Brisbane I just love it

Lekker uitslapen en laat opstaand dat is hoe mijn zondag eruit ziet. De enige activiteit waarvoor ik het hostel vandaag verlaat is inkopen. De komende 2 dagen zullen zwaar worden. Om alle schoonmaakwerkzaamheden te verrichten, lig ik om 11 uur in bed en zal ik om 6 uur op moeten staan. Niet zo’n probleem maar wel als de rest van de dag nog gevuld is met andere werkzaamheden. Ik ga er namelijk vanuit dat de hele dag een lach op je gezicht houden best intensief is.
Je kunt dus raden dat ik samen met wat anderen een dag zonder zorgen heb. Alleen in de avond krijg ik mijn hosteltaken nogmaals uitgelegd. Morgen zal ik het alleen moeten doen.


Het is een bewolkte dag als ik onderweg ben naar het gebouw van Inspired Minds. Benieuwd naar wat me te wachten staat loop ik het gebouw in. Ik ben niet de enige. Samen met nog 7 anderen zit ik afwachtend in de wachtkamer. Vier van hen in opleiding voor Unicef en vier van hen in opleiding voor Amnesty International. Allen gaan we een kamer binnen waar de nodige training wordt verstrekt. Ik waan me terug in de leerbanken, althans zo voelt het een beetje. De stof die me voorgeschoteld wordt lijkt veel op enkele modellen die ik tijdens mijn opleiding kreeg. Later die dag worden we opgesplitst. Samen met 3 anderen krijg ik een specifiekere training over Amnesty.
Het is een intensieve dag geweest als het einde in zicht komt. Morgen moet ik samenwerken met een Frans meisje genaamd Morene, die eveneens de training bijwoonde. Uiteraard krijgen we een teamleider toegewezen. Even over 5 is de training gedaan, veel later dan ik dacht. Het probleem is dat ik normaal om 17:00 moet beginnen met werken in het hostel. Niemand heeft me dit verteld maar ik ben me er wel bewust van. Logisch dus dat ik hier als smoesje gebruik van maak.

Het begint allemaal wat hectischer als ik dacht. Slechts 20 mensen bevinden zich in het hostel maar ze hebben allen wel wat te vragen. Normaliter is er niets te doen in de avond, eigenlijk hetgeen waar ik hoopte. Gelukkig weet ik mij het grootste gedeelte van de avond te redden en ondervind geen grote problemen. Even voor elf ben ik klaar met werken. Ik ben niet toegekomen aan het leren van mijn tekst voor morgen. Een standaard riedeltje welke we uit ons hoofd moeten leren om nieuwe leden voor Amnesty te werven. Morgenvroeg is er weer een dag om hier een start aan te maken.


Zes uur sta ik op om de ochtendwerkzaamheden in het hostel te verrichten. Het stelt allemaal niet zoveel voor maar het moet gebeuren. Het is een regenachtige dag en vervelend genoeg glij ik uit als ik de trap oploop. Ik hou er een flinke schaafwond aan mijn scheenbeen op over. Na nog een verfrissende douche genomen te hebben is het nog even wachten voordat Ben arriveert. Als het 8 uur is kan ik vertrekken naar de plaats van bestemming, een kleine vier kilometer verwijderd van mijn hostel.

Aankomend op mijn plaats van bestemming ontmoet ik buiten Morene de Canadese Fran. Zij is vanaf nu mijn teamleider en trainer. Het benaderen van mensen vind ik helemaal niet zo erg. Het riedeltje heb ik deze morgen nog een beetje weten te leren. Niet genoeg helaas, want ik heb nog enige moeite met het snel praten. Ik struikel vaak over woorden en zinnen. Wel gaat het naarmate de dag vordert de goed kant op. Het moeilijke zijn de strenge voorwaarden waaraan leden moeten voldoen. Ze moeten zich bevinden op de arbeidsmarkt, mogen niet gepensioneerd of onder de 21 zijn en een gemiddelde leeftijd van 30 jaar hebben. Het valt me op dat veel studenten tussen de 18 en 21 jaar zich willen aanmelden. Opvallend vind ik het wel, gezien ik niet veel mensen van die leeftijd in Nederland ken die structureel een goed doel steunen.
Als het einde van de dag nadert heb ik geen enkel iemand weten te werven. Ik ben niet de enige want Morene heeft net als mij niemand weten te strikken. Fran zegt dat het onze eerste dag is en dat zij dit net als ons heeft meegemaakt. Volgens haar hebben we al aardig progressie gemaakt en morgen zal ons vast en zeker beter afgaan. Daarnaast heeft het de hele dag doorgeregend, wat mensen niet in een al te beste stemming brengt om een goed doel te steunen. Ik heb goede hoop voor morgen als ik afscheid van Fran en Morene neem.

Mijn dag zit er nog niet op als ik terug in het hostel ben. Vandaag heb ik de avonddienst voor mijn rekening. Rustig is het wel in het hostel vandaag. De meeste mensen die hier verblijven ken ik wel. Met backpackers die vandaag arriveren zijn maak ik eerst een praatje als mijn dienst van start gaat. Het gaat stukken relaxer als gister en ik heb genoeg tijd om te ontspannen. Uiteindelijk in bed ben ik behoorlijk moe van de afgelopen dagen. Het duurt daarom niet lang voordat ik in slaap val.


Het is dezelfde tijd als gistermorgen als ik uit mijn bed strompel. Snel handel ik de taken af die in de morgen verricht worden betreffend de hostelwerkzaamheden. Na een snel ontbijt is het tijd om naar het centrum te gaan. Anders als verwacht, want eerst zou ik namelijk in de buitenwijken van Brisbane werken. Ik krijg het vermoeden dat het gemakkelijker wordt om hier mijn eerste sign-up te krijgen.

Arriverend in het kloppende hart van Brisbane heb ik al natte voeten. Het weer is ongelofelijk slecht sinds maandag. Geregend heeft het dag en nacht. Aan het humeur van de mensen begin ik het nu ook te merken. De meeste van hen ogen deprimerend met als gedachte niet te willen worden lastig gevallen. Net als gister ben ik vandaag met Fran en Morene. Er heeft zich nog een teamleider bijgevoegd genaamd Dan. Vandaag zijn we met zijn vieren, Morene krijgt een op een les en advies van Dan en ik van Fran.
Voor mij gaat het stukken beter als gister. Passerende mensen tot een halt brengen is geen probleem. Sign-up’s krijgen daarentegen is stukken moeilijker. Allen van hen laten ze weten een dollar per dag te kunnen missen om Amnesty te steunen. Echt als het moment van aanmelden aanbreekt, haken de meeste van hen af. Als het einde van onze werkdag in zicht komt hebben we met zijn allen maar 1 sign-up weten te krijgen. Fran is de enige die het gelukt is om iemand aan de haak te slaan Amnesty International te steunen.

Een beetje teleurstellend ga ik naar huis. Eigenlijk had ik goede hoop minstens 1 iemand te kunnen werven vandaag. Ik denk niet dat het helemaal te wijten is aan het hakkelige snelle Engels spreken. Het is namelijk voor het eerst dat iemand me vroeg of ik op school heb geleerd in dit tempo te spreken. Sales gerelateerd zo vond hij het in ieder geval klinken. Het weer heeft in ieder geval een grote invloed op het humeur van de mensen. Hopelijk wordt het vrijdag beter weer. Morgen hoef ik namelijk niet te werken i.v.m. Australia day, welke een algemene vrije dag is in Australië.


Uitslapen zit er helaas niet in op Australia day. Chris een Duitser die bij me op de kamer ligt meent dat ik het hostel aan het openen ben. Door een schot tussen onze bedden kan hij me niet zien. Met zijn gezang, welk niet al te best is wordt ik helaas mee gewekt. Anthonia zijn reisgenote verwittigd hem een tel later dat ik nog in bed lig. Het is niet erg want ik val gelijk weer in slaap. Niet veel later ben ik wakker voor de 2de keer. De buurman van het hostel heeft besloten zijn oprit eruit te slopen. Gewekt worden met het geluid van een hammer, is in ieder geval geen pretje. Na 10 minuten heb ik er genoeg van en besluit ik op te staan. Het is kwart over 7, uitslapen zit er helaas niet in. Ik ben niet de enige die door het geluid gewekt is. Een hoop andere zijn net als mij gewekt door het gehammer.

Vanwege het slechte weer zijn de grote evenementen in Brisbane geannuleerd. De andere optie die ik over heb is er een luie dag van te maken. Enkele backpackers vertrekken gedurende de voormiddag om in een van de kroegen te hangen. Veel zin om met hen mee te gaan heb ik niet en ik besluit in het hostel te blijven. Chris (een van de eigenaren) vraagt me nog of ik zin heb om de middag in het hostel te werken. Het is betaald een oogje in het zeil houden terwijl ik door kan gaan met mijn huidige activiteiten. Geen probleem voor mij in ieder geval.

Voordat mijn dienst van start is gegaan, merk ik dat er een nieuwe jongen is gearriveerd. Zijn naam is Carl, een Kiwi die momenteel in Queensland woont. Gelijk krijg ik door dat het geen normale jongen is. Zo te zien gebruikt hij medicatie die hij momenteel niet genomen heeft. Iedereen in het hostel stoort zich aan hem. Ik maak hiervan nog een melding bij Chris, die zegt dat hij hem er morgen uit zal gooien omdat hij dan weer moet betalen. Gedurende mijn dienst zit ik dus met zijn eeuwige gepraat opgescheept.
In de avond krijgt hij een conflict met een andere Kiwi genaamd Allister. Hij is normaal een relaxte jongen maar kan zijn gepraat niet verdragen. Heel slim poolen de jongens tegen elkaar en de verliezer moet de rest van de avond zijn mond houden. Carl die uiteraard verliest wordt hierdoor nog vervelender en krijgt het aan de haak met de avonddienst (de zoon en dochter van Chris). Politie moet eraan te pas komen om hem uit het hostel te verwijderen. Een spectaculair einde van een rumoerige feestdag.


Het is de laatste dag dat ik voor Amnesty International zal werken. Ik besluit deze dag toch nog te gaan werken omdat ik minstens 1 iemand lid van de organisatie wil maken. Mijn targets haal ik niet meer en mijn zin is er ook niet meer echt naar. Gelukkig is het werk per uur betaald wat mij let toch de nodige centjes te verdienen. Met hetzelfde team als gister start ik mijn dag op dezelfde plaats in het hart van Brisbane.
Als de voormiddag aanbreekt heb ik er eigenlijk al genoeg van. We staan op dezelfde plaats als woensdag en de mensen zijn hier ontzettend vervelend. Het lukt me daarom ook niet meer om aardig te blijven. Ik begin met iedereen die vervelend antwoord, mee te lopen om vervelend door te vragen waarom ze geen tijd, haast of iets dergelijks hebben. Fran lijkt met mijn actie niet zo blij te zijn. Het is voor haar dat ik stop met vervelend te doen tegen vervelende mensen. Jammer want het gaf me net een beetje plezier.

Als de werkdag om 5 uur op zijn einde loopt en ik nog steeds geen sign-up heb, loop ik naar Fran. Zij vind het jammer dat het me niet gelukt is. Ze antwoord dat mijn pitch en enthousiasme niet het probleem zijn geweest. Zij heeft deze dag ook maar 1 iemand weten te werven en zegt dat de vele regen een grote invloed heeft gehad. Ik verneem tevens dat niemand waarmee ik in de training zat is aangenomen. Ik vertel haar dat ik het een leuke ervaring heb gevonden en neem afscheid van iedereen.

Terug in het hostel verontschuldigd Chris zich voor zijn liederen van deze ochtend. Ik vertel hem dat het me niet zoveel uitmaakt, de hammer heeft me immers echt uit mijn slaap gehaald. Ik heb hem verteld over mijn baan bij Amnesty. Hij en Anthonia (mijn andere kamergenote) doen iets soortgelijks. Met een collectebus halen zij geld op voor het goede doel in winkelcentra. Chris laat me weten dat het stukken gemakkelijker is dan leden werven. Van het de totale opbrengst die zij ophalen mogen ze 35% houden. Klinkt aanlokkelijk met een gemiddelde dagopbrengst van 200 dollar. Hij vraagt of ik interesse heb en laat mij weten dat hij zijn baas morgen zal verwittigen. Het duiken van de ene in de andere baan is steeds een ervaring. Het bevalt me wel maar geeft me niet echt regelmaat wat ik iets minder vind.


De zaterdag is eigenlijk een dag waarin voor mij niet veel gebeurd. In de morgen ben ik ijverig opzoek naar een kapper. In eerste instantie heb ik voor mezelf besloten mijn kop kaal te scheren. Op het laatste moment heb ik het toch maar afgeblazen. Ik zal het later in mijn reis nogmaals proberen. Voor nu hou ik toch liever mijn bosje haar.
Ik werk deze dag wederom in het hostel. Mijn dienst start om half 3 en het is een stuk drukker als ik verwachtte. In totaal checken er 5 mensen in en verkoop ik een hoop alcohol. Daarnaast krijg ik nog vele vragen over van alles en nog wat, een taxinummer, plaatsen om uit te gaan, telefoontjes voor boekingen. Tijdens mijn wekelijkse Skype momentje met mijn ouders wordt ik aardig wat keren onderbroken. Tussendoor praat ik nog met Mark (mijn waarschijnlijke nieuwe werkgever), als hij Chris en Anthonia dropt bij het hostel. Ik leg hem mijn situatie uit en dat ik het hostelbaantje wil opzeggen. Hij begrijpt het en ik kan morgen samen met Chris en Anthonia starten. Ik ben blij als mijn dienst erop zit en ik in alle rust naar bed kan gaan. Het is een vermoeiende dag geweest.


Het is weer een dag dat ik vroeg moet opstaan. Na de avonddienst start ik aan de ochtendwerkzaamheden. Gedurende het weekend komt een van de eigenaren om 9 uur binnenwandelen. Als de werkzaamheden erop zitten, vergezel ik Chris en Anthonia op weg naar mijn nieuwe baan. Voor het hostel worden we door Mark opgepikt.

Ik heb al te horen gekregen dat ik alleen zou werken. Ieder van ons wordt gedropt bij een van de winkelcentra in de buitenwijken van Brisbane. Mark droppen we thuis af en Anthonia neemt het stuur over. Ik krijg te horen dat ik de minst beste plaats aangewezen krijg voor vandaag. Het is een klein winkelcentrum waar slechts een kleine supermarkt op zondag geopend is. Als ik start merk ik gelijk dat de Australiërs ontzettend gul zijn wat donaties betreft. Ongeveer de helft van de passerende menigte duwt wel iets in mijn collectebus. Wel moet ik ze aanspreken anders vervolgen zij hun weg zonder iets te geven. Van sommige mensen krijg ik de vraag of ik hier vrijwillig sta. Ik lieg hier natuurlijk over, bij mijn weten kan er namelijk beter iets dan niets naar het goede doel gaan. Daarnaast geloof ik dat de grafieken en tabellen die ik bij Amnesty te zien kreeg, gemanipuleerd zijn. In sommige landen kopen zij namelijk politici om en dat valt onder het kopje overheidsuitgaven. Bij mezelf denk ik dat dit geld net zo goed verloren kan gaan. Het is naar mijn weten wat je gelooft, bij het steunen van een goed doel. Wel is het goed dat deze organisatie daarentegen geen CEO met een royaal salaris heeft (Unicef heeft dit namelijk wel).
Om half 1 heb ik mijn eerste collectebus vol gekregen. Een volle collectebus is ongeveer 200 dollar en het gaat de goede kant op. Helaas valt de middag ontzettend tegen. Het is slapjes en ik heb enorm veel gaten van enkele minuten dat niemand passeert. Het is immers een zondag en ik kon het verwachten.

Als de dag is gedaan en ik terugkeer naar het hostel krijgt Chris even later een telefoontje. Het is Mark onze werkgever die ons laat weten hoeveel we gecollecteerd hebben. Met een totaalbedrag van 324 dollar hoef ik niet te klagen. Chris en Anthonia vertellen mij dat het voor die plaats gedurende een zondag ontzettend veel geld is. Het valt me niet tegen en het voelt een stukken beter dan het tevredenheidsgevoel bij Amnesty. Ik ben benieuwd hoeveel geld ik op andere plaatsen kan collecteren. Chris is het afgelopen zaterdag gelukt een totaalbedrag van over de 900 dollar op te halen. Vandaag heeft hij net onder de 500 opgehaald met een veel betere plaats als mij. Gelukkig rouleren we, wat het voor iedereen eerlijker maakt. De dag en plaats spelen een cruciale rol voor deze job.
De avond spreek ik nogmaals af met Britt. Het is wel fijn om zo af en toe eens met iemand uit de buurt te vertellen over hoe het thuis gaat. Bij een van de vele barretjes op de Southbank langs de rivier die dwars door Brisbane loopt brengen we de avond door. Na enkele uren op het terras doorgebracht te hebben zet ik Britt thuis af. Zelf ga ik nog voor een broodje kebab, ik heb namelijk een kebabtentje niet ver van het hostel ontdekt. Heerlijk om dit gerecht nog eens te mogen proeven na meer dan 4 maanden. Al moet ik wel zeggen dat het niet de beste is wat ik heb gegeten.


Maandag wordt ik wakker en neem afscheid van Yannick. Een Fransman die de enkele dagen bij me op de kamer heeft gelegen. Hij is erg onvoorbereid en zonder al te veel geld naar Australië gekomen om te backpacken. Het is nu 7 dagen geleden sinds hij arriveerde, niet het tijdsbestek wat je verwacht als je naar dit land komt. Hij legt mij uit dat het wel een ervaring en een leermoment is geweest. Als hij genoeg centen heeft wil hij in ieder geval terugkomen.

Met de Britse michael ga ik vandaag voor de eerste keer in 5 maanden weer eens echt fitnessen. Voordat ik vertrek praat ik nog met Chris en Ben de hosteleigenaren. Ik leg hen uit dat ik geen baan kan vinden als ik de te werken uren in het hostel moet aanhouden. Het is gewoonweg niet te combineren en het worden zo ook veels te lange dagen. Ze begrijpen mij volkomen en vragen of ik vanavond en morgenavond nog beschikbaar ben. Het maakt me voor deze keer niet uit en daarnaast levert het me nog gratis overnachting op tot en met zondag. Daarnaast krijg ik nog 100 dollar voor afgelopen week uitbetaald.
Het is weer even wennen als ik met Michael op de fitnessschool arriveer. Natuurlijk moet ik beginnen met bankdrukken om te ontdekken wat ik nog kan. Het valt ontzettend tegen, voordat ik vertrek lukte me 110 kilo vier keer, nu krijg ik 70 kilo slechts 6 keer de lucht in. Gezien ik voor een langere tijd in Brisbane wil blijven denk ik na over het nemen van een abonnement.

De avond sluit ik vooral werkend af (tussen haakjes). Ik zit vooral op de veranda aandachtig naar de verhalen van Buz te luisteren. Met zijn zeilboot kan hij over ieder land wel iets vertellen. Als zijn kinderen ter sprake komen krijg ik te horen dat zij in 4 verschillende tijdzones wonen. Eentje in New York, eentje in Honolulu, eentje in Rome en eentje in Singapore. Met de olympische spelen ziet hij hen weer voor het eerst in 15 maanden. Je zou zeggen dat dit niet gemakkelijk moet zijn, maar voor een bijna gepensioneerd iemand, is hij mentaal nog lang niet uitgeput.


Ik ontwaak weer vroeg in de ochtend om het hostel te openen. Het is gelukkig de voorlaatste keer want ik heb er nu niet veel zin meer in. Met Michael vervolg ik later die ochtend mijn weg naar de fitnessschool. Ik heb al voor mezelf besloten een abonnement te nemen. Hier is het slechts 15 dollar per week, zonder enige binding. Ideaal voor mij als backpacker, zonder enige consequenties kan ik mijn contract opzeggen als ik wil vertrekken. Natuurlijk doe ik na het inschrijven weer een work-out. Vandaag gebeurd niet alleen krachttraining maar ook wat cardio. Dat ik niet meer rook begin ik nu echt te merken. Veel intensieve lichaamsbeweging heb ik niet meer gehad maar buiten adem raak ik een stuk minder snel dan toen ik rookte.

Uitgesport neem ik Chris en Anthonia, samen met nog 2 Duitse meiden (Julia en Sophia) mee naar Mount Coot-tha. Allen hebben zij het uitzicht over de skyline van Brisbane nog niet gezien. Daarnaast willen ze nog de botanische tuinen zien, die hier heel anders moeten zijn. Ik vind het niet erg om nog een keer van het uitzicht te genieten en de tuinen wil ik omwille van hen verhaal ook zien. Met vier Duitsers breng ik de middag door en verbeter mijn Duits een beetje meer. De tuinen zijn veel meer exotisch als degene die ik elders heb gezien. Er zitten zelfs ontzettend grote spinnen die een lijfje van een pingpongbal hebben. Zelfs hun web is ontzettend sterk als ik aan een van de draden kom.

Terug in het hostel start mijn laatste avond. Ik heb Chris en Ben wel nog beloofd dat als het nodig zou zijn en ik tijd heb hen best wil uithelpen. Zolang ze nog geen nieuwe werknemer hebben gevonden uiteraard. Achter de computer in de receptie zie ik verschillende berichtjes over het koude weer in Nederland opdoemen. Ik kan me nu echt niet meer voorstellen om met een temperatuur onder het vriespunt te leven. Zeker omdat ik volgens mij de afgelopen 2 maanden geen enkele dag een temperatuur onder de 20 graden heb gehad. De avond probeer ik het hostel zo snel mogelijk af te sluiten, morgen wordt namelijk een lange dag.


Het is de laatste morgen dat ik vroeg de veren uit moet om het hostel te openen. Na alle werkzaamheden en afrondingen gedaan te hebben, wordt ik voor de 2de keer opgepikt. Tevens is er een nieuwe jongen bij. Allen worden we wederom in verschillende winkelcentra gedropt. Na al het nodige materiaal geïnstalleerd te hebben begint mijn dag. Het gaat stukken malen beter als de vorige keer. Ik sta in een groot winkelcentrum, helaas op een vervelende plaats. De 4de etage is natuurlijk niet zo druk als de eerste. Het is een aangewezen plaats die ik niet mag veranderen.
Op het einde van de dag heb ik totaal geen idee hoeveel ik gecollecteerd heb. Omdat de collectebussen na een tijdje te zwaar werden (te wijten aan de spierpijn van het fitnessen de afgelopen dagen) heb ik 2 keer een nieuwe gepakt. In ieder geval is het een stuk meer als de laatste keer. Morgen krijg ik de uitslag te horen. Voor nu is het afwachten geblazen.

Chris en Anthonia vragen mij of ik zit heb om mee te eten. Sofia en Julia hebben gekookt en er is genoeg voor ons vijven. Hier zeg ik geen nee tegen, zeker omdat zij meestal meer dan een uur in de keuken staan om een dineer te bereiden.

Na genoten te hebben van een heerlijke maaltijd blaas ik nog even wat stoom af in de fitnessschool. Mentaal voel ik me ontzettend moe, fysiek heb ik nog genoeg energie over. Ik verricht nogmaals een intensieve work-out en eenmaal terug in hostel wil ik alleen nog maar naar bed.


Samen wordt ik met Chris en Anthonia de volgende morgen opgehaald. De nieuwe jongen is er vandaag niet meer bij. We krijgen van Mark te horen dat hij niet genoeg gecollecteerd heeft voor de aangewezen plaats. Dat is wel het vervelende aan deze baan. Je werkt namelijk niet als werknemer maar als een soort van ZZP’er. Mijn bedrijf, welk nog opgericht moet worden is in dienst van het zijne. Aannemen en ontslaan gaat dus ontzettend gemakkelijk. Aan de conversatie met Mark, merk ik dat hij me mag. Dat is namelijk het belangrijkste in Australië als je ergens werkt. Je kwaliteiten tellen een stuk minder als de persoon die je bent.
In totaal heb ik 160 dollar verdiend, welk 35% van het gehele bedrag is. Vandaag krijg ik een andere plaats aangewezen welke een stuk beter moet zijn. Gestationeerd merk ik dat het inderdaad waar is. Er passeren hier een stuk meer mensen en ik heb een opvallende locatie.
Het einde van de dag nadert en ik heb 3 collecte bussen helemaal weten te vullen. Een volle bus zou om en nabij 200 dollar bevatten. Ik weet zeker dat het een stuk meer is als gisteren. De avond ben ik eigenlijk te vermoeid om veel te ondernemen. Mijn dag sluit ik rustig aan af in het hostel


Mijn totale opbrengsten van gisteren bedragen 232 dollar. Het is 20 dollar onder het bedrag dat Anthonia op diezelfde plaats heeft weten te verzamelen. Het is een soort van competitie geworden die we met ons vieren strijden. Wie haalt het meeste op deze week en heeft het hoogste bedrag op iedere plaats. Wel heb ik op mijn plaats van eergisteren nog het hoogste bedrag gecollecteerd. Dit maakt de werkdag op het einde natuurlijk een stuk interessanter.

Vandaag krijg ik een winkelcentrum in een Aziatische buurt van Brisbane toegewezen. Gezien het bedrag wat mijn collega’s er hebben opgehaald is het niet de beste plaats. Gedurende de ochtend merk ik dat de vooral Aziatische gemeenschap je aanlacht en dan doorloopt. Ik verander mijn aanpak, in plaats van het aankijken en vragen naar een donatie, steek ik mijn hand van tevoren op als een soort van begroeting. Het mag eigenlijk niet van Mark omdat we mensen niet mogen vervelen. Als er een klacht komt wordt zijn organisatie namelijk niet meer tot het winkelcentrum toegelaten. Het werkt wel en er stoppen een hoop mensen. Ik krijg net geen drie bussen vol en ben tevreden met mijn opbrengst.

Ik neem me voor om deze vrijdagavond uit te gaan ondanks dat ik me toch weer wat moe voel. Samen met Chris, Anthonia en nog een Belgische meisje en Duitse jongen spendeer ik de vooravond kaartend buiten. Ik drink een paar biertjes van tevoren en als het moment van vertrek aanbreekt besluit ik toch niet te gaan. De moeheid in combinatie met een beetje alcohol winnen de slag. Morgen neem ik me voor definitief te gaan stappen. Het verdiende geld moet nu eenmaal ook worden uitgegeven.


Zaterdag is normaliter de beste dag van de week volgens mijn drie Duitse collega’s. Het winkelcentrum dat ik vandaag krijg aangewezen zou volgens hen niet al te best zijn. Het is een rumoerige plaats met wijde gangen waar bijna iedereen je moet negeren. Mijn 3 Duitse collega’s klagen veel over de aangewezen winkelcentra deze week. Allen zijn volgens hen geen goede plaatsen in relatie tot de vorige weken. Met mijn opbrengst van gisteren welke weer iets over 200 dollar bedraagt ben ik niet ontevreden. In Nederland zou ik dit bedrag zelfs omgerekend niet snel op 1 dag verdienen.

Het winkelcentrum waar ik me vandaag bevind, is het al ontzettend druk als ik arriveer. Iedereen die voorbijloopt probeer ik aan te spreken. Af en toe is het gewoon te druk om iedereen persoonlijk aan te spreken en aan te kijken. Ik voel me als iemand die zich op een markt bevind en prijzen en aanbiedingen in de menigte gooit. Om Half 1 heb ik mijn 2de collectebus al propvol. Ik heb nog 2 lege en vraag me af of ik Mark moet bellen. Ik besluit het niet te doen omdat de voormiddag meestal een dipje kent. Het is een goede keus geweest, tegen het einde van de dag heb ik mijn 4de bus net niet helemaal gevuld gekregen. Als ik in de auto de resultaten van de andere hoor, weet ik dat ik het beste gepresteerd heb.

Net als voorgenomen ga ik in de avond op stap. Samen met de twee Michaels uit Duitsland en Engeland en de kiwi (Nieuw-Zeelander) Allistair trekken we erop uit. Zij willen op loopafstand blijven in de buurt van het hostel. We vinden enkele gezellige barretjes en het is er voor de verandering druk en ontzettend gezellig. Ik vind het jammer dat ik morgen vroeg op moet. Het is zo gezellig dat het me waard is om morgen met een kater te gaan werken.


Geheel als verwacht heb ik de nodige moeite op te moeten staan. Gelukkig werken we op zondag 2 uurtjes minder. In de auto verteld Mark mij gelijk hoeveel ik heb opgehaald. 285 dollar is 35% van de totale opbrengst, wat betekend dat ik gister rond de 850 dollar heb gecollecteerd. In totaal heb ik nu op drie van de vier plaatsen het meeste opgehaald deze week. Niet slecht voor mijn eerste dagen.

Buiten de eerste paar uurtjes is het niet een al te moeizame dag geweest. Al met al weet ik nog 3 bussen te vullen en ik gok dat het weer een lekker bedragje zal zijn. Ik ben in ieder geval blij terug in het hostel te zijn. Morgen eindelijk weer eens uitslapen. Na 8 dagen van vroeg opstaan kijk ik er erg naar uit.
Gedurende de avond hang ik op de veranda met Chris en Anthonia en de Zweden Adam en Elena. We zijn van plan een nachtduik te nemen in de lagoon, het zwembad welk langs de rivier ligt. De temperatuur is namelijk nog altijd boven de 25 graden zoals bijna iedere avond.

Lopend over Southbank valt me eigenlijk pas de eerste keer op hoe mooi verlicht de skyline van Brisbane is. Verschillende kleuren verlichten de gebouwen en de bruggen die deze stad rijk is. Arriverend bij de lagoon zijn we niet de enige. Verschillende mensen zijn met idee gekomen om een duik te nemen. Zo te zien is het toegestaan en we hangen hier ongeveer 2 uur rond. Net voordat we om kwart voor 12 willen vertrekken komt er security opdagen. Ze vertellen ons dat het nog een kwartier toegestaan is en dan moet iedereen het water uit. Het is in ieder geval wel ideaal als je nog even een avondduik wil nemen.
Terug in het hostel zit er een possum op de veranda. Een dier dat qua contouren op een rat lijkt maar veel schattiger uitziet. Hij is niet echt bang en we kunnen hem zelfs aanraken. Het is in ieder geval een ontzettend leuke avond geweest.


Het is even wennen om maandag wakker te worden en realiseren dat het weekend is. Normaal probeer ik op zondag altijd even naar huis te bellen. Voor mij voelde het gister als een vrijdag en ik kreeg bericht van ma of ik nog zou bellen. Gelukkig is er die avond nog tijd geweest voor een kort telefoontje. Uiterst vervelend is dat het uitslapen mislukt is, want om 8 uur ben ik alweer klaarwakker.
Met Chris maak ik plannen om volgende week maandag of dinsdag te gaan skydiven. Op het internet speuren we de mogelijkheden af. Genoeg keus, het enige wat voor ons telt is echter de hoogte. 14000 voet is het hoogst mogelijke en brengt je in een vrije val voor ongeveer een minuut. Ik ben echt eens benieuwd naar deze ervaring.

De nodige tijd wordt weer in de sportschool gespendeerd. Het begint een beetje als thuis te voelen ondertussen. Brisbane is tot nu toe mijn favoriete stad, niet te groot en niet te klein. Het zal veel moeilijker worden om deze stad te verlaten. Als mijn work-out beëindigd is en ik terug ben heeft de Duitse Michael hetzelfde gevoel. Hij vliegt woensdag naar Melbourne maar denkt dat ie binnen enkele dagen weer terugkomt. Ik hoop maar dat ik mijn reis voortzetten.

De eigenaren Chris en Ben hebben mij gevraagd of ik nog 2 dagen in het hostel wil werken. Ik krijg er een week gratis verblijf voor en vind het niet erg. Ze hebben namelijk nog geen vervanger gevonden en de hoop op uitslapen heb ik al laten vliegen, een uurtje eerder opstaan maakt nu ook niet meer uit.
Het is een ontzettend drukke avond. Er arriveren een hoop nieuwe mensen en ze hebben een hoop vragen. Ik ben blij als het 10 uur is en ik de tent kan sluiten. Samen met mijn 2 Duitse collega’s en een Franse jongen genaamd Lucas die net in Australië gearriveerd is, vervolgen we onze weg naar het casino. Het is behoorlijk groot en we besluiten allemaal 20 dollar bij elkaar te leggen om op verschillende tafels te kunnen spelen. Blackjack, roulette, rollen met de dobbelstenen we doen het allemaal. Zo af en toe wat winnen en verliezen maakt het een leuke avond. Helaas vergokken we wel alles. De nacht sluiten we af in 1 van de nabijgelegen clubs die geopend is. Om drie uur is het welletjes geweest en keren we terug naar huis. Het is wederom een drukke dag geweest.