De Grampians

Helaas heb ik iets te vroeg gejuicht. Om kwart over 4 wordt ik wakker van het snurken van Finn. Niet veel later hoor ik ook een van de Ierse jongens roepen; ’Finn, shut up’. Ik vraag zachtjes wie van hen ook wakker is geworden van het gesnurk maar krijg geen respons. Als ik het hen later vraagt is het waarschijnlijk Sean geweest, pratend in zijn slaap. In slaap vallen, wil niet meer lukken die nacht en voordat ik het weet gaat de wekker. Het is tijd om op te staan.

Maandag vliegt voorbij. De werktijd vliegt voorbij en er is niet veel bijzonders gebeurd. Als ik terug in het hostel kom weet ik eigenlijk niet goed wat te doen. Vandaag heb ik zin om helemaal niets te doen. Ik zit even buiten maar begin me snel te vervelen. Ik maak mezelf enkele goed gevulde hamburgers. Kijk nog een filmpje en ga dan slapen.


Op het werk gaat alles rustig zijn gangetje de volgende dag. Tot in het begin van de voormiddag. We zijn begonnen aan een nieuwe rij appelbomen. Tegenover anderen appelbomen die we uitgedund hebben, bevatten deze ontzettend veel kleine appels. Het werk verloopt daarom ook traag. Greg zegt dat er wel 500 appels aan de boom hangen waarvan er maar 200 mogen overblijven. Ik werk nog altijd samen met Sean. Patrick en Conny werken ongeveer 10 meter van ons af. De laatste 3 uur dat we bezig zijn, eindigt in een strijd van rondvliegende appels.

Uitgewerkt komen we aan bij het hostel. Ik heb geen zin om weer een dag als gister mee te maken en besluit daarom het voorstel te doen om naar de film te gaan. De animo is niet erg hoog en dit heeft niets met de films die draaien te maken. Van iedere kamergenoot krijg ik een antwoord dat ze hier zijn om geld te sparen. Bij mezelf vraag ik me af wat dit met geld sparen te maken heeft. 10 dollar om naar de film te gaan met een loon van over de 700 dollar per week. Gelukkig willen Ross (Een schot met wel een heel grappig accent), Allison en Rachel (2 Engelse meiden) wel mee naar de film. Rachel is ook al zo’n zeikerd over dat alles zo duur is. Ze verdient hetzelfde als mij maar een kilometer omlopen om geld te pinnen zonder 2 dollar transactiekosten te betalen is haar niet teveel. Het leuke is dat het haar daar ook nog eens niet lukt en als nog de 2 dollar moet betalen.
De film die we willen zien is het 4de deel van de Twilight saga. Ten op zichtte van de andere delen vind ik deze achteraf zwaar tegenvallen. Wel is het een geslaagde avond geweest.


Het is woensdag en ook de verjaardag van Finn. Als iedereen zich bij de auto verzameld heeft zingen we met ons vieren ‘happy birthday’ voor hem. Helaas hebben we niet aan een cadeau gedacht. Wel hebben we gister met nog wat mensen een kaart geschreven. Vanavond zal hij deze ontvangen.
Ons werk zet zich voort in de rij waar we gister gestopt zijn. Het is een rij met ongeveer 150 appelbomen. Gister zijn we halverwege gekomen en vandaag hopen we het werk af te krijgen. Iedereen is dan ook blij als het einde van de dag nadert. Met nog een kwartier op de klok krijgen we de laatste rij af. Omdat Greg nog e.e.a. moet uitzoeken over onze volgende werkzaamheden mogen we het laatste kwartier doorbetaald eerder naar huis.

Bij het hostel voeg ik me bij Ross die op de veranda zit. Hij is vandaag naar Shepperton geweest om de boel een beetje te verkennen. Morgen vertrekt hij echter weer naar Melbourne om van hieruit naar Perth te vliegen. Hij heeft op zijn weg enkele levende garnalen van een visser gekregen. Ze zien er heerlijk uit. Dat is nou nog eens een heerlijke maaltijd voor een backpacker. Al moet ik niet klagen met mijn mosselen een paar weken geleden.

De avond speel ik nog een potje scrabble met een Iers meisje en 2 Engelse jongens. Ik eindig natuurlijk als laatste. Ik denk dat het te wijten zal zijn aan mijn Engelse vocabulaire. Natuurlijk gaat het voor mij om de gezelligheid, waar niets op aan te merken is.
Finn krijgt gedurende deze avond een verjaardagstaart aangeboden. Terwijl wij werken waren heeft Charity er eentje gekocht en er 25 kaarsjes opgezet. Tevens hebben we hem zijn kaart gegeven. Het is een klein presentje maar het wordt uiterst gewaardeerd.

Na nog even buiten te hebben vertoeft keer ik terug naar mijn kamer. Er zijn 2 nieuwe backpackers gearriveerd. Ditmaal zijn het Japanners. Met eentje raak ik een beetje aan de praat. Hij verteld dat hij de vorige keer van Darwin de hele weg naar Perth heeft gelift. Dat lijkt me nog eens een hele prestatie. Liften lijkt mij ook een aparte ervaring maar ik prefereer toch mijn eigen Vectra.


Vandaag sta ik op om kwart over 7. Greg heeft gister aangegeven dat we een uurtje later moeten komen. De baas heeft nog niet besloten op welke manier de volgende appelbomen uitgedund moeten worden. Dit moet namelijk op een bepaalde manier gebeuren. Singles, doubles, Triples, afhankelijk van wat momenteel aan de boom hangt en wat moet blijven hangen wordt de hoeveelheid bepaald.

Op het werk beginnen we met het uitdunnen in singles. We krijgen te horen dit keer extreem voorzichtig te moeten zijn . Het is namelijk een van de duurste appelsoorten die er op de markt zijn. Greg heeft gewacht met deze totdat we het uitdunnen naar zijn mening onder de knie hebben. Zelf heb ik nog altijd geen idee wat hij bedoeld. Zover hebben we voornamelijk te horen gekregen:’you are doing just fine, excellent job en a little bit less (or more) but no worries’.
Vandaag is het een uiterst warme dag. De temperatuur in de schaduw loopt op tot 35 graden . Het beetje schaduw dat de appelbomen me bieden helpt niet veel. Ik verbruik dan ook een hoop zonnebrand om niet verbrand te raken. Toch voelt het niet zo warm. Thuis voelt het naar mijn mening altijd zo drukkend warm, hier is het best aangenaam (buiten de hele dag te in de zon te moeten vertoeven dan).
Vandaag is ook Steve zijn laatste werkdag aangebroken. Hij vertrekt morgen met zijn vriendin Jessica naar Melbourne om daar op zoek naar werk te gaan. Alan en Fiona zullen hen een week later volgen. Ikzelf wil een week na Alan vertrekken om te beginnen aan mijn Great Ocean Road trip.

Tegen het vallen van de avond hang ik rond op de gebruikelijke plaats bij het hostel. Wolken beginnen de blauwe lucht beetje bij beetje te bedekken. Na een uitzonderlijk warme dag is de kans op een regenbui ontzettend groot in dit gedeelte van Australië. Voor nu geniet ik nog even van het heerlijke weer.


Afgelopen nacht heeft het ontzettend hard geregend. Het ziet nog altijd grijs buiten en we bellen Greg voor de zekerheid of we kunnen werken. Hij antwoordt dat het geen probleem is. Met iets minder zin vertrek ik dan ook in de richting van de boerderij.
Als we arriveren is niemand van de andere werknemers aanwezig. Wij zijn de enige op het veld die vandaag appels uitdunnen. Startend beginnen liederen zich luidkeels te ontwikkelen. Ik neurie voornamelijk mee, niet omdat ik niet mee wil zingen maar omdat ik eigen woorden i.p.v. de juiste teksten verzin. Als de Ierse jongens me vragen een Nederlands lied te zingen wordt het Limburgse volkslied uit volle borst gezongen (dit ken ik overigens wel helemaal uit mijn hoofd ).
Greg bezoekt ons deze morgen vaak. Om 11 uur laat hij ons besluiten of we nog willen werken. De weersomstandigheden zijn gedurende de morgen veranderd in zo af en toe een regenbui. Struiken voelen nat en mijn handen zijn ook al klam aan het worden. Mijn collega’s en ik besluiten daarom terug te keren naar het hostel.

Met Sean ga ik na werktijd naar Shepperton. Bij de aankoop van mijn auto heb ik helaas niet op de sloten van de achterdeuren gelet. Ik ben erachter gekomen dat beide niet geheel naar behoren werken. Na wat autodealers te zijn afgegaan die me niet echt konden helpen (raar maar waar) zoek ik de Holden dealer op. Als ik naar de kosten vraag, antwoorden zij dat alleen het kijken 100 dollar kost. Dit doen we maar oplossen in een later stadium. De pinnetjes kunnen namelijk nog omlaag waardoor de auto tenminste nog afgesloten lijkt.
Eenmaal op de hoogte van de kosten strompel ik nog wat met Sean door de straten van Shepperton. Onderweg gaan we een tattooshop in. Hij wil weten of het mogelijk is zijn tattoo (een klavertje 3, een bekend symbool van Ierland) te laten bijkleuren. Zelf kijk ik wat rond in de zaak om wat ideeën op te doen. Gedurende en zelfs voor mijn reis heb ik voor mezelf besloten er ook eentje te laten zetten. Ik heb iets in gedachte maar er moet nog een juiste beeldvorming bijkomen.

Terug bij het hostel lopen we tegen Serena aan. Het begint op te vallen dat ze de laatste tijd erg aardig tegen ons doet. Normaal is ze een brompot, klagend over van alles en nog wat. Buiten het geklaag begint ze ons nu ook te vertellen over onderwerpen die niet met het hostel te maken hebben. Waar het aan ligt weten we niet maar het is aangenamer om haar gebrom niet aan te horen.
Met Finn overleg ik over onze tocht naar de Grampians. We besluiten het voor dit weekend te cancelen vanwege de regen. Morgen wordt veel regen verwacht. We besluiten de tocht uit te stellen naar volgende week. Als het dan weer bewolkt zou zijn ga ik sowieso om er een glimp van op te vangen.

Met de 3 Ieren hebben we van de week besloten om op vrijdag naar de burger king in Shepperton te gaan. Ik trakteer mezelf op de ultimate double wopper (de grootste die er is). Sean, Conny en Patrick eten ieder 4, 3 en 2 double cheeseburgers. Het is dan ook te verwachten dat Sean (best fijn van postuur) zich niet lekker voelt na 4 burgers. Om de avond af te sluiten halen we nog genoeg bier om bij het hostel te kunnen nuttigen.


De morgen begint niet zo lekker. Half 6 wordt ik gewekt door de Japanner die boven me slaapt. Ik denk dat hij moet gaan werken maar hij heeft ontzettend veel kabaal. Hierna lukt het me niet echt meer om in slaap te komen. Half 8 sta ik op om me in de t.v. kamer te nestelen en de eerste uurtjes door te brengen.

Ik merk de laatste tijd dat ik het idee krijg te zijn aangekomen. Mijn kleren passen nog maar mijn eetgewoonten zijn sinds mijn WWOOF verblijf wel veranderd. Het snoepen een stuk meer geworden. Ik vind het dan ook hoogtijd worden om een beetje in beweging te komen. Joggen is het eerste wat er voor vandaag op het programma staat.
Het Rennen gaat veel beter dan ik verwachtte. Deze keer zijn mijn spieren sneller vermoeid dan dat ik buiten adem raak. Het stoppen met roken begint zijn vruchten af te werpen. Nu alleen nog de nodige conditie opnieuw opbouwen en de aangekomen kilo’s verliezen uiteraard.

Na een ontspannende douche besluit ik met Patrick naar Shepperton te gaan. Er vind hier een autoshow plaats die we beide graag willen bekijken. Aangekomen blijkt de entreeprijs een heel stuk hoger dan we verwachtte. We vinden wel een plekje buiten het terrein en hebben goed zicht op de autoshow. Achteraf ben ik blij dat we de entree niet betaald hebben. Nog nooit heb ik zoveel lawaai uit een automotor horen komen. Ze maken voornamelijk donuts waarbij ontzettend veel rook en geur van verbrand rubber vrijkomt. Een half uurtje later hebben we beide genoeg gezien en besluiten terug te keren naar het hostel.

Onderweg heb ik de nodige ingrediënten voor macaroni gehaald. Patrick, Finn en Conny heb ik gevraagd of ze mee willen eten. Zij zijn er wel voor in en zo kunnen kosten gedeeld worden. Macaroni hebben ze allemaal nog niet veel gegeten. Het is geen gebruikelijk gerecht voor hen. In combinatie met wat kaas vinden ze het wel ontzettend lekker.
Deze avond besluit ik even niet uit te gaan. In de loop van volgende week wil ik de nodige spullen kopen om zo nu en dan eens te kunnen kamperen. Uiteraard heb ik wel wat flesjes bier om de avond door te komen.


Vandaag lukt het me eindelijk om eens laat op te staan. Ik ontwaak om 10 uur en laat me in de buitenlucht langzaam ontwaken. Vandaag ga ik proberen scones te maken. Een recept dat Suzanne me nog gegeven heeft voordat ze naar Sydney is gegaan. Het enige nadeel is dat ik niet heb kunnen zien hoe ze het bereid heeft.
Na de nodige ingrediënten gehaald te hebben sta ik in de keuken om de cakejes te bereiden. De eerste zes die ik maak smaken goed. Op scones wordt normaal gesproken jam of boter gesmeerd wordt me verteld. De tweede keer vul ik ze met jam en strooi ik er nog wat bruine suiker op. Naar mijn mening smaken ze nu echt goed. Veel krijg ik er niet op want ze zijn behoorlijk machtig.

De middag doe ik vooral rustig aan en geniet een beetje van het weer. Vandaag is het heerlijk buiten. Er staat een heerlijk briesje wind een de zon is niet al te brandend vandaag. Halverwege de middag besluit ik nog een keer naar Shepperton te rijden. Dit keer om informatie voor roadtrips op te doen en om te genieten van een grote beker ice-coffee met slagroom.

Het is een heerlijke middag geweest die de jongens en ik willen afsluiten met de macaroni van gisteren. In de enige oven die werk zet ik de schotels op de bodem want er is geen plaats op de roosters. Waar ik niet aan gedacht heb is dat de bodem veel warmer is. Het resultaat is dan ook dat de zo lekkere macaroni helaas een verbrand smaakje heeft.

In de avond skype ik nog even met mamz en papz. Zij hebben nog altijd geen besluit genomen over wat ze in Australië willen zien. Een knoop doorhakken voor deze reis is ook moeilijk. Het is te vergelijken met een trip door Europa in 3 weken. Bedenk maar eens wat je allemaal wil zien in Europa binnen deze tijd. Het besluit voor Australië is net zo moeilijk.
Later spreek ik ook nog met Jules en Manon. Zij staan op het punt naar bed te gaan. Ze zijn namelijk net teruggekeerd van Qlimax. Een feest dat de hele nacht is doorgegaan. Zelf vind ik deze feesten ook te gek. Als ik de kans krijg nog zo een feestje in Australië te bezoeken ga ik dit zeker doen. Helaas heeft Defq1 Australia een week voordat ik arriveerde al plaatsgevonden.


Ik schrik wakker en ben even verward door een hard geluid. Voor de eerste 3 seconde ben ik van mening dat er een brandalarm afgaat. Achteraf blijkt het om het alarm van de Japanner boven mij te gaan. Dit is toch wel hetgeen wat ik het meest irritant vind aan backpacken. Sommige mensen kunnen gewoon geen rekening met anderen houden. Ik vind het niet erg als iemand snurkt of dat er een alarm afgaat, maar laat het a.u.b. niet loei en loei hard zijn en een hele tijd lang.

Op het werk gaat alles zijn normale gangetje. Totdat er een helikopter overvliegt. Bij mezelf denk ik dit is de eerste keer dat ik een vliegend object in de lucht zie. In Nederland zie ik er zoveel, In Australië is het een ander verhaal. De heli vliegt behoorlijk laag en als ik hem achter enkele appelbomen niet meer zie houd het geluid aan. Ik loop uit de rij appelbomen en zie dat deze ongeveer 100 meter van me vandaan geland is. De jongens zijn ook uit hun rijen gekomen om het spektakel te aanschouwen. Helaas heeft niemand een (telefoon)camera bij zich. Er worden wat mensen gedropt die opgewacht worden door Greg’s baas.
Als ik Greg later zie vraag ik wat de heli kwam doen. Hij antwoord dat het de nationale televisiezender ABC is. Zij komen de baas interviewen over de import van appelen uit Nieuw-Zeeland. Volgens hem heeft Australië hier een verbod opgelegd vanwege een ziekte die de Australische oogst kan ruïneren. Het verbod is echter in strijd met internationale handelswetten en de WTO begint zich er nu ook mee te bemoeien wordt me verteld. Enkele uren verstrijken voordat de heli de filmcrew weer oppikt. Later hoor ik dat de camera Conny en Patrick een tijdje heeft geschoten. Hen is verteld dat het vanavond om 7 uur op televisie te zien zal zijn.

Om 7 uur zitten we allen voor de buis gekluisterd. In de voorstukjes horen we niets over handelsverdragen of iets dergelijks. Als het over irrigatie van regenwater gaat verneem ik dat de autoriteiten teveel water als reserve willen houden d.m.v. een nieuwe dam. Onze boerderij en baas komen gedurende dit onderwerp in beeld. Pat en Con, die het halve hostel al verteld hebben beroemd te zijn komen niet in beeld. De boerderij en onze baas zijn ook maar 20 seconden in beeld. Dat alles voor een hele dag filmen.

In de avond merk ik dat ik mij niet zo heel lekker voel. Gedurende werktijd begon ik er de laatste uren al last van te krijgen. Zelf denk ik dat het te wijten is aan de temperatuur. Toen we om 4 uur naar huis zijn gegaan gaf de temperatuur in de auto 33 graden aan. De hele dag in de brandende zon heeft me deze keer genekt. Ik doe vooral rustig aan om me niet nog slechter te voelen.
Als ik in bed ligt krijgen we om half 11 nieuwe kamergenoten. Alle bedden zijn nu bezet op een kamer van niet groter dan 30 vierkanter meter. Met alle tassen en spullen die rond de kamer zwerven is het aardig vol.


Als ik op dinsdag opsta is het net zo een warme dag als op maandag. De temperatuur loopt op tot 35 graden in de schaduw. In de zon wil ik niet weten hoe warm het is. Ik ben dan ook uiterst blij als ik na werktijd naar huis kan. Gelukkig heb ik mij vandaag niet slecht gevoeld door het warme weer.
De woensdag en donderdag zijn heerlijke werkdagen geweest. Met een gemiddelde temperatuur van 23 graden. Tevens is de zomer op 1 december aangebroken. Zoals ik dacht is het niet universeel voor ieder land dat de zomer de 21ste van start gaat.
De afgelopen 3 dagen zijn aan me voorbij gevlogen. Mijn verblijf hier is ontzettend snel gegaan tot nu toe. Als ik terugdenk aan waar ik allemaal geweest ben en wat ik beleeft heb lijkt het als de dag van gisteren. Zover vind ik het ongelooflijk cool om steeds nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe plaatsen te verkennen. Zelf dacht ik van tevoren toch wel wat last van heimwee te krijgen. Zover moet ik nageven er nog geen last van te hebben gehad. Zover weg en toch lijkt thuis zo kortbij. Telkens als ik een telefoontje pleeg of op skype voelt de afstand ontzetten klein. Ondertussen heb en ervaar ik 16.000 kilometer verderop een eigen auto (waar ik erg veel van geniet),het leren van steeds meer Engelse woorden en wat woorden uit andere talen, ontstaan nieuwe vriendschappen en is de Australische cultuur steeds beter te begrijpen. Ik ben benieuwd wat ik nog allemaal op mijn pad zal treffen.


Werkuren op vrijdag vliegen voorbij. De afgelopen dagen hebben we ontzettende lange pauzes genomen. Dit omdat Greg ons heeft verteld heeft dat we behoorlijk voor op schema liggen. De kwartieren worden daarom halve uren en de halve uren worden uren. Zover heeft hij nog niets gemerkt. Hij komt immers maar een paar keer op een dag 5 minuten kijken of we de appels nog op de juiste manier uitdunnen.
Volgende week wordt wel nog afwachten of er een hele week werk is. We zijn namelijk bijna klaar met het uitdunnen en ze gaan ons enkele andere werkzaamheden bezorgen volgens alles. Ik wacht daarom tot komende week met het vertellen dat ik de vrijdag stop met werken.

Vanavond ga ik met de 3 Ieren en Finn op stap in GV’s. Dezelfde club als 2 weken geleden. Alan, die met ons werkt maar niet meer in ons hostel zit vertrekt zaterdag naar Melbourne. Ikzelf wil niet lang blijven. Morgen heb ik namelijk een lange rit op de planning staan. Het is de dag dat ik naar de Grampians vertrek. Ongeveer 350 kilometer verwijderd van Mooroopna.


Gisteren ben ik een paar uurtjes op stap geweest en om half 2 in bed. Eigenlijk een stuk later dan gepland maar het was ook zo gezellig, dus ik heb een goed excuus. Nu is het half 7, terwijl iedereen nog snurkt vertrek ik vanuit Mooroopna om te starten met mijn tocht richting de Grampians.
Ik vind de rit alleen al een hele belevenis. De eerste 200 kilometer zie ik niets anders als graan en grasvelden. Zover mijn oog kan rijken is het landschap geel/goud gekleurd. Zo her en der staat een tractor in het veld of is er een huisje te zien. Veel auto’s kom ik niet tegen voordat ik Halls Gap bereik (een stadje aan de voet van de Grampians). Alleen in de kleine stadjes die ik passeer zie ik er een paar. Daartussenin kan ik de auto’s op 2 handen tellen. Het is wel best gevaarlijk want er zijn veel vogels die op het laatste moment opvliegen. Eentje kan mij niet ontwijken en naast de weg valt het arme dier dood neer. Gezien de vele dode dieren langs de weg ben ik niet de eerste die dit gebeurd. De laatste 150 kilometer ontstaat een heuvellandschap dat me een beetje aan thuis laat denken.

De Grampians zie ik al van veraf. De bergen steken boven het landschap uit als wolkenkrabbers in een stad. Aangekomen in Halls Gap vraag ik naar een plattegrond van dit landschap. Na nog wat proviand gekocht te hebben in de lokale supermarkt ga ik het berglandschap in.
Als eerste bezoek ik de Boroka Lookout. Een uitkijkpunt dat een enorm ver uitzicht heeft het gebied ten Westen van dit gebergte. In de verte zie ik enkele bergen liggen maar ik weet niet welke het zijn. Op mijn camera zijn ze door de atmosfeer zelfs niet te zien. Zo ver zijn ze verwijderd.
Hierna heb ik mijn vervolgd en ben ik doorgeslingerd naar the Balconies. Grote uitstekende rotsen met uitkijkpunten over het innerlijke gebied van de Grampians. Ontzettend veel bos en rotsformaties geven het karakter aan dit landschap. Het is ontzettend stil en ik geniet van het moment om deze beelden goed in me op te nemen.
Mijn weg vervolgd zich verder en ik kom uit bij de Mc. Kenzie watervallen. Ze zijn ongeveer 20 meter hoog en 15 meter breed. Het is een mooi plaatje waar ik een groot gedeelte liggend op de rotsen doorbreng om een beetje te bakken in de zon.
Tot slot wil ik nog enkele rotsschilderingen van aborignals zien. Deze zijn te vinden in het uiterste noorden van de Grampians. Ik kom nu ook echt in de outback terecht. De wegen waarover ik rijd zijn niet geasfalteerd en ik kom nergens een auto tegen. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming moet ik nog 300 meter wandelen om mijn bestemming te bereiken. Onderweg schrik ik tot 2 maal toe van geritsel in de struiken. Het zijn wallabies die wegspringen als ze mij horen naderen. Fantastisch dit beetje spanning geeft me een goed gevoel. Het avontuur wordt steeds spannender.
Over de onverharde wegen probeer ik nog 2 bergen te bereiken die bijzonder gevormd moeten zijn. Eentje kan ik bereiken, voor de andere durf ik de rit niet aan. De weg is namelijk compleet van zand en als dit bijna in aanraking met het chassis van de auto komt besluit ik om te keren. Het is tijd om terug te keren naar Halls Gap om de avond daar door te brengen.

Op de terugweg bedenk ik me waar ik mijn beurs heb gelaten en besluit te stoppen om deze te zoeken. De auto haal ik tot 3 maal toe overhoop, maar mijn beurs is nergens te bekennen. Ik kijk nog even op enkele plaatsen waar ik gestopt ben maar tevergeefs. Mijn Australisch, Nederlandse bankpas en 20 dollar zijn kwijt. Gelukkig heb ik nog mijn creditkaart maar het zal een hoop gedoe zijn om dit alles weer geregeld te krijgen.
Terug in Halls Gap valt me een plaats in waar ik mijn beurs nog verloren kan zijn. Nu kan ik niet meer gaan zoeken. Het is aan het schemeren en er zijn veel dieren op de weg. In het donker rijd ik liever niet op de onverlichte wegen hier. De nacht ga ik door brengen in de auto. Morgen ga ik nog een keer kijken op de plaats waar ik denk dat mijn beurs ligt voordat ik terug naar huis keer.