Werken voor een salaris in Australie - Reisverslag uit Mooroopna, Australië van Jos Dohmen - WaarBenJij.nu Werken voor een salaris in Australie - Reisverslag uit Mooroopna, Australië van Jos Dohmen - WaarBenJij.nu

Werken voor een salaris in Australie

Door: josdohmen

Blijf op de hoogte en volg Jos

30 Oktober 2011 | Australië, Mooroopna

Na mijn speurtocht wil ik graag even de stemmen van thuis horen dus ik bel met thuis. Een beetje ontmoedigd voel ik me wel. Niet alleen vanwege de talloze werkgevers die ik bezocht, maar ook vanwege het saaie hostel waarin ik verblijf. Iedereen leeft zijn eigen wereldje. Een vleugje levensenergie is moeilijk te vinden in de vermoeide gezichten van de meeste back pakkers. Zal het voor mij ook zo uit gaan zien? Nee, ik neem mezelf voor dit niet gebeurt en ik wil maandag op zoek gaan naar een ander hostel.
De rest van de avond trek ik op met de 2 Koreaanse broers. Ik ontdek dat onze denkpatronen en interesses zeer variërend zijn. We wisselen o.a. muziek uit en vertellen over de gebruiken van onze thuislanden. Het is boeiend om met hen te communiceren. In onze taal ben ik een alfabet gewend en hun taal bestaat voor mij alleen uit klanken. Gelukkig is hun Engels goed te verstaan, dit maakt de gesprekken interessanter. Morgen plan ik om een wandel/oriëntatie dag in te lassen en iets van de stad Melbourne te zien.


’s Morgens bestaat mijn ontbijt uit toast en jam. Vandaag wordt het een rustige dag. Solliciteren heeft weinig zin. Ik ga ervan uit dat verantwoordelijke personen niet werken op zondag. Ik start mijn wandeling door Melbourne met een wandeling naar de haven.

Mijn verwachtingen van Melbourne waren beduidend hoger dan wat ik nu zie. Indrukwekkend is de haven niet. Er liggen wel een paar bootjes van enkele miljoenen. Daar is ook gelijk alles mee gezegd. Veel activiteiten zijn er in ieder geval niet. Ik besluit mijn weg te vervolgen naar de volgende locatie. De markplaats waar zowat alles te koop is. Kleren, dierenhuiden, pruiken, prullaria ik kom het allemaal tegen. Ik dwarrel wat tussen de kraampjes door en vindt mijn weg naar het overdekt gedeelte. Dit gedeelte van de markt is opgedeeld in allemaal verschillende sectoren. In het ene gedeelte bevinden zich allemaal slagers, in het andere allemaal groentekramen en weer een ander bakkerijen. Het laat me denken aan Riga (Letland) waar ik ook zo’n overdekte markt heb bezocht. Het enige verschil met Letland is dat het hier hygiënischer oogt.

Als de middag aanbreekt loop ik terug naar het hostel om een hapje te eten. Federation Square bijna tegenover mijn hostel is de volgende plek die ik ga bezoeken. Architectonische spiegelende gebouwen die het plein karakter geven. Een straatartiest is bezig met zijn optreden. Het imiteren van mensen wanneer zij passeren. Niet iedere voorbijganger kan het appreciëren. Grappig is het wel voor mij als toeschouwer langs de kant. Ik neem de tijd om het schouwspel te bekijken. Tijdens het optreden van de artiest krijg ik een ander goed idee.

Het toeristencentrum is gevestigd op dit plein. Binnen neem ik folders mee en ga op zoek naar hostels gevestigd langs de ‘Great Ocean Road’. Een weg langs een van de mooiste kusten ter wereld. Zoals ik al dacht zijn ze bij alle bijzondere bezienswaardigheden te vinden. Uit twee verschillende ideeën ga ik een keuze maken. Een georganiseerde busreis langs deze weg wil ik niet doen. Het is duur en veel tijd om te genieten zal er niet zijn. Mijn idee is het om iemand te vinden die deze weg ook op zijn gemak wil bereizen. Eventueel kunnen we zo samen camperbusje huren. Qua prijs zal dit even duur zijn als van hostel naar hostel te trekken. Leuker lijkt het me in ieder geval wel. Wel zal er eerst gewerkt moeten worden om deze reis te kunnen financieren en te genieten.
Denkend over mijn idee slenter ik langs de Yarra rivier die dwars door Melbourne stroomt. Zittend lang het water geniet ik van de rust in dit gedeelte van de stad. Er loopt een koppel voorbij dat ik Nederlands hoor spreken en ik spreek hen aan. Een babbeltje maken in je eigen taal is toch wel eens prettig. Al denken zij dat ik vanwege mijn accent Belgisch ben. Het stel is 6 weken onderweg en heeft al 6000 kilometer afgelegd in een camper. In totaal blijven ze 4 maanden en gaan net als mij ook naar Nieuw-Zeeland en Zuidoost-Azië. Na afscheid nemen leg ik mij nog even in een parkje om te zonnen voordat ik terugloop naar het hostel.

In de hangruimte van het hostel zie ik de 2 Koreaanse broers. Zij vertellen mij dat ze morgenvroeg naar een uitzendbureau gaan. Volgens hen zou deze organisatie je snel van werk kunnen voorzien. Ik besluit morgenvroeg met hen mee te reizen voordat ik het hostel verlaat. Druk is het deze keer in de hangruimte. De finale van de rugbyleague is bezig. De All Blacks tegen Frankrijk. De broers vragen me of ik me bij hen voeg op Federation Square. .

Het is aardig druk op het plein en iedereen zit muisstil vol spanning naar de wedstrijd te kijken. We sluipen tussen de menigte door en vinden een plaatsje. De meeste mensen zijn voor de All Blacks op enkele Fransen na. De stand is 8-7 voor Nieuw-Zeeland met nog 20 minuten op de klok. Dit is ook de eindstand waarna er een heus feest losbarst. Onder het scherm begint een groep jongeren uitbundig feest te vieren. Het zullen vast en zeker kiwi’s (mensen uit Nieuw-Zeeland) zijn gezien het oorlogsdansje dat zij uitvoeren. Het is een leuke dag geweest en ik voel me alweer een stuk beter dan gisteren.


Vandaag vertrek ik met de twee Koreaanse broers naar het uitzendbureau. Met de trein en bus komen we in de buitenwijken van Melbourne aan. Als we binnenkomen moet ik als enige persoon nog een aanvraagformulier invullen. Iedereen heeft dit minstens 1 week geleden al gedaan. Ik vind het daarom ook vreemd dat ik deel mag nemen aan de verplichte training. Het zal wel zo zijn vanwege mijn afkomst (europa). Iedereen oogt namelijk Aziatisch behalve ik. Een van de medewerkers van het uitzendbureau spreekt me aan. Ik krijg het gevoel dat hij me snel aan werk wil helpen. Mijn werkplaats kan hij me namelijk al vertellen met een salaris van 25 dollar per uur. Eerst wil ik de training afwachten voor ik ja zeg.

Logisch en simpel dat is wat ik van deze training denk. In de tussentijd ontdek ik dat het geen uitzendbureau maar een direct-mail kantoor voor de Australische post is. Bij het eindigen van de training keer ik met de broers en een jongen uit India terug naar de bus. Ondertussen pleeg ik wat telefoontjes en krijg ik dezelfde persoon die ik zaterdag voor fruitplukwerk contacteerde aan de lijn. Hij vraagt of ik naar Mooroopna kan komen vanavond en morgen kan beginnen met werken. Ik besluit hierop ja te antwoorden. Een hostel heb ik namelijk niet en Melbourne is naar mijn idee nu nog te hoog gegrepen.
Terugreizend krijg ik ook een telefoontje van het Direct-mail kantoor en een andere werkgever. Ze vragen of ik nog geïnteresseerd ben in werk. Een beetje cynisch vind ik het wel. De jongen uit India heeft namelijk al 5 maanden gewacht alleen voor de training. Wel geeft het een goed gevoel te weten dat er voldoende werk is.

Als we terug in het centrum zijn loop ik met de broers mee naar het hostel. Na afscheid genomen te hebben sjouw ik mijn spullen de straat op. Op het station koop ik een kaartje richting Mooroopna. Nog 4 uur wachten voordat de trein komt. Mijn tijd vul ik door de stad in te gaan voor een uitgebreide lunch, een kappersbeurt, het afhandelen van het krijgen van mijn BTW-nummer en mijn dubbele bankpasprobleem op te lossen. Het is een drukke middag geweest en ik heb nog wat tijd over die ik op het internet kan besteden bij het toeristeninformatiecentrum.

In het informatiecentrum krijg ik een sms. Het is Marlies, een van de reisgenoten waarmee ik vanuit Amsterdam naar Australië ben gereisd. Zij is in Melbourne en heeft gelezen dat ik hier vertoef. Aangezien ze hier in de buurt is, vraag ik of ze zin heeft nog even een bezoek te brengen aan het informatiecentrum. Zij is voor de 2de keer in Melbourne en net terug van haar WWOOF adres. In ons gesprek mengen zich nog twee Nederlanders die hier net zijn aangekomen. Zij staan al een hele poos naast me en van tevoren is me niet opgevallen dat ze Nederlands met elkaar spraken. Na een half uurtje neem ik afscheid om mijn trein te halen.

Op het station ontdek ik dat ik op het verkeerde station sta. Gelukkig is het maar 5 min met de metro om daar te komen. Met nog een klein half uurtje op de klok reis ik rustig naar het volgende station. Als ik aankom praat ik met een oud Australisch vrouwtje die in dezelfde richting als mij gaat. Mooroopna, het dorpje waar ik heenga ligt in een warm gebied waar veel gewassen groeien.
In de trein praat ik weer met een Australische vrouw die tegenover me zit. Ze gaat haar man opzoeken die in deze omgeving werkt. Zelf woont zij met de kinderen in de buurt van Brisbane. Door de overstromingen heeft haar man werk in deze omgeving gezocht. Als ik tijdens ons gesprek op de klok kijk merk ik dat mijn treinreis er bijna op zit. De 3 uur zijn omgevlogen.

Op het treinstation van Mooroopna staat net als in Quaama niemand op me te wachten. Dit keer bel ik wel direct de contactpersoon. De trein heeft namelijk al een kwartier vertraging en ik sta op een verlaten station. Wat later zie ik in de verte een busje aankomen. Er zit een oud vrouwtje in die ik zo’n 75 jaar schat. Zij brengt mij naar het hostel wat zij kennelijk helemaal alleen runt.

In het hostel krijg ik een hele rondleiding met allemaal regeltjes. Het is eenvoudig maar lekker schoon. Het vrouwtje van 75 jaar is eigenlijk pas 60 jaar. Verbaasd ben ik van haar werkelijke leeftijd want ze oogt stukken ouder. Vandaag slaap ik alleen in een acht persoons-kamer. Morgen komen nog drie Duitsers en een Taiwanees op deze kamer zij moeten uit een andere kamer op deze kamer komen. Rails verdeeld het plafond in allemaal sectoren. Mijn antwoord wordt bevestigd als ik vraag of dit vroeger een oud ziekenhuis is geweest. Na de uitleg van het reglement breng ik een bezoek aan de tv-kamer. Een Fransoos bekijkt de voetbaluitslagen. Met hem raak ik aan de praat over het werk en de activiteiten in deze omgeving. Ik krijg een goede indruk voordat ik mijn bed opzoek. I.p.v. morgen begint mijn eerste werkdag overmorgen. Kleren wassen, eten kopen en de omgeving verkennen is dan ook dat wat ik morgen wil gaan doen.


Een goede nachtrust heb ik niet gehad. Waarom begrijp ik niet. In dit rustige dorpje lukt het me niet om goed te slapen maar wel op de drukste en meest lawaaiigste straat van Victoria heb ik de hele nacht geslapen. Het is 7 uur als ik op mijn telefoon kijk. Ik besluit maar te beginnen met het verkennen van de omgeving. Ik loop langs de grote weg naar het centrum van Mooroopna. Het is een klein stadje met hier en daar een paar winkeltjes. Shepperton een grotere stad ligt op 5 kilometer afstand. Ik neem nog een paar foto’s en doe wat inkopen voordat ik terugloop naar het hostel.

Als ik al mijn spullen heb gedropt in het hostel besluit ik de andere kant van de grote weg af te lopen. Terwijl ik loop valt me iets raars op aan de wolken hier. Het lijkt net of deze geschilderd zijn op een lichtblauwe achtergrond. Het is heel apart om te zien. Na een half uur ben ik moe en besluit terug te lopen. Het is een lange weg en in de verte kan ik nog geen gebouw of kruising zien. Uitgestrekt is het hier in ieder geval wel.

Ik ben ongeveer de enige gast in het hostel. Veel back pakkers liggen nog te slapen vanwege nachtwerk en anderen zijn nog bezig met het verrichten van hun werkzaamheden. Films en muziek helpen me de voormiddag door te komen. Rustig aan arriveren of ontwaken steeds meer backpackers. De duitsers die ik op mijn kamer verwacht, blijken Ieren te zijn. Drie jongens van 26 en 27 jaar die in dezelfde woonplaats wonen en samen naar Australië zijn gereisd. Bijzonder dat drie goede vrienden dit voor elkaar hebben gekregen.

Als de avond valt ga ik na een flink bord macaroni gegeten te hebben bij een groepje buiten zitten. De meeste van hen zijn Iers of Engels (oh ja, ik ben weer de enige Nederlander in dit hostel). Ik spreek met velen van hen en vergeet daardoor ook de meeste namen. Ik kom te weten dat de meest backpackers hier zitten vanwege de kosten. Geld uitgeven in de stad is namelijk heel gemakkelijk. Hier is het anders. Je blijft in het hostel omdat er niet veel te doen is en prijzen zijn een stuk goedkoper. Wel moet ik bevestigen dat dit hostel tien keer gezelliger is als dat in Melbourne. Ik besluit vroeg naar bed te gaan want half 7 wordt ik opgehaald om naar mijn werk te gaan.


De wekker gaat de volgende morgen om 6 uur. Samen met Shawn en Conny (2 Ieren van mijn kamer) sta ik op om te werken. Even snel wat toast met pindakaas, een lunchpakketje klaarmaken en dan is het bijna half 7. We rijden 10 kilometer in zuidelijke richting van ons hostel en komen uit bij een schuur. Hier moeten we wachten op de baas. Met nog 2 andere Ieren, Finn (een Engelse jongen) en ik kunnen we de komende tijd op deze boerderij werken.

We rijden een stukje verder en komen uit bij een andere schuur. Kort wordt ons uitgelegd wat de bedoeling voor vandaag is. Thinning staat vandaag op het programma. Zoals het Engelse woord al zegt gaan we vandaag fruitbomen uitdunnen. Het onrijpe fruit wordt voor een gedeelte verwijderd, zodat hetgeen dat nog aan de boom hangt zich beter kan ontwikkelen en takken niet voortijdig afbreken. Het is een arbeidsintensief proces waar we nog wel een hele tijd mee bezig zullen zijn. Lekker in het zonnetje vind ik het helemaal niet erg om ook nog eens op mijn gemak te werken. Tevens levert het bijna 19 dollar per uur op.
We werken allen in groepjes van twee. Ik werk samen met Finn die het ook een relax baantje blijkt te vinden. Tegen de middag zijn we uitgepraat en luisteren we de laatste uurtjes naar onze eigen muziek. De 8 uurtjes werken zijn eigenlijk voorbij gevlogen.

Als we terug zijn in het hostel is het bijna 4 uur. Voordat ik ga koken vul ik nog snel even de belastingpapieren in. Helaas hebben ze ook in Australië deze bureaucratische rompslomp. Macaroni maak ik met de overblijfselen van gisteren. Morgen ga ik met Finn inkopen doen. Dan kunnen we beide wat gevarieerd eten en het is gezelliger om samen te eten natuurlijk.

De sfeer in het hostel is vanavond iets grimmiger geworden. Een Franse en Engelse meid hebben blijkbaar een hevige woordenwisseling gehad. Het stelde niet zoveel voor maar er is wel te merken dat iedereen wat meer met zichzelf bezig is. Zelf probeer ik buiten nog wat contact te zoeken. Er zit een groepje Fransen op de veranda maar na een paar Engelse vragen houd ik het voor gezien. Ze blijven maar Frans lullen. Ik besluit terug te gaan naar mijn kamer om nog wat films te bekijken.
Een uurtje later wordt er op de deur geklopt, een van mijn Ierse kamergenoten opent de deur. Het is Suzy, een Iers meisje dat hier al een maand verblijft. Ze vraagt aan mij waar ik blijf voor iets lekkers wat ze bereid heeft. Ik heb haar namelijk beloofd om te komen proeven. Ik was het door de vele gesprekken met zoveel andere mensen vergeten. Het is een soort van cakeje. Ik weet niet meer wat erin zit maar het recept ga ik zeker vragen voor een aanvulling in mijn kookboek.


In het personenbusje rijd ik voor de 2de keer richting het fruitveld. Vandaag doen we weer hetzelfde werk.Het uitdunnen van perzikbomen. Met Finn bespreek ik mijn idee over de Great Ocean Road tocht met een camperbusje. Hij is geïnteresseerd en wil begin December waarschijnlijk een camperbusje met mij huren. Ik verwachtte niet zo snel iemand te kunnen vinden voor mijn idee. Ik hoop dat hij niet van mening veranderd dit is natuurlijk nog altijd mogelijk is.

Halverwege de middag komt de boer ons werk bekijken. Ik besluit een praatje met hem te maken over het leven hier. Bij mezelf denk ik, veel tijd voor vakantie zal hij niet hebben met zo’n grote boerderij. Fout gedacht, hij is net terug van een cruise langs Hawaï, Bora Bora, Tahiti en Nieuw-Zeeland. Het klinkt als een grote droomvakantie en ik heb me vergist in het Australische boerenleven. Zou dit voor alle boeren het geval zijn? De rest van de middag wordt gevuld met het plukken van het onrijpe fruit. Tussendoor geven we nog onze papieren voor de registratie af. Volgende week krijg ik mijn eerste loonstrookje in Australië.

Als we terug zijn bij het hostel ga ik met Finn boodschappen doen. Vandaag staan er zoete aardappelen, maïs en bief worstjes op het menu. De maaltijd hebben we snel bereid en er blijft genoeg tijd over om op de veranda met mede backpackers te praten. Dit alles onder het genot van goedkope rode wijn. De Fransen die gisteren niet bereid waren om Engels te praten zijn het vandaag wel. Als ik mijn bed opzoek merk ik dat aangeschoten ben van de rode wijn.


De morgen begint niet zo lekker . Mijn fles wijn is helemaal leeg geraakt gisteravond. Gewerkt zal er toch moeten worde. Kom ik niet opdagen ben ik mijn baantje alweer kwijt. Met een zwaar koppie sleep ik mezelf naar het personenbusje. Gelukkig is het bewolkt vandaag dit zal stukken beter aanvoelen als werken in de brandende zon.

In de morgen zijn alle jonge fruitbomen op dit erf uitgedund. De boer neemt ons mee naar een ander stuk grond waar volwassen bomen staan. Hier zijn we wel even zoet mee. Iedere rij perzikbomen is een paar honderd meter lang. De onrijpe vruchten hoeven we gelukkig niet meer met onze handen te plukken. Met een stok mag ik op de takken slaan die te zwaar zijn door het vele fruit. Het is zelfs nog gemakkelijker dan fruit plukken met mijn handen. Het enige nadeel is dat er vandaag vanaf 10 uur geen wolkje meer aan in de lucht te zien is. Mezelf goed insmeren en de juiste kleding dragen is uiterst belangrijk gedurende dit werk.

Als we klaar zijn bellen we onze chauffeur. Een nieuwe man komt ons halen en hij arriveert pas een uur na ons telefoontje. Zich verontschuldigen dat doet hij wel. Hij wist niet op welk stuk grond we moesten worden opgehaald. Bij mezelf denk ik: ‘je telefoon ben je vast en zeker vergeten om ons terug te bellen’. Tussendoor hebben we hem namelijk nog gebeld. Een smoes om op een Australische manier te laat te komen. Dat blijkt uit alle aspecten van zijn non-verbale communicatie.

Eenmaal terug bij het hostel loop ik met mijn 3 Ierse kamergenoten en Finn naar het centrum. Vanavond wil ik mij tegoed doen aan een kant en klare pizza. Het is immers al laat en veel zin om te koken heeft niemand. Een groot succes is de pizza niet. Finn heeft zijn pizza laten aanbranden en de helft van mijn pizza is tijdens het snijden op de grond gevallen. Daarnaast smaakte de helft die wel nog eetbaar is nergens naar. Duidelijk een foute keuze om voor het goedkoopste gerecht te gaan.

Voor de avond heb ik een pak wijn gekocht. Op de veranda is het druk. Veel backpackers die net als mij deze week gearriveerd zijn willen wachten met op stap gaan. Een magere bankrekening is voor vele geen goede reden om op stap te gaan. Met Suzy spreek ik het grootste gedeelte van de avond. Zij vertrekt morgenvroeg naar Melbourne voor een week. De Melbourne cup gaat dan van start. Een van de grootste paardenraces ter wereld is me verteld. Ik merk dat ik ontzettend slecht ben in leeftijden raden. Zij en haar vriendin zijn 27 en 29 terwijl ik hen 22 a 23 zou geven. Andere backpackers vragend naar hun leeftijd kom ik erachter dat ik een van de jongste ben. Al vind ik mezelf ouder uitzien als de meeste anderen. Het is diep in de nacht als ik mijn bed terugzie en weer een leuke avond is voorbij gevlogen.

Vroeg wordt ik gewekt door Patrick, Shawn en Conny. Zij vertrekken vandaag voor 2 daagjes naar Melbourne en keren morgen pas terug. Lawaai maken ze in ieder geval wel. Kijkend op de klok is het pas half 7 en ik besluit me nog een keer om te draaien. Helaas lukt het niet echt meer om in slaap te vallen. Laat opstaan doe ik wel, het bed ligt nu even ontzettend lekker.

Finn en ik hebben gister een besluit genomen om vandaag een bezoek aan Shepperton te brengen. Onderzoekend naar de tijden van het openbaar vervoer, ontdekken we dat er vanaf zaterdagmiddag tot maandagmorgen, geen bussen of treinen rijden. Wel willen we het plaatsje bezoeken en we besluiten het te voet te doen.
Een tocht van ongeveer 6 kilometer brengt ons in het centrum van het stadje. Het is veel groter dan ik dacht. Mc. Donalds, Hungry Jacks, KFC en de Pizza Hut zijn allen aanwezig. De vele parkjes geven de stad een mooi karakter. In een elektronicawinkel besluit ik internet aan te schaffen. Een soort van Dongel geeft mij meer vrijheid hier gebruik van te maken. We brengen ook een bezoek aan een ander hostel. Hier verblijven maar een paar mensen en het is er praktisch uitgestorven. Mooroopna is voor mij een betere keus om te vertoeven.

Teruglopend reken ik uit hoeveel kilometer we vandaag gelopen hebben. Alles bij elkaar opgeteld ga ik uit van een kleine 20 km. Een heel eind maar we zijn ook zo’n 6 uur onderweg geweest. Bij de lokale aldi (die blijkbaar wereldwijd gevestigd is) halen we ingrediënten voor het avondeten. Rijst, flink groenten en nog wat worstjes van gisteren zullen onze honger stillen. S ’avonds sluit ik mijn dag af op de veranda. Het is een leuke ontmoetingsplek geworden en dat zal het voorlopig blijven

De foto's van mijn reis zijn te vinden op http://www.josd.nl

  • 30 Oktober 2011 - 09:47

    Tante Ria:

    Hallo Jos
    Dat je na verloop van bepaalde tijd heimwee krijgt is heel normaal hoor.
    Maar ik zie dat je wel weer iets anders bent gaan doen, als de eerste twee weken. Een Aldi is toch altijd wel handig om in de buurt te hebben.
    Hier hebben we tijd alweer een uur terug gezet voor de wintertijd, ofschoon het weer nog altijd heel goed is hier, zonnig en rond de 16 gr.
    Ik vind het geweldig zoals je alles onder controlle hebt en volg je verslagen dan ook met heel veel intersse. Ik let nog steeds op je pap en mam.
    Heel veel groetjes en hou je taai.

  • 30 Oktober 2011 - 11:16

    Roger Pepels:

    Jos,
    jouw verslagen lezend ben ik ontzettend jalours op jou, Geniet ervan en de levenservaring welke je nu ervaart pakt niemand jou meer af.
    Blijf lekker schrijven voor het thuisfront
    groetjes
    Roger

  • 30 Oktober 2011 - 14:31

    Angelique:

    Heel herkenbaar allemaal! Geniet ervan!

  • 30 Oktober 2011 - 21:00

    Neef Raymond:

    Ben inmiddels ook verslaafd aan je verslagen. Kijk doordeweeks al uit naar het weekend in de hoop dat er weer een mooi verslag te lezen is. Dit was er zeker weer eentje, geschreven uit het hart. Enjoy it! En Fransen zijn dus overal een beetje rare gasten.

  • 03 November 2011 - 21:11

    Hub Meijers:

    Jos,

    Ik stel vast dat jij voorbestemd bent voor een buitenleven. Als je terug bent in elsloo heb ik in catsop ook nog een paar buiten(gewone) klussen

    Hub

  • 05 November 2011 - 22:41

    Roel:

    Hey joske,t blijft boeie.wat je allemaal schrijft,te gek man.sjieke fotos.goed om te lezen dat t allemaal goed en wel.met je is.
    Geniet ervan,veel succes

    Cheers mate,

    Grtz roel

  • 07 November 2011 - 16:07

    Anouk:

    Misschien een hutje op de hei als je terug komt of een mooie anti-kraak boerderij via Camelot?....;) xx

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Australië, Mooroopna

Jos

Actief sinds 01 Sept. 2011
Verslag gelezen: 2044
Totaal aantal bezoekers 44836

Voorgaande reizen:

20 September 2011 - 30 November -0001

Down Under & South/East Asia

Landen bezocht: