Verscheurd maar geliefd Cambodja

Omdat mijn nachtbus niet doorgaat vandaag en ik 1 dag langer in Nha Trang moet verblijven loop ik met Matt mee naar ons vorige hostel. Hij had de nacht al betaald en om alleen voor de hotelkamer te dokken hoefde voor mij niet. Na de morgen te hebben uitgeslapen en nog even op het internet gezeten te hebben, komen we zwetend aan bij ons hotel. Een leuk weetje is dat er vorige week twee Canadese meiden zijn omgekomen, oorzaak onbekend maar volop vindbaar op het internet (voor de geintereseerden: Son & Daughter guesthouse Nha Trang op google).

Matt en ik besluiten voor vandaag een scooter te huren om de omgeving te verkennen. Na betaald te hebben sta ik voor de poort rustig op Matt te wachten. Als ik me afvraag waar hij blijft kijk ik achterom en zie hem schaterend naar mij toe komen. Het is de eerste keer dat hij op de scooter zat en na 3 meter rijden is hij op een andere stilstaande scooter geknald. Van de eigenaresse van het hostel mocht hij niet verder rijden.
Met Matt achterop rijden we langs de kust en stoppen op enkele plekken die we onderweg tegenkomen. Het is helaas niet zo een mooie omgeving als Ninh Binh en we besluiten terug te keren. Matt drop ik bij een duikcentrum terwijl ik nog naar een grote witte Boeddha rij die op een van de bergen uitkijkt over dit plaatsje. Hier neem ik nog enkele foto’s voordat ik besluit ook terug te keren naar het hostel.
De scooter waar Matt het achterlampje van kapot heeft gemaakt behoort tot een Nederlander. Het was een rare kwibis. In het begin leek hij hartstikke kwaad met de schade en vervolgens verteld hij over een te gekke trip die hij heeft gemaakt. Later werd hij weer kwaad en moest het allemaal direct gerepareerd worden. Uiteindelijk zeg ik tegen Matt dat hij het zelf maar uitzoekt en hij geeft hem 100.000 Dong (4 euro) wat meer dan genoeg is voor de reparatie.

In de avond besluit ik een trip te boeken vanuit Saigon naar de Mekong Delta. Ik ben al langer in Vietnam verbleven dan ik eigenlijk heb gepland en wil Cambodja niet al te lang meer laten wachten. Na mijn trip ga ik gelijk door naar de hoofdstad van Cambodja genaamd Phnom Penh. De avond breng ik deze keer rustig door in mijn hosteldorm om morgen vroeg op te kunnen staan.


Het is eigenlijk niet zo een interessante dag vandaag. De busreis die deze keer overdag plaatsvind is ontzettend warm. De airco werkt namelijk niet en met een temperatuur van over de 30 graden is het allemaal geen pretje. Er komt nog eens bij dat de buschauffeur te hard heeft gereden en de boete gelijk betaald moet worden. Hiervoor moet de hele bus zo’n half uur terug rijden en moeten we ook nog eens een half uur wachten voordat alles geregeld is en we verder kunnen gaan. Met in totaal anderhalf uur vertraging gaat de rit verder naar Saigon.

In een van de voorstadjes van Saigon is zojuist een dodelijk ongeval gebeurd. Twee scooters liggen dwars op de weg en een bus staat langs de weg geparkeerd. Ik zie een lijk op straat liggen dat bedekt is met een deken. Het is allemaal een akelig gezicht maar hoe het verkeer hier soms gaat kan ik me best voorstellen dat dit alle dagen wel ergens aan de orde zal zijn.
Per toeval stopt de bus bij het hostel waar ik de eerste keer een boeking voor heb gemaakt. Ik drop snel mijn spullen in mijn dorm en besluit snel iets te gaan eten. Als ik terugkom raak ik aan de praat met twee Chileense vrienden en een Italiaan waar ik op straat nog een biertje mee ga nuttigen. Een Amerikaanse vriend van de Chileense vrienden vergezelt ons nog en met zijn allen maken we er een gezellige avond van.


Het ’s morgens naar de bus toelopend raak ik direct in contact met een Nederlands koppel. Zij zijn net als mij van plan om een bezoek te brengen aan de Mekong Delta (een vruchtbaar gebied waar ontzettend veel rijst verbouwt wordt), alleen keren zij erna terug naar Saigon. Kleppend delen we onze ervaringen over de reis die we tot nu toe gemaakt hebben. Ik kom erachter dat Mark en Selly de afgelopen 8 maanden in precies dezelfde landen als ik zijn gweest. Onze eerste bestemming bereiken we dan ook voorspoedig.

Onze eerste bestemming komt uit bij het voorstadje My Tho gelegen aan de Mekong rivier. Deze blijkt het startpunt voor bezoekers van de Mekong Delta. Hier maken we tevens onze eerste stop en worden met een bootje naar onze eerste plaats gebracht.
We beginnen met een bezoek aan een honingmakerij. Gelukkig hebben ze niet al hun honingkasten uitgestald staan. Een enkel kastje moet een weergave voorstellen van hoe de honing net als in Nederland gemaakt wordt. Natuurlijk krijgen we allerlei lekkernijen zoals lotus met honing, Vietnamese honingthee, gember met honing en nog enkele hapjes aangeboden. Na uit gesnoept te zijn komen we terecht op een roeibootje welke ons naar de volgende bestemming brengt.
Onze volgende stop brengt ons naar een kokosnootfabriekje. Net als het vorige wordt ook dit bedrijfje door een Vietnamese familie beheert. Handmatig wordt kokosnoot verwerkt tot een soort van karamelachtig uitziend snoepje. Zelfs het in- en verpakwerk gebeurd allemaal handmatig. Na te hebben geproefd kan ik het niet laten om ook een pakje te kopen.
Verder reizend per bootje worden we verder gevaren om nog een lunch te nuttigen. Helaas vind ik net als Mark en Selly dat deze er maar karig uitziet. We kunnen er natuurlijk iets lekkers bijnemen maar als backpacker doe je dat niet tegen betaling.

Terugkerend naar de bus krijgen we op het bootje nog een flinke plensbui over ons heen. Het was best grappig om objecten langzaam te zien vervagen naarmate de hevige regenval ons overmeesterde. Ik was deze keer blij om weer in de bus te zitten en onze weg verder te zetten.
Arriverend in het stadje Vinh Long wordt de groep opgesplits. Mark en Selly worden naar een hotel gebracht terwijl ik met nog wat andere in een taxi wordt gezet. De weg ernaartoe is alleen al de moeite waard. Via allerlei weggetjes die normaal nooit genomen worden komen we terecht bij een homestay gelegen aan de Mekong rivier. Ik bevind me tussen de lokale bevolking en er wordt me geleerd hoe de arme mensen water reinigen en hoe ik loempia’s maak. Met een Amerikaans stel en een Poolse vrouw hang ik de rest van de avond nog wat op de veranda om de avond af te sluiten.


Het is even voor 6 als ik mijn bed uitspring. We bezoeken nog een superkleine lokale markt voordat we door de boot worden opgehaald. We moeten nog door een veel grotere markt lopen waar ze echt alles hebben. Uiteindelijk wachtend op een klein piertje komt de rest van de groep opdagen en ik voeg me weer bij Selly en Mark.

Met het bootje komen we aan bij het hoogtepunt van deze trip. De flooting market, een markt op het water bestaande uit allemaal boten. Om de een of andere reden ben ik niet echt onder de indruk ervan. Er zijn minder boten te bekennen dan ik dacht. Ook dacht ik dat veel bootjes zich aan onze boot zouden vastklampen om ons van alles aan te kunnen smeren, wat niet het geval is. De gids verteld dat het momenteel niet druk is op de markt. Ontzettend druk is het alleen gedurende de week voor de lentevakantie in Vietnam. Mensen moeten dan proviand inslaan omdat de winkels blijkbaar gesloten zijn. Wel kan ik me een beeld indenken over hoe druk het zal zijn tijdens deze hectische dagen.
Na een tocht langs de bootjes worden we aan de kade gedropt. We worden naar een rijst noodle makerij gebracht. Ik zie hier hoe rijst wordt omgetoverd tot een soort van pannenkoek waarna het in de zon gedroogd wordt. Erna wordt het door een molen gehaald waardoor lange dunne slierten rijst noodles overblijven. Tevens krijgen we nog een rijstopslagplaats te zien waar duizenden zakken rijst opgestapeld liggen. Deze worden blijkbaar verkocht wanneer de prijs van rijst gunstiger is.
Met het bootje worden we weer naar een ander piertje gebracht waar we genoeg tijd krijgen om op zoek te gaan naar een eetplaats. Samen met Selly en Mark kom ik terecht bij een restaurantje ergens langs de straat. We hadden vooraf de prijs gevraagd en het was hetgeen wat we wilde uitgeven. Alleen bleef er deze keer zoveel eten komen dat we dachten dat we weer meer moesten betalen. Echter was het eten zo ontzettend lekker dat het mij niet veel uitmaakte. De prijs bleek uiteindelijk de vooraf afgesproken prijs te zijn. Voldaan lopen we terug naar onze oppikplaats waar de bus staat te wachten.
Na een 2 uur durende busrit worden Selly, Mark en ik opgesplitst. Zij gaan terug naar Saigon terwijl ik naar het stadje Chau Doc wordt gebracht. Onderweg wordt er nog een stop gemaakt waarbij we de gelegenheid krijgen een krokodillenfarm te bezoeken. In Australië ben ik dit totaal vergeten en ik ben onder de indruk van de hoeveelheid krokodillen die hier zitten. Het is een interessante stop voordat we arriveren in Chau Doc.

In Chau Doc komen we terecht op een drijvend hotel. In eerste instantie dacht ik dat het gewoon op palen zou staan wat echter niet het geval was. Als een grote boot voorbijkomt voel ik het hele hotel mee schommelen op de golven. Het wordt in ieder geval interessant om de nacht hier door te brengen.
Omdat ik en de Amerikaanse Gaby als enige alleen reizen moeten we een kamer delen. Voor ons beide geen probleem omdat we zo ook iemand hebben om mee te kleppen. Met haar ga ik nog op straat een maaltijd eten voordat we ons bed opzoek om morgen weer vroeg uit de veren te kunnen.


Om 10 voor 6 wordt er op de deur geklopt dat we ons klaar moesten maken voor vertrek. Gisteren zeiden ze tegen ons dat we om 7 uur aanwezig moesten zijn. Ik hoor Gaby opstaan en vertrekken naar de receptiehal terwijl ik het vertik om op te staan. Om half 7 en kwart voor 7 klopt een van de medewerkers nog eens op het raam dat ik nu echt op moest staan. Als allerlaatste arriveer ik in de hal waar ik ook nog eens 5 minuten moet wachten.

Met z’n allen worden we weer op een bootje gedropt waar we nog een bliksembezoek brengen aan een fishfarm en een minority dorp. Ik vind dat het deze keer wel erg snel ging allemaal. De fishfarm was best interessant maar over het dorp werd niet al te veel verteld. Daarnaast wandelden we er alleen een rondje doorheen voordat we teruggekeerd zijn bij de boot.
Deze keer wordt de groep weer opgesplitst. De helft van de mensen gaat terug naar Saigon terwijl de andere helft op het bootje kan blijven zitten. Ik behoor tot de groep die op het bootje blijft zitten om me zo naar Phnom Penh te laten varen. Na alle papierwerk bij een grenspost af te hebben gehandeld vaar ik de Mekong rivier stroomopwaarts naar de hoofdstad van Cambodja.

Arriverend bij de haven neem ik afscheid van Gaby. Zij heeft al een hostel van tevoren geboekt en ik wordt benaderd door een man die me een dorm kan aanbieden tegen een schappelijke prijs. Wat me direct opvalt aan de mensen in Cambodja is dat ze altijd een lach op hun gezicht hebben staan. Ook zijn ze ontzettend vriendelijk wat me eigenlijk een beetje verbaasd. Nog niet zolang geleden regeerde de Khmer hier met een ijzeren vuist. 1,7 miljoen Cambodjanen zijn net als de Joden in de 2de wereld oorlog om het leven gebracht. Het bevalt me al direct goed en ik weet nu al dat Cambodja een zeer leuke ervaring gaat worden. Ik arriveer laat in de middag en loop nog snel even snel door de stad als ik mijn spullen gedropt heb.
In het hostel waar ik terecht kom heerst een leuke sfeer. In de avond zit ik met 2 Duitser en een Oostenrijker het barretje van het hostel. Samen met een Amerikaan en een van de Duitsers ga ik in de avond de straat op om het nachtleven van Cambodja te verkennen.


Het blijkt geen slimme keus geweest te zijn om het nachtleven tot de morgen door te vieren. Ik had genoeg gedronken en wordt laat wakker. Ik voel me een beetje brak waardoor deze dag eigenlijk verloren is gegaan. Van de ene kant maakt het niet veel uit. Gisteren heb ik een super avond gehad en ik ben blij dat ik ook even bij kan komen van de vele busritten de afgelopen dagen.


Victor de Duitser waarmee ik eergister ben gaan stappen is ook nog niet naar de Killing Fields geweest. Samen met hem besluit ik een tuctuc te huren die ons naar deze en nog enkele andere plaatsen zal brengen.

Ik heb nog nooit een geladen vuurwapen in mijn handen gehad. In Phnom Penh is het mogelijk om met verschillende automatische geweren te schieten op een shooting range. Victor stemt ermee in en het is de eerste plaats die op het programma staat deze dag. Ook heb ik gehoord dat het op deze plaats mogelijk is om een koe op te blazen met een RPG. Op de shooting range kan ik er niets over vinden. Natuurlijk zal de mogelijkheid er zijn als je het allemaal geheimzinnig vraagt. Voor mij gaat dat allemaal te ver en ik besluit een Kalashnikov te huren waarvan ik het magazijn mag leegschieten op een schietbord. Weer zo’n ervaring die ik kan optellen bij diegene die ik al heb gehad.
Uitgeschoten gaat onze weg verder naar de reden waarom ik naar Phnom Penh ben gekomen. Hier is een van de enkele honderden massagraven te vinden in Cambodja. Het is alleen de belangrijkste omdat het tevens een gedenk- en leerplaats is. Gebouwen zijn niet meer intact maar pijn en verdriet wat op deze plaats plaatsvond is nog altijd te voelen. Kleren en stukken beenderen komen na een hevige plensbui nog altijd omhoog uit de grond. Meer dan 1000 schedels liggen opgestapeld in een monument midden in het park maar de meest gruwelijkste plaats is bij een boom. De audiovoorstelling die Victor en ik dragen verteld ons dat baby’s hier hun laatste rustplaats vonden. Khmer namen de baby’s bij hun beentjes en sloegen deze vervolgens dood tegen de boom. Er is geen vergelijking te trekken met de gruwelheden uit het nazie tijdperk maar het klinkt allemaal zo akelig. Iedereen die gedood is tijdens het regime van de rode Khmer is met werktuigen doodgeslagen. Geen kogels kwamen eraan te pas. Het is slechts 3 jaar geleden sinds de Rhode Khmer helemaal verdwenen is uit Cambodja. Op een bevolking van nu 15 miljoen mensen hebben 3 miljoen mensen hun leven verloren. Bij het verlaten van het Killing field voelt het plezier van het afvuren van de Kalashnikov niet meer zo leuk.
Onder de indruk van wat er allemaal in dit land gebeurd is klimmen we op onze Tuctuc om onze weg naar het paleis te vervolgen. Van een tour gids maken we geen gebruik, wij zijn alleen al onder de indruk van de gebouwen die hier staan. Het lijkt wel of deze allemaal iets mystieks hebben. De bouwstijl is namelijk geheel anders als alle andere landen waar ik heen ben geweest in Azië. Als het begint te schemeren keren we terug naar ons hostel.

Het hostel waar ik verblijf kent een groot aantal backpackers. Er is een gezellig barretje waar zonder problemen een joint gerookt kan worden. Ik kan ook voor de eerste keer tijdens mijn reis een fatsoenlijk Limburgs gesprek opzetten met de Maastrichtenaar Philippe en de Groninger Joost. Ik denk dat het heeft geholpen dat ik de laatste tijd geregeld met Nederlanders ben opgetrokken.


Gisteren heb ik tussendoor nog een bus ticket naar Siem Reap gekocht. Het ’s morgens brengt de hosteleigenaar Alex me op zijn motor naar de bushalte. Een 7 uur durende busrit zal me naar Siem Reap brengen waar ik morgen van plan ben de Angkor Wat tempels te bezoeken, welke het 8ste wereld wonder blijken te zijn. Het is een saaie busrit maar ik raak weer aan de praat met een Nederlands koppel dat hier op backpackende manier vakantie viert. Pratend met hen vullen wij onze tijd terwijl de rest van de bus op een oor ligt.
Ik vind een hostel en kom tot ontdekking dat Phillipe en Joost hier ook verblijven. Met hen besluit ik om morgen een tuctuc te nemen om Ankhor te gaan verkennen. Ik raak ook aan de praat met Alex, een Australische jongen. Na een goed uur gepraat te hebben besluit ik met hem naar pubstreet te gaan. Een populaire straat voor backpackers en toeristen om een drankje te gaan nuttigen. Vandaag maak ik het niet te laat want morgenvroeg zal ik om 8 uur paraat moeten staan.


Samen met Phillipe en Joost rij ik naar de tempels die zich even buiten Siem Reap begeven. Als eerste arriveren we bij de meest bekende tempel die Ankhor Wat heet. Via een lange brug naderen we de toegangspoorten van de tempel. Het is erg indrukwekkend om te zien en ik begrijp wel waarom dit het 8ste wereldwonder genoemd wordt. Het is het grootste regilieuze bouwwerk ter wereld. Ik snap nu ook waarom je deel kunt nemen aan weekexcursies. Ankhor omvat een enorm gebied en wij spenderen zo’n anderhalf uur om alleen in deze tempel rond te dwalen.
Uitgekeken rijden we in de richting van enkele andere tempels. Zelf vind ik deze meer indrukwekkend om te zien. In tegenstelling tot de Ankhor Wat die zich kenmerkt door de verschillende torens bestaat deze uit honderden gezichten en andere sierlijke figuren. We worden hier zelfs belaagd door een groepje Chinezen die met ons op de foto willen. In tegenstelling tot hen worden wij als reuzen gezien. Ik geloof dat er met in totaal zo’n 10 camera’s foto’s van ons worden gemaakt.
De laatste tempel die op het programma staat is een bekende in de filmwereld. Een gedeelte van de film tombraider met in de hoofdrol Angelina Jolie is hier opgenomen. Zelf heb ik deze film ook gezien en ik kan me zelfs het stukje herinneren waar de opnames hebben plaatsgevonden. Deze tempel heeft weer totaal andere kenmerken in mijn ogen. De bomen die op de muren en gebouwen groeien geven deze plaats een karakter.
Terugkerend brengen we nogmaals een bezoek aan de belangrijkste tempel. Vanwege de zonsinval was het moeilijk foto’s te maken deze morgen. We nemen nog even de tijd om terug te keren alvorens we naar ons hostel gaan.

In het hostel ontmoet ik de Australiër Alex. Het is tegen het einde van de middag en hij komt net uit bed gerold. Nadat ik gisteren terug ben gekeerd heeft hij nog de nodige uren in de cafés doorgebracht. Hij is alweer klaar voor een volgend biertje en met ons vieren gaan we in de richting van pubstreet. Ik loop ook weer tegen de Amerikaanse Gaby aan. Met haar voer ik een gesprek en we delen onze ervaringen in Cambodja tot nu toe. Eigenlijk zou zij de nachtbus hebben maar gedurend ons gesprek heeft ze de tijd niet in de gaten gehouden. Als ik met haar terugloop naar haar hostel blijkt ze haar bus gemist te hebben. Naar Bangkok gaan is vandaag niet meer mogelijk. Ik bied haar aan om in mijn guesthouse te verblijven aangezien mijn kamer voldoende ruimte voor 2 personen heeft.


Omdat we erna nog wat hebben rondgehangen op pubstreet worden we tegen de middag ergens wakker. We besluiten wat te eten te nemen bij een Indiaas restaurantje en blijven kleppen. Later gaan we nog naar een terrasje en volgens mij krijgen we het voor elkaar een record neer te zetten. De tuctucbestuurders die mensen al de hele middag proberen te charteren zien ons tegen het einde van de avond nog altijd in dezelfde stoel verkeren. Als het 12 uur is wordt het echt tijd om te gaan en we lopen terug naar het hostel. Vandaag lukt het haar in ieder geval wel om de bus te halen en ik neem afscheid als zij in de richting van Bangkok vertrekt.