Terug naar Melbourne

Het nachtje slapen in de auto is ontzettend goed bevallen. Ik heb weliswaar een slaappil gebruikt maar dat mag niet baten. Het is comfortabeler geweest dan ik dacht. Helaas wordt ik om 4 uur gegrepen door de kou. Een slaapzak heb ik nog niet en het deken welke ik uit het hostel heb meegenomen, zorgt niet voor de nodige warmte waar ik op hoopte. Gelukkig ben ik rond half 11 in slaap gevallen, de nodige uurtjes heb ik dus gekregen.
Vanaf het moment dat ik wakker wordt begin ik met lezen in een boek dat ik heb meegenomen. Het komt eigenlijk goed uit dat ik vroeg wakker ben. Het is in dit plaatsje namelijk niet toegestaan om in de auto op een parkeerterrein te slapen. Ik denk dat dit is gedaan voor de vele campings en motels die in dit plaatsje gevestigd zijn. Op slapen in de auto kunnen ze mij nu niet meer betrappen. Enkele kangaroos springen nog op voor mijn voorruit. Eentje maakt er zelfs nog een hele show van en poseert nog voor me. Het is grappig om te zien. Voordat ik vertrek tank ik nog wat benzine. Om 7 uur opent het tankstation waarna mijn weg zich vervolgt door de Grampians again.

Onderweg zie ik een bordje met Wonderland erop staan. Ik bedenk me dat ik dit stukje in de Grampians nog niet bezichtigd heb. Aangekomen blijkt het om een kloof te gaan. Stenen steken hoog boven de grond uit en geven een sprookjesachtige omgeving weer. Ik parkeer de auto om een wandeling te maken. Er is in de verste verte niemand te bekennen. De stenen formaties zorgen voor een prachtige omgeving. Na een intensieve wandelroute kom ik terug bij de auto. Het parkeerterrein is nog altijd leeg als ik vertrek. Heerlijk als niemand in de buurt is en je ongestoord kunt genieten van de ruige natuur.
Hierna ga ik verder naar de plaats waar ik denk mijn portefeuille verloren te hebben. Het ligt in het Noorden van het park en ik weet zeker dat mijn beurs hier moet liggen. Aangekomen heb ik mezelf voor de gek gehouden. Geen spoor van mijn beurs te bekennen. Ik besluit de hoop op te geven en langzaamaan terug in de richting van Mooroopna te rijden.
Ondanks dat ik mijn portefeuille verloren ben voel ik me ontzettend goed. Zover heb ik een ontzettend leuke roadtrip en bezichtiging van de Grampians gehad. De terugweg zal vast en zeker net zo spannend zijn als de heenweg. Het enige nadeel is dat het een hoop geregel zal worden om 2 nieuwe bankpassen te krijgen. Voor nu nog even genieten van het moment, het regelwerk is later aan de orde.

Terwijl ik aan het rijden ben zie ik wat hooi de weg overwaaien. Als ik er doorheen rij hoor ik plots een harde knal. Het lijkt wel of een van mijn banden gesprongen is. Als ik de auto stop en naar de voorkant loop zie ik dat een van de knipperlichtkappen eruit hangt. Ik ga ervanuit dat het roadkill nummer 2 is. Veel zal het beestje niet gevoeld hebben. De klap moet ongelooflijk hard zijn geweest.
Na de kap teruggezet te hebben rij ik verder naar Mooroopna. Halverwege stop ik in een klein dorpje om een sandwich met spek en ei te eten. Als ik het restaurantje binnenkom oogt het net of ik een jaren 60 film binnenstap. De inrichting is ontzettend simpel, kaal en ouderwets. Zelfs het koppel welke het restaurantje runnen lijken acteurs. Het lijkt net een toneelstuk waar ik een figurant in ben. Het duurt dan ook even voordat ik mijn sandwich krijg, maar lekker is ie wel.
Rijdend heb ik nog een dikke 2 uur te gaan voordat ik aankom in Mooroopna. Als ik het volgende stadje doorkruis zie ik in de verte 2 politieauto’s met zwaailichten geparkeerd aan beide kanten van de weg staan. Voor hen staat een rij auto’s te wachten en ik gok dat zij op zoek zijn naar iemand. Als ik dichterbij kom zie ik dat het om een alcoholcontrole gaat. Australiërs staan bekend om hun drinkgedrag in combinatie met autorijden. Het tijdstip maakt kennelijk niet veel uit, want het is pas half 1 ’s middags. Na het ondervinden van test mag ik zonder problemen doorrijden. Om 2 uur arriveer ik eindelijk bij het hostel.

Kijkend op de kilometerteller zie ik dat ik vanaf gistermorgen meer dan 900 kilometer heb afgelegd. Zover ik me kan herinneren heb deze afstand nog nooit binnen dit tijdsbestek alleen afgelegd. Wel weet ik dat dit een normaal gebeuren zal worden gedurende mijn verblijf in Australië.
Als ik mijn kamer binnenkom is Finn de eerste die ik zie. Voordat ik hem kan vertellen over mijn trip zegt hij:’what happened, everybody was worried’. Hij verteld me dat er 2 politieagenten het hostel zijn binnengekomen en op zoek naar mij waren. Ze hebben hen gevraagd wat er aan de hand was maar ze gaven geen antwoord zei hij. Zelf sta ik er ook een beetje versteld van als ik naar de dag en het tijdstip vraag. Gisteren om 5 uur ’s middags heeft het bezoek plaatsgevonden. Dat is een uur nadat ik erachter kwam mijn beurs verloren te zijn. Naar mijn mening is dit niet de oorzaak (die moet namelijk nog ergens in de outback liggen). Iets ergs kan er niet gebeurd zijn want in de avond heb ik nog even met pa en ma gebeld over de verloren beurs. Het enige wat dan ook in me opkomt is een flinke bekeuring. Finn zegt dat Serena er meer van weet en met de 2 agenten gesproken heeft. Als ik haar vind krijg ik er natuurlijk eerst van langs dat er 2 agenten bij het hostel zijn geweest (kennelijk niet goed voor het hostel imago). “I don’t like the cops in here” is haar antwoordt. Wel vind ze de reden dat de politie in het hostel is geweest niet erg. Ze hebben haar verteld dat zij mijn beurs hebben. Op dit moment sta ik perplex van wat ik hoor. Rond half 4 is het laatste tijdstip geweest dat ik zeker weten mijn beurs nog had. Anderhalf uur later staan er al 2 agenten in het hostel 400 kilometer verderop om me hiervan te verwittigen. Serena geeft mij een visitekaartje welk zij van de 2 agenten heeft gekregen met een nummer en een naam.

De middag sluit ik af samen met mijn kamergenoten, Charity en Rachel. We halen een heerlijke kop koffie in Shepperton en Finn, Patrick en ik nemen nog een dineer bij Hungry Jacks. Bij het hostel wordt ik teruggebeld door de politie uit Horsham, een dorp bij de Grampians. Ik vraag hen hoe ze mij hebben kunnen traceren in Mooroopna. Een helder antwoord krijg ik niet, wel ben ik er al te blij mee dat mijn beurs terecht is. Ze sturen het zelfs nog naar het politiebureau in Shepperton zodat ik het daar kan ophalen. Ik denk dat ik dit van de Nederlandse politie niet hoef te verwachten.
De avond sluit ik af in de televisiekamer. Samen met mijn Ierse en Engelse kamergenoten hangend op de banken kijkend naar een film. Het weekend is voorbijgevlogen en ik heb ontzettend kunnen genieten.


De nacht is heerlijk geweest. Ik heb aan een stuk kunnen doorslapen zonder wakker te worden. Zelfs zonder mijn oordoppen heeft het gesnurk van de anderen me niet ontwaakt. Ik bedenk me tevens dat het 5 december is. Sinterklaas kennen de Australiërs niet en ik heb er helemaal niet bij stil gestaan. Met het warme weer van de afgelopen dagen kom ik ook niet echt in een kerststemming. Kerstversieringen zijn tevens moeilijk te vinden in deze omgeving. Voor mij voelt het dan ook raar als ik met mijn slippers hemd en korte broek langs de kerstafdeling in de supermarkt loop.

Tijdens werktijd spreek ik voor de eerste keer met de eigenaar van de boerderij. Als ik na mijn eerste pauze terugloop naar mijn rij ontmoet ik hem. Het gesprek begint een beetje verwarrend. Hij denkt namelijk dat ik een ander iemand ben als diegene die voor de pauze in deze zelfde rij stond. Dat eerste drie uur draag ik namelijk mijn trui met capuchon. Ik leg hem uit dat ik deze het ’s morgens altijd draag vanwege de kou en nog steeds dezelfde persoon ben. Zijn zoon die het vak beetje bij beetje krijgt geleerd staat naast hem. Hij weet dat ik uit Nederland kom maar zegt dat ik niet zo klink. Ik leg hem dan ook e.e.a. uit over het gebied waar ik woon. Hij verteld me dat een van Jason’s (zijn zoon) vrienden in Utrecht gestudeerd heeft. Hij verteld tevens over de vele lichtjes in Europa die hij zag vanuit het vliegtuig op weg naar Wenen. Heel anders dan het bovenaanzicht van Australië.
Later die dag neem ik nog contact op met de politie van Horsham. Ik weet namelijk nog niet of mijn beurs al is opgestuurd. Als ik de betreffende agent aan de lijn krijg, belooft hij me deze morgen toe te sturen. Het zal ongeveer 2 dagen duren voordat mijn beurs in Shepperton arriveert. Het is in ieder geval beter dan nogmaals 400 kilometer heen en 400 kilometer terug te rijden, alleen om mijn beurs op te halen.

Patrick heeft me gevraagd de macaroni met kaas nog een keer te bereiden. Hij wil het graag leren maken omdat het niet duur en lekker is. Het is wel een hele opgave om dit gerecht in de keuken van het hostel te bereiden. Een fatsoenlijke pan is niet te vinden. Wat afgedankte pannen die scheef zijn of geen anti-aanbak laag meer bevatten is het enige voorhanden. Een schoon en degelijke keuken begin ik langzamerhand te missen.


De dinsdag is een dag die wederom voorbijvliegt. ‘Another day another dollar’, een uitspraak van Sean die een weergave van deze dag weergeeft. Hij heeft me een hoop uitspraken verteld. De mooiste vind ik:’Better 5 minutes late in this live, than 5 minutes too early in the next’. Een goed excuus voor als je ergens te laat komt opdagen denk ik bij mezelf.

De woensdag worden we gewekt door Graham (de man van Serena). De Jap die boven me ligt heeft zich verslapen. Graham interesseert het kennelijk niet dat 5 andere in de kamer liggen die nog een extra uurtje te gaan hebben. Met veel lawaai wordt geroepen:’Cherrypicker your bus is leaving in 2 minutes, better hurry up to get outside’. Op een goede nachtrust kun je in dit hostel alleen maar hopen, zover ligt het gemiddelde op 2 nachten per week. Meestal omdat ik 1 dag de nodige alcohol heb genuttigd en de andere vanwege de weinige nachtrust van de dagen ervoor.
Tijdens werktijd begin ik een gesprek met Jason, de zoon van de baas. Ik vraag hem of zijn schoolvakanties zijn begonnen. Hij antwoordt mij dat zijn eerste jaar op de universiteit erop zit en dat hij nu 3 maanden vakantie heeft. Genoeg tijd om een extra zakcentje bij te verdienen. Op de boerderij van zijn vader kan hij werken als hij zin heeft (wat natuurlijk niet op extreem warme dagen het geval is). We bespreken ook het reisgedrag van Australiërs. Ver komen de meeste niet zegt hij. Ze blijven voornamelijk in Australië of blijven in hun eigen provincie. Hijzelf is nog nooit in Tasmanie, Western Australia, Northern Territories of South Australia geweest. Queensland en Newsouth Wales heeft hij wel al bezocht. Bijna evenveel als mij.
Ik verneem die avond dat enkele kerstkaarten die ik verstuurd heb zijn aangekomen. Het heeft slechts 7 dagen geduurd voordat de kaarten in Nederland arriveren. Ik heb ze extra vroeg verstuurd zodat deze in ieder geval voor kerst arriveren. Binnen een week had ik niet verwacht dat deze in Nederland zouden zijn. Wel is het aangenaam te weten dat deze gearriveerd zijn.

Een nieuwe dag is aangebroken in Mooroopna. Het is tevens de dag dat ik Greg vertel dat ik volgende week vrijdag mijn laatste werkdag maak. De 3 Ieren en Finn volgen mijn voorbeeld. Zij vertrekken volgende week naar Melbourne om kerst te vieren. De 3 vrienden hebben een appartement gehuurd voor 2 maanden. Ze zeggen mij dat ik welkom ben als ik in Melbourne verblijf. Het ligt helaas niet in lijn met mijn plannen. Wel vind ik het ontzettend leuk dat ze mij dit aanbod doen. Zelf ga ik zaterdag mijn ouders in Melbourne oppikken. Zij hebben dan 4 dagen in Sydney gespendeerd en samen met hen ga ik de Great Ocean Road doen. Ik merk dat mijn plannen constant wijzigen. Mijn originele reisplan is zelfs al grotendeels gewijzigd. Hoe mijn weg zich nu verder zal vervolgen durf ik niet meer te zeggen.
Het is vandaag ook erg warm vandaag. Gedurende de middag is het weer hoog boven de 30 graden in de schaduw. Zo langzamerhand begin ik er nu gewend aan te raken. Mijn huid is op dit moment behoorlijk bruin. Afvragend weet ik niet of ik nog veel bruiner kan worden. Zo bruin als nu ben, ben ik nog nooit geweest. Zonnebrand gebruik ik wel nog steeds, zonder dit crèmepje zouden de nodige brandwonden zijn ontstaan.

Als Greg me later die dag komt controleren vertel ik hem dat ik wil vertrekken. In het begin heeft hij al aangegeven dat het geen probleem is. Veel backpackers vertellen het de laatste werkdag. Zelf zou ik het ook gedaan hebben als Greg geen goede baas was. Hij waardeert het dat ik en de andere jongens het van tevoren aangeven. Dit geld ook voor de andere jongens die dezelfde dag als mij vertrekken. Tot volgende week vrijdag is er genoeg werk om ons bezig te houden.

Als we terug bij het hostel zijn en ik met Sean buiten zit te genieten van een koel drankje komt Serena naar ons toe. Zij zegt: ”I can’t believe what you guys have done”. Beide vragen we ons af wat we nu weer misdaan hebben. Zij zegt een telefoontje van Greg gekregen te hebben en erg verbaasd te zijn. Het is namelijk de eerste keer dat Greg haar belde om te zeggen dat ze uitstekende jongens heeft gestuurd. Ze snapt niet waarom we de boerderij verlaten en zegt altijd welkom te zijn in haar hostel. Naar de boerderij zou ik terug gaan om een visum voor mijn 2de jaar te krijgen als ik nergens anders werk kan vinden. Naar dit hostel keer ik nooit meer terug, dat weet ik zeker.
Zelf vind ik het telefoontje een beetje tegenstrijdig. De energie welke ik in mijn werk steek ligt vele stukken lager dan dat ik in Nederland zou doen. Wat mijn werktempo betreft, hoef ik me de komende tijd geen zorgen te maken.

Als ik om 11 uur eenmaal naar bed ga wordt ik om 2 uur ’s nachts gewekt door het getril van mijn telefoon. Nog niet helemaal bij bewustzijn kijk ik op mijn scherm om uit te vinden wie me probeert te bellen. Ik verwachtte iemand uit Nederland die geen rekening met het tijdsverschil houdt. Echter blijkt het om Suzanne te gaan die nu in Sydney verblijft. Ik besluit de telefoon niet op te nemen behalve als ze terug belt. Dit gebeurd niet, wel ontvang ik een voicemail bericht.


Als ik het voicemail bericht de volgende morgen aanhoor, kan ik niet opmaken of ze dronken of moe klinkt. Ze verontschuldigd zich geen contact met me te hebben gehad omdat haar beltegoed op was. Gezien het tijdstip en Ierse afkomst ga ik er een beetje vanuit dat ze dronken moet zijn geweest. Ik stuur haar een smsje dat ik later die avond terug terugbel.

Gedurende werktijd loopt de temperatuur weer op tot boven de 30 graden. Net als gisteren is het verschrikkelijk warm. Ik probeer het werktempo hoog te houden omdat naar mijn mening de tijd dan sneller lijkt te gaan. Tot 1 uur in de middag is dit geen probleem.
Tijdens de middagpauze neem ik nogmaals contact op met de politie van Horsham. Ik vraag hen of ze al weten of mijn beurs in Shepperton gearriveerd is. Zij kunnen me alleen vertellen dat deze verstuurd is en dat ik hen zelf moet bellen. Als ik naar het nummer vraag kunnen ze mij dit niet geven. Ik zal het zelf moeten opzoeken in de yellow pages. Niet ideaal als in een wei tussen allerlei fruitbomen staat. Ik besluit om na werktijd maar even een bezoekje te brengen bij het politiebureau. Vijf minuten na mijn telefoontje belt de politie van Shepperton me. Mijn beurs is gearriveerd en ik krijg een nummer om deze op te halen. Ik vraag me af of mijn eerdere telefoontje aanleiding of toeval is.
De laatste 3 uur zijn het zwaarst, zeker omdat het vrijdag is. Het warme weer maakt me moe en veel kom ik de laatste uren niet vooruit. Ik blijf een beetje in de struiken staan luisterend naar de muziek om af te koelen. Voor vandaag is het voor mij genoeg geweest. Maandag maak ik het we weer goed.

Als ik terug bij het hostel ben trek ik snel mijn teenslippers aan om mijn weg naar Shepperton te vervolgen. Bij het politiebureau overhandigen ze mij na een snelle identiteitscheck mijn beurs. Buiten mijn Nederlandse bankpas is alles aanwezig. Er zit zelfs een cheque in waarmee ik de 20 dollar en 20 cent bij het postkantoor kan ophalen. Als ik mijn ouders bel hoor ik dat er geen geld van mijn Nederlandse rekening is afgehaald. Al had ik liever beide bankpassen terug, de schade valt te overzien.

Na een snelle douche vervolg ik mijn weg met de 3 Ieren naar de Golfclub. We houden het rustig vandaag en besluiten te Chinezen en wat biertjes bij het hostel te nemen. Vandaag heb ik geen zin om uit te gaan. Nog een beetje moe van afgelopen week en het warme weer sluit ik de avond af bij het hostel.


Het is nog vroeg als ik het ’s morgens opsta. Mijn kamergenoten liggen nog allemaal te slapen. Om hun niet te storen wil ik mij in de televisiekamer nestelen totdat ze wakker zijn. Als ik deze binnenstap zie ik dat er overal glas op de grond ligt. Ik neem aan dat het een van de hostelgasten is geweest die iets te diep in zijn glaasje heeft gekeken gisteren. Later kom ik erachter dat het om mensen gaat die niet in het hostel verblijven.

Ik wijzig mijn plan en pak daarna mijn laptop. De morgen ga ik spenderen in de bibliotheek van Mooroopna. Zaterdag is deze tot 12 uur geopend en het internet is gratis. Ik heb nog enkele honderden MB’s aan fotogeheugen die ik op het internet wil zetten. Zo hoef ik geen gebruik te maken van mijn dongel waar ik per gigabyte betaal. Het is de eerste keer sinds lange tijd dat ik in een bibliotheek te vinden ben.
Als alle foto’s online staan ga ik op zoek naar een kapper. Het is al meer dan 6 weken geleden sinds mijn laatste knipbeurt in Melbourne. Ik denk erover een nieuw kapsel te nemen, namelijk gemillimeterd. Ik weet niet of het staat maar ik wacht ermee tot de volgende knipbeurt. Mijn ouders wil ik niet teveel shockeren als zij in Melbourne arriveren volgende week zaterdag.

Met Sean en Patrick ga ik later die middag naar Shepperton. Sean wil zijn tattoo eindelijk laten bijkleuren en ik wil weten wat een retourticket naar Nieuw-Zeeland kost. Sean moet een uur wachten en we lopen eerst nog wat rond door de stad. Als het uur voorbij is duurt het nog eens 40 minuten. Hij besluit het dan ook maar voor gezien te houden.
De prijs voor een retourticket in Nieuw-Zeeland valt me reuze mee. Het is ongeveer de helft van wat ik verwachtte. Ik besluit voor mezelf dit ticket te boeken nadat ik mijn ouders gedropt heb in Sydney en ik zeker ben van nieuw werk voor enkele weken. Zo kan ik namelijk gemakkelijker rekening houden met de luchthaven in Australië.

In het hostel spenderen de meeste Europeanen die hier verblijven de avond in de televisieruimte. Het is een gezellige boel met een hoop leuke films die op t.v. verschijnen. Om half 3 ben ik te moe om mijn ogen nog open te houden en zoek dan ook mijn bedje op. De laatste zaterdagavond welke ik in Mooroopna doorbracht is een feit.


Als laatste van mijn kamer ben ik gisteren in bed gekomen. Ik heb 2 slaappillen gebruikt om eens goed uit te slapen. Veel hebben deze niet geholpen want om 9 uur ben ik als eerste wakker. Ik contacteer nog even het thuisfront voor de laatste nieuwtjes.
Ik meende dat mijn ouders de maandag naar Australië vertrekken. Op MSN kom ik erachter dat dit de zondagmorgen blijkt te zijn. Gelukkig loopt mijn klok 10 uur voor op hen zodat ik ze nog even kan spreken voor zij vertrekken.

De middag besluit ik het geluid in mijn auto te repareren. Een van de speakers en een van de tweeters werkt niet en ik wil ontdekken of het aan de bekabeling ligt. Bij de speaker is hier sprake van en gelukkig gemakkelijk te repareren. De tweeter is helaas een ander verhaal. Ironisch genoeg gaat mijn mp3 cassette niet meer goed in het dek. Na iets te hard geduwd te hebben sloop ik deze waardoor ik niet meer naar mijn eigen muziek kan luisteren.

Deze middag reis ik alleen naar Shepperton. Finn is ernaartoe gewandeld om rond te hangen. Ik bel hem op om ergens af te spreken. Hij zegt nog even tijd nodig te hebben met shoppen maar achter een half uur zou hij bij het koffiehuis zijn. Ik besluit daar op hem te wachten en mezelf te voorzien van een grote kop koffie. Als de tijd ruimschoots voorbij is en hij nog altijd niet is komen opdagen ga ikzelf wat rondrijden. Als ik een automaterialenzaak spot ga ik hier naar binnen. Als ik rondkijk zie ik geschikte radio die de winkel tevens kan installeren in mijn auto. Ik denk dat ik hier de komende week gebruik van zal maken. In de tussentijd heeft ook Finn me gebeld. Ik pik hem op en we halen nog wat bier voor we terugkeren naar het hostel.

De avond is best saai. Buiten wordt een damspel gespeeld maar het gaat allemaal erg traag. Echt boeiend om naar te kijken vind ik het niet. Lezend in mijn boek breng ik de laatste paar uurtjes daarom door op mijn kamer.


Die maandag op het werk begin ik aan de laatste rij appelbomen die nog uitgedund moeten worden. Een half uur later komt Greg opdagen. Hij heeft ander werk voor Patrick en mij. We rijden naar een ander veld waar enkele honderden kleine bomen staan. Greg zegt dat deze allemaal omgezaagd moeten worden. Ze zijn in een niet-geschikt veld geplant en groeien niet naar behoren. Ik vraag hem om welk soort fruit het gaat en hij antwoordt dat het granaatappelbomen zijn. Later wordt ook Conny erbij gehaald om ons te helpen.
Ik ben blij met de afwisseling van het werk. De tijd vliegt voorbij, samen met de 2 Ieren maken we een hoop lol. Meerdere malen probeer ik hun accent na te doen, wat mij tevens aardig goed lukt. Het enige nadeel is dat deze bomen scherpe takken bevatten. Ik voel tijdens het werk dat mijn huid aardig begint te jeuken vanwege allerlei kleine sneeën.
Om 4 uur zijn we klaar. De eigenaar en ook Greg hadden niet verwacht dat we deze klus vandaag konden afmaken. Ik moet nageven dat het werktempo behoorlijk hoog heeft gelegen. Na nog even onkruid gewied te hebben krijg ik te horen dat we morgen iets met de irrigatie gaan doen. Ik weet niet precies wat maar ben blij met de afwisseling van het werk.

Tijdens het werk merkte ik al dat de kleine sneeën jeukte. Zelf dacht ik dat het ook van de zon kon zijn. Ik heb me namelijk niet ingesmeerd vandaag vanwege het stuivende gras dat anders de hele tijd op me blijft plakken. Na een niet zo heerlijke douche vanwege de sneeën, zie ik pas hoeveel het er zijn. Honderden kleine sneetjes op mijn armen en benen zijn er te bekennen. De jeuk die ik voorheen voelde is overgegaan in pijn. Patrick en Conny ervaren hetzelfde gevoel. Slapen zal vandaag een stuk moeilijker worden.


Ondanks de sneeën is het slapen reuze meegevallen. Wanneer ik wakker wordt wil ik het liefst nog even onder de dekens blijven. Helaas zit dat er voor vandaag niet in.
Aangekomen op het werk krijgen we een nieuwe taak. In plaats van het omzagen van bomen moeten we vandaag het waterleidingsysteem bijwerken. Tussen elke rij appelbomen hangt namelijk een slang met sprinklers aan een dik stuk ijzerdraad. Aan ons de taak om de slangen opnieuw te plaatsen zodat er geen lussen meer in voorkomen. Door verloop van tijd hebben groeiende takken de slang uit zijn plaats weten te duwen. Het is een eenvoudige taak maar helaas een beetje geestdodend. Ik werk samen met Finn en merk dat hij ontzettend onhandig blijkt te zijn. Ondanks de eenvoudige werkzaamheid moet ik hem veel uitleggen. Af en toe is het zelfs zo erg dat ik moeite heb om mijn lach in te houden.

Als ik klaar ben met werken vervolg ik mijn weg naar Shepperton. Een nieuwe radio is van essentieel belang gedurende mijn verblijf. Ik maak bij de winkel waar ik afgelopen zondag was een afspraak om een nieuwe te plaatsen. Na een goedkope te hebben uitgezocht kan ik donderdag na werktijd de auto droppen en deze een uurtje later weer oppikken. Met alleen Australische radiozenders hou ik het niet vol om uren onderweg te zijn. Mijn eigen muziek zo nu en dan is absoluut niet verkeerd.

Met mamz en papz neem ik voor de eerste keer contact op nu ze in Australië zijn. Ze zeggen mij hun eerste dag vooral in het centrum te hebben doorgebracht en het erg naar hun zin te hebben. Het leukste moment van het gesprek is dat ze beginnen te klagen over de voedselprijzen. Met name het boterhammenvlees vinden ze duur. Hierop antwoord ik: ’nu snappen jullie tenminste waarom ik het bij jam en pindakaas hou’. Vijf plakjes kipfilet kosten namelijk al gauw rond de 4 a 5 dollar. Reken maar uit als je een pakje per dag een week lang eet.
We spreken verder af dat ik probeer tussen acht en 9 op het vliegveld zal zijn om hen op te pikken. Wat daarna de planning is bespreken we dan wel.

In de avond heb ik nog een heel gesprek met Conny. Hij vind het geweldig dat ik hem goed kan verstaan en mijn moedertaal ook nog eens geen Engels is. Veel mensen (zelfs Engelsen) begrijpen hem niet als hij met hen praat. Vanwege zijn zware Corckse accent is het heel goed luisteren, zeker wanneer het tempo hoog ligt. Woorden worden grotendeels in hoge snelheid gezongen. Ik vertel hem dat ik hier de eerste week ook ontzettend veel moeite mee had maar dat het nu geen probleem meer is.
Conny is helemaal fan van tractors. Het liefst zit hij er de hele dag op te rijden. Hij heeft een hele verzameling modeltractors, weet het merk en type als we er een passeren, en heeft zelfs een spel op zijn computer waarmee je een tractor kan bedienen om zo de oogst binnen te halen. Het is werkelijk zijn lust en zijn leven.


Als ik wakker wordt heb ik eerst nog een rit naar het station voor de boeg voor ik ga werken. Doris, een Aziatisch meisje heeft me gisteren gevraagd of ik haar bij het station kon afzetten. Zij gaat terug naar Melbourne omdat ze geen werk hier kan krijgen. Ze vraagt me of ik dit wil doen in ruil voor wat eten en drinken. Het station is maar 1,5 kilometer verderop, maar met de vele tassen die zij heeft is dat nogal een hele opgave. Ze is blij dat ik dit voor haar wil doen en ik ben blij met eten dat zij mij geeft. In ieder geval genoeg voor de komende 2 dagen.

Gedurende werktijd starten we wederom met het werk van gisteren. We zijn een stuk sneller vandaag. Greg heeft ons namelijk verteld dat we veels te secuur gewerkt hebben. Niet erg maar het was niet nodig. Als de waterleiding boven alle rijen appelbomen weer recht hangt krijgen Finn, Conny en ik een nieuwe job. Op het veld waar we eerst de perziken uitdunden mogen we nu de sprinklers vervangen die niet meer werkten. Een beetje tussen de rijen doorlopen en hier en daar een reparatie uitvoeren is helemaal zo slecht nog niet. Ik ben wel blij als de dag voorbij is, ik kijk namelijk al uit naar mijn laatste werkdag.

De avond hang ik wat rond in het hostel. Er zijn ook drie nieuwe Europeanen gearriveerd. Een Fransman en twee Duitse meisjes. Zij waren gisteren ook al hier en zijn op zoek naar boerderijwerk. Ze hebben de nacht doorgebracht in hun camper en auto. Ze wilden namelijk eerst zeker weten in dit hostel te willen verblijven. Als ik hun reis tot dusver verneem, kijk ik alleen maar uit naar wat mij nog te wachten staat.


Mijn voorlaatste werkdag breekt aan. Een gevoel van vertrek begint me nu ook langzamerhand te bekruipen. Het is weer even wennen als ik alles op een rijtje zet. Met Sean, Patrick, Conny en Finn heb ik sinds mijn verblijf goed kunnen opschieten. Wetend dat ik hen achter 2 dagen ga verlaten lijkt het net of we langzaam al afscheid zijn aan het nemen.

De voorlaatste dag op het werk begint met nog wat uitdunwerkzaamheden. Al vroeg in de morgen vraagt Greg ons op de andere boerderij de sprinklers die kapot zijn te vervangen. Dit is tevens het veld waar we enkele weken geleden de perziken uitgedund hebben. Als we arriveren zie ik dat 1 van de perziksoorten al rijp is. Het eerst wat ik doe is natuurlijk smullen van de rijpe vrucht. Dit geld ook voor de abrikozen die er groeien. Vers van de boom geplukt smaken ze verrukkelijk.
Als ik klaar ben met werken en de jongens bij het hostel gedropt heb vervolg ik mijn weg naar de autozaak. De cassettespeler die kapot is gegaan laat ik vervangen door een radio met usb plug. Eindelijk weer mijn eigen muziek om aan te horen. Daarnaast haal ik met Sean nog geïmporteerd Nederlands bier. Het betreft Heineken en het verschil met het Australische Heineken is daadwerkelijk aanwezig. Deze smaakt stukken beter.
In de avond beginnen de uitmestwerkzaamheden. Iedereen begint een beetje met opruimen. Veel zin heb ik er niet in. Ik stel het dan ook uit tot morgen om alles op het laatste moment te kunnen afhandelen. Voor nu nog een koud Nederlands biertje om de avond af te sluiten.


De laatste dagen merk ik dat ik vaster begin te slapen in dit hostel. Gedurende de nacht wordt en blijf ik niet meer wakker. Het heeft er vast en zeker mee te maken dat veel backpackers hun heil ergens anders zijn gaan zoeken. Kerst en Nieuwjaar wordt namelijk door de meeste van hen in de stad doorgebracht.
Vandaag is mijn laatste werkdag op deze boerderij. Net als gisteren is het een dag die een hoge temperatuur kent. Het is wederom boven de 30 graden met geen wolkje aan de lucht te bekennen. We voeren voornamelijk nog wat kleine klusjes uit die lang geleden al gedaan moesten worden. Ik ben dan ook al te blij als Greg ons om 10 uur naar het laatste restje werk brengt dat over is. Heerlijk om een middagje eerder naar huis te kunnen in dit warme weer.
Helaas mocht dit niet zo zijn. Als we om kwart voor 1 klaar denken te zijn heeft hij nog een ander klusje gevonden. Het wordt toch doorwerken tot half 5. ’s Middag is mijn motivatie om te werken helemaal verdwenen. Van de resterende 3 uur die over zijn werk ik er maar 1 daadwerkelijk. Met niemand die op ons let is dit geen probleem.

De avond sluiten we met zijn allen af bij Hungry Jacks. Na genoeg fastfood naar binnen te hebben gewerkt sluiten we de resterende tijd af bij het hostel. Het is onze laatste avond samen. Het voelt een beetje vreemd. Met deze jongens heb ik de afgelopen 7 weken veel tijd doorgebracht. Ik heb ze echt goed leren kennen en het zijn goede vrienden geworden. Of het de laatste keer is dat ik hen zie betwijfel ik. Is het niet in Australië, dan zal het wel in Ierland, Engeland of Nederland zijn.


Kwart over 5 sta ik op om de laatste opruimwerkzaamheden te verrichten. Als we de auto beginnen vol te laden krijgen we never nooit alles erin. Conny en Patrick besluiten daarom de trein te nemen. Finn Sean en alle spullen gaan met mij mee in de auto. Na afscheid van Con en Pat genomen te hebben vervolgt onze weg zich om 6 uur naar Melbourne.
Onder het rijden merk ik dat deze weg gemakkelijker te bereiden is als die richting de Grampians. Het is meer een weg als in Nederland. De rit verloopt voor mijn gevoel voorspoedig. Van een aardig grote afstand zie ik de hoogbouw die de stad rijk is opdoemen. Met het prachtige weer is het een adembenemend uitzicht. Het is jammer dat ik niet op deze weg kan stoppen om ergen een foto te nemen.
Eerst drop ik de jongens en hun spullen af bij het huis dat zij gehuurd hebben. Na een kort afscheid vervolgt mijn weg zich in de richting van het vliegveld. Rijden in deze metropool gaat me heel goed af. Het enige waar ik een beetje aan moet wennen zijn de 6 baans wegen. Ik kijk er nu wel ontzettend naar uit om mijn ouders weer te zien.
Bij het arrival-gedeelte van het vliegveld zie ik pa voor me aan de kant van de weg staan. Als ik op hem wenk begint hij te rennen naar waar ik heen moet rijden. Ik bespeur direct het Nederlandse gehaast in hem. Het is best lachwekkend om te dit te zien tussen alle slome mensen. Mam staat op een plek te wachten bij hun bagage. Het voelt goed mijn ouders weer te zien.
Na alle koffers ingeladen te hebben vertrekken we naar een restaurantje om een hapje te eten. We besluiten hier ook een keuze te maken over wat we gaan doen. Beide willen 2 nachtjes in Melbourne doorbrengen om vervolgens de Great Ocean Road te bewonderen. Ik adviseer hen om naar een wijk genaamd st. Kilda te gaan. Ik heb van veel mensen vernomen dat het een goede plek is om te verblijven. We besluiten hierheen te rijden en op zoek te gaan naar een slaapplaats. M.b.v. van de navigatie vinden we een appartementje met keuken, badkamer, en een woonkamer. Niet duur, schoon en erg ruim. Heerlijk om deze vanzelfsprekende luxe eens niet te hoeven delen.

Nadat pap en mam een dutje hebben gedaan om bij te komen, vertrekken we met de tram naar het centrum van Melbourne. Het voelt deze keer anders in deze grote stad. Ik ben meer gewend geraakt aan de Australische cultuur. Het is een mooie en vooral benauwde dag. Op Federation Square stappen we uit om slenterend onze weg naar de markt te vervolgen. Als we arriveren worden de kraampjes al afgebroken. We besluiten een hapje te eten en zodoende ook even af te koelen in een restaurantje met airco. Als we onze energie weer aangevuld hebben, nemen we de oude tramlijn die door de stad loopt. We vangen een blik op van de bezienswaardigheden in het centrum en stappen uit op Federation Square. Ik wil hun het rustige plaatje bij de rivier laten zien waar ik enkele weken terug zo heb genoten van de rust. We vertellen hier voor een tijdje en besluiten terug te gaan om uit te rusten bij ons appartement.
In de tram begint een Australische mevrouw met mamz te praten. De gastvrijheid in dit land is ook niet aan mijn moeder voorbijgegaan. Tevens voelt zij zich hier ontzettend veilig en vind ze dat het ongelofelijk schoon is hier. Zelfs als we uitstappen en voor een stoplicht staan te wachten vraagt een wachtende bestuurder nog of hij ons ergens mee kan helpen. Ik vraag hem naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Vanavond krijg ik de kost van mijn moeder. Zij gaat koken en ik heb ontzettend veel zin in haar kookkunsten. Samen met wat Belgisch bier en Australisch wijn kan deze avond niet meer stuk.