The Great Ocean Road

Het is de eerste keer sinds lange tijd dat ik meer dan 7 uur heb geslapen. Het voelde heerlijk om rustig te ontwaken en een heerlijke douche te kunnen nemen. Na een ontbijt bestaande uit toast met kaas is er het plan om St. Kilda te verkennen en daarna het immigratiemuseum te bezoeken. Vandaag is er namelijk een kunstmarkt in St. Kilda. Pap en mam willen deze natuurlijk niet missen.

Op weg naar de kunstmarkt lopen we door de St. Kilda garden richting de kust. De ontzettend goed onderhouden gemeenschappelijke tuin, is zoals allen die ik tot nu toe gezien heb, in een woord prachtig. Met een temperatuur van 25 graden en niet al te veel zon is het heerlijk wandelweer. Aangekomen aan de kust hebben pa, ma en ik goed uitzicht op de hoge gebouwen in het centrum van Melbourne.
Na het bezoeken van de kust arriveren we bij de kunstmarkt. Thuis bezoek ik deze eigenlijk nooit. Voor mijn ouders is dit een ander verhaal. Zij vinden de homogeniteit van de kraampjes fascinerend. Zo verkoopt een van de kraampjes alleen maar hoogwaardige bewerkte snijplanken en de ander kunstachtige boemerangs. De kraampjes zijn allen verschillend met voornamelijk alledaagse voorkomende attributen.
Pa komt met het besluit om vanuit St. Kilda naar het centrum van Melbourne te lopen. Ma en ik beginnen om deze uitspraak in een vuistje te lachen. Ik vraag hem dan ook of hij beseft hoe ver dit is. Zijn antwoord hierop: ’dat is toch maar een uurtje lopen’. Natuurlijk een foute inschatting. In totaal wandelen we voor bijna 3 uur voordat we het centrum bereiken. Van een afstand lijken de gebouwen dichterbij. De werkelijkheid spreekt voor zich. Wel is het een mooie wandeling geweest met vele onderbrekingen. Afgepeigerd arriveren we op Federation Square. Spijs en drank laden ons op om onze weg naar het immigratiemuseum te vervolgen

Het immigratiemuseum is ontzettend interessant. Over ieder land is er wel iets te vinden dat met de immigratie naar Australië te maken heeft. Of je nu informatie van Afrikaanse, Aziatische of Europese immigranten wilde, het is er allemaal. Hetgeen wat mij het meeste raakt is de deportatie van weeskinderen uit Europa. Meer dan honderdduizend kinderen zijn in dit land terecht gekomen. Kinderen werden zonder pardon massaal uit weeshuizen onttrokken. Als reden gaf Australië jonge mensen nodig te hebben voor de ontwikkeling van het continent. Pas in de jaren 90 heeft de regering hiervoor haar excuus aangeboden.

Als we het museum uitlopen is het bijna 5 uur. Moe van de wandeling en bezichtiging nemen we de tram terug. De avond gaan we nog een hapje eten op de boulevard. Er hangt veel sfeer in St. Kilda en het oogt ontzettend gezellig. Helaas ben ik zelf wat moe en ik moet morgen nog mijn weg uit Melbourne vinden. Samen met mijn ouders keer ik terug naar het appartement.


Vandaag vertrekken we uit Melbourne om het eerste gedeelte van de Great Ocean Road te bewonderen. Het is maandagmorgen en een stuk drukker als zaterdag. Ondanks de vele auto’s die zich op de weg bevinden komen we de stad vlekkeloos uit. Zelfs bij mijn pa en ma heb ik geen enkel paniekmoment waargenomen. Het is voor een groot gedeelte te danken aan de manier van rijden in dit land. Ontzettend relax en geen gehaast , maken het rijden gemakkelijk.

Als eerste arriveren we in het plaatsje Torquay. Van tevoren heeft niemand van ons informatie over de bezienswaardigheden opgezocht. Ik ben alleen op de hoogte van de twaalf appostelen welke het hoogtepunt van de route zijn. In dit plaatsje ligt een uitkijkpunt genaamd dangerous point. De naam is te danken aan de tweede wereld oorlog. Australië verwachtte namelijk dat Japanse troepen toentertijd hier zouden binnenvallen. Het uitzicht is natuurlijk spectaculair, net zoals de omgeving. Tussen de weg en het strand bevind zich een uitstekend verzorgd gazon. Ideaal om heerlijk te barbecueën met uitzicht over een fraai strekkende kustlijn. Wij houden het bij een lekker milkshake. Later op onze route nemen we nog wel ergens uitgebreid de tijd om te barbecueën.

Het tweede plaatsje waar we arriveren is Anglesea. In dit dorp zijn niet veel bijzondere activiteiten te vinden. Er is wel een Bowlingbaan (jeux de boulle alleen met grotere ballen). Pa en ma willen even de tijd nemen om het spel te aanschouwen, dat de gepensioneerde mannen aan het spelen zijn. Een van hen komt op ons af en vraagt waar we vandaan zijn. Als we Nederland antwoorden gaat het gesprek verassend genoeg verder in het Nederlands.

Na een korte conversatie reizen we weer verder. Op de route sla ik een onverhard stuk weg in dat na een stukje strand loopt. Er is hier bijna niemand te vinden. Hier nemen we een lunch van de resten die we uit Melbourne hebben meegenomen. Zittend aan een van de bankjes kijk ik uit over zee. Het oogt rustig en het geluid van het water geeft een rustgevend gevoel. Lunchen aan zee is zo’n slecht idee nog niet.
Na de picknick lopen we een over het strand. Grote stukken zeewier die ik nooit eerder heb gezien vullen de kustlijn. Door de zee uitgehold bruinrood gekleurde duinen zorgen voor een scheiding tussen het strand en de weg die erover loopt. We wandelen voor een lange tijd en vinden enkele mooie schelpjes voordat we verder rijden naar onze volgende bestemming.

Lorne is het volgende plaatsje waar we arriveren. Het is al namiddag en voor vanavond hebben we nog een slaapplaats nodig. Pa en ik vragen bij het informatiebureau van Lorne naar een geschikte verblijfplaats terwijl mam de spullen in de auto bewaakt. We vinden een prijswaardig adresje en besluiten erheen te rijden.
Als we arriveren zie ik dat het om een huis gaat. De eigenaar een Italiaan genaamd Joe verwelkomt ons. Hij leid ons verder naar een appartementje achter zijn huis. Het is mega groot binnen en we hebben aan niets tekort. Hij vraagt mij of mijn ouders graag een kangaroo willen zien. Mam heeft me eerder deze dag gevraagd hier nog een blik van op te mogen vangen gedurende haar trip. We slaan deze uitnodiging niet af en rijden met Joe naar een vriend van hem.

We arriveren bij een huisje een paar honderd meter van Joe’s huis verwijderd. Een oude man genaamd Bill verwelkomt ons en we lopen mee naar zijn achtertuin. Als hij zegt momenteel ook een Koala te hebben vallen we van de ene verassing in de andere. Bill verzorgt verwonde of in de steek gelaten dieren op vrijwillige basis. We mogen de koala aaien en kunnen met het diertje op de foto. Het is heel bijzonder om dit allemaal te zien. De kangaroos die Joe bedoelde verblijven bij Bill. Ze zitten niet opgesloten maar leven in het wild en komen altijd terug naar zijn huis. Ze zijn gewend aan mensen en ook deze mogen we aaien. Ze eten zelfs het voer uit mijn moeder haar handen. Zelfs voor mij is dit een bijzondere ervaring ondanks dat ik de dieren al gezien heb.

In de avond dineren we bij een hotel op advies van Joe. Gelegen aan zee is het de eerste keer sinds mijn WWOOF adres dat ik weer eens vis eet. Het is een verrukkelijk om weer eens vis te eten.
De avond komen we bij van een indrukwekkende dag. Ondanks mijn goede nachtrust voel ik me toch moe. Het is behoorlijk intensief om zoveel indrukken op 1 dag te verwerken. Genoten hebben we alle drie en de herinneringen zullen mij bijblijven.


Na ons appartement netjes achtergelaten te hebben, vertrekken we in de richting van de Erskine watervallen. De 10 kilometer lange doodlopende weg erna toe is behoorlijk bochtig en steil, maar omringd door een bosrijke omgeving. Na de auto geparkeerd te hebben gaan we te voet verder om de watervallen te bereiken. Het is een mooie wandeling door de ongerepte natuur. Flora en fauna in dit bos heb ik nog nergens anders gedurende mijn reis gezien. Mijn ouders en ik staan versteld van hoe mooi deze omgeving is. Zelfs de waterval is geheel anders als diegene welke ik in de Grampians zag.

In Lorne bezoeken we de naar verhouding grote pier die het kleine kustplaatsje rijk is. Het eerste wat opvalt zijn 2 enorme pijlstaartroggen die zich aan een zijde van de pier bevinden. Wel 2 meter of meer in doorsnee en in het heldere water zeer goed te aanschouwen. Niet lang erna is het tijd om verder te gaan. Apollo Bay is onze volgende stopplaats.

Voordat we in het volgende plaatsje arriveren parkeer ik de auto bij een historisch punt. Vroeger is hier een fregat ten onder gegaan. De mast van het schip steekt nog een paar meter uit boven het water. Dichterbij komend, kunnen we onderwater nog andere delen van het schip zien. Tijd heeft de onderdelen van dit schip bedekt met koraal. De vormen zijn echter nog goed te onderscheiden.

Apollo Bay is het volgende plaatsje waar de we de nacht zullen doorbrengen. We besluiten een niet al te intensieve dag ervan te maken vandaag. Het is nog vroeg in de middag en een strandwandeling zal de tijd opvullen. Aangekomen bij de haven van het plaatsje zien we een zeerob zitten. Het beestje is blijkbaar gewend aan mensen. Behalve als ik te dichtbij kom en het dier plotseling op me af spurt zet ik het toch maar op een rennen. Mijn ouders die zich op veilige afstand bevinden vonden het kennelijk een lachwekkend tafereel.
We wandelen nog een hele tijd. Als we voor de eerste keer op de klok kijken begint het al tegen de avond aan te lopen. Het is dan ook tijd om terug te keren en de nodige boodschappen te halen. Voor vanavond staat er macaroni op het menu. Nog een paar biertjes en deze dag is alweer voorbij gevlogen.


Gedurende de morgen rijden we verder over de Great Ocean Road. De eerste bezienswaardigheid die we op onze weg zien is een wandelpad. Niet zomaar een wandelpad, maar eentje die zich tussen bomen van honderden jaren oud bevind. Eucalyptus bomen ofwel gumtrees volgens Australische begrippen, zijn de hoofdattractie. Sommige bereiken een hoogte van bijna honderd meter. Met varens welke geen planten maar echte bomen zijn, voel ik me ontzettend klein in deze omgeving. Het ongerepte stukje natuur lijkt wel een nooit eerder ontdekte omgeving.

Otway Lighthouse (een vuurtoren) is onze volgende stopplaats. Tijdens de weg naar deze toren zien we dat er een aantal auto’s langs de weg geparkeerd staan. Mensen die uitgestapt zijn kijken naar de boomtoppen. Wij besluiten hetzelfde te doen en onze mond valt open van verbazing. Tientallen koala’s liggen tussen de takken te slapen. Eentje is zelfs ontwaakt en loopt rustig over de weg op zoek naar een nieuwe boom. Wat een geluk om dit te mogen meemaken.
De vuurtoren die in het bijna Zuidelijkste puntje van Australie ligt is spierwit gekleurd. Samen met de omringende huisjes die eromheen liggen, valt deze goed op in dit groene landschap. Met zijn allen klimmen we tot bovenin de toren. Het uitzicht hier is wederom prachtig.

Zo’n 20 kilometer landinwaarts en een stuk hoger gelegen arriveren we bij de Otway Threetop Trail. Het weer is helaas wat afgekoeld en het is tijd om wat warmers aan te trekken. Als mam en pap hun jassen uit de auto willen pakken, komen ze tot de ontdekking dat deze er niet liggen. Naar alle waarschijnlijkheid zijn deze in Melbourne in de kast van onze eerste verblijfplaats blijven hangen. Dit probleem lossen we later wel op.
Net zoals ons eerste wandelpad is dit eenzelfde, die ons door een ongerept Australisch stukje natuur leidt. Het enige verschil is dat deze wandelroute boven de boomtoppen loopt. Een 600 meter lang pad dat ons tot bijna 50 meter boven de grond brengt, zorgt voor een spectaculair uitzicht. Zelfs pa met zijn hoogtevrees loopt met ons mee tot het hoogste punt om van het uitzicht te genieten.
Hoog boven de grond lijkt het wel of we miljoenen jaren terug in de tijd gaan. Het laat me een beetje denken aan de film Jurassic Park. Buiten de grote varens, hoge en dikke bomen zijn alleen reptielen het missende element.

Het is al laat in de middag als we bij de hoofdattractie van de Great Ocean Road aankomen. Sinds de wandeling door de boomtoppen heb ik last van hoofdpijn gekregen. Papz en Mamz zijn gelukkig ook een beetje moe van het reizen. We besluiten morgen een bezoek aan de twaalf apostelen te brengen.
Vandaag verblijven we in het plaatsje Port Campbell. Na nog eens lekker gegeten te hebben wordt ik verrast door 2 meiden die mijn naam luidkeels over straat roepen. Het zijn ex hostelgenoten uit Mooroopna. Het is bijzonder toevallig hen hier tegen te komen. Na even bijgepraat te hebben loop ik met mijn ouders mee naar ons motel. Het is weer een bijzondere dag geweest.


Beginnend waar we gisteren gestopt zijn, komen we aan bij een wandelroute langs de kust. Deze leidt ons naar de dondergrot (hurricane cave). Het is een door erosie uitgesleten baai waarvan het uiteinde een grot bevat. Bij iedere golf is er een knal te horen waarbij het water gebroken wordt op de stenen muur. Australiërs hebben deze attractie voorzien van de juiste naam.

Na Hurricane cave bewonderd te hebben en slechts een paar kilometer verder, arriveren we bij de 12 apostelen. Hoge uitstekende stenen in de zee geven de kustlijn een eigen karakter. Van de in totaal 12 stuks die hier voorheen te vinden waren, zijn er nog maar 7 over. Tijd en moeder natuur hebben 5 van deze giganten in het niets doen oplossen. Zelfs de resterende sterk ogende kolossen zullen hun ondergang na verloop van tijd ondervinden. Wel is de zee hard aan het werk om nieuwe te ontwikkelen. Het kan wel nog enkele honderden jaren duren voordat deze gevormd zijn.
Rijdend in de richting van ons eindstation (Warrnambool), komen we uit bij de London bridge. Het zijn in de zee uitstekende stenen die door een brug verbonden worden. Vroeger waren deze ook met het vaste land verbonden. Tijd heeft helaas een einde aan deze verbinding gemaakt.

Mam heeft me tijdens het rijden de hele reis al meerdere malen gevraagd of ik niet moe ben. Zij wilde nu ook wel eens weten hoe het is om aan de andere kant van de weg te rijden. Ik stem ermee in en het gaat haar reuze goed af. Met een beetje assistentie is het alleen even wennen om linkshandig te schakelen.

Op de achterbank begint pa te klagen. Hij begint honger te krijgen en ik ook mijn maag begint te protesteren. Op advies van papz stoppen we bij een ontzettend klein dorpje in the middle of nowhere. Er ligt welgeteld 1 restaurantje waar we naar binnen gaan. Als we binnenstappen komen we terecht in een soort van woonkamer. De was staat naast ons opgesteld, de televisie is in een van de hoeken te vinden en ik spot nog enkele cadeautjes bestemd voor de kerstdagen. Het is een eetgedeelte maar tevens een woonkamer. Heel apart en weer heel anders.
Over het eten hebben we absoluut niet te klagen. Ik krijg de grootste schnitzel voorgeschoteld die ik ooit gegeten hebben. Bijna mijn hele bord bestaat uit dit stuk vlees met gesmolten kaas, ham en tomatensaus eroverheen. Het klinkt geen lekkere combinatie maar de werkelijkheid is anders.

Het is de eerste keer sinds ons vertrek in Melbourne dat de auto wordt bijgevuld in het dorpje waar we gegeten hebben. Ik betaal nog geen 50 dollar (zo’n 37 euro ) voor 35 liter benzine. Uiterst goedkoop in vergelijking met Nederlandse standaarden. Wel is de benzineprijs afhankelijk van de locatie waar je je bevindt. Al is deze naar verhouding ontzettend goedkoop.

Zittend aan de passagierskant zie ik een bordje met Whale nursery staan. Ik ga ervanuit dat het een opvangcentrum voor walvissen is en vraag mam erheen te rijden. We arriveren bij een groot verlaten strand. Hier is geen opvangcentrum te vinden maar een plaats waar regelmatig walvissen verschijnen. Helaas is het niet de tijd van het jaar. Walvissen hebben we niet mogen spotten.

Warrnambool is de volgende halte waar we in de namiddag aankomen. In dit klein stadje brengen we de nacht door in een motelletje. Na een wandeling door het stadje en gezeten te hebben in een lokale pub keren we terug naar onze verblijfplaats. We maken een plan de campagne en besluiten morgen terug te keren naar Melbourne. Kerst zullen we in deze stad gaan vieren. Ballarat (voorheen een goudzoekersstadje) zal een tussenstopplaatsje worden om de nacht te spenderen.


In Warrnambool rijden we in de richting van de haven. Volgens de mevrouw in het lokale informatiecentrum is daar genoeg te zien. Inderdaad is het ook hier weer prachtig. De omgeving is weer totaal anders als al onze andere stopplaatsen op de Great Ocean Road. Gisteren hebben we wat inkopen gedaan om vandaag te kunnen ontbijten. Heerlijk om weer eens vullend bruinbrood te eten. Zittend aan de kust maakt dit het plaatje compleet.

Ik bel deze morgen tevens naar ons eerste adres in Melbourne. Na lang wikken en wegen hebben we besloten kerstmis in deze stad te vieren. Sowieso moesten we daarheen terug want de jassen van pa en ma blijken hier nog te liggen.
We vervolgen onze weg door het binnenland en passeren enkele kleine stadjes. De weg naar Ballarat bedraagt ongeveer 250 kilometer. Ook pa laat ik een stukje rijden over de Australische weg. Het gaat hem niet zo goed af. Na jaren automaat gereden te hebben, bedien ik vanaf de passagiersstoel de pook. De afslagen eindigen op de verkeerde weghelft en tot slot wordt het stoeprandje met inparkeren behoorlijk hard geraakt. Ik zal er nog eens goed over moeten denken of hij nog in mijn auto mag rijden. De Vectra mag nog wat langer als alleen deze week meegaan.

Voordat we in Ballarat arriveren bezoeken we nog een uitkijkpunt welke zicht strekt over het binnenland. Vanaf hier kunnen we wolken over het landschap zien trekken, precies zien welke weg we voor enkele tientallen kilometers hebben afgelegd en natuurlijk de paar huisjes die in deze omgeving gevestigd zijn. Het is een totaal ander uitzicht als pa en ma tot nu toe gezien hebben. Mij laat het een beetje aan de Grampians denken.

Ballarat, een goedzoekersstadje 100 kilometer landinwaarts met een rijk verleden. Het is een stad ongeveer ter grote van Maastricht. Veel groter dan ik in eerste instantie verwacht had. Het is tevens de eerste stad buiten Sydney en Melbourne waar ik gebouwen hoger dan maximaal 3 verdiepingen kan zien. Architectonisch heeft dit plaatsje zijn eigen stijl. Wij verblijven vandaag in een cottage. Een klein huisje gelegen op een camping. Morgen gaan we de goudkoorts herbeleven die hier jaren geleden heerste, waarna we onze reis vervolgen om kerstmis in Melbourne te vieren.



Foto's zijn te vinden op http://www.josd.nl