De rit van Melbourne naar Brisbane

De morgen ontwaken we allen rond dezelfde tijd. Het was de eerst keer sinds mijn kleuterjaren dat ik nog eens met mijn ouders op een kamer lag. Hun gesnurk viel reuze mee, ondanks dat ik als laatste ging slapen. Thuis zou ik de geproduceerde decibellen niet kunnen verdragen. Na genoeg weken in gedeelde hostelkamers gespendeerd te hebben is het uiteraard geen probleem meer.

Onze morgen begint met een bezoek aan een soort van attractiepark. Volgens lokale bevolking moet het fantastisch zijn. Het is een nagebouwd dorp dat je meer dan 100 jaar terug in de tijd zal brengen. Na een kort bezoek aan het goudmuseum lopen we het dorp binnen. Het is niet gelogen wat de mensen ons vertelden. Mijn ouders en ik wanen ons echt terug in de tijd. Tenten van goudzoekers, ondergrondse mijnen, winkels van toen, een koets die passeert, het is er allemaal te vinden. Er zijn zelfs ambachtslieden en complete gezinnen gekleed in de tijd van toen. Voor mij is het in ieder geval een hele belevenis.

Als we de nodige uren in dit stadje gespendeerd hebben rijden we terug naar Melbourne. Kerstavond en 1ste kerstdag gaan we vieren in ons eerste motel. Mijn ouders jassen hangen hier nog en het is een leuk motel om kerstavond door te brengen. De keuze is dan ook snel gemaakt.
Onze kerstavond verloopt vooral rustig. Op de boulevard van St. Kilda gaan we uiteten. Ik neem een heerlijk stukje witte vis en mijn ouders genieten van een Spaanse visschotel. Na genoten te hebben van onze maaltijd keren we terug naar het motel. Een echte kerstsfeer voel ik hier niet. Maarja wat wil je ook met een temperatuur boven de 25 graden en bijna geen versieringen. In Australië is kerst in ieder geval een stuk minder opgeblazen en uitgebuit als Europa.


Onze 1ste kerstdag begint eigenlijk met niets doen. Ik merk dat ik me vandaag een beetje verveeld voel en niet echt nergens zin in heb. Mijn ouders vinden het zo te zien ook prima om de hele morgen net als mij te lanterfanteren.
In de voormiddag is iedereen een beetje moe gezeten. We besluiten daarom onze weg naar het centrum te vinden. Zittend in de tram vraag ik me af of er überhaupt wel iets geopend zal zijn. Onderweg naar het centrum ogen de wegen ontzettend leeg in vergelijking met de vorige keer. Bijna geen verkeer beweegt zich voort over de drukke straten. Zelfs als we in het centrum aankomen is bijna alles gesloten.

Na wat rondgeslenterd te hebben komen we uit bij het hoogste gebouw van Melbourne. Vanuit hier kunnen we deze stad vanuit 323 meter hoog bewonderen. Het is volgens mij de enige bezienswaardigheid buiten de openbare plaatsen die geopend is. De ingang weten we daarom vrij snel te vinden.
De lift in dit gebouw vind ik al een heel spektakel. In een halve minuut schieten we 88 verdiepingen de hoogte in. De Eureka tower is het hoogste gebouw op het Zuidelijk halfrond. Het Noordelijk halfrond bevat meer dan 10 torens die hoger zijn, maar dat laat ik even buiten beschouwing.

Bovenin de toren is het uitzicht adembenemend. Vanuit alle hoeken kan de stad bewonderd worden. Ik sta een beetje versteld van het uitzicht. Nog nooit heb ik dit uitzicht over een stad bij daglicht gehad. Voor mijn gevoel en deze optiek, manifesteert deze stad zich in een groot dorp. Heel bijzonder om te zien.

Na onze bezichtiging en een snelle hap bij de subway lopen we in de richting van het tramstation. Als ik net mijn oude hostel in Melbourne passeer wordt mijn naam geroepen. ´Josh how are you´, het is een van de Koreaanse broers waarbij ik op de kamer lag gedurende mijn verblijf in het hostel in Melbourne. Dit is al de 2de keer dat ik herkend wordt in Australië. Is de wereld gewoon zo klein of is het puur toeval. Zelfs papz zegt: ’met dat joch is ook nergens te komen zonder dat ze hem kennen’. . Huang-Jan verblijft nog altijd in hetzelfde hostel. Toch vind ik het opmerkelijk om hem nog een keer tegen te komen. Ik neem de tijd om nog even wat bij te kletsen voordat we terugkeren naar het motel in St. Kilda.

Ons kerstdiner deze dag is eigenlijk vrij simpel. Gisteren heb ik met papz enkele ingrediënten gehaald. Het voorgerecht bestaat uit toast met wat zelfgemaakte avocadosaus, als tussendoortje wat sla en als hoofdgerecht penne met rode saus. Ondanks de eenvoud is het een lekker maaltijd die mij is voorgeschoteld. Zittend op wat barkrukken aan het aanrecht vind ik deze kerst een gezellige belevenis.


Tweede kerstdag is aangebroken als ik wakker wordt. Echt iets speciaals staat er niet op het programma. Gisteravond besloten we om naar de Australische Alpen te rijden. Een tocht van ongeveer 400 kilometer die ons naar de rand van dit gebergte brengt.
Eenmaal bij het lokale informatiecentrum van het stadje Wodonga , verzamelen we de nodige informatie. Er zijn verschillende routes die door het gebergte lopen. Wij kiezen voor de Great Alphine Road. Een weg die van Wodonga naar Bega loopt. Een stadje aan de kust waar ik rondgelopen heb gedurende mijn WWOOF verblijfplaatsen.

Het is al bijna halverwege de middag als we het informatiecentrum uitlopen. Eerst is het tijd om te lunchen. Na snel wat inkopen gedaan te hebben bij de lokale supermarkt, zoeken we een leuke picknickplaats. We vinden een nostalgisch plekje aan de oever van de rivier. De omgeving hier geeft het eten een nog betere smaak.
Onderweg naar het plaatsje waar we willen overnachten bezoeken we eerst een immigratieplaats. In de tijd dat Australië in ontwikkeling was, arriveerden de eerste immigranten in kampen. Vanuit hier werden ze over het land verspreid om werk te verrichten. Dit kamp heeft in totaal 300.000 mensen geherbergd. Zelfs veel Nederlanders zijn hier verbleven halverwege de 19de eeuw. Gedurende de rondleiding krijg ik een goede impressie van het leven van deze mensen. In ieder geval heel anders dan de beloofde reclames in hun thuislanden.

In de namiddag komen we aan in het plaatsje Tallangatta, welke tevens onze verblijfplaats wordt. Het is eerste dorpje aan het begin van de Great Alphine Road . Voordat de avond valt nemen we nog een duik bij het kleine zwembad gelegen tegenover ons motel. De avond sluit ik af met een filmpje, terwijl mijn vader en moeder het dorp ingaan om een maaltijd te nemen.


Het ’s morgens wordt ik wakker van het gebonk op de deur. Het is mijn moeder die me wakker maakt. Ik besef dat het mijn verjaardag is. Weer een jaartje versleten, maar nog altijd 25 jaar jong. Mijn dag start met een karig ontbijt van wat overgebleven resten. Ik krijg zelfs post uit Nederland, die mijn ouders hebben meegenomen. Ik vind het superleuk deze kaarten te mogen ontvangen. Diegenen wil ik via deze weg daarom ook ontzettend bedanken.

We verlaten het stadje Tallangatta en nemen ons voor de highlights op deze route te bezoeken. Als eerste arriveren we bij een oude spoorbrug. Nog helemaal in de stijl van oude cowboyfilms die weleens op televisie te zien zijn. Helaas is de brug niet meer in gebruik. Deze ligt namelijk midden in het bos. Een spoor van gecultiveerd leven is hier niet meer te bekennen.

We rijden verder en passeren een meer. Het bijzondere hieraan zijn de bomen die boven het water uitsteken. Het is een beetje vreemd om te zien omdat bomen niet onderwater groeien. Het heeft denk ik te maken met de volgende halte die zich op onze weg bevind, de Snowy Scheme, welke een 25 jaar durend monsterproject is geweest waar 100.000 man werkzaam aan zijn geweest. Dammen en kilometers pijpleiding zowel boven- als ondergronds zijn aangelegd om een rivier te verleggen. Zo heeft deze 2 nieuwe functies gekregen. Irrigatie voor nieuwe landbouw in het achterland mogelijk te maken en Australië voorzien van groene stroom.
Grote pijpleidingen aangelegd door het landschap komen binnen bij een gebouw waarin zich ontzettend grote generatoren binnen. Hoe de vork in de steel steek wordt ons allemaal duidelijk in het informatiecentrum.

De Snowyscheme is een aparte highlight van de Great Alphine route. Benieuwd over wat ik nog meer te zien krijg rij ik met mijn ouders verder de bergen in. De weg wordt nu ook een stuk steiler en we komen bijna alleen maar 4x4 wagens tegen. Ik begin ook te begrijpen waarom. Er zijn veel off road wegen langs de route en ik heb zelfs veel moeite met het klimmen over de geasfalteerde weg. Met een goedwerkende 2.0 liter motor moet ik toch geregeld terugschakelen naar de 2de en zelfs, 1ste versnelling.
Hoog in de bergen, bij een van de uitkijkpunten wordt ik door pa en ma verrast. Ze hebben een taartje meegenomen met kaarsjes die de tekst: ‘happy birthday’ weergeeft. Zo krijg ik toch nog een beetje het besef jarig te zijn vandaag.

Het volgende uitkijkpunt dat we benaderen is in de top van een van deze bergen. Dead horse gap wordt deze bergtop genoemd. De toppen eromheen bestaan uit half omgewaaide, wit gekleurde bomen. Het lijkt net of het hier gesneeuwd heeft. Als ik de auto stilzet roept mijn moeder: ‘wat kruipt daar rond’. Snel uitstappend zien we dat het om een soort van mieren etende grote egel gaat, genaamd een Echidna. Het is moeilijk om foto’s van het beestje te maken. Het bevind zich namelijk midden tussen enkele mierenhopen waarvan de kleine bewoners zo langs je benen opkruipen. Na wat pijn en gekriebel is het uiteindelijk toch gelukt.

Onze rit vervolgt zich door het berglandschap. We komen aan in een dorpje genaamd Jindabyne. Gelegen aan een groot meer is dit een van de belangrijkste skigebieden van Australië. Alleen niet in deze tijd van het jaar. Nu is het er 18 graden en een geschikte omgeving voor ijverige wandelaars. Hier vier ik mijn verjaardag, natuurlijk met een dinertje bij de lokale Italiaan en genoeg bier.


Als ik wakker wordt ben ik nog altijd 25 jaar jong. Vandaag willen we uit het gebergte vertrekken om de kust van New South Wales te bereiken. Aan mijn ouders heb ik het plaatsje Marimbula voorgesteld om de komende nacht te verblijven. Dit is dan ook de plaats waar we heen rijden.

Vertrekkend in de richting van de kust komen we net buiten Jindabyne een van de grote dammen van de Snowy Scheme tegen. Ik snap nu ook hoe het meer rond dit plaatsje is ontstaan. De dam is niet zo indrukwekkend als ik hoopte.
Verder rijdend naar de kust spot ik een bordje dat een route weergeeft naar een volgende dam. Een beetje teleurstellend van de vorige volg ik het pad naar deze dam. Het ligt zo’n 40 kilometer van de route af. De weg leidt ons door een ruig landschap. Stenen en hoog gras tekenen aan beide zeiden van de weg onze waarnemingen. Het is weer een heel ander beeld als de route die door de bergen loopt.

De tweede dam waar we arriveren vind ik een stuk indrukwekkender. Een verlaten weg leidt ons over deze barricade. Aan de ene zijde drukken miljoenen liters waters tegen de stenen muur. Aan de andere zijde is een diepe afgrond te zien. De auto zet ik stil midden op de dam. Zo krijgen we de kans om enkele bijzondere foto’s te nemen.
Na enkele foto´s en ergens een drankje genomen te hebben komen we uit in Bega. Deze naam klinkt mij bekend in de oren. Hier heb ik rondgelopen gedurende mijn WWOOF periode. Het is tevens de plaats waar we een lunch nemen voordat onze weg verder leidt naar Marimbula.

In het plaatsje waar ik adviseerde de nacht door te brengen is het een stuk drukker als 2 dikke maanden geleden. Bij het informatiecentrum vragen we voor accommodatie om de nacht te doorbrengen. Helaas zijn alle motels en hotels in dit plaatsje volgeboekt. Het is de eerste keer dat we niet direct een slaapplaats kunnen krijgen. De vrouw die me helpt verwijst me naar een motel in Eden. De plaats waar ik met Bruce ben gaan zeilen.

In Eden is het net als in Marimbula een drukte van jawelste. Bijna alle motels die dit plaatsje rijk is zitten net als Marimbula volgeboekt. Gelukkig kunnen wij nog terecht bij het motel dat ons bij het informatiecentrum geadviseerd is. Het is een vandaag een lange rit geweest. We lopen daarom een stukje langs het strand om nog even onze benen te strekken. Papz is erg geïnteresseerd in het uitzicht over deze baai. Bijna iedere 10 meter blijft hij stilstaan om de omgeving in zich op te nemen. Ik geeft hem geen ongelijk, de plaatsnaam spreekt bijna voor zich als je er ´heaven of´ zou voorplaatsen.


Het ’s morgens wordt ik gewekt door mijn telefoon. Het is half 8 en het is een van mijn Nederlandse vrienden, die geen rekening met het tijdsverschil houdt. Ik vind het niet erg, Het is namelijk fijn om zo nu en dan een smsje of telefoontje van bekenden thuis te ontvangen.

Vandaag hebben we weer een lange rit voor de boeg. Wij willen namelijk het plaatsje; Ulladulla bereiken, welk een kleine 300 kilometer van Sydney afligt. Op onze weg passeren we mijn WWOOF adressen. Pa is erg geïnteresseerd en wil graag zien waar ik enkele weken van mijn tijd heb doorgebracht. We rijden langs de boerderij van Bruce en Heidi. Vanaf de weg laat ik hen het erf zien waar ik ben verbleven. Zowel pa als ma vinden het een ontzettende mooie omgeving waar ik in verbleven ben. Het dorpje Quaama, waar mijn eerste WWOOF adres bij Michelle was passeren we. Haar huis is vanaf de weg niet te zien. Wel beschrijf ik mijn ouders een kleine impressie van de tijd die ik hier heb doorbracht.

Als we in Ulladulla arriveren gaan we natuurlijk eerst naar het informatiecentrum van het stadje. Gedurende de rit hebben we gemerkt dat het aardig druk is op de weg. In dit plaatsje is bijna niets te krijgen, verteld ons de mevrouw achter de toonbank. Ze kan ons wel nog een adresje geven waar nog plaats is.
Aangekomen bij het adres zeg ik tegen de mevrouw achter de toonbank dat ze net met mij aan de telefoon gesproken heeft. Als antwoord krijg ik te horen:’We’re fully booked now’. Niet begrijpend vraag ik haar wat ze met dit antwoord bedoeld. Zij antwoord: ’It’s only a 2 minute drive from the visitor centre and it took you 10 minutes’. Met deze vrouw wilde mijn pa en ik niet meer in discussie gaan. Aan alle non-verbale communicatie was te zien dat ze loog.

Na in verschillende dorpjes geprobeerd te hebben, vinden we een adresje in het plaatsje Sussex. Het is een klein dorpje gelegen aan een baai. Een rivier mond hier uit op de oceaan en de omgeving is prachtig. Een wandeling is dan ook het eerste wat we doen nadat we gestationeerd zijn. We hebben nu een appartementje welk behoorlijk luxe is voor de prijs die we betalen. In dit plaatsje zullen we daarom de komende 2 nachten verblijven. De 31ste verlaten we dit stadje om nieuwjaarsavond in Sydney te spenderen.


’s Avonds ben ik vroeg in bed gekomen. Het is niet alleen te wijten geweest aan de lange rit maar ook aan de nodige biertjes die ik gedronken heb. Ik ben daarom ook vroeg wakker. Ik wacht in de keuken tot mijn ouders ontwaakt zijn met het kijken van een filmpje. No worries, dat is het motto dat voor mij geld vandaag.

Ma en pa voelen er net als mij niet veel voor om iets te ondernemen vandaag. Nadat iedereen rustig ontwaakt is besluiten we onze weg naar het strand te vervolgen. We arriveren bij een rustig strandje met een ruige zee. De golven zijn hier hoger als een meter en zwemmen is er verboden. Als ik in het water sta voel ik pas hoe nietig ik ben tegenover de ongelooflijke kracht van de verkeerd genaamde: stille oceaan.

Nadat we zijn teruggekeerd wil ik de middag in onze kamer spenderen. Even bijkomen is nu wel lekker na bijna iedere dag onderweg te zijn geweest. Ma en Pa willen na een snelle lunch starten met een lokale wandeling. Als we de resten van gister willen opwarmen komen we erachter dat de stroom niet werkt. In het gehele plaatsje is sprake van stroomuitval. Ik haal daarom in de lokale donkere supermarkt de nodige groente voor eer een salade. Momenteel werkt deze op een kleine aggregaat voor de kassa’s draaiend te houden, een grappige belevenis.
Ik gebruik de tijd om een advertentie op gumtree te plaatsen. Een website waar je als backpackers al je nodige vragen en antwoorden kunt vinden. De weg naar Brisbane wil ik namelijk niet alleen afleggen. Het is meer dan 1000 kilometer en een gesprekspartner zou toch wel leuk zijn. Nu maar afwachten of er reacties komen.


De laatste dag van het jaar breekt aan. Ik sta rustig op en met mijn ouders begin ik aan een snel ontbijt. Vandaag rijden we naar Sydney waar we voor de eerste keer een motel van tevoren hebben geboekt. Op oudejaarsdag is de meeste accommodatie in deze stad uitverkocht. We hebben een goedkope last minute kamer kunnen boeken op 45 kilometer afstand van het centrum.
Via een onverwacht mooie slingerende weg zijn we aangekomen in Sydney. Na toch wel een behoorlijke lunch genomen te hebben besluiten we halverwege de middag naar het centrum te gaan. Met de trein en de bus maken we onze weg door deze drukke stad.

We stappen uit op het centrale station. Het is al 4 uur als we aankomen, maar het is nog te vroeg om nu al een plaatsje ergens in Darling Harbour te bemachtigen. Slenterend lopen we richting de haven om van daaruit ons plan te trekken.
Onderweg ontdekken we dat de stad al aardig vol aan het raken is. Ons plan is om kaartjes te bemachtigen zodat we het vuurwerkspektakel bij het Sydney Opera kunnen aanschouwen. Helaas, deze zijn natuurlijk allang uitverkocht. Wel zijn er nog vrije plaatsen rondom de haven te vinden. Een goed spotje moeten we nog kunnen bemachtigen. Aangekomen op the Rocks blijkt het al aardig druk te zijn. Het duurt nog 6,5 uur voordat het schouwspel begint, maar de kade puilt al uit van medetoeschouwers. Na even gezocht te hebben vinden we dan toch een goed plaatsje tussen de Harbour Bridge en het Sydney Opera gebouw. Volledig zicht op de haven met 1 probleem. Hier geld een alcohol vrije zone. Voor mij wordt het dit keer een oudejaarsavond zonder bier. Wel drink ik met pa natuurlijk een glaasje buiten het gebied. Voor ma nemen we wat baco mee in een cola flesje.

Tijdens onze wachttijd dienen met licht versierde boten en een stuntvliegtuig als amusement. Om 9 uur krijgen we een voorproefje. In de haven ontlaad zich alvast een hele show. Het duurt in totaal een kleine 10 minuten. Achter ons, voor ons en naast ons zie ik het mooiste vuurwerk dat ik ooit in de buitenlucht heb gezien. Nog een kleine drie uur wachten voordat het nieuwe jaar aanbreekt. Ik ben dan ook erg nieuwsgierig naar wat we om 12 uur mogen verwachten.

De laatste minuten van 2011 tikken voorbij. Het grasveldje waar we gestationeerd zijn is overbevolkt aan het raken. Mensen die nog een plaatsje proberen te bemachtigen doen de grootste moeite zich tussen de menigte door te wurmen. Het is zover, het nieuwe jaar wordt ingeluid.
Oorverdovende knallen met het bijbehorende lichtspektakel vullen de atmosfeer. Meer dan 6 uur wachten wordt beloond. Vuurwerk dat de lucht in wordt geschoten geeft de mooiste kleuren. Het is een bijzondere ervaring om op deze plaats als een van de eerste het nieuwe jaar in te luiden.

De weg terug naar ons motel verloopt behoorlijk soepel. Anders als in Nederland in ieder geval, waar duwen, trekken en stress overheersen bij het verlaten van een groot evenement. Op de terugweg valt me ook iets op in de trein. Wij zijn de enige blanke mensen in deze overvolle coupe. Het is de eerste keer dat ik tekenen zie van de apartheid die heerst in Australië.
Na een taxi terug genomen te hebben arriveren we bij ons motel. Hier slapen we een paar uur voordat we verder gaan.


Na een snelle douche, rijden we in de richting van de Blue Mountains. Dit natuurpark ligt slechts 70 kilometer ten Westen van Sydney. Bekend om zijn blauw gekleurde bergen moet het een heel bijzondere omgeving zijn. Vandaag rijden we naar Katoomba, het belangrijkste stadje van dit natuurpark.

Onderweg loopt alles naar behoren, totdat de auto plotseling een geluid maakt wat er niet hoort te zijn. In eerst instantie denk ik dat er iets vastzit in de wielkast. Gelukkig zitten we in een klein stadje voor Katoomba en kan ik de parkeerplaats van een hotel opdraaien. Als ik uitstap ruik ik direct dat het mis is. Helaas is het voor mij geen gemakkelijk te verhelpen probleem. Ik zie dat de distributieriem is gescheurd en een onderdeel niet naar behoren zit. De spanning is eraf en een monteur moet hieraan te pas komen.
Mijn nieuwe jaar begint een beetje vervelend. Het is hier vandaag en morgen een algehele vrije dag. Na wat monteurs gebeld te hebben, zijn veel van hen ook nog voor langere tijd gesloten. In Australië is het namelijk zomervakantie. Ik besluit me daarom lid te maken van de ANMR (de ANWB van Australie). Als een werknemer van dit bedrijf komt opdagen kan het probleem niet ter plaatse verholpen worden. Via hen regel ik uiteindelijk een sleepwagen en kan de auto worden afgezet bij een garage die op dinsdag geopend is. Twintig kilometer verwijderd van waar we nu verblijven.

Gestrand in het plaatsje Wenthwort Falls besluiten we het hotel te boeken, waar ik de parkeerplaats ben opgereden . We hebben besloten hier de komende 2 nachten te verblijven. Het is een ouderwets ogend hotel. Veel valt er hier niet te beleven, wel is het eten hier uitzonderlijk lekker.

In dit plaatsje is er een waterval te vinden op ongeveer 2 kilometer afstand van ons hotel. Voordat de avond aanbreekt brengen we hier een bezoek. Tegen alle verwachtingen in is deze ontzettend hoog. Ik gok wel bijna 100 meter. Het is tevens de eerste keer dat ik de blauwe bergen kan zien. Veroorzaakt door de verdampende olie van Eucalyptus bomen gezamenlijk met stof en waterdamp wordt deze kleur veroorzaakt. Als de zon ondergaat besluiten we terug te keren. Hier is de omgeving weer heel anders maar oh zo mooi.

Mamz is moe van de avond ervoor en besluit vroeg naar bed te gaan. Met papz vertoef ik de avond aan het buffet. Als we in contact komen met de eigenaar en een van zijn werknemers wordt het erg gezellig. Met zijn allen wordt de nodige alcohol genuttigd. We wisselen een hoop informatie over Australië en Nederland uit. Mijn papz Engels gaat na ieder biertje achteruit en het is aan mij de taak hem af en toe uit te helpen. Wel is het een ontzettend gezellige avond aan de bar van dit ouderwetse hotelletje.


We ontwaken en nemen deel aan het ontbijt dat bij de prijs van dit hotelletje inbegrepen zit. Na snel onze maag gevuld te hebben nemen we de trein naar Katoomba. Dit moet het toeristische trekpleister van de Blue Mountains zijn. De trein arriveert en zit bomvol mensen. Gelukkig is het maar 10 minuten voordat we het plaatsje bereiken.

Arriverend in Katoomba i is het net als in de trein ontzettend druk. Wij besluiten een hiphop bustour te nemen. Langs alle belangrijke attracties kunnen we in- en uitstappen wanneer we willen. Ook nemen we tickets voor de kabelbanen en een treintje in dit gebergte.
De eerste bijzondere halte waar we uitstappen is bij een van de kabelbanen. Als ik de rij zie begint mijn zin in deze tour weg te ebben. Hier is het ook ontzettend druk. De kabelbaan voert over een inham van de Blue Mountains. Onder me is een glazen vloer welke niet geschikt is voor mensen met hoogtevrees (gelukkig heeft mijn vader deze vloer in het midden niet opgemerkt). Het uitzicht is natuurlijk als zoveel andere plaatsen heel mooi. De rit duurde maar even en met een andere kabelbaan gaan we omlaag het ravijn in. Hier maken we een wandeling door het bos. Echt genieten kan ik niet, de rust die de mooie natuur moet uitstralen wordt verstoord door de vele toeristen. Na wat gelopen te hebben nemen we de steilste treinrails die ooit aangelegd is. Onder een hoek van 52 graden gaan we een kleine 300 meter naar boven. Het treintje voert ons tevens door een natuurlijke grot. Het was even een juiste zithouding vinden maar een belevenis is het zeker.

Onze volgende halte is the 3 sisters. Volgens alles het hoogtepunt van de Blue Mountains. Als ik arriveer, vind ik de 3 uitstekende rotsen een stuk minder imposanter ogen als dat ik gezien heb op foto’s. Ik verwachtte dat deze veel groter zouden zijn. Misschien ligt de oorzaak wel bij de vele toeristen die hier rondlopen. In ieder geval maken we een wandeling in dit gebied om het natuurschoon goed in ons te kunnen opnemen. Hierna stappen we weer in de bus om onze route te vervolgen.

Halte numer 3 brengt ons bij een wandelpad die langs een beekje naar een waterval loopt. De omgeving is hier ontzettend mooi en het is gelukkig niet mega druk. Er zijn veel trappen aanwezig en gecombineerd met de warme temperatuur is het voor papz teveel aan het worden. Zeker als we erachter komen fout te zijn gelopen. Omdat het al in de namiddag is, besluiten we terug te gaan naar onze verblijfplaats in Wentworth Falls.
De avond spenderen we samen op onze kamer. Ik realiseer me dat het de laatste avond is die ik voor lange tijd met mijn ouders zal doorbrengen.


Als ik de volgende ochtend wakker wordt, is het eerste wat ik doe de automonteur bellen. Gelukkig neemt deze direct zijn telefoon op en zegt dat het geen probleem is de auto vandaag nog te repareren. Op het einde van de dag mag ik mijn vectra ophalen. Het betekent wel dat ik mijn vader en moeder niet op het vliegveld kan afzetten. Zij zullen in de middag de trein moeten nemen om hun vlucht te halen.

Na het ontbijt in het hotel dwarrelen we wat door het kleine stadje Wentworth Falls. Veel valt hier niet te beleven. We zetten ons daarom op een van de weinige terrasjes die op dit plaatsje te vinden zijn. Na wat gedronken te hebben weten we eigenlijk niet goed wat te doen. Onze weg leidt terug naar het hotel om onze middag op het terras te spenderen. Rond 3 uur lopen we naar het station.
Het zijn de laatste minuten die ik nog samen met mijn ouders doorbreng. Hierna moet ik nog 8,5 maand wachten voordat ik hen weer zie. Het voelt deze keer anders als op Schiphol. Om de een of andere reden heb ik nu meer moeite om afscheid te nemen. Van de andere kant vind ik het weer goed aanvoelen. Nu hoef ik tenminste met niemand meer rekening te houden. Als de trein helemaal verdwenen is uit mijn gezichtsveld zit ik een beetje met een dubbel gevoel.

Mijn trein vervolgt zich de andere kant op naar het plaatsje Blackheath. Hier kan ik mijn auto ophalen om zo mijn weg naar Bondi Beach te vervolgen. Later deze avond maak ik kennis met Franziska. Een Duits meisje die op mijn advertentie voor reisgezelschap heeft gereageerd. In totaal heb ik zo’n 10 smsjes ontvangen. Mijn keuze heb ik maar gebaseerd op wie het beste Engels schreef. Aangezien niemand heeft gebeld, wat ik wel vraagde in mijn advertentie.

Na de drukke binnenstad van Sydney doorkruist te hebben, kom ik aan in Bondi. Bij het hostel waar ik eerst verbleef probeer ik een kamer te boeken. Helaas is het hostel helemaal volgeboekt. Na even zoeken vind ik een hostel dat nog een kamer vrij heeft. De prijs bedraagt 49 dollar welke ik belachelijk duur vind voor een hostel. Echter is het zomervakantie en kon ik dit dus verwachten. Gelukkig heb ik mijn auto nog waar ik besluit de nacht in door te brengen.

Nadat ik een niet opvallend plekje heb gevonden in deze drukke wijk wordt ik gebeld. Het is Franziska en we spreken af elkaar te ontmoeten bij het hostel waar ik eerst verbleven ben. Ze is een Duits, 22 jaar en leeft in de buurt van Hamburg. Ze verteld me dat het niet haar eerste keer in Australië is. Momenteel verblijft ze hier op een studentenvisum en vliegt in Maart naar Bali om nog 1 keer terug te keren op een toeristenvisum. Ze komt spontaan over en met haar ga ik de roadtrip naar Brisbane ondernemen.


’s Morgens ontwaak ik sneller als verwacht. Ik heb beloofd Franziska om 9 uur op te halen. Het is nu half 5 en ik tuttel daarom nog een uurtje in de auto.
Als de zon begint op te komen loop ik over een grasveldje rechtstreeks naar de kust. Zonsopgang vind ik altijd het mooiste moment van de dag om te zien. Tussen de struiken op het grasveldje zie ik verschillende tenten staan. Ik ben niet de enigste die vannacht illegaal in Bondi bivakkeerde. De tijd dood ik door wat rond op het strand te lopen. Later sluip ik nog een hostel in om een douche te nemen en nog wat te internetten. Om 9 uur vertrek ik met de auto richting de plaats waar Franziska verblijft.

Een plan hebben we niet als we in de richting van Brisbane vertrekken. Wel besluiten we door te rijden tot ergens na de plaats Newcastle (zo’n 200 kilometer ten Noorden van Sydney). Hier maken we enkele inkopen voordat onze trip verder gaat.
Franziska stelde voor om er een kampeertrip van te maken. Ik ben het met haar eens en we kopen de nodige kookspullen voor onderweg. Voor nog geen 50 dollar bemachtigen we een pannenset en een kooksetje. Ik bedenk me dat deze trip heel anders zal worden als diegene die ik met mijn ouders heb gemaakt.

Na nog wat verder gereden te hebben komen we uit in Nelson Bay. Het is een klein kustplaatsje net achter Newcastle. We nestelen ons ergens aan de kust om te lunchen. We zitten nog geen minuut als Franziska roept: ‘Look, dolphins are swimming over there’. Op nog geen 10 meter van ons vandaan bevinden zich 2 dolfijnen die vrolijk door het water zwemmen. De roadtrip kent al een goed begin.

In de middag verblijven we in een van de kleine baaitjes van dit plaatsje. Het is de eerste keer dat ik in het zeewater zwem. De zee oogt hier kalm en de temperatuur is aangenaam. Er zijn niet veel mensen aanwezig wat de parkeerplaats een geschikte slaapplaats zal maken.
Uitgezwommen maken we gebruik van het kooksetje. We hebben een halve pompoen gekocht om pompoensoep te maken. Het blijkt meer dan genoeg te zijn om onze honger te stillen. Na het eten aanschouwen we de zonsondergang en bespreken we onze reisavonturen. Tot onze verbazing spotten we weer dolfijnen. Iets verder weg als de vorige keer helaas maar toch bijzonder. Het is een lange dag voor me geweest. Achteroverliggend in de autostoelen sluiten we deze af met de film: Hangover part 2.


1 uur ’s nachts wordt ik gewekt door 2 grote SUV auto’s die de parkeerplaats oprijden. Franziska is net als mij door het lawaai wakker geworden. Onze ramen staan namelijk open voor een beetje frisse lucht. Uit de auto hoor ik iemand roepen: ‘they already a sleep! It’s only 1 o’clock’. De bestuurder van de laatste auto is zo vriendelijk om nog even met zijn koplampen geparkeerd naar onze auto te staan. Op dat moment voelde ik ook de drang om in de kofferbak naar de moersleutel te grijpen. Gelukkig rijd hij weg voordat het zover kan komen.

Buiten het incident met de 2 auto’s heb ik ontzettend lekker geslapen. Voordat we verder rijden naar onze volgende bestemming, brengen we eerst nog een bezoek aan een nabij gelegen trailerpark. De auto parkeren we buiten het terrein en we maken gebruik van de douche en het toilet. Het is een ontzettend groot commercieel trailerpark. Als we naar buiten lopen is het nog niemand opgevallen dat we op het terrein geweest zijn.

Via enkele toeristische routes komen we aan bij Port Macquarie . Franziska heeft van andere mensen vernomen dat dit stadje ook een ontzettend mooi strand moet kennen. Doordat we de omleidingen via de toeristische routes nemen, vangen we een blik op van het platteland in deze omgeving. Tussen de bomen langs de weg, beginnen nu ook de eerste niet aangeplante palmbomen op te duiken.
Plots wordt ik verrast door iets in mijn ooghoeken. In een reflex druk ik op de rem waarbij ik de banden hoor piepen. Nadat ik begrijp wat er wat er net gebeurde besef ik dat ik bijna een grote kangaroo had aangereden. Er heeft niet meer dan een meter tussen de bumper en het dier gezeten. Het is dan ook even van de schrik bekomen als we onze weg vervolgen.

Onderweg stoppen we wederom bij een klein baaitje. We hebben anderhalf uur gereden en nu is het tijd voor een kleine pauze. Franziska en ik wandelen even over het strand en nemen de tijd om de mooie kustlijn in ons op te nemen. Het is ondertussen de derde keer tijdens onze trip dat we dolfijnen spotten. Ik krijg het voorgevoel dat ik deze prachtige beesten nog vaak ga tegenkomen.

Arriverend in Port Maquarie lopen we langs het water op weg naar het strandje van dit stadje. Aan de zijkant van het wandelpad bevinden zich allemaal stenen. Op alle van deze is een tekening gemaakt. Mensen mogen deze vrijuit bekliederen met hetgeen wat zij interessant vinden. Bij sommige van deze is wel heel erg veel inspiratie gebruikt. Lelijk vind ik het niet uitzien en het geeft tevens karakter aan dit stadje.
Na nog wat op het strand rondgehangen te hebben wordt het langzaamaan weer tijd om een slaapplaats te vinden. Deze keer hebben we een informatiecentrum bezocht voor wat slaapplaatsen. De keuze valt op een rustplaats op onze weg naar Brisbane, ten Noorden van dit stadje.

Helaas wil het vinden van de slaapplaats niet echt lukken. De kaart zegt dat er ergens een toegestane stopplaats langs de weg moet zijn. Als we de borden moeten geloven zouden we deze plaats al gepasseerd zijn. Wel vinden we een weggetje dat een natuurpark inloopt. Omdat we onze bestemmingsplaats niet kunnen vinden, parkeren we de auto naast de onverharde weg die het natuurpark inloopt. Hier koken we nog wat pasta voordat we gaan slapen.


Gedurende de nacht wordt ik wakker van gezoem in de auto. Net als de vorige nacht hebben we de ramen van de auto opengelaten. Het enige verschil nu is dat er een vervelende mug in de auto zit. Franziska is er ook van wakker geworden. Als we het licht aanmaken blijkt het niet om eentje te gaan maar tientallen. Het duurt even voordat we ze allemaal te pakken hebben. Het wordt een warme nacht met de ramen gesloten.

’s Morgens voelen we beide precies waar we gebeten zijn. Mijn hele armen en benen zitten onder de muggenbulten, hetzelfde geld voor haar. We rijden dan ook snel weg uit het natuurpark om ergens een douche te nemen.
Al snel vinden we een trailerpark. Het is nog vroeg in de morgen en er is niemand te zien als ik de auto het terrein oprij. Na de auto bij een van de bezette caravans geparkeerd te hebben, sluipen we snel naar de doucheruimtes.
Als ik na een lekker douche terugloop naar de auto zie ik Franziska bij de auto staan. Op mijn weg bevind zich zo te zien ook de eigenaar. Zonder hem aan te kijken passeer ik hem snel. Als ik bij de auto sta zegt Franziska dat de damesdouches nog gesloten waren, tegelijkertijd zie ik vanuit mijn ooghoek de eigenaar op me af komen. Beide stappen we snel in de auto en vanuit de achteruitkijkspiegel zie ik de eigenaar scheldend achter ons aanrennen. Het was een beetje lachwekkend om te zien.

Onze weg vervolgt zich naar Coffs Harbour. Franziska wilde graag de ‘big banana’ bezoeken. Een reusachtige banaan die een symbolische waarde voor de streek heeft. Na wat foto’s genomen te hebben is het weer tijd voor wat strandhangen. Heerlijk om de nodige rust te kunnen nemen wanneer je wilt.

Het einde van de dag nadert en we laden nog even snel onze elektronica op bij de mc. Donalds. Natuurlijk kan een burger niet uitblijven, wat tevens het nodige kookwerk scheelt. Deze dag brengt ons bij een rustplaats langs de autoweg. Als we arriveren zijn we niet de enige backpackers die er verblijven. Er staan nog 2 auto’s geparkeerd die bestuurd worden door backpackers. Na een korte conversatie kom ik erachter dat allen Duitsers zijn. Als ik het Franziska vertel zegt ze: ’they are just everywhere in Australia’.


Heel goed geslapen heb ik niet. De hele nacht stopte vrachtwagens om even te pauzeren of een paar uur te slapen. Toch is het stukken beter bevallen als gisteren. Van muggen hebben we deze keer geen last gehad. Nadat we ontwaakt zijn besluiten we verder te rijden naar onze volgende bestemming.
Ik ben nog geen 10 minuten op weg en wordt met nog 2 andere auto’s door de politie van de weg geplukt. Alcoholcontrole nummer twee sinds mijn verblijf in Australië. Deze test is wel nieuw voor mij. In plaats van het apparaat te blazen moet ik er kortbij tot 10 tellen. Natuurlijk ben ik deze keer ook weer clean.

Als we onze weg weer vervolgen rijden we in de richting van het kustplaatsje Yamba. De weg leid ons langs een rivier in een bijzonder mooie omgeving. Om het plaatsje te bereiken steken we de rivier over met een veerboot.
Yamba is een druk bezocht plaatsje door Australische toeristen. De camping in dit plaatsje is ontzettend groot en gevuld met tenten. Het valt mij direct op hoeveel spullen Australiërs meenemen. Bijna de hele inboedel van thuis is bij de tenten gestationeerd.

Na een korte wandeling in Yamba rijden we verder in de richting van Lismore en Nimbin. Ons doel is om Nimbin te bereiken en daarna een slaapplaats te vinden. Franziska geeft aan dat ze een boerenmarkt in Lismore wil bezoeken die gaande is.
Helaas is de markt al afgelopen als we arriveren. We maken daarom snel wat inkopen en rijden verder naar Nimbin.

Nimbin zou het stadje van de hippies en de marihuana in Australië moeten zijn. Buiten dit zou het stadje met felle kleuren gevuld moeten zijn is me verteld.
Ik kan de auto midden in de stad parkeren. Ik verwachtte dat het plaatsje een stuk groter zou zijn, maar alle activiteiten blijken in 1 straat gevestigd te zijn. Bij het uitstappen ruik ik direct de geur van marihuana. Het is niet gelogen dat het hier legaal blijkt te zijn. Franziska en ik besluiten ieder zijn eigen weg te nemen in dit plaatsje.

Als ik alleen loop krijg ik het idee dat dealen in deze plaats is toegestaan. Op straat wordt ik wel 6 keer benaderd met de vraag of ik wiet wil kopen. Het grappige is dat het niet eens onopvallend gebeurd. Er zijn veel lokale mensen aanwezig die je terugvoeren naar de 60’s of 70’s. Gekleed in gekleurde gewaden en hippiekapsels kunnen ze voor mij niet onopgemerkt blijven
Na wat rondgedwaald te hebben ben ik eigenlijk gauw uitgekeken in dit plaatsje. Buiten de ene hippiestraat die hier aanwezig is, oogt de rest van het dorp normaal. Als ik Franziska weer tref rijden we verder naar onze volgende slaapplaats.

De keuze is deze keer voor een slaapplaats in een natuurpark nabij Nimbin gevallen. Gelukkig is er wel een verschil met het vorige. In dit park is een campingplaats midden in het park aangelegd. Als we arriveren blijkt het een schitterende omgeving te zijn. Er zitten een heleboel beesten zoals leguanen, hagedissen en grote vogels. Spectaculair is het vooral als het begint te schemeren. Een orkest van dierengeluiden is rondom mij heen te horen.


Het is de eerste keer dat ik sinds mijn trip vanuit Sydney goed geslapen heb. Het geld niet alleen voor mij, maar ook voor Franziska. We nemen ons ’s morgens genoeg tijd om rustig te ontwaken voordat we verder rijden naar een waterval in dit natuurpark.
De weg is voor kilometers onverhard en we rijden nog door een klein riviertje dat net niet diep genoeg voor mijn wagen blijkt te zijn. Ik kan het ondertussen niet meer anders verwoorden, maar ook hier is het uitzicht weer prachtig.

Vandaag staat een bezoek aan Bayron bay op het programma. Tijdens het rondwandelen in dit plaatsje, merk ik op dat het een echte badplaats is. Het staat bekend als het meest Oostelijke punt van het Australische vasteland. Natuurlijk verblijven we ook hier het grootste gedeelte van de dag op het strand. Wel brengen we nog een bezoek aan het meest Oostelijk punt en de vuurtoren die hier gevestigd is.
Voordat we vertrekken wil ik nog eerst een douche nemen. Graag neem ik een goede douche op een trailerpark of iets dergelijks. Echter geeft Franziska aan dat ze niet meer zo goed durft na ons laatste bezoek. Ik besluit me aan te passen en we nemen daarom een douche op het strand en kleden ons om op de wc’s.

In de hoop een mooie rustplaats tegen te komen wagen we de gok meer richting het binnenland. Natuurlijk zitten we niet langs een drukke weg. Vanzelfsprekend is het dus om maar een plaatsje verscholen langs de weg te zoeken. Met de auto verscholen tussen de struiken, brengen we de nacht door tussen Bayron Bay en de Goldcoast.


Het is de laatste dag van de trip die we in de auto hebben gespendeerd. Vandaag rij ik via een tussenstop aan de Goldcoast door naar Brisbane. Franziska mag ik na de Goldcoast afzetten bij een WWOOF adres in een plaatsje net onder Brisbane.

Van de Goldcoast had ik een mooie nostalgische kustlijn in gedachte. Bij aankomst is het niet helemaal hetgeen wat ik dacht. Het is een lang stuk strand waar een hoop gebouwen langs gebouwd zijn. Voor ons beide valt het eigenlijk een beetje tegen. Natuurlijk moeten we wel nog even op het strand hangen. Zo kan ik tenminste vertellen dat ik op het strand in Surfers Paradise aan de Goldcoast gelegen heb.

Als Franziska haar WWOOF adres belt wordt aan de andere lijn gelogen. Ze zeggen haar niet gesproken te hebben en dat zij geen WWOOFer nodig hebben op dit moment. Dit zijn van die vervelende momenten waar je echt van baalt als backpacker. Ze besluit met mij mee naar Brisbane te rijden om daar een hostel te nemen.

Het hostel dat ik op advies van Franziska genomen heb ziet erg gezellig uit. Vanuit de veranda heb ik een schitterend uitzicht over Brisbane. In mijn kamer bevind zich voor de eerste keer ook airconditioning. Het is een sfeervol hostel waar zich ontzettend veel Duitsers bevinden. Engels spreken doen ze niet graag als ze met velen vertegenwoordigd zijn. Ik begrijp hun wel maar heb niet veel zin om in het Duits terug te praten. Gelukkig is er nog een Italiaan genaamd Martin. Nouja of hij echt een Italiaan is weet ik niet. Buiten goed Engels spreekt hij ook Duits. Wel is hij de enige die het ook bij het Engels wil houden.
Beide besluiten we om 10 uur het hostel te verlaten om nog een biertje voor het slapen gaan te nemen. We vermaken ons goed op de straten van Brisbane en het ene biertje worden er al snel meer. Om half 2 (voor mij is het eigenlijk half 3 omdat ik in een andere tijdzone zit) zijn alle barretjes zonder dresscode gesloten. Beide lopen we namelijk nog in een korte broek en een hemdje aan. Tijd om terug naar het hostel te keren. Morgen is het voor mij tijd om wederom op banenjacht gaan.