Volgende halte: Melbourne (het zoeken naar werk)

Na een goed gevuld omelet als ontbijt vertrekken Bruce en ik in de richting van Eden. De drie kwartier durende rit gaat door een mooi boslandschap en komt vervolgens uit bij het kustplaatje.
Ik durf het bijna niet meer te vertellen maar ook dit plaatsje heeft weer een fantastisch uitzicht. We arriveren bij een piepklein strandje om de roeiboot te water te laten. Het water oogt kalm en rustig als we het bootje te water laten. Het is krap en de vele spullen die we bij ons hebben maken het niet gemakkelijker.

Op de zeilboot is het wat aangenamer. Bruce wil nog wat onderhoudswerkzaamheden gaan verrichten voordat we vertrekken. Na een uurtje steekt de wind flink op. Bruce besluit om ons uitje op zee uit te stellen naar morgen. Deze weersomstandigheden had hij verwacht, maar hij hoopt dat het uitstapje toch plaats kon vinden. Voor morgen zijn de weervooruitzichten stukken beter.

Op onze terugweg moeten nog inkopen gedaan worden, maar eerst kan ik de plaats Eden bezichtigen. Als we op een heuveltop stoppen om het uitzicht op zee te bewonderen, spotten we een walvis. Weliswaar op een grote afstand, maar ik hoor dat ik die morgen waarschijnlijk van dichtbij kan bekijken.
Na de tour door Eden vervolgen we onze tocht richting supermarkt. Bruce doet normaal geen inkopen en heeft nu een behoorlijke boodschappenlijstje. Het kost hem veel moeite alles te vinden. We lopen van de ene kant van de winkel naar de andere. En dit maal een X aantal keren. Je merkt dat hij niet bekend is in de winkel.

Omdat nu mijn vrije dag verplaats is naar morgen zal ik toch vandaag werkzaamheden moeten verrichten. Bruce wil graag schrikdraad plaatsen zodat ik daarna met Heidi op die plek bomen kan planten. Als we net terug thuis zijn in Candelo gaat de telefoon. Oude vrienden van Bruce en Heidi zijn in de buurt en willen hun komen bezoeken. Het schrikdraad plaatsen wordt hierdoor uitgesteld. In de middag worden oude herinneringen opgehaald tussen de vrienden. Door dit bezoek, blijft voor mij als taak, een uurtje onkruid wieden. Ik zie het meer als een extra vrije dag.

De avond wordt doorgebracht met veel toastjes en champagne. Op mijn vraag wat de aanleiding voor dit feestelijk geheel is krijg ik als antwoord, dat ik hun eerste WOOFF bewoner ben.
Ik maak een begin voor mijn reisplannen eind deze week. Overmorgen ga ik tijd inplannen om een baan te zoeken in de regio van Melbourne. Stiekem hoop ik dat fruitplukken een optie is. Op reisafstand van de stad zou ik graag een baantje willen vinden en mijn bestemming, hostel of iets dergelijks hierop aanpassen.

Ik wordt wakker en zie dat de zon op is. Mijn wekker is nog niet gegaan, nog een half uur wachten en dan is het kwart voor 7. Vandaag heb ik ontzettend veel zin om erop uit te gaan. Als ik richting het huis van Bruce en Heidi loop, is alles ingepakt in dichte mist, het enige dat je kunt zien zijn de heuveltoppen. Apart om te zien en ontzettend mooi.

In de baai van Eden laten we de kleine roeiboot te water om een 2de keer het zeilschip te betreden. Het weer is kalm deze keer en Bruce doet nog wat onderhoudswerkzaamheden voordat we vertrekken. We varen uit, en ik spot direct zeehonden. Het zijn er niet veel , maar we komen heel dicht bij ze in de buurt. Sommige zwaaien zelfs naar ons. Het eerste stuk in de zee leggen we af met de motor. Bij een steile rotswand legt Bruce de boot voor anker. De hengels komen naar buiten maar we zijn aas vergeten mee te nemen. Op deze manier zal het ons niet lukken om iets te vangen we keren terug naar de baai waar de boot voor anker ligt. Terwijl Bruce het touw waar de boei aan vast zit naar boven haalt, zitten er duizenden mosselen aan vast. Hij haalt er flink wat vanaf die we als aas en als lunch gebruiken. Even later varen we naar een verlaten baaitje en werpen hier onze hengels uit. Direct heeft Bruce een vis te pakken die kan dienen als aas voor de grotere vissen. Niet veel later vangt hij er nog een. Daarna houdt het op. Hij vangt geen aasvis meer en ik zelf heb nog geen guppy aan de haak geslagen. Na de lunch, die bestaat uit verse mosselen, verkassen we naar dieper water om jacht te maken op grotere vissen. We vervolgen onze weg deze keer zonder motor. De zeilen gaan omhoog en stilletjes komen we op de plaats van bestemming. Na een lange tijd wachten hebben we nog steeds niets gevangen en besluiten te stoppen met vissen. De laatste 2 uurtjes besteden we aan zeilen. Onze topsnelheid ongeveer 6,5 knopen. Iets harder als 10 km per uur. Het is geen hoge snelheid, maar op het water met de boot in een bepaalde hoek lijkt het allemaal veel sneller te gaan. Als we terugkeren begint de zon te dalen. Het was een prachtige dag. Onderweg halen we nog wat Fish en Chips om deze thuis op te eten.

In Candelo aangekomen is het donker. De Fish en Chips smaken me deze keer stukken lekkerder als de vorige, ze zijn namelijk veel minder vettig. Na het eten merk ik dat ik pijn heb aan mijn voeten. Ik trek mijn sokken uit om te kijken wat het is en merk dat deze bovenop vuurrood zijn. Op het water heb ik mijn huid zo goed mogelijk met een trui, capuchon, pet en lange broek beschermt tegen de zon. Alleen mijn voeten ben ik vergeten. Dit is iets waar ik volgende keer zeker aan zal denken. Ik besluit nog even een film te kijken op mijn laptop voordat ik ga slapen.

Ik wordt wakker met de laptop naast me en merk dat ik onder het film kijken in slaap ben gevallen. Snel pak ik mijn telefoon om erachter te komen wat de tijd is. Het is 6 uur, dus ik kan nog een uurtje slapen voordat ik aan het ontbijt verwacht wordt.

Na het ontbijt ga ik met Bruce op pad. Bruce en Heidi willen morgen 50 bomen planten in een van de paddocks waar geen schaduw is. Eerst zal schrikdraad geplaatst moeten worden en dit staat op de planning voor vandaag. We vertrekken met de tractor vanwege het vele materiaal dat we mee moeten nemen. Binnen 3 uur zijn we klaar met de schrikdraad. Het werk gaat een stuk sneller dan Bruce verwachtte. Op de terugweg neemt hij daarom de tijd om het gras te maaien. De maaimachine zit namelijk standaard vast aan zijn tractor. Op de tractorradio horen we dat zich 2 walvissen in de baai van Eden bevinden. Bruce en ik vinden het jammer dat ze niet 1 dagje eerder daar waren. Gelukkig blijf ik voorlopig in Australië zodat de kans groot is om er een te spotten denk ik bij mezelf.

Als we terug op het woonerf komen gaan we lunchen. Bruce en Heidi vertrekken dadelijk naar Bega voor vrijwilligerswerkzaamheden. Ik kan niet met hun mee omdat ze een tweepersoonsauto hebben. De rest van de auto bestaat namelijk uit een laadgedeelte(pick up). Het verbaast me dat ik in hun huis mag achterblijven en mijn tijd niet in de caravan hoef te spenderen. Deze tijd benut ik vooral om muziek te luisteren, televisie te kijken en zoeken naar een baan in Melbourne. Het laatste lukt helaas niet zo goed uit. Omdat Heidi haar computer mee heeft genomen, heb ik geen internetverbinding. Met mijn twee mobiele telefoons krijg ik ook geen verbinding . Het zoeken naar werk moet dus maar even uitgesteld worden.

Als avondeten maak ik me mosselen die Bruce en ik hebben meegenomen van onze zeiltocht. Na ze schoongemaakt te hebben werk ik een grote portie naar binnen, lekker hangend voor de televisie. De mosselen smaken verrukkelijk en verser dan vers kan bijna niet. Als Heidi en Bruce terugkomen hebben ze de dag goed weten te besteden. Ze vertellen mij dat ze onderweg pizza hebben gegeten. Aangezien dit mijn lievelingsgerecht is en ik het al een tijd niet meer gehad heb ben ik toch een beetje jaloers. Vandaag maak ik het niet te laat. Morgen moeten namelijk 50 bomen geplant worden.

Net zoals gisteren is er als ik uit de caravan stap geen wolkje aan de lucht te zien. De hemel is lichtblauw maar het is nog aardig koel als ik naar het huis loop. Binnen wacht mijn ontbijt en hierna bel ik met Bruce zijn telefoon de busmaatschappij om mijn ticket naar Melbourne te reserveren (openbaar vervoer moet hier van tevoren geregeld worden). Morgenvroeg vertrek ik om 6:50 uur vanuit Bega om mijn weg in Australië te vervolgen.

Na mijn telefoontje gaan we bomen planten in een van de paddocks. De bomen zijn niet groter dan 20 centimeter maar het is zwaar werk. Om iedere boom moet namelijk een diameter van 2 meter gras worden weggehaald. Zo krijgt de boom kans om te groeien. Het gras dat er groeit is Afrikaans Lovegrass. Een hardnekkig soort gras dat alleen in droge gebieden groeit. Naarmate het middag wordt stijgt de temperatuur. Ik ben blij dat het bijna lunchtijd is. Nu lekker afkoelen in de schaduw van een grote boom met een lekker gevulde burrito. Ik kan me goed voorstellen dat veel mensen dromen van een leven dat deze mensen hebben.
Na de lunch gaan we verder met het planten van de bomen. De bomen in de grond stoppen valt best mee. De koeienstront verzamelen die gebruikt wordt als mest is iets minder leuk, maar moet ook gebeuren. Nog wat Wormjuice voor een snelle groei en tot slot nog wat hooi strooien rondom het jonge boompje, zodat het Lovegrass niet terug groeit.
Als we klaar zijn ga ik met Bruce in de auto nog even naar de pub. Het is al half 6 en een lekker koel biertje gaat er nu wel in. Verkoelend na zo´n warme dag in de zon. We nemen nog een paar flesjes mee naar huis om de avond af te sluiten.

Als we terug keren op de boerderij neem ik een douche waarna ik me bij Heidi en Bruce in de woonkamer voeg. Het zijn heel aardige mensen maar het eenzame leven hier begint een beetje saai te worden. Toch geeft het een raar gevoel. Telkens voelt het als een afscheid als ik ergens wegga. Ik heb een prima tijd gehad in Bondi Beach, Quaama en Candelo. Sydney Central is me vanwege de drukte iets minder bevallen, maar ook hier heb ik leuke dingen gedaan en genoten van mijn tijd. Ik ben nog niet zeker of ik in de toekomst wat langer op een plaats blijf. Want zo veel mogelijk van Australië zien vind ik ook belangrijk.

Kwart over 5, tijd om op te staan. Ik controleer de kastjes van de caravan of ik geen spullen vergeten ben. Bepakt en bezakt loop ik naar het huis van Bruce en Heidi. Ik krijg nog een uitgebreid ontbijt bestaande uit spek, ei en groenten voordat Bruce me wegbrengt naar Bega. Ik vind het heel fijn dat hij mij naar Bega wil brengen. Anders moet ik de nachtbus nemen vanwege de aansluitingen met de trein. Overdag zie ik tenminste iets van de route die de bus aflegt. Na mijn afscheid op de boerderij van Heidi en mijn afscheid van Bruce in Bega ga ik op weg naar mijn volgend avontuur richting Melbourne.

Eerst reis ik naar Bairnsdale, een tussenplaats waar ik over moet stappen op de trein. Onderweg met de bus (deze rit duurt vijf uur) krijg ik heel veel bomen te zien. Toch wel een beetje jammer, want ik verwachtte wat meer variatie in het landschap. Het laatste half uur is het gebied drukker bevolkt. Groene weilanden i.p.v. dorre gele weilanden verschijnen hier aan de horizon.

Als ik arriveer in Bairnsdale moet ik eerst mijn treinkaartje nog bij het ticketkantoor ophalen. Na weer aangesproken te worden als iemand uit Duitsland stap ik in de trein. Ik heb een aangewezen zitplaats met veel ruimte en een zachte stoel. 1ste klas reizen in de Nederlandse trein is hier niets bij. Na ongeveer 5 uur in de trein arriveer ik in Melbourne. Nu nog zoeken naar een slaapplaats om de nacht door te komen. Na een korte tijd heb ik er een gevonden. Deze ligt in de buurt van het station hartje centrum in Melbourne. Slechts 20 dollar (15 euro) per nacht voor een bed in een 4-persoonskame. Ik boek het laatste bed. Het is niet al te netjes maar voor die prijs hoef je dit ook niet te verwachten.

Als ik de kamer binnenstap zie ik 2 Aziatische jongens. Eentje ligt te slapen, de ander is wakker. De jongen die wakker is heet Huang-Jan (of iets in die richting). Hij en zijn broer zijn beide afkomstig van Zuid-Korea en zijn hierheen gekomen om te werken. Ik vraag hem of hij zin heeft om mee een wandeling door de stad te maken. Voordat we naar buiten gaan doe ik nog een ontdekking. De muren van de kamers sluiten niet aan op het plafond. Een rustige nacht zal het niet worden.

Tijdens de wandeling vraag ik bij Huang-Jan informatie op over hoe hij een baan heeft gevonden. Hij antwoord door letterlijk naar binnen te wandelen en je C.V. te droppen. Morgen wil ik dan ook de dag besteden om een baan te zoeken. Wel een beetje verder weg uit het drukke centrum. Ik heb dit hostel namelijk voor 3 nachten geboekt en wil daarna naar een rustiger gedeelte van de stad.

In het hostel op mijn kamer ontmoet ik tevens de 3de kamergenoot een Italiaan: Alexandro. Hij start morgen met werken. Dat is dan zijn eerste dag. De rest van de avond breng ik door in de kelder waar een hangruimte is. Ik wordt nog aangesproken door een Engelse jongen genaamd Jacky. Hij geeft mij nog een telefoonnummer dat ik morgen kan bellen voor werk.

Tot mijn verbazing heb ik ondanks het lawaai op straat goed geslapen. Ik sta om 7 uur op met de bedoeling om werk te zoeken. Na snel wat brood met jam gegeten te hebben (dat ik gisteren nog gekocht heb) ga ik naar buiten. Ik wil op zoveel mogelijk plaatsen mijn CV droppen om zo snel mogelijk werk te vinden. Buiten kom ik tot de ontdekking dat veel plaatsen nog gesloten zijn. Het is immers zaterdag en ook in Australië openen winkels later. Na enkele hotels te zijn binnengelopen keer ik terug naar mijn eigen hostel.

Via internet ga ik verder zoeken naar werk. Na enige tijd gespendeerd te hebben aan zoekwerk heb ik uiteindelijk 2 mensen die ik maandag kan terugbellen. Een om fruit te plukken iets buiten Melbourne en de ander voor flyers uit te delen. Of ik een (sollicitatiegesprek) interview krijg blijft afwachten natuurlijk, positief blijven is nu het belangrijkst.

De foto's van mijn reis zijn te vinden op http://www.josd.nl