Een grote boerderij en veel dieren

Een grote boerderij en veel dieren

De laatste dag in Quaama breekt voor mij aan. Nog 2 uur en dan vertrek ik richting Bega om daar te worden opgehaald. Deze keer gaat de wekker om kwart over 6. Michelle’s vakantie is voorbij en ze moet weer beginnen met werken. Om half 9 ben ik dan ook in de straten van Bega gedropt. Afwachtend dat haar vader mij komt ophalen.

Gelukkig heb ik met haar afgesproken dat mijn backpack in haar auto kan blijven. Dat scheelt alweer het nodige sleepwerk. Haar vader zou me om half 4 oppikken en dan vervolgen we onze weg naar Candelo. Ik kruip nog even achter de computer voor wat snelle e-mails voordat ik Bega ga verkennen. Hierna neem ik een kijkje in de kaasfabriek die het plaatsje rijk is. Helaas kan bij de fabriek alleen gratis geproefd worden maar is het niet mogelijk een kijkje te nemen. Koop nog wat kauwgum bij de supermarkt, voor eventueel opkomend rookgedrag. Nog een bezoek aan enkele andere winkels en ondertussen is het half 2. Ik heb nog 2 uur te gaan en weet niet meer wat te doen. Zo groot is Bega nou ook weer niet. Ik besluit te gaan lopen, op zoek naar een wandelroute vervolg ik mijn weg. De talloze weggetjes die ik uit probeer komen steeds uit op iemands oprit. Sommige lijken ontzettend veel op een bospad. Daarom creëer ik mijn eigen route met een rondje langs de dorpsgrenzen.

Om half 4 loop ik naar de auto van Michelle. Dit is de plaats waar Bruce (haar vader) mij komt ophalen. Nog even de tas omladen en we vertrekken richting Candelo. Op onze weg stopt hij op een van de heuveltoppen om me het uitzicht te laten zien. Ook wijst hij naar een huis, midden op de top van een heuvel. Dit is het huis waar ik de komende tijd zal verblijven. Al het land eromheen is van hem, voor onze standaarden gewoon enorm ( + 310 voetbalvelden).

Bij het huis zie ik mijn nieuwe onderkomen, een oude caravan die netjes uitziet van binnen. Na snel mijn spullen te hebben gedropt ga ik op verkenning. Door de achtertuin loop ik de heuvel af en kom uit bij een beekje. Wegdromend in de mooie omgeving realiseer ik me opeens dat ik alleen in de buurt van bos en water ben ( 400 meter van het huis vandaan). Een ideale omgeving voor veel dieren die ik niet binnen een korte straal bij me in de buurt wil hebben. Zeker omdat Bruce onderweg vertelde over een giftige slang die hij laatst met zijn shotgun dood heeft geschoten. Ik besluit daarom voorzichtig terug te lopen en kom erachter dat de zojuist afgedaalde heuvel ontzettend steil blijkt te zijn.

Een beetje uitgeput kom ik aan bij het huis. Voor mijn gevoel onpraktisch ingericht met veel deuren. Het uitzicht daarentegen vanuit alle ramen, in een woord `waanzinnig`. Het uitzicht reikt ver, met op mijn netvlies; bomen, grasheuvels, wat huisjes en hier en daar enkele dieren. Ik krijg een lekkere maaltijd met vlees van de eigen kudde runderen. Weer een apart maar toch heerlijk gerecht bereid met kokosmelk. Bruce en Heidi vertellen mij over hun milieuvriendelijke manier van werken. Ik bemerk dat zij totaal niet materialistisch zijn ingesteld en van kleine dingetjes kunnen genieten. Veel vragen komen in me op over hun manier van werken. Daarnaast worden plannen gemaakt voor een typisch plattelandsfeest en een zeiltocht. Voordat ik naar bed ga weet ik dat ik een goede keuze gemaakt heb om hiernaar toe te komen.


Afgelopen nacht is koud geweest, slechts 2 graden. Ik heb onder meerdere dekens lekker geslapen. In de woonkamer van Bruce en Heidi wil ik mijn laptop pakken. Onderweg roept Bruce me terug om snel te komen kijken. Door het keukenraam zie ik 2 walibi’s (kangaroos van ongeveer 1 meter) met elkaar vechten. Het gaat er ruw aan toe; stampen, knijpen en slaan met hun staart. Ik zie het van een korte afstand gebeuren.
Normaal gesproken vergeet ik het maar deze keer niet. Via de andere kant van het huis ren ik snel naar mijn caravan. Als ik door de caravandeur weer naar buiten stap staat me een verassing te wachten. Op zo’n 6 a 7 meter afstand staan de 2 walilbi’s te vechten. Doordat de dieren alleen in elkaar geïnteresseerd lijken, merken ze mij helemaal niet op. Hierdoor lukt het me een paar actiefoto’s te nemen.

Na het schouwspel gaan we ontbijten. Een prachtig uitziend en goed gevuld bord met groenten en vlees wordt voor mij geserveerd. Na het eten heb ik boeken te leen gevraagd over de Australische natuur. Over dit onderwerp hebben Bruce en Heidi voldoende leesmateriaal ter beschikking. Ik verdiep mij in deze encyclopedieën en doe de nodige inspiratie op voor mijn reis.

Natuurlijk moet bij elk WOOFF-adres gewerkt worden. Vandaag zal de caravan waar ik in slaap verplaatst worden naar een nieuwe locatie. Deze moet verankerd worden in beton. Tijdens het zoeken naar ankers in het oud ijzer hoor ik een slang. Bruce probeert deze tussen het oud ijzer uit te lokken maar helaas blijft het reptiel op zijn plaats liggen. Mij wordt verteld dat deze niet giftig is en er al een langere tijd zit.

Bij het graven is er ook zeer gezonde grond gevonden, genaamd fungi. Zoals eerder beschreven is dat niet vanzelfsprekend voor Australië. Chemicaliën hebben in het verleden de toplaag aangetast waardoor het eens zo groene gebied veranderd is in een dor landschap. Veel boeren proberen de grond nu op een natuurlijke manier gezond te krijgen. Er is nog geen snelle methode gevonden maar veel boeren zijn aan het experimenteren om dit uit te vinden. Momenteel duurt het bijna 10 jaar voordat dezegrond gezond is.
Onder de microscoop bekijken we wat de status van de tuingrond. Op de plaats waar we gegraven hebben voor de caravanankers is de grond rijk aan fungi. Bruce legt mij uit hoe de vork in de steel steekt betreffend de micro-organismen, aan de hand van de laptop die aangesloten is op de microscoop. In grote lijnen begrijp ik nu wat de taak van deze organismen in de grond is.

Als avondeten krijgen we een behoorlijk gevulde groentesoep met vlees. De rest van de avond kijk ik samen met Bruce en Heidi nog een film over de Great Ocean Road. Ze hebben veel films over de natuur in de verschillende Australische gebieden. Het zijn mooie opnames over gebieden die ik nog wil bezoeken gedurende mijn reis.


Als ik wakker wordt, open ik de gordijnen in de caravan. Omdat deze gisteren verplaats is, heb ik nu ook een uitzicht over een groot gedeelte van de vallei gekregen. Genietend van mijn nieuwe uitzicht loop ik richting het huis waar het ontbijt op me wacht.

Aan tafel hoor ik dat Bruce de velden gaat sproeien. Hij zal weer ergens in de namiddag terugkeren. Ik blijf achter met Heidi om onkruid te wieden bij de fruitbomen. Elke boom is veel werk, ze zijn een jaar niet bijgehouden. Er groeit een Afrikaans hardnekkig onkruid, dat zich niet gemakkelijk laat verwijderen. Gelukkig zijn we met zijn tweeën wat dit werkt een stuk aangenamer.

Tijdens de middag wordt het te warm om te werken en krijg ik een pauze tot 4 uur. Ik besluit Candelo te gaan verkennen. Onderweg zie ik eerst een zwembad en ik besluit naar de ingang te lopen. Hier wordt ik begroet door Clinton de opzichter van het zwembad. Hij verteld mij dat ik de eerste ben die hij ziet vandaag. Bij mezelf denk ik niet gek. Ik heb net 20 minuten gelopen om hier te komen en ben nog niemand tegen gekomen. Het zwembad is behoorlijk groot voor een klein dorp als Candelo en ik praat nog even met hem . Terwijl ik verder loop vraag ik mij af waarom men hier een zwembad heeft aangelegd.

Aangekomen in Candelo moet ik mijn lach af en toe inhouden. Sommige mensen die ik hier zie rondlopen zijn echte Australische boeren. Sommige mensen die ik zie laten het overduidelijk blijken. Een beetje lachwekkend is het wel. In Candelo loop ik nog wat rond een eet een ijsje voordat ik terugkeer. Veel valt er in dit dorpje niet te beleven.

Om 4 uur gaan we verder met onkruid wieden. Een van de paddocks (weien) moet van bepaalde onkruid soorten ontdaan worden. Dit is leuker dan het onkruid bij de fruitbomen verwijderen. Met Heidi praten, wandelen en zo af en toe een plukje uittrekken is niet zo zwaar.

Op woensdag komt dochter Michelle op bezoek. Aan tafel merk ik dat er een gespannen sfeer hangt tussen haar en haar ouders. Te wijten aan het boerderijleven. Iedereen is koppig en probeert zijn gelijk te halen. Ik doe mijn best om de discussie niet te volgen. Gewoon in het Nederlands (Limburgs) denken en niet in de Engelse taal maakt het gemakkelijker af te schakelen.
Gelukkig verloopt de rest van de avond rustig, Michelle is naar huis en iedereen is op zijn eigen manier bezig. Ik op de computer, Bruce lezend in de krant en Heidi breiend in haar stoel.


De volgende morgen gaat Bruce weg met zijn tractor om ergens gras te maaien. In de omgeving wordt hij veel gevraagd dit soort werk te uit te voeren. De kleinere boeren betalen hem hiervoor en voor de Davison’s een extra bron van inkomen buiten de opbrengst van de koeien.

Ik blijf vandaag bij Heidi. Vandaag moet ik bomen planten en nog wat onkruid wieden. Het werk is niet zwaar maar ik merk wel de laatste tijd dat ik snel moe ben. Zelf heb ik het idee dat dit ligt aan het eten. Gezond en genoeg, dat zeer zeker. De oorzaak ligt naar mijn mening in de koolhydraten. Naast veel groente en vlees, krijg ik weinig binnen wat veel directe energie oplevert. Pasta, brood en andere koolhydraatrijke voedingsstoffen heb ik sinds mijn komst niet meer gegeten. Misschien komt het ook wel door het stoppen met roken, maar dat betwijfel ik. De middagpauze die ik krijg gebruik ik deze keer om uit te rusten in de caravan. Met series die Jules voor mij heeft gedownload op de laptop is dit ook eens heerlijk.

Als Bruce terugkeert van zijn werk gaan we met ons drieën naar de geplante bomen kijken. Het geeft het me een goed gevoel om te zien hoe Bruce en Heidi hiervan kunnen genieten. Met veel zorg en aandacht kijken ze elke geplant boom nog een keer na. Mij blijven ze vertellen, dat ik kan zeggen dat ik deze bomen geplant heb, als ik terugkeer naar Australië. Niet uitmakend of het over 1 of over 60 jaar is.

Na een lekker diner, bestaand uit een goed gevulde soep, geniet ik de rest van de avond op de bank om een film te kijken. Het is heerlijk om even rustig aan te doen en tot mezelf te komen.

Morgens sta ik voor het huis van de Davison’s en bemerk dat nog niemand wakker is. De deur is open dus besluit ik te wachten en geniet van de opkomende zon. Na een kwartier hoor ik geluiden en staat Heidi voor mijn neus. Ze zegt dat Bruce tot laat in de nacht achter zijn computer heeft gezocht naar een camera die geschikt is voor zijn microscoop. Hij heeft er eindelijk een gevonden.

Na ons ontbijt van grote gevulde champignons met rijst (ja koolhydraten deze keer), groentes en twee eieren is mijn maag goed gevuld. Ik ga vandaag met Bruce mee naar een van de paddocks om de koeien te verplaatsen, de geiten te voeren en onkruid te wieden. Natuurlijk gebeurt dit niet te voet. De heuvelachtige anderhalve kilometer leg ik af met de quad en Bruce met de crossmotor. Voor mij een ervaring omdat ik nog nooit een op een quad gereden heb. Gelukkig leer ik het snel. Onderweg naar de Paddocks is het zijwaarts de heuvel omhoog rijden en het oversteken van een 6 meter brede beek het spectaculairs.

Eerst komen we aan bij de geiten. Voordat we weggingen hebben we van struiken takken afgeknipt en zo te zien vinden ze deze lekker. Geiten worden gehouden om de paddocks vrij van bramenstruiken te houden. Geiten houden hier namelijk van. Doordat zij deze eten krijgt het gras kans om te groeien.

Terwijl wij onze weg vervolgen komen we bij de koeien. Het zijn er aardig wat, 160 in totaal. Ongeveer een gelijke verdeling van kalfjes en volwassenen koeien. Bruce legt uit dat zijn vee zeer gewild is en ze dit jaar waarschijnlijk niet eens naar de veiling hoeven. Het meeste vee is namelijk al verkocht. Mede dankzij de goede zorg die de koeien krijgen. Ik stel hem veel vragen over zijn aanpak en hij geeft me enthousiast antwoord. Op onze terugweg hakken we grote distels om. Als we bij het huis terug komen heeft het tripje dat normaal een klein uurtje duurt, deze keer 3 uur geduurd.

Lunch bestaat uit een burrito, gevuld met groente en varkensvlees. Koud is het goed te eten en niet veel werk. Een echte aanrader voor thuis. Afgelopen dagen heb ik deze burrito’s ook al gegeten ik vind ze heerlijk. Als dessert krijg ik rubarb crumble die Heidi heeft gebakken. Bestaande uit rabarber, deegkruimels en in kleine stukjes gehakte amandelen. Dit recept heb ik gevraagd want het is zeker voor herhaling vatbaar.

In de middag ben ik bezig met het graven van een trench. Een bestaande waterleiding moet worden aangesloten op een andere watertank. Het zijn aardig wat meters en de brandende zon maakt het niet gemakkelijk. Daarnaast is het vinden van de waterleiding ook niet de meest eenvoudigste klus. Bruce wijst aan waar deze ongeveer ligt. Een dik half uur later heb ik hem eindelijk gevonden. Na nog onkruid wieden is het werk voor vandaag gebeurd.

Vanavond ga ik met Bruce op stap in Candelo. Er is een feestavond die heel speciaal is voor de bewoners hier. Na een wandeltocht van 20 minuten komen we in de buurt van het café. Er staan al veel auto’s in de straat maar er is nog geen muziek te horen. Als we het café binnenstappen verbaas ik mij ten zeerste. Veel mensen, een tl verlichting en geen muziek. Dit is niet waar ik op gerekend heb. Gelukkig wordt het gezellig met de Australische gemeenschap en na anderhalf uur is er ook muziek. Ik ben naar buiten gegaan om tussen de rokers te staan. Trek in een sigaret heb ik op dat moment enorm maar nu al opgeven zou een beetje zwakjes zijn, dus nog altijd geen sigaret genomen. Bruce en ik drinken aardig wat biertjes. De terugweg naar de boerderij duurt daarom een stuk langer als de heenweg.


’S Morgens wordt ik wakker met behoorlijk hoofdpijn. Opstaan vind ik behoorlijk moeilijk met dit kopje, er is wolkeloze lucht en behoorlijk zon als ik naar het huis toe loop. Bruce is net wakker. Als ik naar hem kijk weet ik precies hoe hij zich voelt. Namelijk net zo belabberd als ik. Hij moet de hele dag ergens gras maaien met airco in zijn tractorcabine. Ik daarentegen ga werkzaamheden in de hete zon verrichten. Ben benieuwd of ik dit vandaag vol hou.

Na mijn ontbijt van geklopte eieren ga ik beginnen met het dichten van de geul die ik gisteren gegraven heb. Uiteraard nadat ik de waterleiding erin heb gelegd. Bruce zal deze later aansluiten. Daarna weer onkruidtijd, met Heidi verwijder ik gras in de tuin en worden tomatenplantjes in de grond gezet. Ik stel haar vragen over hun boerderij en waarom zij dit op deze milieuvriendelijke manier willen uitvoeren. Ze beschrijft het als een levensstijl waarvoor ze gekozen hebben. Door informatie zelf te verzamelen en hiermee te experimenteren wordt alles vanaf een nulpunt aangeleerd. D.w.z. zonder het toepassen van bestaande methodes (in ieder geval voor hen nog niet bekende). In de regio zijn zij ook zeer bekend hierom. Dit merkte ik gister ook al op aan Bruce. Verschillende mensen die hij niet kende zijn wel op de hoogte van zijn activiteiten.

Om half 1 is het tijd voor een middagpauze. Met nog een duf kopje van gisteravond zit ik de rest van de middag buiten op de veranda kijkend naar een filmpje. De resterende werkuren worden nog onkruid gewied tot Bruce terugkeert.

Heidi heb ik gevraagd om het recept van de rubarb crumble. Deze middag heb ik namelijk het idee gekregen om van alle lekkere dingen die ik tijdens mijn reis eet een kookboek verzamelboek te maken. Heidi wil zeker weten dat ik het goed onder de knie krijg en we bakken samen nog een rubarb crumble. De eerste hebben Bruce en ik opgegeten. Mijn kookboek is nu 1 bladzijde rijk en ik hoop dat er nog veel recepten zullen volgen.

De rest van de avond gaan we met zijn allen televisie kijken. In een reclame wordt geadverteerd over de semi-finale van de rugby competitie. Ik heb het nu verschillende keren op televisie gezien en het lijkt mij een zware sport. Bijna geen pauzes en de hele tijd een worstelstrijd die is tussen 2 ploegen. Morgen is Australië vs. Nieuw-Zeeland aan de orde. Bruce zegt dat dit een titanenstrijd zal worden en vraagt mij of ik morgenavond zin heb om dit te zien. Ik zeg hier geen nee tegen, want deze sport begin ik langzaamaan interessant te vinden. Niet veel later ga ik naar bed, morgen wordt een drukke dag met genoeg werkzaamheden op de planning.


Als start van de dag gaan Bruce en ik de koeien weer naar een ander paddock verplaatsen. Hij op zijn crossmotor en ik op de quad. Gelukkig zitten ze nog altijd aan de andere kant van het erf. Waardoor het tripje een stukje langer mag duren. Aangekomen ga ik een koe genaamd Milly tussen de kudde zoeken. Zij is de oudste en wordt gehouden om de andere rustig te houden, omdat haar tanden niet meer zo scherp zijn krijgt ze zo nu en dan een zak vol vers geknipt gras. Bruce verbindt ondertussen de schrikdraad tussen de paddocks.
Het valt niet mee om Milly te vinden maar eenmaal tussen de kudde weet zij mij te vinden ze komt af op de zak met gras. Met Bruce bespreek ik zijn werkmethoden. Ik kom erachter dat hij bescheiden is geweest over zijn kunde. Afgevaardigden van het Australische ministerie van landbouw komen geregeld bij hem op bezoek. Hij werkt internationaal samen met andere wetenschappers (ook Nederland) op het gebied van grondonderzoek. Dit begreep ik door zijn e-mailcontact met andere landen. Het is fascinerend om te horen dat zijn methoden zoveel belangstelling krijgt.

Vandaag moet er weer gewerkt worden. Het is tijd voor een schoonmaakbeurt van een van de wormfarms. Ik verwachtte dat het een stinkend klusje zou worden. Buiten 2 ratten die uit de geïmproviseerde farm springen (deze houden namelijk van dit soort omgeving), is het uitscheppen goed te doen. We halen hooi in het veld. Hier zie ik mijn eerste, giftige en wilde Australische slang. Een zwarte van ongeveer een meter lang. Bruce reed er bijna met zijn crossmotor overheen en is zelf een beetje geschrokken. Het loopt allemaal goed af en de wormfarm is ook weer operationeel.

De namiddag wordt besteedt aan kijken van de MotoGP. Casey Stoner, een Australiër is in Melbourne wereldkampioen geworden. Nog even relaxen voor de grote finale van de rugbywedstrijd tussen Australië – Nieuw-Zeeland (ofwel de Wallabies vs. Allblacks). Als de wedstrijd begint doet het Nieuw-Zeelandse team zoals altijd de Maori dans, spectaculair om te zien. Zij winnen ook van Australië voor de eerste keer sinds lange tijd.
Morgen heb ik een vrije dag en ga ik met Bruce naar Eden, een mooi plaatsje in het uiterste Zuiden van New-South Wales. Hij heeft grote zeilboot en we gaan vissen, hopelijk vangen we grote vissen om de dag af te sluiten. Ik heb er veel zin in en ben benieuwd welk nieuw avontuur ik nu weer ga beleven.