Het leven in Mooroopna

Het is zondag en er is niets te doen in dit plaatsje. Ik ben om de een of andere reden weer vroeg wakker. Het is kwart voor 7 als het telefoonscherm oplicht. Me afvragend wat ik de hele dag ga doen besluit ik voorlopig in bed te blijven. Ik blijf wakker en het lukt me maar niet om in slaap te vallen. Gelukkig heb ik op mijn laptop nog wat films staan. Hiermee breng ik de ochtend door.
De middag en de avond verlopen niet anders. Van de televisieruimte loop ik naar mijn kamer en terug. Nog altijd zijn er niet veel mensen hier dit heeft te maken met de Melbourne cup. Ik probeer mijn Duits weer een beetje te verbeteren met 2 Duitse meisjes die net gearriveerd zijn. Begrijpen is geen probleem maar het praten in de Duitse taal is alweer moeilijker . Gelukkig begrijpen ze mij en verbeteren mijn Duits als dit nodig is.

Voordat ik mijn bed opzoek besluit ik nog een blokje om te lopen. Wandelend in de lichten van de straatlantaarns kom ik niemand tegen. Het is 10 uur en uitgestorven in Mooroopna. Bij de wasserette sla ik af richting het treinstation. Een duistere maar heel brede straat waar niemand te zien is. Het lijkt een beetje op een griezelfilm; weinig licht, geen mensen en hier en daar wat industriële gebouwen. Ondanks deze omgeving voel ik me op mijn gemak. Gedurende mijn verblijf in Australië heb ik me nog nergens onveilig gevoeld.


’s Morgens staat het busje om half 7 klaar voor vertrek. Niet iedereen is deze keer aanwezig. Alan en Steve (de 2 Ieren van de andere kamer) hebben een vrije dag genomen. Patrick de enige Ier van mijn kamer die nog geen werk heeft gehad mag vandaag mee om te werken. Serena, de hosteleigenaresse brengt ons vandaag naar de boerderij. Geen echt pretje om de dag mee te beginnen. Normale mensen hebben tijd nodig om wakker te worden. Zij begint te kletsen over de bende die ze gisteren aantrof in de keuken en de rotzooi op de veranda. Dit is al bij het minste of geringste vuiltje zo. Vijftien minuten mogen we dit aanhoren voordat de plaats van bestemming bereikt is.

De sweater die ik kwijt was vanmorgen ligt nog onder het afdak waar we normaal pauze nemen. Zo blij als ik ben met het vinden van de trui, zo ongelukkig wordt ik als ik bemerk dat ik mijn drink water ben vergeten. De temperaturen hier zijn niet prettig om zonder water in de buitenlucht te werken. Gelukkig heeft Finn genoeg water bij zich waardoor ik de dag goed weet door te komen.

In de middag komt de boer ons vertellen dat we 9 uur per dag gaan werken. Startend vanaf vandaag. Snel reken ik uit wat de opbrengsten zijn. In totaal 750 Australische dollar netto per week (ongeveer 550 euro). Na alle aftrekposten en reserveringen blijft zo’n 350 tot 400 dollar over. Dit zou betekenen dat ik een reisje naar Fiji in 3 weken bij elkaar gespaard heb. Dit is een goed idee voor als de herfst in Australië aanbreekt. Maar ja buiten Fiji heb ik ook al een duik-, een surfcursus, een safari hier en daar wat uitstapjes op mijn programma staan. Een keuze maken zal het moeilijkste van alles worden.

De avond sluit ik af met wat wijn. Na 2 glaasjes begin ik me ontzettend moe te voelen. Het constante werken in de zon wordt nu merkbaar. Ik probeer nog wat te schrijven op mijn laptop, het is een hopeloze zaak. Mijn focus is helemaal weg en mijn oogleden houd ik met de grootste moeite open. Het is lang geleden dat ik me zo moe heb gevoeld.


Het is de dag van de Melbourne cup en iedereen heeft vrij. Toch niet, half 7 worden we gewekt door Serena. ze vraagt aan Chang of hij achter een uurtje wil starten met werken. Iedereen in de kamer is gelijk wakker. Niet alleen door Serena’s stem (die niet bepaald een fluistertoon is) maar ook door het in en uitlopen van Chang blijf ik het eerste uur wakker. Rekening houden met anderen hoort niet echt bij het backpackersleven.

Deze morgen blijf ik in bed liggen. De meeste mensen slapen nog. Surfend op het internet breng ik mijn tijd door. Als het middag wordt begin ik aan mijn ontbijt.Ik eet boterhammen met abrikozenjam. Ik probeer zoveel mogelijk meergranenbrood te kopen omdat dit normaliter beter vult. Al moet ik toegeven dat dit in Australië niet het geval is. Voor morgen besluit ik daarom noodles te halen als ontbijtvervanger.
In de t.v. ruimte liggen enkele boeken. Ik besluit een kijkje te nemen of er misschien iets interessants bijzit. Als ik een Nederlands boek genaamd: ’de celestijnse belofte’ vindt is de keuze snel gemaakt.
Later in de middag stromen nieuwe backpackers toe. Het seizoen is begonnen en de komende tijd zullen ze in bosjes neerstrijken wordt me verteld. Tot nu toe een beroep Fransen en Taiwanezen. Zelf zie ik liever andere nationaliteiten komen. De Franssen die nu hier zijn spreken niet zo goed Engels en zoeken voornamelijk elkaar op om dan Frans te praten. Voor de Taiwanezen en andere Aziaten geld hetzelfde verhaal. Al zijn sommige wel in orde. Conny heeft gehoord dat er een van deze Franse jongens op onze kamer komt te liggen. Hij ziet er niet al te fris uit en er zijn nog 3 bovenbedden vrij, Chang, het bovenbed van Conny en het mijne. De bedden boven ons gooien we vol met kleren en voedselverpakkingen. Dat van Chang maken we netjes in orde. Ons plan werkt, hij neemt het vrije bed boven Chang en wij mogen nog even genieten van de rust in ons stapelbed zonder benedenbuurman.

Ik kan goed opschieten met de jongens Shawn, Patrick en Conny. Met deze drie Ierse vrienden ga ik sinds lange tijd weer voetballen. Helaas hebben ze geen voetbalveld in Mooroopna. We gebruiken het ronde Australian footballfield maar als vervanging. Onze flesjes water dienen als goal en worden zo af en toe als verfrissing gebruikt. Steve, de andere Ier van onze werkplaats komt ook nog wat mee ballen. Het is heerlijk om mijn benen de strekken. s’ Avonds ben ik dan ook bekaf. Het voelt heerlijk om weer eens een wat lichaamsbeweging te hebben gehad.


Vandaag is het weer tijd om te werken. Als de wekker gaat ben ik direct wakker met een heerlijke nachtrust achter de rug. Ik heb beloofd Chang ook wakker te maken als ik opsta. Dit is dan ook het eerste wat ik doe. Hij bedankt me en ik begin mijn ontbijt met noodles. Helaas liggen ze mij deze keer behoorlijk zwaar op de maag. Noodles is voor mij geen goede keuze als ontbijt. Na ja we zullen binnenkort weer iets anders proberen dat wel een voldaan gevoel geeft. Eenmaal buiten is iedereen aanwezig, behalve Chang. Als Shawn 5 minuten voor we vertrekken gaat kijken ligt hij nog in bed. Mijn wekservice heeft niet echt goed geholpen. Gelukkig is hij precies om half 7 buiten waarna met werken mag worden gestart.

Het is een fijne dag om buiten te werken. Gemiddeld is de temperatuur boven de 20 graden en de zon schijnt achter de wolken. Het maakt dit werk een stuk gemakkelijker om uit te voeren. Van Greg (de boer) krijg ik als enige complimenten over het geleverde werk. Ik sla niet teveel en niet te weinig onrijp fruit van de bomen. Natuurlijk maakt de rest van mijn collega’s er later grapjes over, maar het is allemaal goed bedoeld. De werkdag loopt snel op zijn einde en Greg komt nog een keer naar ons toe. Dit keer met een envelop. Ik realiseer me dat dit het salaris is voor deze week. Als hij weg is neem ik snel even een kijkje. In totaal 550 dollar netto, niet slecht voor 33 uurtjes (werken). Met mijn Ierse kamergenoten heb ik afgesproken om vrijdag met ons eerste salaris te gaan vieren. Dus zaterdag wordt opstaan met een zwaar koppie.

De avond breng ik tijd voor een groot gedeelte door in de televisiekamer. Steve heeft verteld dat er een nieuw seizoen van de Simpsons start. Samen met hem, Alan en hun vriendinnen kijken we naar de hilarische cartoon. Lekker lui sluit ik de avond af om morgen uitgerust te kunnen starten met thinning.

Ik realiseer me dat de voorbij vliegt als ik opsta. Ook de werktijd gaat snel ondanks dat het werk nu toch wel wat geestdodend wordt. Vandaag zijn we bijna klaar met het thinning van de perzikbomen op dit stuk land. Morgen zullen we hier waarschijnlijk nog een uurtje besteden voordat we naar de grote boerderij gaan. Op de onze weg terug naar het hostel pikken we eerst andere werkende backpackers op. Zij zijn kersen aan het plukken en krijgen 15 dollar per bin (mand) betaald. Als ik hoor dat 5 bins het meest geplukte aantal is voor 9 uurtjes werk ben ik blij met mijn salaris per uur. Echter is het ook afhankelijk van de werklust bij het plukken van kersen.

Terug bij het hostel maken Finn en ik gebruik van de oven. We hebben namelijk lasagne gekocht en er is maar een niet goed werkende oven beschikbaar. Gelukkig is de lasagne niet mislukt en smaakt ie ook nog eens heerlijk.
Na het eten loop ik met Suzanne naar Woolworths (de supermarkt). Zij is gisteren terug gekomen uit Melbourne. Onderweg bespreken we onze reisplannen. Ik vertel haar ook over mijn Great Ocean Road plan. Suzanne is erg geïnteresseerd en wil misschien ook meereizen begin december. Het wordt nog een drukke boel zo.
De rest van de avond breng ik door met Suzanne, Rachelle en Victoria. Vier verschillende nationaliteiten die elkaars foto’s van Australië uitwisselen en bekijken. Fiji krijg ik ook te zien. Suzanne is daar geweest en het ziet er fantastisch uit. Nu krijg ik toch wel spijt dat ik Fiji nog niet in mijn reisprogramma heb opgenomen. Ik weet nu bijna zeker dat een tripje naar deze eilandgroepen nog op het programma komt.

De laatste dag werken voor het weekend breek aan. Voor de laatste keer rijden we naar de boerderij waar we de laatste tijd gewerkt hebben. Werken doen we nog een goed uur op dit stuk grond voordat Greg onze activiteiten afbreekt. In verschillende auto’s worden we verplaatst naar een andere werkplek. Het grootste stuk grond van dit bedrijf. Als we arriveren zie ik pas hoe enorm het is. De rijen fruitbomen waren al lang op onze vorige werkplek, maar vallen in het niet bij deze rijen fruitbomen. Zo ver als ik kan kijken is er geen einde aan de horizon te zien tussen de bomen. Buiten perziken groeit hier ook ander fruit. Appels, pruimen, peren, mandarijnen en nog wel een paar soorten. Onze taak blijft hetzelfde, alleen voor de pruimenbomen deze keer. Omdat deze klein en net als bosjes druiven bij elkaar zitten moeten we onze handen gebruiken. De stok hoeven we voorlopig niet meer te gebruiken wordt ons door Greg verteld. Als we bezig zijn ontdek ik dat het uitdunnen van dit fruit ook een stuk langzamer gaat. Ik sta tussen 2 rijen bomen en Finn in de ruimte tussen de rijen. Als het pauze is en ik tussen de rijen sta heb ik het gevoel bijna op het einde te zijn. Dit gaat nog een hele klus worden.

Op onze terugweg vragen Shawn en ik of we ook op zaterdag kunnen werken aan onze chauffeur. Hij is tevens degene die ook het werk in het hostel verzorgt. Het kersenplukken willen we eens proberen ook al is het salaris niet zo hoog. Als het niet zou lukken dan neem ik gewoon de kersen mee naar huis en maak ik er een lekkere taart van. Shane, onze chauffeur zegt dat het geen probleem is en dat we morgen kunnen starten.

Terug in het hostel neem ik een snelle douche en regel snel alle handelingen die verricht moeten worden. Hierna is het op naar de golfclub om te genieten van een welverdiend buffet. Voor 17 dollar kun je hier onbeperkt chinees eten. Ik ben de laatste van de groep die arriveert, ik had wat moeite binnen te komen. Ik draag namelijk een tanktop (hemdje) en dat wordt niet toegestaan. Gelukkig kan ik het vestje van Amy lenen. Zo hoef ik niet een half uur terug te lopen naar het hostel. Natuurlijk worden er foto’s van gemaakt en verschijnen deze op Facebook. We zitten buiten en telkens als ik naar binnen loop merk ik dat het hele restaurant me aan staart. Ik kan er eigenlijk wel om lachen. Met Alan, Jessica, Victoria, Amy, Jana en Suzanne sluiten we de werkweek af met dit heerlijk smakende Chinese buffet.

Later in de avond voegen we ons bij de achtergebleven backpackers in het hostel. Ik merk de grootste moeite te hebben om nog wakker te blijven. Mijn Ierse kamergenoten willen ons nog heel graag Irish Bowling laten zien. Shawn heeft extra 2 ballen van ieder 800 gram meegenomen om deze sport hier te kunnen uitoefenen. Het draait er allemaal om de bal zover mogelijk over straat te laten rollen. Wie in de minste keren de finish bereikt heeft gewonnen. Een parcours kan enkele kilometers lang zijn. We zien 2 demonstraties voordat de bal zoek is. Hierna besluit ik naar bed te gaan morgen worden er namelijk kersen geplukt.
S’ Morgens staan alleen Shawn en ik deze keer vroeg op. Als enige twee van onze kamer gaan we kersen plukken. Eerst rijden we Chang en twee Fransen jongens naar hun werkplek. Zij hebben het kersenplukken voorheen gedaan en willen het niet meer doen.
Gearriveerd op onze werkplek blijkt er vandaag geen werk te zijn voor het plukken van kersen. De eigenaar verteld dat hij dit gister heeft doorgegeven aan de twee Fransen jongens. Omdat hun Engels slecht is, begrijp ik niet waarom de werkgever niet even de moeite genomen heeft om Shane te bellen. Geërgerd stappen we allemaal weer in het busje. Voor niets zijn we vandaag vroeg opgestaan.

Bij het hostel zoeken Shawn en ik naar de bal die hij gisteren verloren is. Gelukkig hebben we deze binnen 10 minuten gevonden. De rest van de morgen doen we eigenlijk niet veel. Na wat televisie te hebben gekeken gaan we naar de bank. Shawn vertelde me namelijk over het onderbrengen van je Superanuation (pensioen) onder een fonds. Zo hoeven niet alle werkgever gebeld te worden als het bedrag wordt uitgekeerd wanneer je het land verlaat. Dit is mij niet duidelijk gemaakt in Sydney. Zelfs de vrouw in het Westpac kantoor van Mooroopna doet of ze er de ballen van snapt. Ik begin aardig geïrriteerd te raken aan de gegeven informatieverschaffing door deze bank. Geërgerd lopen we beiden naar buiten om tot rust te komen.

Terug in het hostel vragen we of Patrick en Conny zin hebben om mee naar Shepperton te gaan. Zij hebben nog een kater van de goon en willen nog even in bed blijven liggen. Met ons tweetjes lopen we naar het busstation. Onderweg bel ik Finn, hij is ook in Shepperton om een pc aan te schaffen. We spreken af bij een koffieshop waar we vorige week samen koffie gedronken hebben.
Na een grote kop koffie gaan we met zijn drieën wat winkels bekijken. Ik loop al de hele tijd op schoenen en een paar teenslippers in deze weersomstandigheden zou ideaal zijn. Onderweg spotten Alan en Steve ons. Zij verblijven nu op een trailerpark in deze stad en vragen of we het willen zien. Uiteraard zijn we benieuwd hoe dat eruit ziet.

De verblijfplaats waar de twee jongens met hun vriendinnen zitten is fantastisch. Een zwembad, pingpongtafel, pooltafel, eigen keuken, badkamer en woonkamer, het is er allemaal. Daarnaast betalen ze ook nog eens ongeveer de helft van wat wij betalen. Het is in ieder geval stukken beter als ons hostel. Het enige probleem wat wij hebben is dat niemand een auto heeft om het werk te bereiken. Dit is ook het punt dat ik begin te realiseren dat een auto eigenlijk onmisbaar is in Australië.

Als we terug zijn bij het hostel ben ga ik me alles op een rijtje zetten. Een auto kopen is zo´n slecht idee nog niet. Naar mijn idee heeft het vele voordelen en verdient deze zichzelf ook nog eens terug. Het is namelijk gemakkelijker werk vinden, niet meer afhankelijk zijn van openbaar vervoer, verder is het toegestaan om in een auto te slapen, geen camper huren voor mijn great ocean road trip en daarnaast zijn benzinekosten ongeveer gelijk aan het openbaar vervoer.Ik kan Pa en ma ook nog eens meenemen gedurende hun reis in Australië. Na een telefoongesprek vinden ook zij dit een goed idee. Ik besluit daarom ook op zoek te gaan naar een degelijke wagen die me gedurende mijn reis in Australië niet in de steek zal laten.

Na mijn plan te hebben verteld aan mijn kamergenoten en Finn vertel ik ze dat we misschien volgend weekend al naar een andere plaats kunnen gaan. Maandag moeten we aan de boer vragen of we ons werk kunnen behouden als we het hostel verlaten. De avond sluiten we buiten af met een groep. Iedereen met een glas of kop goon om toch een beetje aangeschoten te worden.
De vorige avond is er iets meer drank aan te pas gekomen dan ik dacht. Echt heel goed voel ik me niet en hoe ik in bed ben gekomen kan ik me niet meer herinneren. Gelukkig kan Victoria het me wel vertellen. Ik heb blijkbaar in mijn beste Spaans haar iets proberen te vertellen. Zij had geen idee waarover het ging maar zegt wel dat ik grappig ben in een zatte bui. Van de wijn blijf ik voorlopig af. Dit drinkt zich veel te gemakkelijk, vooral als een 4 liter pak voor me staat en het uit een mok gedronken wordt.

Als ik me in de middag iets beter voel besluit ik naar de supermarkt te gaan. Ik haal de nodige ingrediënten voor het maken van de rubarb crumble. In de keuken vind ik met enige moeite de nodige materialen. Echt ideaal is het niet om deze taart in dit hostel te bereiden. Het lukt met een beetje improvisatie om alles in order te krijgen.
Een uur later deel ik enkele stukjes uit aan wat backpackers. Aan hun reacties te zien vinden ze het erg lekker en zijn me ook dankbaar voor het maken van dit gerecht. Veel van hen vragen mij dit iedere dag te maken. Daartoe voel ik me niet geroepen, maar het is wel fijn te horen dat het gesmaakt heeft.
De namiddag verstrijkt en iedereen is een beetje verveeld. Het is ontzettend warm en echt veel is er in deze omgeving niet te doen op zondag. Natuurlijk wil ik weer bezig zijn. Ik kom met het idee om te gaan barbecueën in het park van Mooroopna. Aan iedereen waar ik mee optrek vraag ik 5 dollar. In totaal willen acht anderen meedoen. Ik ga weer op weg naar de supermarkt om de barbecuespullen te halen. Deze keer samen met Patrick en Finn.
Als we aankomen hebben we veel geluk. Een zak met groente en fruit vullen dat anders weggegooid wordt voor maar 3 dollar. Zonder aarzelen vul ik hem met 10 tomaten, 2 komkommers, wat mandarijnen en een paprika. Na daarnaast vlees te hebben ingeslagen sta ik wederom in de keuken. Dit keer om de salades te bereiden. Een hoop werk maar vandaag vind ik het leuk om te doen.

Een half uur later is alles klaar. Na enige moeite om iedereen verzameld te krijgen gaan we eindelijk op weg naar het park. Het is nog altijd warm als we om half zeven arriveren. Op meerdere plaatsen heb ik al gezien dat je in parken gratis kunt barbecueën. Het is echt ideaal en gemakkelijk. Als ik bezig ben met het vlees blijft iedereen om de bakplaat staan. Met veel worsten, hamburgers, kip, kebab en de salades uiteraard is het een geslaagde zondag.
Het is alweer maandag het begin van de werkweek. Om half 6 worden we gewekt door Chang’s wekker. Hij laat zijn wekker niet meer afgaan maar een half uur slaap iedere morgen missen begint nu toch wel vervelend te worden. Het kan natuurlijk altijd erger als iemand hier woont die nachtdienst heeft. In dit hostel hoeven we daar gelukkig niet bang voor te zijn.

Als Greg ten tonele verschijnt gedurende het werken stel ik hem gelijk twee vragen. Eentje ervan heeft betrekking op het werkbehoud als we het hostel verlaten. Het kan namelijk zo zijn dat we dan ook onze baan kwijt zijn. Hij antwoord dat we hier niet bang voor hoeven te zijn. De andere vraag die ik hem stel is of hij weet waar ik het beste een auto kan kopen. Mij wordt aangeraden de krant op woensdag te kopen. Deze staat vol advertenties met auto’s die te koop staan. Mijn speurtocht is sinds vandaag dan ook officieel begonnen.

Na werktijd zoek ik via internet naar geschikte auto’s. Het is niet gemakkelijk om er een te vinden. Net als in Nederland moeten auto’s voldoen aan een APK keuring en een registratie (voor belastingen en verzekeringen). Daarnaast worden boetes op kenteken geregistreerd. Het is dus wel zo handig om deze eerst van tevoren te controleren. Als me de wetgeving eindelijk duidelijk is geworden besluit ik om morgen op zoek naar een auto te gaan.
Eerst maar de resten van gisteren opeten. We hebben nog vlees over van de barbecue gisteren. We besluiten alles in de oven te laten garen en het te verdelen. Het is achteraf weinig maar met wat brood voldoende voor mij. Victoria is later in de avond bezig met het bereiden van hart van lam. Ze vraagt mij of ik wil proeven. Proberen kan geen kwaad en tot mijn verbazing smaakt het helemaal niet verkeerd. Het lijkt een beetje op gestoofd vlees maar steviger van structuur.


Als we op weg zijn naar de boerderij is het voor het eerst dat ik hier ben bewolkt weer. Eenmaal bezig is het aangenaam om nu pruimen te plukken. Niet koud en een keer geen zon vind ik ook niet erg. Helaas duurt dit geluk maar tot negen uur. Het begint met een paar druppels en eindigt in een natte plensbui. De pruimen bomen bieden niet veel bescherming. Het busje dat ons brengt en haalt is gelukkig snel ter plaatsen om ons terug te brengen naar het hostel.

Terug in het hostel houd ik me bezig met het zoeken naar een geschikte auto. Na een aantal telefoontjes heb ik met verschillende mensen afgesproken voor een bezichtiging op zaterdag. Tot nu toe heb ik nog niet veel gezien wat binnen mijn budget past en aan mijn wensen voldoet. Het is afwachten of ik de geschikte wagen kunnen vinden.

Om half twaalf bellen we Greg. Het weer is nu zonnig en het ziet er niet naar uit dat het gaat regenen. Het is geen probleem om terug te keren naar de pruimenbomen. Zo kunnen we in totaal nog vier uur werken dit is natuurlijk gunstig voor mijn salaris. In de tussentijd wordt ik ook nog gebeld door iemand die zijn auto aanbiedt. Het is een handelaar en hij zegt dat hij binnenkort weer een nieuwe heeft. Ik vraag hem terug te bellen als dit daadwerkelijk het geval is. De uren gaan snel voorbij voor ik het weet keren we alweer terug naar het hostel.
Ik ben nog geen uur terug in het hostel en wordt gebeld door dezelfde persoon als afgelopen middag. Hij zegt een Holden Vectra in de aanbieding te hebben. Wel grappig omdat het precies hetzelfde model is als mijn vorige Opel Vectra betreft, alleen deze is twee jaar jonger. Hij geeft aan geregeld auto’s aan backpackers te verkopen en wil morgenmiddag langskomen om hem te laten zien. Het klinkt allemaal goed en ik kijk al uit naar morgen om een kijkje te nemen.
Diezelfde avond komt Victoria naar me toe. Dit keer met de vraag of ik de kippenlever wil proberen. Taiwanezen eten in ieder geval totaal andere dingen dan dat wij in Nederland eten. Met de smaak van het schapenhart in mijn achterhoofd geef ik dit ook een kans. Deze keer vind ik het niet lekker. Het smaakt namelijk naar een stuk pees die je wel eens per ongeluk van een stuk kip afbijt. Ze geeft aan dat de meeste backpackers voor het schapenhart gaan.
Het weer de volgende morgens ziet er niet goed uit. Duistere wolken hangen boven dit kleine stadje en omgeving. Ik vraag me af of er gewerkt wordt vandaag. We bellen Greg voor de zekerheid maar even op. Hij geeft aan dat het geen probleem is. We vertrekken dan ook met zijn vijven richting de boerderij.
Aangekomen zijn we een uurtje bezig voordat de hel losbarst. Deze keer kunnen Finn en ik in de auto van Steven en Allen terecht. Heerlijk om het gekletter van de regen te horen als je niet nat wordt. Helaas blijft het wel regenen en we vertrekken daarom ook weer snel richting hostel.
Terug in het hostel leg ik me op bed om nog wat bij te slapen. Ik wandel tussendoor twee keer naar de supermarkt samen met Shawn. Gewoon om iets te doen te hebben in dit plaatsje. Tegen half drie worden we gevraagd of we niet vier uurtjes tomaten willen planten. Voor ons geen probleem, alles is beter dan in dit hostel te zitten niksen.
Als we in de richting van het tomatenveld vertrekken vind ik de rit erg lang duren. Het is niet het tomatenveld waar anderen normaal werken. In totaal zijn we met 24 mensen verdeeld over 2 busjes. Een uur later arriveren we pas op het tomatenveld. Het is een rotkarweitje waarbij nog eens het geroep van een boer die zegt dat het allemaal sneller moet bijkomt. Door het laatste voer ik mijn werk ook niet uit zoals me is uitgelegd. De plantjes die ik plant zullen het waarschijnlijk niet overleven. Op het laatst begint het nog te regenen en we mogen pas schuilen als de rijen klaar zijn. Kletsnat en onder de modder stappen in het busje om terug te keren. Ik realiseer me dat ik blij ben met mijn huidige baas. Geen werkdruk en af en schuilen als het begint te regenen.

Terug in het hostel neem ik snel een douche. Vandaag ga ik naar de auto kijken van diegene die ik gister gebeld heb. Als hij arriveert rijden we naar de carwash waar ik hem in helder licht kan bekijken. Shawn gaat met me mee. Tijdens de rit let ik goed op of niets kraakt en piept. Geen sprake van, Matthew (de handelaar) gaat hard genoeg door de bochten om eventuele gebreken te horen. Onder het licht van de carwash zie ik dat het precies dezelfde kleur is als mijn oude Opel. De Holden Vectra verkeerd alleen in een betere conditie. Een nieuw voorraam, nieuwe accu, nieuwe remblokken en nieuwe banden zijn allemaal aanwezig. Daarnaast krijgt hij morgen ook een APK keuring. Het enige dat ontbreekt is de registratie. Hij zegt dat de auto te koop staat voor 3000 dollar. Ik geef aan dat ik morgen contact met hem opneem of ik deze auto koop voordat hij ons dropt bij het hostel.


Ook deze morgen zie ik dat er weer donkere wolken boven Mooroopna hangen. Het is momenteel droog maar het ziet er niet naar uit dat het ook zo zal blijven. Aangekomen op de boerderij beginnen we met het uitdunnen van de laatste pruimenbomen. Ongeveer 2 uur later zijn we klaar met alle bomen en krijgen we een andere taak. Uitdunnen van appelbomen staat voor nu op het programma. Niet het fruit maar takken die het licht wegnemen.

Halverwege de werkdag neem ik contact op met Mathew. Ik heb goed nagedacht over de auto die hij aanbiedt en besluit te onderhandelen over de prijs. Na een lange strijd kom ik uit op 2600 dollar. Hij gaat akkoord en zal de auto morgenavond langs brengen. Ik ben uiterst blij met het besluit een auto te kopen. Het geeft ontzettend veel vrijheid en veel tripjes zullen dan ook volgen. Voor we terugkeren krijgen we nog ons salarisstrookje, welk me weer voorziet van een mooi bedrag.

Bij terugkomst merk ik dat het hostel momenteel druk bezocht is. Er zijn veel nieuwe mensen gearriveerd. Het merendeel is van Aziatische afkomst. Tevens krijg ik het idee dat veel mensen hierheen komen zijn voor werk dat er niet is. Enkelen zijn al dagen hier maar hebben nog niet kunnen werken. Ik begin de werkverschaffer Shane in een ander daglicht te zien. Hij belooft mensen werk die vervolgens in het hostel moeten blijven en betalen. Het is namelijk pure uitbuiting van de omstandigheden. Bij een volgende werkgever zal ik hier aandacht aan besteden dat mij dit (hopelijk) niet gebeurd.
De avond sluit ik buiten af samen met wat nieuwe backpackers. Het zijn veel verschillende nationaliteiten waarvan ik de meeste namen alweer vergeten ben. In de loop van de komende dagen zal ik hen waarschijnlijk beter leren kennen.

De foto's van mijn reis zijn te vinden op http://www.josd.nl