Quaama een plaatsje in the middle of nowhere

Zoals ik al verwachtte zou het een nacht met niet al te veel slaap worden. Omdat ik officieel geen kamer heb, ben ik in de t.v. kamer gaan liggen. Omstreeks 1 uur in slaap gevallen en om 3 uur in de nacht, komt een meisje met veel kabaal de kamer op om nog even gedag te zeggen. Aan haar status te zien, net terug van een flinke avond stappen. Wakker en een uurtje later, besluit ik nog een kijkje in de kantine te nemen. Ook kom ik erachter dat de zomertijd in dit gedeelte van Australië ingaat. Een beetje geluk lacht me toe, want het is eigenlijk al 5 uur.

In de kantine zie ik Nicolas (een Fransman die nu op mijn oude kamer ligt) zitten. Hij is net terug van het stappen en de film ‘sorcerer apprentice’ op zijn laptop aan het kijken. Voor mij moeilijk te volgen vanwege de Franse taal en het ontbreken van ondertiteling. Ik kan hem genoeg afleiden voor nog een uurtje te babbelen, maar om 6 uur gaat hij toch echt naar bed.

De hele morgen heb ik gesurft op het internet. Gelukkig is Kay bij Stefan op bezoek in Nederland, waardoor de morgen gemakkelijker door te komen is op msn. Omdat het vandaag zondag is komen veel hostelgasten pas na 10 uur uit bed. In de tussentijd maak ik ook nog een woordenwisseling mee tussen 2 werknemers. Eentje is 2 uur te laat voor zijn werk en dit is niet zijn eerste keer wordt me uitgelegd.

Om half 11 klop ik bij Dave, Ryan, Nicolas en Karl op de deur. Ze zijn wakker en Dave is ook bezig zijn tas in te pakken. Vandaag vertrekt hij naar bekenden in Sydney voordat hij morgen naar Nieuw-Zeeland vertrekt. Met hem heb ik afgesproken contact te houden. We hebben namelijk dezelfde route op ongeveer hetzelfde tijdstip voor Azië op het programma staan. In Azië lijkt het me prettiger om met iemand rond te reizen, zo denkt hij er ook over.

Dave en ik vertrekken met de bus, ieder zijn eigen weg. Onderweg stapt hij uit en we nemen afscheid. Mijn weg vervolgde zich richting het centrum. Na nog snel even een broodje te eten besluit ik naar het busstation te lopen. Aangekomen is de vertrekhal helemaal leeg op een werknemer na. Met hem raak aan de praat voor wel 3 kwartier. De laid back manier van werken in Australië dacht ik terwijl ik met hem praat. Er stromen nog enkele mensen binnen die op weg zijn in de richting van Melbourne . Ik geniet nog snel van mijn allerlaatste sigaret die ik uit Nederland heb meegenomen. Nu ben ik echt door mijn voorraad heen en is het tijd om te stoppen met roken.

Het duurt enige tijd voordat we de stad uit zijn. Maarja in deze stad woont ook een vierde van de Nederlandse populatie. Uit de stad, vang ik een blik op van de Australische natuur. Zo ver als mijn ogen rijken, zie ik links en rechts ontzettend veel bomen. Zo af en toe een blik op de grote oceaan maakt het plaatje helemaal compleet.

Helaas wordt het al snel donker waardoor ik maar de halve route in daglicht krijg te zien. Zo af en toe kukel ik dan ook in slaap. Plots zie ik de laatste mensen de bus uitstappen. Ik ben de enige die nog een kwartier naar Quaama te reizen heeft. Aangekomen in het dorpje is Michelle nog niet gearriveerd. Ik besluit nog even te wachten voordat ik haar bel. Het is niet nodig, een minuut later komt ze opdagen in een pick-up.

Via een geasfalteerde weg rijden we in de richting van haar huis. Deze veranderde al snel in een onverharde weg die ongeveer een kilometer aanhoudt. In de keuken vertelt ze mij over hoe het leven hier is en wat er allemaal te beleven valt. Ik krijg ook voor de eerste keer sinds thuis weer eens een eigen kamer. Heerlijk om even geen gesnurk en gestuntel van de drank te mogen horen. Aangezien het al 12 uur is geweest en we om 5.30 uur opstaan besluit ik naar bed te gaan.


De volgende morgen wordt ik wakker geschrikt door mijn telefoon. Een wekker heb ik al lange tijd niet meer gezet, het is dan ook weer even wennen zo een vervelende ringtone te horen. Zodra ik het deken omsla overvalt me een muur van kou. Ik had al door dat in dit huis geen verwarming is, maar dit is ook voor mij tegen mijn verwachtingen in. Al is het van de andere zijde gezien weer fijn om hierdoor gewekt te worden.

Na me te hebben aangekleed zie ik ook Michelle uit haar kamer komen. We beginnen met een korte wandeling om even de benen te strekken. Het is nog donker buiten maar de zon begint langzaam aan de horizon te verschijnen. Tevens ervaar ik de pracht van de omgeving waarin ik mij bevind. Een soort van vallei, omgeven door bergen en bomen in de verste verte en grasheuvels met zo hier en daar, af en toe een huisje.

Tijdens de zonsopgang begint de temperatuur te stijgen. Terug bij Michelle’s huis begint zij met het maken van een ontbijt bestaande uit boontjes, zoete aardappel, kip, prei en champignons. Ik weet dat het veel klinkt maar de portie is niet zo groot gelukkig. Wel smaakt het verrukkelijk.

Voor mijn verblijf moet er natuurlijk ook gewerkt worden. Michelle is bezig met het opzetten van een zelfvoorzienende boerderij. Ze heeft het huis al dusdanig opgeknapt en een start gemaakt aan haar erf. Vandaag worden er 3 dennenbomen omgezaagd en verwerkt. Zij hanteert de motorzaag, terwijl ik het hout en de takken sorteer en naar hun verblijfsplaats sleep. Dit gaat zo de hele dag door. In de middag eten we nog wat aardappelpuree met tomatensaus en beenmerg van een bief (ik wist niet dat dit gegeten kan worden, maar het is een echte aanrader).

Om half 5 zijn we helemaal klaar. We lopen nog even naar de koeien en zij vertelt me over haar eetgewoonten. Omdat ze de koeien namen geeft en ze goed behandeld begrijpen mensen niet waarom ze daarna geslacht worden. Haar antwoord daarop luidt, ‘aangezien ik geen vegetariër ben eet ik liever een koe waarvan ik weet dat het een goed leven heeft dan een geproduceerd stuk vlees’. Hoe zij het uitlegt is het een begrijpelijk standpunt.

Michelle wordt kort hierna gebeld door een van haar buurtgenoten of ze nog kippen wil hebben. Dit kan zij niet afslaan, een vos heeft namelijk al de hare te pakken gekregen. Ze vraagt mij mee naar Lena, een Duitse vrouw van in de 40. Onderweg krijg ik te horen dat er veel alleenstaanden vrouwen in deze omgeving wonen. Zelf sta ik ervan te kijken omdat het hier zo afgelegen en geïsoleerd is. Michelle is ook alleenstaand, haar man overleed 8 jaar geleden aan leukemie. Terwijl ze haar verhaal vertelt vind ik het dapper dat ze zoveel onderneemt en droomt van haar eigen boerderij.

De oprijlaan van Lena is nog langer als die van Michelle maar ook nog veel slechter. Zij heeft ongeveer 360.000 m2 grond in bezit, waarop 3 tractors, 6 auto’s, 2 quads en een heleboel beesten staan. Ook is haar huis op een grote heuvel gevestigd. Ik vind het jammer dat ik mijn camera ben vergeten, Het uitzicht over de vallei is hier bijzonder prachtig.

Op onze weg terug vertelt Michelle dat morgenavond haar ouders en een buurtgenoot met nog een andere Woofer komen eten. Er staat eend op het menu die een dag geleden geslacht is geworden. Eerst moet ik natuurlijk werken. Haar pa en ma komen morgen op bezoek. Samen met haar vader zullen op verschillende plaatsen hekken vervangen om paddocks te creëren. Ik kijk al erg uit naar de volgende dag.

Omdat het hier nog koud is in de avond wil Michelle de open haard aansteken. Eerst probeert ze het met papier wat niet echt wilde lukken. Buiten ga ik wat kleine takjes aan het sprokkelen om het vuur aan te steken, terwijl zij het diner klaarmaakt. Lam-steak met een maïskolf en broccoli. Ze kan ontzettend goed koken en het smaakt mij verrukkelijk.

De avond sluiten we af met het aansteken van de kachel, ook voor Michelle is het toch wat koud geweest afgelopen nacht. Het is heerlijk om de warme stralen van het vuur te voelen. Ik kijk praktisch de hele avond in het vuur. Van dit schouwspel kan ik uren genieten. Michelle is al naar bed en aangezien ik ook moe begin te worden, strompel ik ook naar mijn slaapplaats.


Deze keer gaat de wekker om kwart over 6. Vandaag sta ik toch maar op tijdens het opkomen van de zon. In de keuken merk ik dat als ik eerste wakker ben. Starend uit het raam en kijkend naar de vele vogels die hier leven wacht ik rustig af. Na een kwartier is ook Michelle ontwaakt en morgen begint wederom met een wandeling.

Deze keer komen we op onze weg een van haar buurtgenoten tegen. Zij begint te klagen over een van haar buren die al een hele tijd in deze omgeving wonen. Het probleem is grappig om aan te horen. Het betreft dat zij tekort bij haar in de buurt woont en haar oprit wel binnen 100 feet (30 meter) ligt. Een verkeerschaos lijkt er hier in Quaama te komen voegt ze eraan toe. We schateren allemaal van het lachen terwijl nog even doorgepraat wordt.

Eenmaal terug wordt ontbijt gemaakt. Op ons gemak eten we de resten van gistermorgen, -middag. Hierna vertrekken richting Cobargo, een klein stadje op een paar kilometer afstand van Quaama. Hier doet Michelle in een klein winkeltje inkopen om de eend voor vanavond klaar te maken. Ik kan even rondlopen en op verkenning uitgaan. Cobargo is niet meer dan een paar straten en hier en daar een winkeltje. Het is weer een heel ander beeld van Australië. Veruit verlaten waar de lokale bewoners de dagelijkse roddels bespreken.

Op de boerderij is het wachten op de ouders van Michelle. Wachtend op haar ouders veeg ik nog even het terras vrij van de bloesem. Precies als ik klaar ben arriveren zij. Ik stel me voor en niet veel later zitten we met zijn allen aan tafel voor een goed gevulde hanensoep. Ik verneem dat hier de eerste haan van de boerderij in is verwerkt.

Als de soep op is vertrekken we in de richting van Michelle’s achterste stuk land. Vandaag wordt er schrikdraad gespannen (fencing is het juiste woord hier). Rijdend in de auto op weg naar de juiste plaats, ontdek ik de omvang van haar erf. Voor onze standaarden is het ontzettend veel grond (+/- 80.000 m2) om direct bij je huis te hebben. Het beekje dat door haar erf loopt en we doorheen rijden, maakt het een beetje lijken op een safaritocht.

Schrikdraad zetten is vooral tijdrovend werk. Het uitzetten en meten over de hobbelige heuvels kost de meeste tijd. Toch is zo’n 300 meter binnen 2 uur gespannen. Michelle ’s moeder is thuis gebleven om het gras te maaien en Michelle wil aan het dineer beginnen. Ik blijf achter met haar vader om nog een 200 meter te spannen. Met goede moed beginnen aan het 2de stuk. Helaas springt het draaiblad van de draad om, waardoor alles in de knoop raakt. Het kost veel tijd alles weer uit elkaar te halen. Het gaat immers om 1,5 kilometer draad. Het hek krijgen we dan ook niet af voor vandaag en we keren terug naar het huis.

Teruggekomen is Michelle bezig met het bereiden van de eend. Wij kunnen even de tijd nemen om uit te rusten op de bank en te vertellen. Later die avond voegen Christa en een Woofer genaamd Fabian uit de buurt van Aken zich bij ons. De eend samen met een hoop groente smaakt verrukkelijk. De avond is voor de rest een beetje saai. De Australiërs praten veel over hun vee en buurtgenoten. Ik merk dat ik nog niet helemaal bijgeslapen ben van afgelopen dagen en zie hetzelfde aan Fabian (ogen die met moeite geopend kunnen blijven). Op dit punt krijg ik ook ontzettend veel zin in een sigaret. Gelukkig heb ik deze niet binnen handbereik. Om kwart over 12 gaan we naar bed, wat kennelijk vrij laat is voor de ouders en Michelle zelf.


Ik heb de wekker deze keer om kwart voor 7 gezet. Michelle is me vandaag voor terwijl haar ouders nog slapen. Een paar minuten later ontwaken ook zij. Het ontbijt begint met groenteresten van gisteravond, aangevuld met kip en een eendenei. Weer een ingrediënt dat ik nog nooit gegeten heb. Eigenlijk is er bijna geen verschil met een kippenei. Het is wat steviger waardoor het iets voller van smaak is. Na nog een warm kopje thee met honing vertrekken we met de auto richting de achterzijde van haar erf.

Het nog te maken stuk van gister is binnen een half uur afgerond. De kudde biefkoeien, in totaal 19 stuks, drijven we naar het nieuwe omheinde paddock zodat de grond van het oude kan herstellen. De rest van de dag plaatsen we vooral hekken. Dit vind ikzelf niet erg om uit te voeren doordat ik gaandeweg dingen bijleer. Ik kan me wel voorstellen dat; wanneer je dit lang uitoefent het een vervelend en tijdrovend klusje gaat worden. Tussendoor wordt er natuurlijk ook nog geluncht. Een overheerlijke zelfgemaakte boerenquiche. Aan lekker eten kom ik hier absoluut niet tekort.

Als we klaar zijn met de werkzaamheden voor vandaag, nemen we allen nog een kopje thee. De ouders van Michelle keren vandaag terug naar hun boerderij. Omdat ik nog even in deze regio wil blijven en het ook goed is voor mijn rookgedrag, spreek ik af om nog een tijdje bij hen te vertoeven. Maandag moet Michelle namelijk weer gaan werken en kan me daarom niet langer hier houden.

Na het vertrek van haar ouders lopen we een ronde door de tuin. Ze geeft mij een hoop informatie over hoe haar tuin eruit komt te zien. Het zal nog enige tijd duren maar een begin is gemaakt. Michelle geeft me verder uitleg over allerlei planten en gebruiken. Het meest fascinerende vind ik de wormbroedplaats. Een stinkende afgedekte badkuip waar een hoop wormen in zitten en constant groenteresten in worden gegooid. Eronder een jerrycan met wormsap (zelfbenoemd). Deze zijn er vanwege de grond laat ik me vertellen. In Australië is namelijk alleen de eerste 5 centimeter geschikt als vruchtbare grond. Anders als in Europa laat ik me vertellen. Tijdens deze ronde neem ik een hoop kennis mee. Allemaal simpele weetjes waar ik achter kom.

Beide hebben we geen zin om nog een maaltijd te bereiden. We teren daarom op de resten quiche van vanmiddag (waar ik overigens helemaal geen probleem mee heb). De rest van de avond slijten we door op de bank. Zij surfend op internet en ik werkend aan mijn verslag.


Vandaag is het mijn vrije dag vanwege de lange dagen die ik heb gemaakt. Woofers hoeven namelijk maar 4 tot 6 uur per dag te werken, echter hebben Michelle en ik het op deze manier opgelost. In de morgen geeft zij bijles op haar school en in de middag wil ze inkopen doen. Ik mag mee en kan zo de plaatsjes Bega en Merimbula verkennen.

Eerst rijden we naar Bega. Een klein plaatsje met 5000 inwoners en een hoop winkels. Rondwandelend vind ik het druk ogen voor dit kleine plaatsje. Terwijl ik dit bedenk ga ik ervanuit dat ook de halve regio hier zijn inkopen maakt. Ik bedenk me namelijk net dat hier een grote supermarkt, slager, kapper en nog veel meer is, wat ik elders nog nergens ben tegengekomen. Later die morgen krijg ik een sms van Michelle. Hierin vraagt zij of ik op haar school wil langskomen, de pubers die zij lesgeeft, willen mij graag ontmoeten. Het lijkt me een geweldige ervaring en ik vervolg mijn weg naar de school.

Op de highschool (middelbare school) beginnen binnenkort de examens. De bijles die Michelle geeft zijn de pubers vrij om te volgen. Er zitten 2 meiden en 2 jongen die een hoop vragen stellen over Nederland. De meeste gaan niet over klompen, molens en tulpen, maar over wiet en de Amsterdamse wallen. Misschien vind er een verschuiving plaats in het stereotyperend beeld van Nederland denk ik bij mezelf. Het is namelijk niet de eerste keer dat ik deze vragen gedurende mijn reis verneem. Ik stel ook vragen over waar ze uitgaan, hoe zij leven en wat hun toekomstplannen zijn. Er blijken veel verschillen met de Nederlandse levensstijl van jongeren te zijn. Veroorzaakt door spreiding en dunbevolkte gebieden, blijkt uit hun antwoorden.

De school sluit om 1 uur waarna onze weg zich vervolgt naar Merimbula. Deze kustplaats is groter dan Bega en heeft zo’n 8000 inwoners. Mijn eerste blik die zich over de stad werpt oogt als een Griekse kustplaats. Michelle zegt me dat het water hier op een zonnige dag saffierblauw is. Helaas vandaag, niet aan de orde. De stad is vooral gericht op toeristen en het kweken van oesters. Na inkopen van veevoer, nemen we fish en chips en settelen ons bij een klein parkje even buiten de drukte. Met een imposant uitzicht over de stad, verlustigen we ons met het eten voor we terug naar haar huis keren.

Terug in Quaama wil Michelle de 2 paarden naar een ander paddock verplaatsen. Ik besluit haar te helpen omdat de paarden nog nieuw zijn en nog niet helemaal gewend. Eentje is de vorige keer door de prikkel- en schrikdraad gehold tijdens het verplaatsen. Het paard heeft enkele diepe sneeën in zijn voorbenen. Gelukkig gaat het nu wel goed met dit hem. De buurman komt ons ook nog even gedag zeggen. Uiteraard niet lopend maar met zijn quad. De afstand tot zijn huis is ook weer een heuvelachtige 300 meter.

Vanavond ben ik degene die de maaltijd bereid terwijl Michelle buiten nog wat werkzaamheden uitvoert. Met wat ingrediënten die ik in de koelkast vind maak ik een simpele maaltijd van varkensvlees, gestoomde mais en sweet patatoes (ontzettend lekkere zoete aardappelen). De laatste uren van deze avond breng ik lui liggend op de bank door kijkend naar de televisie.


De morgen begint op een laag pitje. Nog even snel een ontbijtje van gebakken groenten voordat we een paard gaan bekijken, waar Michelle haar oog op heeft laten vallen. De vrouw die ze aanbiedt heeft veel paarden, met name witte. De keuze is gevallen voor een 18 jarige, sterk uitziende knol. Ondanks de leeftijd (wat aardig oud is voor een paard) vind ik het de mooiste die er rondloopt. Michelle is nog niet zeker of zij het geld aan nog een paard wil besteden en besluit er nog over na te denken.

Vertrekkend van de paardenfokker, rijden we wederom in de richting van Cobargo om nog een bestelling af te halen. Vandaag gaan we de appelboomgaard verder ontwikkelen. Hiervoor zijn alvast wat benodigde spullen ingekocht. Als het materiaal is afgehaald, keren we terug naar Quaama om een start hieraan te maken.

Voordat ik aan de boomgaard begin wordt me gevraagd nog wat hout te hakken. Uiteraard geen probleem, zo doe ik direct nog een workout denk ik bij mezelf. Het hakken gaat snel en goed, totdat ik bij het hardhout uitkom. Iedere dreun die ik op een stronk geef, voel ik met nog meer kracht via alle zenuwen in mijn lijf terugkomen. Sommige stronken hebben wel 20 slagen nodig voordat ik ze kan splijten. Na ongeveer 3 uur ben ik klaar en is het tijd voor de lunch.

Groente met kip en lam zorgen voor de nodige energie om de rest van de dag vol te houden. Michelle heeft tijdens mijn hakwerkzaamheden het hoge onkruid afgemaaid. Voor mij de taak om de grond te egaliseren aangezien er lang geleden aardappelen hebben gegroeid. Ik voel het hakken nog een beetje in mijn schouders. Ik bedenk me dat het alweer lang geleden is dat ik intensief werk heb verricht. Gelukkig gaat alles op rolletjes, mede te danken aan muziek waar ik mijn werktempo op aanpas.

Na het egaliseren merk ik behoorlijk moe te zijn. Een warme douche voelt zo ontzettend lekker dat ik er behoorlijk de tijd voor neem. Hierna staat een heerlijke maaltijd met lamsvlees op me te wachten. Het is zoals de hele week eigenlijk al ontzettend lekker. Tegen 8 uur hangen we voor de televisie, vertellend over allerlei onderwerpen onder het genot van een ciderbiertje (een soort van Jillz en razend populair in Australië, helaas voor mij heeft Michelle geen gewoon bier in huis). Uitgeput geraak in mijn bed en bedenk me dat ik ondertussen al 5 dagen gestopt ben met roken.


In de ochtend hoor ik dat het regent, wat mij laat besluiten me nog even om te draaien. Kwart over 7 sta ik op om te ontbijten waarna mijn weg zich vervolgt naar Cobargo. Oud ijzer, papier en glas moet naar de afvalstraat worden gebracht. Echter voordat ik dit doe hang ik nog snel de was uit die ik gisteren gedraaid heb. Het zonnetje is namelijk door aan het breken, dus daar wil ik even van profiteren.

De afvalstraat in Cabargo is hetzelfde idee als in Nederland. Alleen papier en glas wordt bij elkaar gegooid. Beetje onlogisch voor mijn begrippen maar er zal wel een logische verklaring voor zijn. Nog even inkopen doen voor de spaghetti bolognese voor vanavond voordat we te rugwaarts keren.

Vandaag wordt fysiek gezien niet zo’n zware dag als gister. Eerst hakken we nog een boom om en maken we het hout klein voor de kachel. Daarna ben ik vooral bezig met de takken die overal verspreid liggen te verzamelen. Het zijn er aardig veel. Michelle heeft namelijk de gewoonte; als iets gesnoeid is te laten liggen en altijd later op te ruimen (ze denkt dit alleen maar, het gebeurd echter nooit gezien het aantal stapels). Met de motorzaag zorgt ze voor nog wat meer stapels, terwijl ik alles naar een grote hoop sleep zodat het later verbrand kan worden.

Om 6 uur is de dag alweer omgevlogen. De tijd gaat zo ontzettend snel in Australië dat ik amper het idee heb al bijna 3 weken van huis te zijn. Voor mij lijkt het nog altijd dat ik gisteren ben aangekomen.
In de avond heeft Michelle een vriendin uitgenodigd om samen film mee te kijken. Ik praat met haar terwijl Michelle nog met van alles bezig is. Haar naam is Dena. Tijdens ons gesprek merk ik dat zij een weergave is van een typische Australisch plattelandsmeisje. Nog nooit buiten Australië geweest en zelfs nog niet naar Melbourne of Sydney. We kijken twee verschillende comedy’s. Eentje gaat 2 illegale Ierse backpackers in Australië. De film is oud en lachwekkend, een mega bord spaghetti bolognese stilt onze honger voor de rest van de avond.

Ik heb lekker geslapen en mijn buikje is nog behoorlijk gevuld met spaghetti van gisteren. Toch schuif ik aan het ontbijt, voor de nodige energie binnen te krijgen. Vandaag wordt namelijk een intensieve dag. Houtsnippers moeten verplaatst worden zodat de grond van de koeienlaadruimte verhoogd kan worden.

Ik begin deze keer vroeger als alle andere dagen. Zelf vind ik het ook prettiger want dan kan ik natuurlijk ook eerder stoppen. Michelle kan me vandaag niet helpen. Ze krijgt zo 2 studenten genaamd Elliot en Georgia op bezoek voor wat extra bijles. Beide zijn bezig aan de laatste loodjes om hun highschool diploma te halen.

Om 9 uur begin ik met de resten van gisteren nog af te maken. Daarna maak ik een start aan de berg houtsnippers. Het gaat helaas niet ze gemakkelijk als ik denk. Met de schop krijg ik steeds maar kleine beetjes tegelijk. Gelukkig vind ik in de schuur een viertandige hark, die het werk stukken vergemakkelijkt.

Het is een afwisselende dag waardoor ik veel moet gaan schuilen. Een beetje zoals het Nederlandse weer, alleen wanneer het regent blijft het hier warm. Tijdens lunch praat ik met Elliot en Georgia. Zij wonen zo’n 70 kilometer verderop in de buurt van Candalo. Af te leiden valt dat dit gebied zeer dun bevolkt is. Er is een kans dat ik de studenten weer zie, Georgia woont namelijk naast de ouders van Michelle en zij hebben een café (wel heb ik geen idee wat ik me hierbij moet indenken, maar we zullen afwachten). Een lekker normaal biertje gaat er op het moment wel in.

Na de regen breekt het zonnetje door. Het lijkt wel of alles in deze omgeving opeens extra tot leven komt. Na de laatste restjes werk neem ik dan ook nog snel wat foto’s van het prachtige gebied hier. Morgenvroeg vertrek ik naar Candelo, een iets droger gebied. In spanning wacht ik af wat mij te verwachten staat.

De foto's van mijn reis zijn te vinden op http://www.josd.nl