg ik de eerste keer een indruk van het plattelandsleven in Laos. Allerlei soorten vee dieren lopen rond in dit plaatsje, terwijl kinderen ertussen in de modder speelde.
Terwijl we verder rijden naar onze volgende stop wordt de weg steeds slechter en komen er steeds meer dieren op voor. We stoppen bij een school die gebouwd is door verschillende inkomsten die in mijn hostel genereerd worden. Er staan een hoop oude scooters waar zich kinderen van tussen de 8 en 14 jaar op bevinden. Ouders hier kunnen deze niet iedere dag brengen en halen dus wordt er een brommer aan ze geleend. Ook zitten er nog een hoop kinderen buiten het klaslokaal. Ze wachten op hun leraar, net als in Nederland voelen ze er niet veel voor om zelf al te beginnen. In het aangrenzende dorp vraagt onze gids ook waarom kinderen niet op school zijn. Als antwoord krijgt hij altijd te horen dat ze vandaag een luie dag hebben.
Zittend in de auto ben ik al behoorlijk moe van de dingen die we bezocht hebben. We bezoeken nog 2 watervallen. Na de vele die ik al gezien heb vind ik het niet meer zo interessant. Wel zien ze er mooier uit dan ik in eerste instantie verwacht had.

Terug bij mijn hostel heb ik nog net genoeg tijd voor een douche en een belletje. Gisteren was pa’s verjaardag en omdat ik niet afwist van een avondklok in Laos kon ik geen simkaartje meer kopen om hem te feliciteren. Na het telefoontje spring ik gelijk in een tuctuc die me naar het busstation brengt. Vanuit hier stap ik in de nachtbus die me naar de hoofdstad Vientiane zal brengen.


Om 6 uur kom ik aan op het busstation in de hoofdstad van Laos. Wederom moet ik een tuctuc nemen die me naar het stadscentrum brengt. Na een rit van 7 kilometer dwaal ik rond door de straten op zoek naar een geschikt hostel. Na ene gevonden te hebben besluit ik eerst nog een uurtje te tukken. Vannacht was een wilde rit waar ik weinig slaap in heb gekregen. De wegen in Laos zijn ontzettend slecht waardoor iedereen een beetje op en neer stuiterde in zijn bed.

Na de nodige rust besluit ik de straat op te gaan. Op mijn weg ontmoet ik het Estlands/Russische koppel, Pavol en Olga. Met hen ben ik de grens van Cambodja naar Laos al overgestoken. Nu ga ik met hen op pad om enkele bezienswaardigheden van de hoofdstad te verkennen. Onze eerste stop brengt ons bij een replica van de Arc de Triomphe welke in Frankrijk staat. Het ziet er behoorlijk imposant uit maar echt bij het straatbeeld hier vind ik het niet passen.
Het belangrijkste monument voor de bevolking van Laos: ‘’Pa That Luang’’ is een goudkleurige gebouw, dat staat voor soevereiniteit van Laos en het Boeddhisme. Het is onze 2de stop die we vandaag maken voordat we voor de regen schuilen moeten. Meer dan de halve middag eindigen we op een overdekt terrasje waar we de nodige ervaringen en avonturen uitdelen. Zij zijn namelijk 2 jaar in Australië gebleven en verblijven de laatste 2 maanden nu ook in Azië.
Als het eenmaal wat minder regent boeken we gezamenlijk een buskaartje naar onze volgende bestemming. Dit is Vang Vieng welke bestemd staat om zijn mooie omgeving en partygebeuren.

In de avond loop ik nog alleen over straat om uit te vinden of er nog een beetje een nachtleven gaande is in de hoofdstad. Het is hier overal net zoals in Pakse ontzettend stil in de avonduren. Ik eindig daarom niet veel later weer in mijn guesthouse waar ik nog een beetje tijd dood op het internet.


De busrit van Vientiane naar Vang Vieng is ontzettend traag verlopen. In totaal duurde de 150 kilometer rit zo’n 6 uur waardoor we laat in de middag in het plaatsje zijn aangekomen. Wel zie ik direct wat er bedoeld wordt met een mooie omgeving in dit plaatsje. Prachtige bergtoppen geven de horizon een uniek karakter. Veel kunnen we vandaag niet meer doen helaas. Het tuben en alle andere activiteiten vinden alleen het ’s middags plaats. Olga voelt zich niet zo lekker van de busrit en met Pavol ga ik eropuit om de barretjes van dit plaatsje te verkennen.


Het is niet gemakkelijk om een Rus bij te houden met drinken. Ik voel het direct als ik wakker wordt ondanks anderhalve liter water welke ik op het einde nog naar binnen heb gekiept. Als ik op de deur klop van het Russisch stel hoor ik gelijk dat zij vandaag niet veel gaan ondernemen. Zij is nog een beetje ziek en Pavol zit opgescheept met een behoorlijke kater.

Omdat zij vandaag niets gaan ondernemen besluit ik me een tube te huren. Dit is een soort van binnenband van een vrachtautowiel waarmee je de rivier afstroomt. Barretjes die gesitueerd zitten langs de gehele rivier gooien touwen uit waarmee ze je binnenhalen om een drankje te doen. Met een tuctuc en een Chileens stel wordt ik naar het startpunt van de rivier gebracht. Hier zitten een aantal mensen te wachten die zeggen dat alle barretjes gesloten zijn. Als ik de rivier opkijk wil ik het wel geloven. Ik vraag naar de reden en er wordt me verteld omdat er dit jaar teveel mensen zijn omgekomen. In totaal zijn er 27 ongelukken gebeurd welke hebben geleid tot alcohol vergiftiging en verdrinking. Westerse landen hebben geklaagd over het plaatsje en de overheid van Laos heeft dit een halt toegeroepen.
Tubend ga ik de rivier af en er zijn nog enkele barretjes geopend. Helaas heerst er niet zoveel sfeer en is het niet erg druk. Als ik de filmpjes op Youtube zag dan is het een heel andere omgeving. Uiteindelijk kom ik in een groep met zo’n 40 tot 50 mensen terecht waarmee we gezamenlijk naar de enkele barretjes trekken die nog open zijn.

Omdat ik bij de groep ben blijven plakken en we niet voor het donker zijn teruggekeerd gaat niemand meer tubend de rivier af. Het is te gevaarlijk om dit in het donker te doen en er staat niemand bij het eindpunt klaar om ons op te vangen. Het is een tocht door modder en regen voordat we de weg bereiken. Een heel avontuur is het wel, iedereen loopt verspreid in groepjes en het is nog een lange weg voordat we Vang Vieng eindelijk weer bereiken. In mijn natte kleren loop ik met de rest mee om de avond af te sluiten in een barretje. Het is een leuke ervaring geweest en ik heb ontzettend genoten.


Na nog een rustdagje in het dorp genomen te hebben met voornamelijk uitslapen en het kijken naar comedy central is het vandaag tijd om weer eens iets actief te ondernemen. Met het Russisch stel heb ik een 25 kilometer lange kayaktocht geboekt met een aantal stops.

Onze eerste stop vind plaats bij een grot die in het water licht. Met een tube kunnen we ons vasthouden aan een touw en ons zo de nauwe grot intrekken tegen de stroming in. Het kost best wat moeite om dit voor elkaar te krijgen en claustrofobisch moet je al helemaal niet zijn. Wel is het leuk om te doen en krijgen we erna nog een barbecue maaltijd voorgeschoteld.
We peddelen verder de rivier af. Olga en Pavol zitten samen in een bootje en ik zit met onze gids in het bootje. De rivier is behoorlijk wild op sommige stukken en het is niemand gelukt om niet met zijn boot om te slaan. Het maakt niet uit, we stoppen nog bij een van de barretjes op het tubingstuk om te genieten van een lekker glaasje bier.

Bij ons eindstation aangekomen gaan we eerst voor een douche voordat we een ticket naar Luang Prabang. Met de Estlandse/Russen ga ik nog even een biertje drinken voordat zij naar huis gaan. Ikzelf breng nog een bezoek aan een barretje. Met een aantal mensen die ik gedurende mijn verblijf in Vang Vieng heb ontmoet breng ik de nacht door.


Ik heb me de laatste plaatsen toch een beetje ziek gevoeld en ik merk het als ik opsta. Ik denk dat het gebeurd is na mijn dagje tuben op de rivier. Het is wederom een busrit die je helemaal sloopt. Wel is het landschap waar we door heen cruisen ontzettend mooi. Laos is zo groen en het uitzicht is ontzettend mooi. Een land zo groen als dit bestaat volgens mij nergens anders in de wereld.

Het is een 8 uur durende busrit die ons naar Luang Prabang brengt. Niet hetgeen wat ze ons verteld hebben bij het ticketbureau. Samen met het Russisch stel vind ik een slaapplaats in het centrum van dit stadje. Op de markt geniet ik van een lekker en goedkoop dineer voordat ik tegen een bekende aanloop. Het is Sylvie, het meisje en haar vriend Mark waarmee ik samen door de Mekong Delta in Vietnam getoured heb. Het is stom toevallig maar waar en niet afgesproken. Zo zie je maar weer hoe klein de wereld kan zijn. Samen met hen en nog wat andere mensen die zij gedurende hun weg ontmoet hebben gaan we nog een drankje doen voordat ik uitgeput terugkeer naar mijn hostel.


Ik slaap deze keer uit en merk dat ik me nog altijd niet helemaal in orde voel. De verkoudheid die ik ergens in de afgelopen dagen heb opgelopen is op zijn hoogste punt. Samen met Pavol en Olga heb ik enkele dingen gepland om te ondernemen. Ik neem me voor dat het geen probleem zal worden en besluit het ´s morgens naar hun kamer te lopen.

We beginnen met het zoeken naar een plaats waar we kunnen ontbijten. Het duurt behoorlijk lang omdat we niet echt iets geschikts kunnen vinden dat ieders behoeften vervult. Na een tijdje is het eindelijk zover en vervolgen we ons weg naar een tempel die een ontzettend mooi uitzicht over deze stad biedt. Hier nemen we voornamelijk foto´s die betrekking hebben op het uitzicht voordat we de schaduw opzoeken om af te koelen.
De rest van de middag brengen we vooral door met het voor de gek houden van tuctuc rijders en genietend op het terras van verkoelend fruit shakes.

In de avond loop ik met het stel nog over de markt en koop een aantal souvenirs. Voor morgen heb ik een ticket naar de Thaise grens per boot gekocht. Het zal 2 dagen duren om deze te bereiken waarna ik een bus ticket moet kopen om het plaatsje Chang Mai te bereiken. Hier zal ik een groot gedeelte van mijn laatste weken doorbrengen voordat ik weer terug naar Nederland keer.