Een auto maakt het leven stukken gemakkelijker

De laatste dag voor het weekend breekt aan. Het is heerlijk zonnig als ik wakker wordt en het belooft weer een warme dag te worden. Na een snel ontbijt voeg ik me bij de rest om te vertrekken richting onze werkplek.

Normaal, wanneer ik met Finn ben luisteren we beide naar onze muziek gedurende werktijd. Vandaag ben ik voornamelijk bij de 3 Ierse vrienden . Zij luisteren niet naar muziek maar produceren het zelf. De hele tijd zingen zij verschillende liederen met een zwaar accent. Zelf begin ik hierdoor af en toe mee te doen. Het is niet gemakkelijk om een Iers accent op te zetten. Wel maakt dit het werk een stuk minder geestdodend. Na een tijdje zing ik ook uit volle borst het Nederlandse volkslied voor hen. Geen groot succes, want Ik ken alleen de eerste regels van het eerste couplet. Zij vinden het raar dat ik mijn eigen volkslied niet ken. Ik daarentegen begrijp niet dat zij nog nooit van Floggin Molly gehoord hebben.

Na werktijd wacht ik nog even voordat Mathew met de auto arriveert. Even na 5 uur is hij eindelijk gearriveerd. Ik doe nog een laatste check om te ontdekken of alles echt in orde is voordat ik hem het geld overhandig. Nu alleen nog registreren voordat ik er legaal in mag rijden. Natuurlijk kan ik niet wachten en besluit om toch al wat kilometers te maken. Na te zijn gestart aan de verkeerde kant van de weg is het erg wennen. De kleine automatische handelingen tijdens het autorijden in Nederland voelen heel anders. De pedalen zitten in dezelfde volgorde net als de nummers op de pook. Het links schakelen , de achteruitkijkspiegel aan de linkerzijde, het sturen aan de rechterzijde, rijden aan de linkerzijde en het eerst rechts en dan links kijken zullen in de loop der tijd een gewoonte moeten worden.

De avond breng ik weer door bij de golfclub. Onbeperkt chinees eten staat tot nu toe voor iedere vrijdagavond op het programma. Geweldig is het eten niet, maar samen met andere backpackers is het een gezellig uitje om het weekend mee te starten.


Als ik de volgende morgen de tijd wil bekijken op mijn telefoon, zie ik dat ik een sms van Matthew heb. Hij schrijft dat hij de nummerplaten van de auto heeft afgehaald vanmorgen. Hij heeft ze namelijk nodig om een andere auto op te halen. Eerst hoefde ik ze pas terug te geven na het registreren omdat ik zelf nieuwe nummerplaten moet aanvragen. Van de andere kant is het misschien beter om nu nog niet te kunnen rijden.
Als ik opsta maak ik plannen om naar Shepperton te gaan. Helaas is het eerst noodzakelijk een wasje te draaien. Ideaal vind ik het niet om hier mijn was te doen. Buiten is namelijk niet veel plaats om kleren te drogen en om een kilometer naar de wasserette te lopen zie ik ook niet zitten. Voor nu is het dus gebruik maken van de hostelfaciliteiten.

Met Finn spreek ik af om nog een keer naar Shepperton te gaan. Mijn internet werkt namelijk niet meer en ik wil ontdekken waar het Australische RDW is. Deze keer ga ik nog met de bus, de volgende keer zal ik eindelijk mijn auto kunnen gebruiken.
Aangekomen in Shepperton kunnen ze mij bij de elektronica winkel niet helpen. Ze verwijzen me naar een winkel van de provider die me ook niet kan helpen. Ik moet de technische dienst van de provider maar bellen. Het servicegericht zijn naar klanten is niet vanzelfsprekend in Australië. Het registratiekantoor vinden we ook. Na nog even in Shepperton te zijn gebleven, lopen we terug naar Mooroopna. Bussen rijden op zaterdag niet meer na 1 uur ’s middags.

Bij het hostel neem ik contact op met mijn internetprovider. Na een ellenlang keuzemenu krijg ik eindelijk iemand aan de lijn. Ik leg het probleem uit. Zij vertellen mij dat ik ongelimiteerd internet heb voor 3 dollar per dag. Ze vertellen mij het abonnement te hebben omgezet naar prepay abonnement. Het enige dat ik moet doen is nieuw tegoed kopen. Natuurlijk ben ik het hier niet mee eens. Mij is namelijk 4 gigabyte voor 3 maanden beloofd. Na een paar keer te zijn doorgeschakeld krijg ik mijn gelijk en vanaf maandag kan ik weer internetten.

Suzanne spreekt me buiten aan of ik zin heb om naar Shepperton te gaan vanavond. Er wordt een film gedraaid bij het meer. Graag wil ik dit meemaken en ook Finn en Rachel gaan met ons mee. We nemen een taxi en laten ons afzetten bij de 2 Ierse koppels in het trailerpark. Na hier nog wat te hebben rondgehangen vertrekken we in de richting van het meer. Het is ontzettend druk, hele hordes gezinnen zijn aanwezig om het evenement bij te wonen. In de grotere steden wordt dit een paar keer per jaar georganiseerd. Het is een fantastisch idee. Met wijn, zittend op een deken genieten we van een Australische comedy.
Na de film sluiten we de avond af bij de Ierse koppels. We nemen een taxi om terug te keren naar het hostel. Eenmaal terug nestel ik me nog even met Suzanne in de tv-kamer. We praten over van alles en nog wat. Als we ontdekken dat het al 4 uur is wordt het langzaamaan tijd om naar bed te gaan.


Het is weer zondag, net als thuis niet de leukste dag van de week. Mooroopna heeft niet veel te bieden op deze dag. Daarnaast zijn de activiteiten in het hostel ook niet grandioos. Als ik op de veranda zit kijk ik naar mijn nieuwe auto. Ik vind het uiterst jammer dat ie nog niet geregistreerd staat. Dit is een dag om de tank vol te gooien en wat rond te rijden.

De rest van de dag hang ik eigenlijk wat rond in het hostel. Suzanne en Charity hebben me gevraagd om de crumble nog een keer te maken. Alleen wordt het dit keer een apple crumble. Zij hebben namelijk kilo’s appelen mee geritseld van hun werkplek. Tevens heb ik weer zin in een barbecue. In totaal willen er 14 backpackers meedoen. Snel haal ik met wat andere de nodige ingrediënten voor de BBQ en de crumble. Als we terug zijn snij ik de groente en terwijl ik bezig ben leg ik Suzanne en Charity het recept uit. Tegelijk zijn we klaar met het treffen van de voorbereidingen. Eerst de barbecue en dan de apple crumble als toetje.

Het diner is weer een groot succes. Niets is overgebleven, zelf heb ik na 2 goed gevulde cheeseburgers en een broodje barbecueworst genoeg gehad. Wel is er nog genoeg plaats om te proeven van de apple crumble.
Helaas sluit Serena de keuken een kwartier na terugkomst wat het onmogelijk maakt de crumble klaar te maken. Althans dat dacht zij, want ze sluit alleen de kastjes af met een hangslot waarin de zekeringen zich bevinden. Er is net genoeg ruimte om met mijn zakmes een schroef uit een van de handvaten te draaien. Later die avond eten we alsnog apple crumble (natuurlijk schroef ik het handvat weer vast zodat ons niets te verwijten valt).


Maandagmorgen, een nieuwe dag breekt aan en ik heb heerlijk geslapen. Vandaag gaan we weer verder met het uitdunnen van appelbomen. Het is lekker zonnig en er staat een briesje wind wat het werk een stuk aangenamer maakt. Het enige nadeel is dat we voornamelijk alleen werken. Als de eerste pauze aanbreekt neem ik contact op met Vic. Roads. De RDW organisatie van hier. Na een uitgebreid keuzemenu en bijna 10 minuten wachten krijg ik antwoord. Voor een afspraak heeft de organisatie het Vehicle Identification Number en het motornummer nodig. Die heb ik natuurlijk niet bij me. Ik zal bij terugkomst maar weer moeten terugbellen.

Greg vraag ik in de tussentijd of het goed is om ergens 2 uurtjes vrij te krijgen. Hij is super relaxed wat dit soort dingen betreft. Ik laat hem weten dat het voor de REGO is. Hij vraagt me direct welke auto ik gekocht heb. Als ik hem antwoord dat het een Holden Vectra is weet hij precies om welke auto het gaat. Deze is hem ook opgevallen gedurende het voorbijrijden van de standplaats in Mooroopna. Greg denkt dat ik een goede keuze heb gemaakt deze te kopen.

Teruggekomen in het hostel neem ik direct contact op met Vic. Roads. Na 15 minuten in de wacht te hebben gestaan krijg ik iemand aan de lijn. Ik geef hem mijn VIN- en motornummer. Tevens vraag ik alle informatie die nodig is om mee te brengen. Donderdag kan ik mijn auto registreren en kan ik hem eindelijk gaan gebruiken. Het eerste wat over 3 dagen op het programma staat is cruisen, hoe Steve (een Ierse collega) het zo mooi kan zeggen. De avond breng ik door met het kijken naar het Australische comedy Central. Het zijn dezelfde cartoons als thuis die ik lui liggend op de bank aanschouw.


De morgen worden we allen alweer gewekt door Chang’s wekker. Dit keer gaat de wekker om half 5. Hij heeft sinds gister een baan als kersenplukker toegewezen gekregen. We hebben hem proberen uit te leggen dat hij zijn wekker niet meerdere malen moet laten afgaan om wakker te worden. Zelfs Victoria die het hostel afgelopen maandag verlaten heeft vertelde hem dit in het Taiwanees. Ondanks onze inspanningen gaat deze toch meerdere malen af. Hij krijgt door ons alle 4 dan ook de volle lading bij de 3de maal dat de wekker afgaat. Hopelijk is het de laatste keer geweest.

Voor de eerste pauze vind er een appelgevecht plaats (no worries, ze zijn maar klein van aard). Sean, Finn en ik tegen de andere vier Ieren. Het lukt niet echt om iemand te raken. Doordat we enkele rijen van elkaar verwijderd zijn en het een gok is waar iemand zich bevind. Wel is het leuk om even wat tijd te doden voordat we het werk hervatten.
Vandaag werk ik met Sean samen en we hebben een hoop te vertellen over allerlei dingen. Ik hoor over de gewoontes in zijn land, het ontstaan van de IRA en de geschiedenis. Het meest opvallendste wat ik te horen krijg is de Ierse taal. Ik ben namelijk altijd van mening geweest dat dit Engels is. De taal die zij spreken is Gealic. Hij verteld me dat het net als Grieks en Latijn een dode taal is die door niet veel Ieren meer gesproken wordt. Sean geeft aan dat hij het ook maar gedeeltelijk kent. Hij leert me een paar woorden, het meeste ben ik helaas weer vergeten. Ik leer hem de Nederlandse woorden: ‘mooi meisje’. Met veel zelfvertrouwen zegt hij na meerdere malen te hebben geprobeerd; ‘als het me niet lukt kan ik tenminste nog leunen op mijn Ierse accent’.

Na werktijd keren we terug naar het hostel. Hier zie ik de drie Duitse vrienden die ik eerder ontmoet heb deze week. Zij hebben vandaag ook werk gekregen. Kersenpikken is het werk dat zij vandaag hebben gedaan. Ze krijgen 10 dollar per bin betaald en hebben er vandaag 7 per persoon gedaan. Tevens is het zwart werk waardoor je niet in aanmerking kan komen voor een 2de working/holiday visum. Ze vertellen mij dat ze wachten tot iets beters vrij komt. Ik zou dit niet accepteren maar voor hen is het geld en werk.
Met Sean maak ik die avond nog een wandeltocht door Mooroopna. Het is een gedeelte waar ik nog niet geweest ben. Onderweg ben ik verbaasd door de vele sporten die hier uit te oefenen zijn. Er zijn in totaal 12 tennisbanen, een bowlingveld, een cricketveld, 2 korfbal velden en nog een Australisch voetbalveld. Voor een dorp van iets meer dan 7000 inwoners oogt het in ieder geval erg groot. De avond sluit ik lekker liggend met een filmpje op mijn bed af.


Als ik opsta merk ik dat Chang nog in zijn nest ligt. Vannacht heb ik zijn wekker niet horen afgaan en ik vraag me af of ie vandaag moet werken. Als ik op het bord kijk naar de namen van iedereen die moet werken zie ik ook de zijne. Wakker maken heeft geen zin want zijn vervoer is al vertrokken. Als we buiten komen en zien dat het bewolkt is en het lichtjes regent, vragen mijn mede collega’s en ik ons af of we wel moeten werken. Voordat we vertrekken bellen we Greg . Hij zegt dat het niet hard zal gaan regenen deze dag en dus kunnen komen.

Aangekomen op de boerderij is de lichte regenval verandert in een middelmatige bui. Daarnaast moeten we zo af en toe tussen de natte bomen kruipen om de achterkant uit te dunnen. Het is niet plezierig om in deze omstandigheden te werken. Gelukkig stopt het na een uurtje met regenen. Dit maakt het werk in ieder geval ietsjes aangenamer.
Gedurende de dag is het bewolkt en mijn handen beginnen klam aan te voelen. De struiken blijven nat. Ik ben dan ook uiterst blij als deze dag voorbij is. Met natte voeten en klamme handen stap ik in het busje om terug naar het hostel te keren.

De avond heb ik voornamelijk in de tv-kamer doorgebracht. Kijkend naar de laatste nieuwe cartoons van de Simpsons en Futurama. Ondertussen merk ik dat ik aardig vermoeid ben. Ik heb veel moeite om mijn ogen open te houden. Om kwart voor 10 ’s avonds wordt ik wakker. Veel mensen zijn naar buiten verkast om de avond buiten door te brengen op de veranda. Het enige wat ik wil is maken dat ik in bed kom.


Vandaag ga ik met mijn auto naar het werk. Vanmiddag kan ik deze namelijk registreren. Voordat ik vertrek neem ik nog even contact op met Luc. Hij gaat namelijk zijn vrijheid inleveren (in mijn begrippen betekent dat trouwen). Ik wens Astrid en hem dan ook heel veel geluk toe in hun huwelijk waarna ik mijn weg zonder een kentekenplaat vervolg.

De dag vliegt voorbij en ik werk weer samen met Sean. Ik leer een hoop nieuwe woorden in Gaelic en deze keer onthoud ik ze wel. Als het 2 uur is kan ik de boerderij verlaten om mijn autoregistratie te krijgen. Hiervoor moet ik naar Shepperton rijden.
Aangekomen is alles in orde behalve de rekening van de auto. De rekening die ik heb is een geschreven bonnetje. Hiermee mag ik mij eigenlijk geen rechtsgeldige eigenaar van mijn auto noemen. Het overschrijvingsbewijs is namelijk het enige dat geaccepteerd wordt als bewijsstuk. Gelukkig kan de vriendelijke mevrouw die mij te woord staat toch helpen. Na wat gegevens te hebben toegevoegd op de rekening kunnen we verder. Een inspectie volgt om alle nummers te controleren. De auto heb ik opgegeven met een waarde van 1000 dollar. Vreemd dat ze dit accepteren, want zo ziet deze er niet uit. Het spaart mij in ieder geval 100 dollar aan additionele kosten uit. Daarnaast is het rijden hier stukken goedkoper dan in Nederland voor mij. Ik betaal 600 dollar voor de belastingen en verzekeringen gedurende 1 jaar.

Voordat ik kan rondrijden haal ik eerst schroeven voor mijn kentekenplaat te monteren. De straten van Australië worden nu echt onveilig gemaakt. Het links rijden heb ik snel onder de knie. Alleen sommige verkeersregels zullen nog even wennen zijn. Na een uurtje te hebben rondgereden keer ik terug naar het hostel. Zo te zien is iedereen net klaar met werken. Susanne heb ik beloofd ook even te laten rijden. In Ierland rijden ze ook aan de linkerkant, veel kwaad kan het dus niet. Als we vertrekken kijk ik vanuit de passagiersstoel naar de zonsondergang. Met een oranjegloed achter enkele wolken is het onbeschrijfelijk mooi de zon te zien verdwijnen achter de horizon. De atmosfeer heeft hier echt iets magisch over zich.

Terug bij het hostel zit ik nog even op de veranda. Er arriveren een hoop nieuwe backpackers. Veel verschillende nationaliteiten maar geen Nederlanders. Later in de avond verneem ik dat vele van hen snel weer vertrekken. Shane heeft hen namelijk toegezegd direct een baan te krijgen. Echter blijkt dit niet het werk te zijn wat hij beloofd heeft. Het is namelijk maar voor 1 dag en daarnaast krijgen ze een laag salaris per bin.
Ik besluit voordat ik ga slapen nog een douche te nemen. Het water verandert de hele tijd van temperatuur. Net als de vorige keren begint het me nu aardig te irriteren. Uit frustratie sla ik tegen de douchekop die met een stuk leiding van de muur loskomt. Als ik de kraan dichtdraai blijft het water uit de leiding stromen. Shit dit is niet bedoeling geweest. Ik droog me snel af en loop naar Shane om het te melden. Ik zeg tegen hem dat ik bij het optillen van de douchekop deze ineens in mijn handen had. Het is namelijk een oude douchekop en of ie me gelooft weet ik niet. In ieder geval heeft het voor mij tot nu toe geen verdere consequenties.


Zoals iedere morgen vertrek ik in de richting van de boerderij. Deze keer in de auto met Finn. Met de jongens heb ik het op een akkoordje gegooid. Ik neem hun iedere keer mee naar de werkplaats als zij mij 10 dollar per week betalen. Het levert mij gratis benzine op (het is namelijk maar 10 km heen en terug) en hen bespaart het 20 dollar per week. Alleen de 3 Ierse vrienden willen deze week nog niet mee. Ze zijn bang om hun vervoer voor de laatste week te verliezen. Ik vertrek namelijk een week eerder als hun. Zelf vind ik het onzin maar ik kon hen niet overtuigen.
Aangekomen op de boerderij is het een aangename temperatuur. Vandaag heb ik ook mijn fototoestel meegenomen. Mijn doel hiervan is om een beetje jaloezie bij het thuisfront op te wekken. Gezien de werk- en weersomstandigheden in dit gedeelte van Australië.

Na klaar te zijn met werken keren we terug naar het hostel. Als enige besluit ik naar een trailerpark te gaan om daar een douche te nemen. Ik heb nu eenmaal de auto en nu is het mogelijk. Niemand durft mee te komen om zich te douchen in een schone douche. Ik weet in ieder geval zeker dat ik in dit hostel geen gebruik van de douche meer ga maken.

Als ik klaar ben met mijn persoonlijke verzorging is het tijd om uit te gaan. Jana, Suzanne en Amy neem ik mee naar de Chinees om eerst een goede bodem te leggen. Zij gaan morgen alle drie terug naar Melbourne om van daaruit weer naar andere plaatsen te vertrekken. Ik ben de enige jongen tussen 9 meiden. Dit zal ook de reden zijn geweest dat de eigenaar van de golfclub op me afstapt. Hij is ook de eerste die direct zegt dat ik een Nederlander ben. Hij geeft me zijn nummer voor als ik nog op zoek zou zijn naar werk hier in de buurt.
Hierna stappen we in de taxi om onze weg naar Shepperton te vervolgen. We zijn natuurlijk de eerste die binnen zijn, op Alan en Fiona na. Het is immers nog altijd 9 uur ´s avonds. Later voegen de 3 Ieren en Finn zich nog bij de groep. In de club waar we zijn schenken ze wel 15 verschillende soorten bier uit de tap. Hoegaarden, Grolsch en Heineken zijn ook van de partij. Het is een gezellige avond en Alan wint nog 1700 dollar met een of ander gokspelletje. Een betere afsluiter voor de avond bestaat bijna niet (nou ja de 1700 dollar kan ik ook wel goed gebruiken).


Gedurende de morgen voel ik me nog een beetje duf van de alcohol. In het hostel hebben we de avond in de t.v. kamer met nog wat mensen afgesloten. Zelf heb ik het niet lang meer volgehouden. Nadat ik namelijk in slaap ben gevallen met een fles bier in mijn handen, heb ik iedereen laten schrikken toen deze uit mijn handen viel. Daarna ben ik ook maar mijn bed ingekropen.

Als ik weer een beetje nuchterder ben gedurende de middag besluit ik mijn auto op te halen. Deze staat nog altijd bij de golfclub waar we zijn gaan Chinezen. Het is een dag met veel regen wat ik deze keer helemaal niet erg vind. Het maakt het namelijk een stukje gemakkelijker de kater te verwerken.

Bijzonder veel doe ik deze dag eigenlijk niet. In de vooravond wordt ik nog door Ravi gebeld of ik nog kom eten. Hij is een Maleisiër die op dezelfde boerderij als mij werkt. Het is me totaal ontschoten dat ik dit op de planning had staan. Zelf heb ik namelijk al gegeten, maar gelukkig is het voor hem is geen probleem als ik morgen langskom.
De avond sluit ik met wat andere backpackers af bij het hostel. Er wordt weer veel gepraat. Half 3 begin ik toch te merken dat ik slaap krijg. Voor mij is het laat genoeg om de avond af te ronden.


Het s’ morgens begin ik met het maken van apple crumble. Omdat ik bij Ravi Indisch kan gaan eten doe ik graag wat terug. Finn komt vandaag bij ons op de kamer te liggen. Nu Chang weg is en iedereen om dezelfde tijd op moet staan is dit ideaal. Geen lawaai door een wekker die vroeger gaat. Als de crumble klaar is ga ik met Patrick naar een markt in Mooroopna. Er zijn veel mensen met kraampjes die allerlei soorten eten aanbieden. Voor ons valt er niet veel te beleven dus vervolgen we onze weg naar Shepperton.

In Shepperton koop ik een Tomtom. Deze gaat mij helpen gedurende mijn reis in Australië. In Nederland is het namelijk niet heel erg als je je verrijd. Als ik in Australië een afslag mis of niet oplet kan dat wel enkele honderden kilometers om zijn. Ik bezoek ook nog een campingwinkel om prijzen van een tent en benodigdheden te checken. Hierna keren we terug naar Mooroopna.

Als ik Patrick gedropt heb vervolg ik mijn weg naar Ravi. Hij woont in Mooroopna vlakbij de Chinees. Het adres heb ik snel gevonden. Als ik zijn huis binnenstap is het ongeveer dat wat ik verwachtte. Weinig meubels, niet veel sfeer en goedkoop ogend materiaal. Het ruikt lekker binnen en hij is bijna klaar met koken. Het Indisch smaakt me goed en dat vind hij ook van mijn crumble. Hierna spelen we nog een of ander Aziatisch bordspel. Het is een soort van poolen. Het enige verschil is dat je i.p.v. een keu je vingers gebruikt om tegen houten schijven aan te schieten. Tegen het vallen van de avond keer ik terug naar het hostel. Buiten sluit ik de avond op de veranda af.
Als ik naar bed wil gaan en de kamer binnenloop is iedereen nog wakker, behalve Finn. Ze zeggen allemaal dat we geen goede nacht zullen krijgen. Finn, smal en fijn van postuur kan ontzettend hard snurken. Gelukkig ben ik veel te moe om me daar zorgen over te maken. Voor de andere dagen gebruik ik mijn oordoppen om het gesnurk tegen te gaan.