It seriously easy going

Voor mij is het vroeg genoeg als ik opsta. Na een kleine 4 uur ben ik weer verplicht om het hostel te openen. Ik voel me niet helemaal geweldig als ik bezig ben. De weinige uurtjes slaap en de hele dag bezig zijn begin ik ondertussen te voelen. Ik neem me voor nadat Ben gearriveerd is, wederom het bed in te duiken. Een kwartier later houd ik het voor gezien. Het is en blijft moeilijk om net wakker zijnde weer in slaap te vallen.
De middag spendeer ik vooral aan het schrijven van mijn verhalen. Het kost me de nodige tijd, buiten een paar steekwoorden heb ik langer als een week niet s genoteerd. Als het 5 uur is kan ik beginnen aan mijn laatste hostelwerkdag. Op het einde van de dag heeft het me weer een week gratis verblijf opgeleverd. Wel besluit ik voor mezelf vanaf volgende week nee te zeggen als ze me weer vragen. Vrije dagen moet ik natuurlijk ook hebben om mijn zuurverdiende geld te spenderen.


Deze week vertrekken we een half uurtje eerder als normaal. De plaatsen waar we collecteren moeten namelijk stukken beter zijn als vorige week. De eerste plaats waar we arriveren is mijn winkelcentrum voor vandaag. Gelegen op een soort van woonboulevard naast een IKEA is het anders als normaal. Hier zijn geen supermarkten te vinden maar vooral dure zaken. In de morgen is het nog ontzettend verlaten en ik denk bij mezelf dat de meeste mensen later zullen komen. Als de tijd verstrijkt blijft het een ontzettend verlaten winkelcentrum. In de middag tel ik de mensen die me passeren. In totaal zijn het er 33 per uur. Een van de medewerkers verteld me dat het er alleen gedurende de weekenden druk is. Het is me niet de moeite waard om verder te collecteren. Het laatste uur wacht ik op 1 van de sofa’s totdat Mark arriveert om me op te halen. In totaal heb ik net iets meer dan 1 collectebus vol gekregen. Echter honderd dollar verdien ik sowieso, ongeacht de 35% commissie over de dagopbrengst. Mark geeft me gelijk als hij arriveert in het winkelcentrum, het ligt er inderdaad verlaten bij. Morgen krijg ik dan ook de beste plaats van deze week. Een Westfield winkelcentrum, wat een van de grotere winkelcentra ketens moet zijn die wereldwijd gevestigd zijn.

Arriverend bij het hostel merk ik dat het ontzettend druk is geworden. Er zijn een hoop nieuwe backpackers gearriveerd. Het is ontzettend leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Zo leg ik weer contact met een Italiaan, een Fransman, een Amerikaan en een Zwitser. Mijn 9 persoonskamer is voor een groot gedeelte gevuld vandaag. Niemand heeft nog bezwaar gemaakt op mijn asociaal veel ruimtegebruik in de kasten. Ik gebruik namelijk plaats voor bijna 3 personen. Zolang ik niets hoor zal het zo blijven.


De morgen worden we als gebruikelijk door Mark opgehaald. Als ik de lijst te zien krijg heb ik gister het minst verdiend. Voor mij was het wel te verwachten, wel heb ik net iets over de 100 dollar weten te verdienen gister. Antonia is gisteren op de plaats geweest waar ik vandaag gedropt wordt. Het moet er ontzettend druk zijn. Voor haar iets te druk vertelt ze mij, het was niet bepaald gemakkelijk mensen te bereiken.
Het is kwart over 8 als ik dit winkelcentrum binnenloop. In vergelijking met de andere winkelcentra waar ik tot nu toe ben geweest is het verschil behoorlijk. Ik begin gelijk met collecteren en het loopt allemaal soepel. Tegen het einde van de dag weet ik 4 collectebussen tot de rand te vullen en eentje tot net eronder. Ik heb het idee dat ik het record gebroken heb. Niemand heeft tot nu toe ooit over de 1000 dollar op een dag weten te collecteren.

Voordat ik gedag zeg tegen Mark, vraag ik hem nog of hij andere mensen voor volgende week kan gebruiken. Al mijn collega’s maken zondag namelijk hun laatste werkdag. Met Morgane, het Franse meisje waarmee ik bij Amnesty samengewerkt heb ik contact gehouden. Zij is momenteel nog werkzoekende en ik stel haar voor als nieuwe collectant. Normaal werkt Mark alleen met Duitsers, Zweden of Nederlanders vanwege hun goede Engels en werklust. Hij wil haar een kans geven en ik laat Morgane weten dat zij Mark kan bellen.

In de avond ga ik nog met Chris, Antonia, Adam en Elena naar een barretje niet ver van ons hostel. De twee Zweden gaan het hostel verlaten, op zoek naar werk in Bundaberg. Het zal niet gemakkelijk worden om een goede baan te vinden. Het is namelijk niet het seizoen en tevens zijn er veel backpackers te bekennen in Bundaberg, allen op zoek naar een baan. Gezellig is de avond totdat de ogen van iedereen naar beneden beginnen te hangen. Half 2 is het hoogtijd om ons bedje op te zoeken.


Opstaand merk ik dat ik weer aardig moe ben. Veel zin om te werken heb ik niet, maarja it’s another day, another dollar. In de auto verteld Mark mij direct dat ik momenteel recordhouder ben. In totaal heb ik net iets onder de 1100 dollar weten te collecteren. Mijn uurloon van gister bedraagt dan ook net iets onder de 40 dollar (zonder belasting uiteraard want die ga ik niet betalen).
Mijn nieuwe plaats is een veel minder druk winkelcentrum als gister. Zo kan ik gedurende de ochtend tenminste rustig ontwaken. Beginnend aan mijn werkdag merk ik wel direct dat het om een community winkelcentrum gaat. Veel mensen die ik benader zeggen de afgelopen 2 dagen al eens gedoneerd te hebben bij een van mijn collega’s. Gelukkig wordt het tegen de eind van de middag een stuk drukker wat natuurlijk ten goede komt voor mijn inkomsten.

In de avond besluit ik niet veel te doen. Samen met Chris en Anthonia hangen we op de veranda om bij te komen van de afgelopen dag. Met Chris wil ik deze avond ook ons skydive avontuur gaan boeken. Hij wil graag gaan, ik besluit er niet over na te denken en zeg dat ik hem vergezel. Niet aan denken gewoon doen, dat is de gedachte die door mijn hoofd tolt als de we de boeking maken. Hopelijk zal mijn gedachte de komende dagen niet beïnvloed worden.


Mijn totale opbrengst van gister blijkt een stuk meer te zijn dan ik verwachtte. Tot nu toe ben ik wederom koploper op alle aangewezen winkelcentra van deze week (zelfs mijn eerste winkelcentrum). Ik krijg hierdoor weer de beste plaats in het winkelcentrum van afgelopen donderdag.
Omdat zaterdag normaliter de beste dag is, verwacht ik nog meer op te halen dan donderdag. De morgen begint ontzettend lekker. Ik denk de eerste 2 uur alleen al 150 dollar in briefgeld te hebben ontvangen, over het muntgeld nog maar te zwijgen. Helaas zakt het hierna snel in. Het wordt ontzettend druk en het is veel moeilijker mensen tot een halt te brengen. In de middag verbeteren de werkomstandigheden maar het niveau van afgelopen donderdag weet ik helaas niet te halen.

De avond vraagt Michael of ik zit heb om mee op stap te gaan. Hij wil naar dezelfde plaats als vorige week gaan niet ver van ons hostel verwijderd. Samen met Buz gaan de twee al vroeg naar de Claxton (pub) om de nodige biertjes te nuttigen. Chris is ook in voor een avondje stappen en samen met hem vervolgen wij onze weg naar het café.
Deze keer valt me de atmosfeer ontzettend tegen. Het is niet als afgelopen zaterdag en iedereen oogt al mega dronken als we om half 11 arriveren. Net als Chris kom ik niet in de stemming om een gezellige avond te hebben. Het spreekwoord klopt inderdaad: ‘never return to a place if you had a good night’. Een kleine 2 uur later zijn we terug in hostel, klaar om nog wat slaap te vatten voor onze laatste werkdag.


Zondag mag ik mijn dag doorbrengen in het winkelcentrum van afgelopen vrijdag. Het is totaal niet druk en natuurlijk zijn er al veel mensen benaderd. De opbrengsten zijn niet zo hoog deze dag. Het maakt niet zoveel uit, in de afgelopen 4 dagen heb ik al meer dan 1000 dollar weten te verdienen. Tegen mijzelf heb ik gezegd dit als minimaal target te stellen. De afgelopen twee weken is het tot nu toe ruim gelukt.

Na een saaie dag van 6 uurtjes werken ben ik blij klaar te zijn voor deze week. De avond is vooral uitrusten en relaxen volgens de Australische levensstijl. In de televisieruimte kijk ik met een grote groep naar de laatste film van Batman. Als de film gedaan is merk ik dat 4 van de 7 mensen liggen te slapen. Ik kan het niet laten om ze lekker actief ogend wakker te maken. Of het me nog in dank wordt afgenomen moeten we deze week maar afwachten. Al was ik zelf ook behoorlijk moe.


Het is zover als ik vroeg in de morgen wakker wordt. Het is de dag dat ik samen met Chris ga skydiven. De afgelopen dagen heb ik er niet over lopen nadenken en echt zenuwachtig voel ik me niet. Zelfs als we arriveren in het kantoortje van de organisatie is de spanning nog niet aanwezig. Chris en ik gaan mee in de tweede groep en we moeten nog anderhalf uurtje wachten voor we mogen springen. De tijd spenderen we rondwandelend langs de kust in Redcliff, hier en daar een winkeltje in om vanalles te vragen en niets te kopen.

Kwart over 10 is het zover, in het kantoortje worden we in het harnas gehesen voordat we onze weg naar een klein vliegveldje vervolgen. Samen met nog een Australiër zijn we de enige drie mensen die springen in de tweede groep. Chris zijn instructeur Tony is zo gek als een deur. Het is in ieder geval aan hem te merken dat hij genoeg adrenaline binnenkrijgt. Splash mijn instructeur komt ook over als een adrenalinejunkie maar gelukkig een stuk minder als Tony. Als hij begint over een sprong waardoor hij een titanium onderbeen heeft denk ik dat hij ons alleen maar een beetje bang probeert te maken. Eenmaal op het vliegveld blijkt het niet gelogen te zijn als hij zijn been moet intapen zodat het niet losschiet. Het is niet de fijnste gedachte die je voor je sprong kan hebben.

Stappend in het vliegtuigje valt de nervositeit wonderbaarlijk genoeg nog altijd ontzettend mee. Door een beetje te ouwehoeren met onze instructeurs heb ik er ontzettend veel zin in. In het vliegtuig zie ik op de hoogtemeter van Splash 2000 staan. Het lijkt ontzettend hoog en ik vraag hem of dit al 2 kilometer is. Tony hoort het ook en ze beginnen hard te lachten, ´mate you are in Australia, this is only 2000 feet´ (+/- 660 meter) krijg ik te horen. Nog maar 12000 meer te gaan. Als de deur opengaat ben ik blij dat ik als eerste uit het vliegtuigje mag springen. Zo zie ik de angst van de andere namelijk niet.

Splash verteld mij dat we in de deur van het vliegtuig moeten zitten, wachtend op het groene licht. De 5 seconden hangend uit de vliegtuig deur vind ik niet fijn aanvoelen. Terug naar binnen in het veilige vliegtuig wilde ik niet, naar onder dat is het enige waar ik naar verlangde.
De eerste 2 seconden voelen akelig aan, het gevoel wat ik erna krijg is overweldigend. Volgens mij schreeuw ik de longen uit mijn lijf, maar mezelf horen kan ik amper. Hangend in de parachute nader ik de grond en met een landing op het strand is het avontuur compleet. De adrenaline giert in ieder geval door mijn lijf als ik met beide benen weer op de grond sta. Het is ontzettend moeilijk om de sprong te beschrijven. In totaal duurde de vrije val 1 minuut en het hangen in de parachute 5 minuten. Het voelde als 10 seconden. Ik herinner me alleen nog wat flitsen, een kick zoals deze heb ik nog nooit gehad. Zeker weten dat dit voor herhaling vatbaar is.

Back to earth is het op de terugweg nog even bijkomen. In mijn auto draaien Chris en ik het volume open en schreeuwen we met de muziek mee. Zo bekomen we nog van de laatste resten endorfine die nog in ons lichaam actief zijn. Als we terug zijn is er nog genoeg energie over voor een hele lange en intensieve work-out. Na een dikke 2 uur zijn we moe genoeg en keren we terug naar het hostel.

Samen met Antonia maak ik deze avond paella voor ons drieën. Niet bepaald een backpackers maaltijd gezien de mega hoge prijzen voor vis. Beide hebben we het nog nooit gekookt en we besluiten geen recept op te zoeken. We mixen enkele groenten en fabriceren onze eigen saus. Het is ontzettend lekker maar het mocht iets minder pittig. 4 chilipepers en 4 tenen knoflook is net iets te veel. Het is mijn schuld zo enthousiast te zijn met de knoflook en chili. Om de avond af te sluiten brengen we nog een bezoekje aan het casino. Helaas winnen we deze keer wederom niets. Wel is het een ontzettend vette dag geweest.


Gisteravond heb ik mijn oordoppen ingedaan. Misschien helpt dit om eens een keertje goed uit te slapen. Helaas heeft het niet mogen baten. Het is niet het lawaai van buiten of iemand anders dat me wakker maakt. Ik denk dat het te maken heeft met de zon die hier vroeg opkomt. Om 8 uur zit ik alweer klaarwakker op de veranda.

Eenmaal uit het slaperige ochtendgevoel besluit ik de stad in te gaan. Het is vandaag mijn missie om een nieuwe korte broek te vinden. Op de zwembroeken die ik momenteel bij me draag ben ik uitgekeken. Een dik uur stroop ik de winkels van Brisbane op zoek naar iets leuks. Na nog altijd niets gevonden te hebben loop ik plot Chris en Anthonia tegen het lijf. Chris is net als mij op zoek naar een korte broek en we zetten onze tocht voort. Uiteindelijk lukt het mij iets passends te vinden. Voor Chris is het een ander verhaal, hij slaagt er niet in iets te vinden.

Teruggekeerd in het hostel is het weer tijd voor een work-out. Gisteren hebben Chris en ik onze zinnen gezet om 1000 calorieën te verbranden. Met zweet en tranen is het ons uiteindelijk gelukt. Tevens is het mijn laatste avond met Chris en Anthonia. Zij zullen vanaf morgen vertrekken naar Noosa om hun reisplannen te vervolgen. Wel komen ze nog een keer terug naar Brisbane en hen zal ik wederom in maart zien. De avond sluiten we samen af op de veranda, met een goed gevuld bord resten paella.


Mijn eerste werkdag deze week gaat van start met 2 nieuwe collega’s. Morgane die ik aan Mark heb voorgesteld en erg blij is met haar nieuwe baan. Mijn andere collega is de Duitse Christina. Samen met hen zal de komende week op verschillende plaatsen moeten werken.

Mijn werkdag begint wederom in een druk winkelcentra. Aangezien ik de meeste ervaring heb in het nieuwe team kan ik hier beginnen. Gelukkig is het niet zo intensief om hier te werken. Het is leuk om veel te kunnen verdienen in de drukke winkelcentra, maar ze putten mij in ieder geval mentaal uit.

’s Avonds blaas ik daarom nog even wat stoom af op de fitness. Ik vind het heerlijk om na het werk nog even een workout te doen. Helaas kan ik niet altijd de zin vinden om ernaartoe te gaan. Vandaag is deze er gelukkig wel en mijn bed voelt ontzettend lekker na zo’n intensieve dag.


Mark laat me weten dat ik vandaag in hetzelfde winkelcentrum als gisteren werk. Het is geen slechte plaats om geld te verdienen maar ik haat de meeste mensen hier. Het verschil in vriendelijkheid tussen de bezoekers in kleine en grote winkelcentra is aanzienlijk. In grote winkelcentra zijn mensen snel geërgerd als ze aangesproken worden. In de kleine daarentegen, zijn ze blij dat ze je iets kunnen geven.
Het loopt allemaal soepeltjes tot 3 uur ‘s middags. Een van de bewakers verteld mij dat ik naar achter moet schuiven om plaats te maken voor een billboard. Geen probleem denk ik bij mezelf, de mensen moet ik toch al naar me toe lokken. Twee vrouwen zetten het billboard op en ze blijven erbij staan na dit opgezet te hebben. Nog geen kwartier later ontvang ik mijn eerste klacht. Het hoofd van de beveiliging (welke nogal een behoorlijke kleerkast is) staat bij me. Hij vraagt me of ik de regels ken m.b.t. fundraising in winkelcentra. Ik leg hem uit hiervan op de hoogte te zijn en vraag wat er mis is. Een van de medewerkers uit een van de winkels blijkt een klacht te hebben ingediend. Ik zou hem/haar meerdere malen benaderd hebben. Ik leg hem uit dat ik niemand benader maar alleen aanspreek. Hij zegt dat ik geen excuus heb en bij een volgende klacht uit het winkelcentrum wordt gezet. Even later wordt het me duidelijk waarom dat leeghoofd me een oor probeert aan te naaien. Doordat ik iedereen aanspreek en naar me toe lok kijkt niemand op het billboard van de twee vrouwen naast me (zij hebben immers de beste plaats maar lokken niemand). Het is een real estate bedrijf, dat een nieuw gemeentehuis in een van de buitenwijken van Brisbane promoot. Het winkelcentrum heeft de fout gemaakt een dubbele boeking op deze plaats te doen. Ik denk dat de klacht komt van een van de vrouwen. Zij komt namelijk een minuut voor het hoofd van de beveiliging naar binnen. Buiten zullen ze wel een woordenwisseling hebben gehad. De laatste 2 uur hou ik me koest om niet verwijderd te worden en vertel Mark mijn verhaal als ie opdaagt. Hopelijk zijn ze voor mijn collega’s en mij vertrokken vanaf morgen.

Als ik in de avond terugkeer besluit ik mijn auto voor het hostel te parkeren. Momenteel staat deze een straat verderop omdat er geen plaats was voor het hostel. Bij aankomst hangen er twee papiertjes onder mijn ruitenwisser. Het zijn 2 boetes omdat ik langer dan 2 uur op een parkeerplek sta. Voor iedere dag eentje met een totaalbedrag van 100 dollar. Mijn dag sluit ik een beetje balend af. Een boete voelt namelijk hetzelfde als geld in de prullenbak gooien.

Vrijdag sta ik eindelijk in een ander winkelcentrum. Tijdens mijn werktijd gebeuren nogal wat taferelen. Je maakt allerlei dingen en mensen mee, als je een hele dag in een winkelcentrum staat. Een man die mij probeert uit te leggen waarom hij niets aan goede doelen geeft is mijn eerste gebeuren voor vandaag. Een levensverhaal krijg ik te horen, en het resultaat van een gescheurde maagwand krijg ik te zien. Niet veel later en vijf meter voor me wordt iemand in de boeien geslagen. Helaas krijg ik niet mee wat de reden waarom is. Wel is het grappig om te zien hoe de man naar de politie reageert. Het werk is beter als fruitplukken maar om dit mijn hele leven te moeten doen daar pas ik voor.

De vrijdag vliegt als de laatste dagen ontzettend snel voorbij. Nu ik weer werk heb voelt het heel anders als de eerste weken in Brisbane. Iedere avond als ik terugkeer naar het hostel zijn er steeds nieuwe backpackers gearriveerd. Ik vind het echt super leuk elke keer nieuwe mensen te ontmoeten. Het enige wat ik minder vind is dat 90% niet langer dan 1 of 2 dagen in het hostel verblijft. Momenteel deel ik mijn kamer met Ewena, Paul, Jacob, Lucas en Antoine. Een Italiaan, Engelsman, Pool en 2 Fransen die ook langere tijd in Brisbane willen verblijven. Ik ken hen al goed en in een later stadium zal het weer als een afscheid gaan voelen.


Zaterdag mag ik nog een keer in het winkelcentrum van afgelopen woensdag en donderdag doorbrengen. Normaal is het een plek waar ik rond de 1000 dollar kan ophalen. Helaas is hier vandaag geen sprake van. Het real estate promotiebureau bevind zich nog altijd naast me. Tot 1 uur moet ik me rustig houden en collecteer slechts 1/3 van wat ik normaal zou doen in deze tijd. Voor mij is het een teleurstellende zaterdag. Wel zullen de opbrengsten nog altijd stukken beter zijn als het fruitplukken.

De avond ga ik op stap. Samen met Allistair, Engelse Michael en een nieuwe Duitse Michael. Vorige week ben ik aardig communicatief geweest volgens Allistair. Ik ga ervanuit dat het te danken is aan mijn baan. Vandaag gaan we naar een ander hostel waarin een café gevestigd is. Het is ontzettend gezellig en deze keer raak ik net als de vorige aan de praat met Iedereen. Op stap gaan met Michael en Allistair is ontzettend gezellig. Ze zijn weliswaar 5 en 8 jaar ouder als mij maar met ons drieën zijn we net een stel pubers, gevangen in een paar versleten lichamen.


De morgen ontwakend voel ik bijwerkingen van de afgelopen avond. Eenmaal in het winkelcentrum ben ik blij dat ik in de airco sta. Het is een ontzettend warme dag en in combinatie met wat alcoholresten wordt het allemaal wat verergerd. Tegen het einde van de dag weet ik 3 collectebussen te vullen. Het zal de eerste keer zijn sinds het begin van mijn loopbaan dat ik niet de beste ben in een winkelcentrum. Morgane heeft hier op donderdag gewerkt en 3,5 bus weten te vullen. Voor mezelf vind ik het een goed gevoel dat iemand anders een keer meer heeft weten op te halen. Ik vind het geen fijn gevoel om altijd de beste te zijn.

In het hostel komen Lucas en Antoine met het voorstel om te gaan pokeren gedurende de avond. Met een inleg van 5 dollar maken we er een gezellige avond van. Samen met Paul en Ewena gaat het pokeren door voor een dik uurtje. Helaas eindig ik als 3de, het betekent geen winst voor mij vandaag.


Het is de eerste keer dat ik het gevoel heb eens echt uitgeslapen te hebben als ik wakker wordt. Het is half 9 ’s morgens maar ik voel me ontzettend uitgerust. Ik neem rustig de tijd om mijn morgen op Facebook te spenderen. Het is nu eenmaal carnaval in Limburg en om veel uitspraken en foto’s moet ik zo hier en daar in een vuistje lachen. De afgelopen weken heb ik niet aan carnaval moeten denken, vandaag is de eerste dag dat ik het toch wel een beetje mis. Tijd die ik nu in Australië doorbreng maakt echter een hoop goed.

Deze week heb ik eigenlijk niet echte plannen gemaakt. De meeste mensen zijn aan het werken en er is niet veel te beleven in het hostel. De middag vul ik voornamelijk met rondslenteren in de stad en hier een daar wat winkels binnen te lopen. Gek wordt ik van de vele fundraisers die overal langs de straat staan. In het centrum is het echt verschrikkelijk. Op bijna iedere hoek die ik voorbij loop is er wel eentje te vinden. Nu snap ik waarom iedereen mij net zo irritant vond tijdens mijn werktijd voor Amnesty International. Ik heb er alle begrip voor…

In de avond wordt er weer gepokerd. De Italiaan Ewena besluit deze keer niet mee te doen. Wel besluit de Duitse Michael het spelletje mee te spelen. De blinds worden wel 6 keer verhoogd en op het laatst zit ik tegenover Lucas die gisteren gewonnen heeft. Na 2 uur en een kwartier is het potje eindelijk voorbij en Nederland heeft deze keer gewonnen.


Heerlijk geslapen heb ik als ik wakker wordt. Mijn morgen breng ik door op de veranda, bezig met van alles en nog wat. Na goed ontwaakt te zijn vervolg ik mijn route naar de stad. Een wandeling loopt uiteindelijk uit in het kopen van nog eens 2 korte broeken. Het wordt tijd dat ik binnenkort mijn backpack eens ga uitsorteren. Uitgaande van dat er iedere week wat gekocht gaat worden zal uiteindelijk ook iets weggegooid moeten worden.

Terug in het hostel zit ik rustig met Buz wat te vertellen totdat Duitse Michael binnenkomt. Hij verteld me dat er een liefdesbrief onder mijn ruitenwisser zit. Ik veronderstel direct dat het niet een liefdesbrief betreft en ren naar buiten. Het is verdomme weer een boete. Ik sta te kort bij een bocht geparkeerd en mijn achterwiel staat iets op een gele lijn. Woedend bel ik de Brisbane council om de betreffende parkeerwacht te spreken. Het mag niet baten, ze zeggen dat ik alleen schriftelijk bezwaar kan maken. Dat zijn weer net iets teveel inspanningen. In totaal mag ik nog eens 100 dollar dokken. Drie boetes in een week, hopelijk zal ik dit record nooit meer breken.

De avond ga ik met Paul naar de fitness. Gisteren ben ik ook met hem gaan trainen en hij heeft de smaak goed te pakken. Zijn hele eetpatroon is ingesteld op afvallen en droogtrainen. Iets wat mij dusver niet gelukt is in Australië. De avond wordt weer gepokerd en Engeland (Paul) is de winner van vandaag. Het zal wel aan zijn eiwitten maaltijd liggen.


Mijn eerste werkdag deze week mag ik doorbrengen in het winkelcentrum gelegen in het hartje van Brisbane. Mark dropt me af als een nabij gelegen stoplicht op rood springen. Het Myer winkelcentrum is een waar doolhof maar mijn collecteplaats heb ik snel weten te vinden.

Het is uiteindelijk veel gemakkelijker om in dit winkelcentrum te werken dan ik dacht. Ik verwachtte namelijk een hoop negerende en geërgerde passerende mensen. Het is totaal de omgekeerde wereld, iedereen die me passeert is aardig tegen me. Heel anders als bij Amnesty omdat het om een eenmalige donatie gaat. De morgen vliegt voorbij en ik vind het helemaal niet erg om op deze plaats te werken. Mark komt rond 1 uur ook even opdagen. Hij wilde zien hoe het mij in dit winkelcentrum afgaat omdat hij hier nog nooit iemand heeft laten werken. Ik leg hem uit dat het best prettig werken is op deze plaats. Uit het niets doet hij me een voorstel: of ik zin heb in een roadtrip om nabij Noosa en de Sunshine coast te gaan werken. Ik moet er zelf heenrijden maar mijn verblijfskosten worden gedekt. Wel moet ik nog enkele mensen meenemen. Natuurlijk zeg ik hier geen nee tegen. Mark zal mij later deze week nog e.e.a. laten weten.

Na de middag werkend te hebben afgesloten loop ik vanuit de stad terug naar mijn hostel. Als Mark mijn spullen ophaalt heb ik nog niet veel op de planning voor de rest van de avond. Pratend met Buz en Engelse Michael lachen we om enkele dronken verhalen.


Het is donderdag, de dag van de week dat er als langst gewerkt moet worden. Veel zin heb ik er vandaag niet in, maar ik sta weer in een groot winkelcentrum. Aan de bak dus, om de nodige pieken te verdienen. Zodat ik dadelijk in Nieuw-Zeeland niets hoef uit te voeren.
De morgen vliegt voorbij. Het is druk en ik kan veel mensen bereiken die ook iets geven. Helaas gaat het anders in de middag. Het is nog altijd druk maar ik kan mijn draai niet echt vinden. Na zo’n dikke 100 mensen aangesproken te hebben en nog altijd niets te hebben gekregen neem ik een kleine pauze. Soms moet je gewoon even de tijd nemen om tot rust te komen. Het werkt want het einde van de middag verloopt vlekkeloos.

Nadat ik met Paul voor een work-out bij de fitness ben gegaan pak ik mijn laptop. Afgelopen weekend heb ik op iemands advertentie gereageerd die net als mij gedurende begin April naar Nieuw-Zeeland wil gaan. De tijd, hoe en op welke manier te reizen was precies hetzelfde als hoe ik het in mijn hoofd heb. Het enige wat niet overeenstemde is dat de van Polen afkomstige Duitse Natalia van wijn i.p.v. bier houd. Ik zag dat zij me op FB heeft toegevoegd en na wat gechat te hebben, gaan we zover akkoord. NZ wil ik niet alleen bereizen maar samen met 1 of meerdere personen. Waarom ik deze keer niet alleen wil reizen weet ik niet goed. Wel krijg ik er zin in, nu zich daadwerkelijk een plan begint te vormen.


Vandaag mag ik in hetzelfde winkelcentrum als woensdag werken. Ik heb het idee dat ik hier de rest van de week zal blijven. Mark heeft Morgane gister op deze plaats laten proberen. Zij heeft net iets meer dan 1/3 opgehaald van wat ik op deze zelfde plek deed. Ik vind het een fijne plek om te werken en maak er geen bezwaar tegen.
Wel begin ik een stuk later. Mark heeft me weliswaar net iets over half 8 gedropt in de buurt van het centrum maar het is veels te vroeg om te beginnen. Eergisteren heb ik namelijk het eerst uur niets kunnen doen omdat er nog geen kip te bekennen was. Ik neem daarom uitgebreid de tijd voor een grote kop koffie.

Mijn werkdag begint ontzettend goed. Het is lekker druk en er is stoppen genoeg mensen. Helaas duurt het niet voort. Rond 1 uur begint het bijna onmogelijk te worden om iemand tot een halt te brengen. Mijn aangewezen plaats is niet geschikt voor mensen te laten stoppen. Het is simpelweg te druk. In de namiddag neemt de drukte iets af, wat het aantal donaties ten goede komt.

Na een intensieve werkdag is het nog even wachten bij het hostel tot Mark arriveert. Hij is tevreden met de 4 collectebussen die ik wederom heb opgehaald. Wel moet hij me vertellen dat de roadtrip niet doorgaat. De winkelcentra heeft hij niet tijdig kunnen regelen en het wordt afwachten tot volgende week. Wel biedt hij me aan om mensen naar hun plaats te rijden. Hier zeg ik geen nee tegen want er zitten natuurlijk wat voordelen aan.
Als ik terugkeer in het hostel is het ontzettend druk. Veel drukker dan het hier ooit geweest is. Er zijn wel meer dan 20 nieuwe backpackers gearriveerd. Vele van hen komen in groepen en er zijn weinig alleenreizende. Ik leg met verschillende mensen contact, het is alleen moeilijker om echt met ze aan de praat te raken. Ik besluit met Paul, Lucas en een nieuwe Fransman genaamd William nog een potje te pokeren. Alweer win ik de pot en sluit de avond af met nog eens 15 dollar extra.


Ik heb het genoegen weer een dagje downtown te mogen doorbrengen. Het is al de 3de keer deze week dat ik hier sta. Kijkend naar mijn inkomsten in de afgelopen dagen heb ik er absoluut geen moeite mee. Het is alleen vervelend om iedere keer met de gevulde collectebussen terug te lopen naar het hostel. Het is namelijk niet fijn om met +/- 15 kilo aan kleingeld in een draagtas anderhalve kilometer te lopen. Geld om een taxi te nemen wil ik me liever besparen.

In het hostel zie ik dat David my gecontacteerd heeft. Het is de Engelander die ik in mijn eerste week in Sydney ontmoet heb. Met hem ga ik door Azië reizen gedurende mijn laatste maanden in het buitenland. Mijn plan voor Azië gaat een drastische wending krijgen. Ik heb er gedurende mijn reis al meerdere malen over nagedacht. De knoop is echter doorgehakt nu David met hetzelfde plan komt. In plaats van alleen een bezoek te brengen aan Singapore, Maleisië en Thailand komen er nog 3 landen bij. Vietnam, Laos en Cambodja gaan er ook aan geloven. Ik zal daarom niet 1 maand maar 2 maanden gaan spenderen in dit werelddeel. Wel weet ik nog niet of er dan ook genoeg geld voor Fiji is, dat zien we gedurende de reis nog wel. Heerlijk als plannen steeds veranderen.


Het komt niet als een verassing om mijn laatste dag van deze werkweek ook in het centrum door te brengen. Om kwart over 8 wordt ik gedropt. Mijn zin staat wel op een behoorlijk laag pitje vandaag. Gisteren ben ik nog even op stap geweest en heb het weer behoorlijk laat weten te maken. Aangezien ik op commissie werk en ik al een goede week achter de rug heb, begin ik met een grote kop koffie. Ik neem me uitgebreid de tijd en start mijn dag om kwart voor 10. Volgens de normen van de Australische werkstijl…

Ik ben blij als ik om vier uur terugkeer naar het hostel. Ik heb meer weten op te halen dan ik dacht en er mijn weekend gaat van start. Echte plannen heb ik nog niet gemaakt omdat het nog altijd bewolkt is. Wel heb ik mijn zinnen gezet om naar Moreton Island te gaan deze week, als het niet al te bewolkt is deze dag. Vanavond ga ik met Lucas, Antoine en Paul op stap. Allen hoeven we morgen niet te werken. Het zal wederom een gezellige avond gaan worden.