Een half jaartje van huis

Het ’s morgens wakker worden voel ik de resten alcohol nog door mijn lijf vloeien. Stappen in de Normanby was uiterst gezellig gisteren. Het is een van de weinige tenten in Australië waar naar mijn mening goede muziek gedraaid wordt en een gezellige sfeer is.

De ochtend neem ik me de tijd om rustig bij te komen, om hierna mijn weg naar de stad te vervolgen. Twee weken geleden heb ik mijn Australische debitcard aangevraagd. Een creditcard zonder krediet die ik i.p.v. mijn Nederlandse creditcard kan gebruiken. Net als de eerste keer hebben ze de 5 werkdagen niet zo nauw genomen. Deze keer hebben ze er wederom 8 werkdagen over gedaan. Het mag niet baten, Australische tijd moet nu eenmaal niet zo serieus genomen worden.
Slenterend door de stad stroop ik natuurlijk wat winkels door. Een duiksetje voor de wateren die ik nog allemaal ga bezoeken, een stel nieuwe slippers, wat krasloten en nog wat eten en drinken. Geld uitgeven gaat me in ieder geval gemakkelijk af.

Terug in het hostel boek ik met Paul een veerbootticket naar Moreton Island. Dit nostalgische eilandje is gelegen ten oosten van Brisbane. Het is de bedoeling dat we deze plaats morgen gaan verkennen om de shipwreckcoast te bewonderen. Vanavond wordt nog een workout verricht om mijn conditie op pijl te houden.


Tegelijkertijd met Paul heb ik de wekker gezet. Vandaag vertrekken we naar Moreton Island om te kunnen genieten van deze prachtige omgeving. Na zo’n veertig minuten rijden komen we aan in de haven van Brisbane, de vertrekplaats van de veerboot. Een gigantische catamaran brengt ons met de nodige snelheid naar het eiland. Anderhalf uur later arriveren we op de plaats van bestemming.

Natuurlijk is het allemaal niet zo gelopen als gepland. Mijn lees en luisterkwaliteiten kunnen zo af en toe een beetje laks zijn. Slechts 1 dag in de week (natuurlijk de dinsdag) arriveert de boot bij een andere haven zo’n 10 kilometer verwijderd van de shipwreckcoast. Aan het personeel van de Catamaran vermeld ik dat dit niet expressief vermeld is. Taxi’s rijden er niet op dit eiland omdat er geen wegen zijn. Toch is het nog altijd beter als een toeristisch tripje boeken. Verrassingen genoeg wanneer alles niet gepland blijkt te zijn. Zo is er Andrew, zijn toeristenbusje is niet helemaal vol en wij mogen er plaats in nemen. De weg met het 4-wiel aangedreven busje leidt deels over het strand en deels door de vegetatie die het eiland rijk is. Op de plaats van bestemming dropt Andrew, Paul en mij waarna hij met de toeristen verder rijdt. Later pikt hij ons ook nog eens op voor de terugweg. We hebben een hobbelige rit gehad voor een 5 keer zo lage prijs als de toeristen in ons busje betalen. Soms werken slechte lees en luisterkwaliteiten in mijn voordeel.

Paul en ik zijn beide verrast over de schoonheid van dit eiland. Wegen zijn er niet te bekennen, zo hier en daar groeit een palmboom, het zand is ontzettend schoon, ik zie voor de eerste keer in mijn leven een echte zeester, het plaatje is helemaal compleet. Het lijkt op een klein paradijsje op aarde en het duurt dan ook even voordat we genoeg foto’s hebben geschoten. Buiten nog wat ongein op de zandheuvels te hebben uitgehaald, drinken we nog een corona in het toeristische plaatsje voordat we de wrakken in de zee verkennen.
Het is zo’n 150 meter zwemmen tot de wrakken. Het is niet ver maar Paul durft de gok vanwege haaien die kunnen opduiken niet te wagen. Het stuk tussen het strand en de wrakken is behoorlijk diep. De zeebodem is onderwater niet met het blote oog te bezichtigen. Ik zwem wel naar de wrakken maar ben een beetje teleurgesteld als ik arriveer. Hopend op een goed snorkelavontuur valt het mij een beetje tegen. Er is geen mooi rif te bekennen helaas. Wel is de verscheidenheid in vissoorten de moeite waard hiernaartoe te zijn gezwommen.
Mijn terugweg naar het strand gaat iets moeilijker dan gedacht. De afstand is niet al te ver maar de stroming is opeens behoorlijk sterk geworden. Het koste me de nodige energie om het strand te bereiken. Met Paul probeer ik later nog eens terug te zwemmen, het wil niet baten want hij durft nog altijd niet.

Terugkerend in het vierwielig aangedreven busje en de catamaran beland ik mijn eigen auto. Wederom is een dag in dit land voorbij gevlogen. Plotseling realiseer ik me hoe snel de tijd hier eigenlijk gaat. De dag dat ik afscheid van iedereen neem staat me bij als de dag van gister. Nog een dik halfjaartje en dan ben ik alweer thuis. De definitie van een jaar is voor mij behoorlijk kort geworden ondertussen.


Mat Mark mijn werkgever heb ik afgesproken dat ik enkele mensen zou rond droppen. Hij heeft nu in totaal 5 meiden en mij in dienst. Ik krijg in plaats van 35% nu 40% van het gecollecteerde geld. Buiten dat betaald Mark me Benzinegeld, makkelijker kan bijna niet.
Het is normale werkdag met niet al teveel bijzonderheden. Ik ben in een redelijk druk winkelcentrum in een rijke buurt. Wel moet ik toegeven dat de mensen hier een stuk minder doneren dan iedere andere plaats waar ik geweest ben.
Bij terugkomst maak ik er een rustige dag van. Het leven naar de relaxte Australische levensstijl is hoe ik mijn avond vul.


Kwart voor 6 wordt ik gewekt door stemmen op de veranda. Bijna iedere kamer slaapt met de deuren en ramen open. Niet alleen voor de warmte maar ook de vuile was van verschillende backpackers. Het stinkt namelijk behoorlijk als de deur op onze kamer gesloten wordt. Het is een groep Fransen die terugkomen van een avondje stappen.

Buiten nog een werkdag is er in de avond nog tijd voor een work-out. Ik heb me voorgenomen een gezondere levensstijl aan te nemen. Niet zozeer vanwege mijn gewicht, welk nog aardig stabiel is maar meer vanwege mijn eetgewoonte. Een hele zak chips, 2 flessen cola, zo af en toe een biertje en een flinke maaltijd per dag is gebruikelijk. Chips en cola ga ik nu vermijden en de maaltijden worden gehalveerd. Het in slaap komen lukte de laatste dagen niet meer zo goed en ik hoop dat het nu verbeterd.


De vrijdag, zaterdag wordt er gewoon gewerkt en gebeuren er niet echt opmerkelijke dingen. Het is wel weer druk aan het worden in het hostel. Er is een groot trance muziekfestival gaande. Niet echt mijn muziekstijl maar veel mensen hier vinden het geweldig. Het probleem van de ontzettende kleine keuken in mijn hostel gigantisch geworden. Het is gewoon te klein voor iedereen zijn kookwensen te laten vervullen. Een salade is wat ik de zaterdagavond naar binnenwerk om in mijn energiebehoefte te voorzien. Nog 1 dagje werken en dan is er tijd het weekend.


Mijn was die ik normaal op maandag en dinsdag doe heb ik afgelopen week niet gedaan. Luiheid heeft het gewonnen voor het dragen van schone kleren. Zondag loop ik daarom met stinkende kleren rond in een van de winkelcentra. Gelukkig maakt niemand een opmerking. Maandag wordt het wel echt tijd om mijn was te doen.
Omdat ik zelf rij tot nu toe met 1 of 2 andere personen is het eerst tijd voor koffie. De winkels openen pas om 10 uur op zondag en Mark is al om half 9 aanwezig. De werkplek ligt op 15 minuten rijden dus tijd genoeg. Met de Duitse Maureen ga ik eerst een kop koffie drinken voordat we van start gaan.

Ik ben blij als het weekend eindelijk van start gaat. Om half 5 heb ik mijn eerste biertje al in mijn handen. Samen met nog een 5 dollar pizza is het feest helemaal compleet. Het is niet gek dat ik me om half 10 behoorlijk moe voel. Uitgaan komt er niet van. In plaats van het feestbeest te lopen uithangen plof ik neer in de televisiekamer. Gewoon lui zijn is wat het vanavond gaat worden.


Vroeg opstaan zonder reden is het bekende probleem op maandag. Ondanks mijn oordoppen die 90% van het geluid dempen wordt ik gewekt door de wekker van Jacob. Hij slaapt ernaast en wordt er kennelijk niet wakker van. Ik ben een beetje verbijsterd dat iemand door zo’n hard geluid heen kan slapen. Niet mijn ding in ieder geval.

Relaxend breng ik de morgen door op de veranda. Ik wilde direct met mijn was beginnen maar het kost me zo’n 5 uur om me ertoe te zetten. Eenmaal terug op de veranda wordt ik opgeschrikt door een stem die vanaf de receptie komt. ‘Jos, how are you’, het zijn Chris en Antonia die teruggekeerd zijn van hun roadtrip. Liftend hebben ze zo’n 1000 kilometer terug afgelegd en een goede tijd achter de rug. Ze zijn hier slechts voor een paar dagen voordat ze hun reis terug vervolgen.

Met Paul ga ik nog een work-out verrichten bij de gym voordat ik me nestel op de veranda. Helaas heeft het niet lang mogen duren. We werden eruit gezet omdat we slippers droegen. Kennelijk is het niet toegestaan maar de vorige keren hebben ze mij hier niet van verwittigd. Zin om terug te gaan heb ik hierna ook niet meer en doe het weer rustig aan.
Met Natalia heb ik afgesproken dat we vandaag onze vlucht naar New-Zeeland gaan boeken. Natuurlijk proberen we aankomsttijden te matchen en een zo goedkoop mogelijke vlucht te vinden. Het duurt daarom 3 uur voordat we de knoop hebben doorgehakt. Zij arriveert vanuit Sydney een half uurtje later dan mij uit Brisbane. Op 3 April zal mijn avontuur in Nieuw-Zeeland van start gaan. Hoe dit zich zal vervolgen moeten we nog afwachten.

Hierna ga ik met Chris, Antonia en de Schotse Allen nog maar eens naar het casino. Allen heeft hetzelfde werk als mij gedaan. Hij is van plan de hele wereld te gaan bereizen. Zijn ouders heeft ie langer als een jaar niet gezien en na een paar maanden vliegt hij voor 2 weekjes terug voordat hij naar Zuid-Amerika gaat. Hij is al in veel landen geweest en heeft er nog een hoop te gaan.
Al met al is het een gezellige avond. Helaas vergok ik wel weer hetgeen wat ik wilde uitgeven vandaag. Winnen in een casino zit er voor mij jammer genoeg niet in. Het maakt niet uit, voor mij voelde deze maandag als een gezellige zaterdag.


Na te zijn opgestaan op mijn eigenlijke zondag, neem ik afscheid van Lucas en Antoine. De 2 jongens van Parijs ga ik missen. Met hun 2 brachten zij altijd een hoop leven in de tent. Elkaar met een vork proberen te steken, iedere keer ja zeggen tegen werk, maar uiteindelijk niet het bed uitkomen omdat ze te zat of stoned waren van de dag ervoor, soms met handen en voeten praten omdat ze een Engels woord niet wisten. Ik ben erg benieuwd hoe hun trip zich verder in Australië zal vervolgen.

Noordelijk van Queensland de provincie waar ik in verkeer is het regenseizoen begonnen. In Brisbane is het nu ook te merken. De laatste tijd valt er meer regen dan normaal. Gelukkig blijft het wel warm en heb ik hier geen last van overstromingen. Als ik in Mei terugkeer uit Nieuw-Zeeland is dit afgelopen en zal ik mijn reis noordelijk vervolgen. Voor de rest van de avond vul ik mijn tijd met rondhangen in het hostel en nog met het verrichten van een goede work-out.


Als Mark arriveert bij mijn hostel kan ik niet geloven hoeveel ik weer verdiend heb afgelopen week. Mijn loon is gewoon zo ontzettend hoog, dat ik zelfs met mijn vlucht naar Nieuw-Zeeland nog in staat ben geweest een hoop geld te sparen. Wel is mijn baantje nu toch wel saai aan het worden. Sommige beroepen verdienen hier gewoon belachelijk veel. In de mijnen verdien kun je zonder enige ervaring rond de 1200 dollar per dag verdienen. Het enige probleem is hierin een baan te krijgen. Werken in de outback als een schilder, metselaar of iets soortgelijks, levert al gauw 5000 dollar per week op. Deze baantjes zou ik graag willen proberen, voor minder zou me niet uitmaken want het gaat mij om het 2de jaar visum.

Het is weer zo’n dag die voorbij vliegt. Mijn resultaat voor vandaag is wederom niet verkeerd. Buiten nog een work-out en het rondhangen met nog wat andere mensen in de televisiekamer maak ik me klaar voor morgen.


Brisbane is echt een plaats geworden die als thuis is gaan voelen. Het enige grote verschil is dat ik steeds met andere mensen optrek. De afgelopen dagen heb ik mij goed geamuseerd en ik kan me maar moeilijk voorstellen hoe het zal zijn om terug naar huis te keren. Ik zit nog altijd in deze stad met als doel geld te sparen, om zo mijn reis naar Nieuw-Zeeland en door Azië te bekostigen. Het leven dat ik leid lijkt op thuis maar dan zonder de Nederlandse stress uiteraard. Inmiddels ben ik al halverwege mijn reisje, een hoop ervaringen en herinneringen rijker en het belangrijkste nog altijd niet uitgereisd. Met heel wat backpackers die inmiddels als vrienden zijn gaan aanvoelen heb ik nog afspraken gemaakt. Niet alleen voor mijn tijd in Australië maar ook in de toekomst. Achter 2 weken zal ik Brisbane achter me laten om mijn verhaal in Nieuw-Zeeland te continueren. Zelf kijk ik er ontzettend naar uit, het zal als een 5 weken durende vakantie gaan voelen.