Het Zuider eiland

Als ik opsta feliciteer ik Natalia, het is vandaag haar 24ste verjaardag. Helaas hebben Pia en ik niet de kans gekregen om een taartje met kaarsen of iets dergelijks te kopen. Daarom heeft zij het vandaag voor het zeggen wat betreft hetgeen we gaan doen. Hangen op het strand met een blauwe lucht boven ons is hoe we de morgen doorbrengen.

Als het middag is geworden besluiten we naar het plaatsje Thames te rijden. De meiden willen proberen onder de boete voor illegaal kamperen uit te komen. Natuurlijk is het paasmaandag wat betekent dat het net als in Nederland een feestdag in Nieuw-Zeeland is. Natalia besluit daarom de middag ook op het strand te hangen en wij volgen haar voorbeeld. De hele dag in de auto zitten met zo’n ontzettend mooi weer is namelijk niet de meest voor de hand liggende optie.

Als de dag tot zijn einde loopt moet er op een verjaardag uiteraard gestapt worden. We verblijven momenteel in het plaatsje Tairua. Het is niet groot en op paasmaandag is er meer 1 pub in het gehele dorp geopend. Veel mensen zijn er niet te bekennen. We nuttigen wat biertjes en cocktails, en maken er met ons drieën een gezellige avond van.


Om 6 uur hebben we de wekker gezet. Deze morgen willen we een zonsopgang aanschouwen. We zitten aan de Oostzijde van het eiland wat betekend dat deze boven de zee te zien moet zijn. We parkeren in het donker bovenaan een van de duinen nabij het strand. Met de schuifdeur open zien we de eerste ochtendstralen van een nieuwe dag.

Na een mooie zonsopgang en de nodige ochtendrituelen afgehandeld te hebben vertrekken we in de richting van het plaatsje Rotorua. De rit is wederom best lang maar het mooie heuvelachtige landschap maakt het goed te doen. Op onze weg maken we tevens een stop bij een goudmijn. Een groot gat in de grond geeft het landschap een totaal ander karakter. De grote trucks zijn hier ook te vinden. Al vind ik ze om de een of andere reden op televisie een stukje groter ogen.

Onze eindbestemming voor vandaag is in het plaatsje Rotorua. We lopen hier het bezoekerscentrum binnen om te onderzoeken welke activiteiten we kunnen ondernemen. We brengen een bezoek aan de Tamaki Maori village. In dit trekpleister bevinden zich natuurlijke geisers en blubberende modderpoelen. Daarnaast vind er een show plaats over de folklore van de Maori.
De Maori show bevat een hoop dans en culturele gebruiken. Het meest bijzondere is de strijddans waar dit volk bekend om staat. In rugbywedstrijden is dit altijd te zien voordat het Nieuw-Zeelandse team aan de wedstrijd begint. Met een hoop gejoel, angstaanjagende gezichten en sierlijke lichamelijke bewegingen is het een intimiderend schouwspel. Het is hun oorlogsdans welke de Haka wordt genoemd.
Hierna lopen we door de rest van het park. Arriverend bij een grote modderpoel lijkt het net als in een afgezaagde griezelfilm. Luchtbubbels die omhoogkomen en de modder doen koken geven in ieder geval een hoop stank met zich mee. Enkele mensen hebben ons hier al van op de hoogte gesteld. Als we veder lopen komen we uit bij natuurlijke geisers welke heet water uit de grond spuiten tot hoog in de lucht. Magma onder de grond stelt beide natuurlijke verschijnselen in werking. Omdat het al flink afgekoeld is vind ik de warmte aangenaam. Tot slot krijg ik nog mijn eerste Kiwi te zien en ik kan vertellen dat als deze vogel geen snavel en poten heeft, inderdaad veel op een kiwifruit lijkt.

Voordat we opzoek gaan naar een kampeerplek besluiten we nog een hapje eten. We eindigen bij een Italiaan waar ik een ontzettend lekkere pizza krijg voorgeschoteld. Met een goed gevulde buik gaan we opzoek naar onze kampeerplek voor deze avond. Dit keer aan een meer in een bosrijke omgeving. Benieuwd ben ik hoe onze slaapplek er in daglicht uitziet.


De omgeving is zoals verwacht prachtig als ik door het raam naar buiten kijk. Het meer dat zich aan de zijkant van onze camper bestaat uit kraakhelder water. Tijd om wederom een ochtendduik te nemen. Het water voelt koud aan, maar de omgeving en een verfrissende duik maken het een aangename verfrissing. Na mijn duik reizen we verder en maken nog enkele inkopen, voordat onze weg zich vervolgt in de richting van het plaatsje Taupo.

De weg naar deze plaats is goed te doen. Tijd die we vandaag doorbrengen in de auto valt reuze mee. Wel arriveren we een beetje later dan gedacht. Maja we hebben een trage start gehad vandaag en lekker kunnen uitslapen. Leuke activiteiten zijn helaas niet meer beschikbaar. Zelfs voor een wandeling wordt het te vroeg donker. We maken er daarom maar een relax dagje van. Wel boeken de meiden voor morgen een jetboot trip over de rivier. Ik besluit een 3 uur durende wandeling te gaan maken.

Onze Kampeerplek vandaag is gelegen langs de langste rivier van Nieuw-Zeeland. Het is tevens de rivier waar ik morgen naast opga lopen. Het regent als we arriveren en wil maar niet stoppen. Het lezen van een boek is het enige wat er voor mij rest. Deze dag lig ik dan ook vroeg op een oor.


Na een vlug ontbijt droppen Pia en Natalia me bij het eind van de wandelroute. Vanuit hier ga ik een regenachtige wandeltocht richting het plaatsje Taupo tegenmoet. Heel erg vind ik de regen niet, het is heerlijk stil en met enkele vogelgeluiden en prachtig uitzicht over de rivier heb ik helemaal niet te klagen. Een beetje regen is me dat wel waard.
Als ik uitkom bij het hoogtepunt van de wandeltocht, zie ik de kalme rivier overgaan in een woeste vernauwing die uitmond bij een waterval. De lonely planet beschrijft deze waterval als de Nicaragua falls van Nieuw-Zeeland (natuurlijk vele malen kleiner maar toch bijzonder).
Na 3,5 uur en slechts 3 andere wandelaars te zijn tegengekomen heb ik een lekkere wandeling gemaakt. In Taupo warm ik me met een lekkere kop koffie en wacht rustig op de meiden.

Een twee uur durende rit brengt ons in het plaatsje Napier. We bedenken ons over hetgeen wat we morgen gaan doen. Ik heb mijn zinnen gezet op het bewonderen van Cape Kidnappers. Terwijl de meiden een wijn tour plannen.

Natalia is de chauffeur vandaag en we hebben een kosteloze slaapplaats gevonden. Het is donker en ze wil de campervan zo parkeren met het best mogelijk uitzicht over de zee. Helaas bestaat de ondergrond uit kiezel en komen we vast te zitten. Na een half uur van graven, duwen en gas geven, geeft onze woning op wielen eindelijk toe. Parkerend op een harde ondergrond sluiten we de avond af met gebakken bananen en een Duitse film (de televisie hebben we nu eindelijk aan de praat gekregen).


Wakker wordend zie ik wederom een prachtige zonsopgang boven de stille oceaan. Het is en blijft altijd magisch om te zien en genoeg kan ik er niet van krijgen. Boven Napier is een helderblauwe lucht te zien. De meiden annuleren daarom hun wijn tour en besluiten er een stranddag van te maken. Ik blijft wel bij mijn plan om Cape Kidnappers te bezoeken.

Samen wandelen we nog wat rond in Napier en wachten tot het tijd is om mij te droppen. Om half 3 vertrekt mijn vervoer richting Cape Kidnappers. Mijn tocht begint laat vanwege de getijen waar de gidsen mee werken. De meiden droppen me in het kleine plaatsje Clifton en rijden vervolgens verder om van hun stranddag te genieten. Cape Kidnappers heeft zijn plaats te danken aan de ontdekker van Nieuw-Zeeland: Thomas Cook. Toen zijn schip de Endeavour dit land passeerde kidnapte de Maori een Tahitiaanse jongen die op zijn schip verbleef.
Achterop de tractoraanhanger rijden we over het strand. Het is een ontzettend mooie maar hobbelige rit. Dit laatste wordt veroorzaakt doordat er veel grote stenen en klippen overbrugt moeten worden. Rijdend over het strand lijkt het net of ik me aan het einde van de wereld bevind. Rechts van me zie ik de zee en aan de linkerkant een afgebrokkelde hoge kustlijn die zo gevormd is dat deze plotseling blijkt te stoppen.

Uitkomend bij het eindpunt is de hele tocht gebaseerd op het bewonderen van een vogel die alleen hier broedt. Ikzelf vind de beesten maar stinken en geef er niet echt aandacht aan. My fascineert meer de prachtige omgeving waarin ik me bevind. Op de weg terug zie ik de zon ten ondergaan boven zee. Mooier kan bijna niet.

Als de meiden me weer oppikken gaan we naar een kampeerplek. Na een snelle hap gaan we nog voor een drankje in dit plaatsje. Als verwacht is het uitgaansleven in deze omgeving behoorlijk dood. We maken het daarom niet al te laat voordat we terugkeren naar de campervan.


Na het ’s morgens ontwaakt te zijn rijden we verder naar het plaatsje Palmerston North. Het is de grootste studentenstad van Nieuw-Zeeland. Natalia kent hier iemand die ze 2 jaar geleden in London heeft ontmoet. We besluiten hier een dagje te verblijven om eens flink op stap te kunnen gaan.

Palmerston North is een plaatsje met ongeveer zo’n 50.000 inwoners. Na een keer bij het verkeerde adres te hebben aangebeld staan we voor het goede huis. Een ontzettend breed gebouwde jongen opent de deur en stelt zich voor als Mike. Eenmaal binnen zitten zijn ouders in de woonkamer. Nieuw-Zeelanders zijn ontzettend gastvrij, nog meer dan Australiërs. Ik merkte dat al van inwoners waarmee ik gesproken heb. Iedereen heeft zowat een aanbieding gemaakt om in zijn huis te verblijven als we zijn of haar verblijfplaats passeerde.

Ik kom tot de ontdekking dat de 28 jarige Mike de hele wereld zowat gezien heeft. Ieder land dat ik opnoem daar is ie wel geweest. Zijn volgende avontuur wat op de planning staat is een motor kopen en van Nieuw-Zeeland naar London ermee rijden. Als hij me vraagt naar mijn plannen en Azië ter sprake komt verneem ik een hoop interessante verhalen. Opdat zelfde moment krijg ik een sms van David waarmee ik door Azië ga reizen. Hij vraagt of ik niet begin Juli al naar Azië gaan. In plaats van 1 maand Azië gaan het er nu 2,5 worden. Als ik in Queenstown ben, de plaats waar hij verblijft dan gaan we de knoop doorhakken.
Ik neem mijn besluit o.b.v. verhalen van andere backpackers. Zo goed als niets negatiefs heb ik over Nieuw-Zeeland gehoord. Terwijl Australië veel verschillende meningen heeft. Met Azië is dit hetzelfde verhaal als Nieuw-Zeeland, het moet dus wel goed zijn.

Na een flinke barbecue, verschillende Nieuw-Zeelandse, Poolse en Duitse drankjes gemixt en geprobeerd te hebben gaan we ook nog op stap. In tegenstelling tot Australië merk ik dat niemand met geld betaald maar alleen per creditcard. Natuurlijk maak ik hier ook gebruik van omdat ik geen geldautomaat van mijn eigen bank kan vinden. Zo kan ik de 5 dollar administratiekosten voorkomen.


Het is een gezellige avond geweest en iedereen heeft een behoorlijke kater. Uitgaan en de betalen met de creditcard is voor mij de laatste keer geweest. Ik realiseer me dat ik veel meer heb uitgegeven dan ik in eerste instantie in gedachte had. Volgende keer maar de 5 dollar bankkosten. We blijven nog even in Mike’s huis om een beetje te kunnen ontnuchteren voordat we onze rit naar Wellington vervolgen.

Aankomend in Wellington zijn we allen een beetje moe van de rit en de dag ervoor. Wel leggen we nog contact met nieuwe reisgenoten. Een aantal dagen geleden hebben we een advertentie geplaatst op internet. Pia gaat ons na een week verlaten en een Oostenrijkse broer en zus zullen ons de laatste 3 weken vergezellen. Hun namen zijn Marie en Sebastiaan en zij wonen al 5 jaar in Australië.
We ontmoeten hen in een van de nabij gelegen cafés. Ze komen goed over en naar mijn mening ook gezellig reisgezelschap. Het zal wel even wennen worden om met 5 man in een naar verhouding kleine campervan voor een week te gaan leven.


We starten onze morgen met een bezoek aan het grootste museum van Nieuw-Zeeland. Dit museum herbergt alle geschieden, flora en fauna , geologie en andere weetjes over dit land. Alles is hier wel te vinden en ik vergaar de nodige kennis over de kiwi’s en hun eiland.
Later deze dag besluiten de meiden een uitkijkpunt over Wellington te bezoeken. Ik daarentegen heb niet zoveel zin om nog een activiteit te ondernemen. Luierend breng ik de namiddag door in de bibliotheek om mijn verhalen en belevenissen op mijn computer bij te werken.

Als de meiden zijn teruggekeerd rijden we naar onze kampeerplaats. Vanuit hier maken we een wandeling naar de stad. We sluiten onze tocht op het Noordereiland af met een hapje en een drankje. Na te hebben genoten van een heerlijk restaurant ontmoeten we Sebastiaan en Marie voor de 2de keer. Met hen lopen we terug naar de campervan om onze nacht door te brengen.


De ochtend start vroeg voor ons allen. We hebben de ferry naar het Zuidereiland geboekt en moeten om 7 uur present zijn. Sebastiaan heeft niet zo lekker geslapen op de stoelen van de campervan. Dit ondanks dat hij op plaatsen kan slapen waar een normaal mens zich niet zal wanen. De rest van de week zal het kleine gangpad in de keuken als slaapplaats dienen.

De overtocht door Cookstreet is ontzettend mooi. Het groenblauwachtige water in combinatie met het schitterende landschap laat me denken aan de film Lord of the Rings. Vreemd is het niet, ontzettend veel scenes van deze film zijn namelijk opgenomen op dit eiland. Bovenop het buitendek neem ik genoeg tijd om te genieten van het ongelofelijke mooie landschap.
Na de prachtige 4 uur durende veertocht vervolgt onze tocht zich naar het plaatsje Nelson. Bij aankomst besluiten we wat rond te wandelen en maken een besluit over waar we de avond gaan doorbrengen. Pia heeft vrienden van haar vader in deze omgeving wonen, die haar aangeboden hebben op hun erfgoed te verblijven. Deze nacht gaan we er in ieder geval gebruik van maken.

Even buiten het plaatsje Richmond ligt het huis van David en Emilly. Het is een kast van een huis en in de verste verte is er geen ander huis te zien. Het uitzicht vanuit de woonkamer bestaat uit een natuurlijke omgeving , hoge bergen en een mooie zonsondergang. Het is een ideale omgeving om je oude dag door te brengen.
David is wel even wennen, zijn huis is ontzettend mooi maar hij heeft er ook een bunker van gemaakt. Camera’s, grote balken als sloten, een elektrisch hekwerk voor het balkon, kogelvrij glas en nog veel meer. Hij is er heilig van overtuigd dat er een 3de wereld oorlog gaat uitbreken en China een belangrijke rol gaat spelen. Zijn theorie klinkt niet verkeerd maar wij denken er liever niet aan. Voor de rest is het een prima gast.


Natalia en Pia hebben in het huis geslapen terwijl Sebastiaan, Marie en ik de nacht in de campervan hebben doorbracht. De meiden wilden liever in een bed slapen en wij hebben nog wat film gekeken en meer onze eigen weg gegaan, David heeft namelijk veel regels in zijn huis. Wel nemen we plaats aan het ontbijt. Een hoop gekookt fruit met yoghurt en kaneel is wat deze morgen mijn maag mag vullen.
David vraagt ons of we zin hebben om mee te gaan naar een wandelroute, niet ver van zijn huis verwijderd. Het klinkt interessant omdat het alleen met een vierwielig aangedreven voertuig bereikbaar is en we nemen het aanbod aan.

Via een steil grindpad eindigen we zo’n 900 meter boven de grond. Na de auto geparkeerd te hebben starten we aan de steile tocht omhoog. Ik sta versteld van David. Als ex-heroïne verslaafde en met een leeftijd van 70 jaar houd hij de pas er goed in. Anderhalf uur later heeft een prachtige tocht door een ontzettend vreemd en oud woud ons tot een hut op 1300 meter hoogte gebracht. Het uitzicht is fantastisch en in alle rust geniet ieder op zijn eigen manier van de omgeving.

Het schemert al als we terugkeren bij Davids huis. Zijn vrouw Emilly heeft ons een heerlijke salade bereid en we besluiten nog 1 nachtje te blijven. Morgen vertrekken we in de richting van het Abel Tasman park. Volgens alles een van de mooiste gebieden in Nieuw-Zeeland.


Het Abel Tasman nationale park is bekend vanwege een wandelroute die tientallen kilometers langs een prachtige kustlijn loopt. Natalia en Pia besluiten een Kajaktocht te boeken die langs de kustlijn loopt. Sebastiaan, Marie en ik nemen een stuk van de wandelroute voor onze rekening.

Al snel wijken wij af van het pad en besluiten onze tocht over het strand te continueren. Prachtige kleine baaien passeren we gedurende onze wandelroute. Soms is het een beetje klimmen over de kliffen, maar langzaamaan komen we steeds een stukje verder. Op een verlaten strandje rusten we uit, eten we wat en nemen uiteraard een biertje. Ook vinden we mosselen die wel 10 centimeter groot zijn. We kunnen het niet laten een paar mee te nemen die als avondeten zullen dienen.
De terugweg lopen we over het pad. Over het strand duurt onze tocht 4 uur terwijl het pad slechts anderhalf uur in beslag neemt. Al met al is het wederom een heerlijke dag geweest.

Na de meiden te hebben opgepikt rijden we terug naar het plaatsje Nelson. Onze turtle parkeren we op de parkeerplaats van de lokale supermarkt. Natalia en Pia gaan ergens uiteten, terwijl Sebastiaan, Marie en ik van onze vers gevangen mosselen genieten.


Natuurlijk hoeven we niet te rekenen op een rustige ochtend. Half 6 worden we gewekt door het lawaai van de arriverende vrachtwagens en opererende heftrucks. Ik besluit te blijven dommelen totdat Pia plotseling ‘achtung’ roept. Sebastiaan die naast mij ligt is net zo verrast. Marie die ergens in het gangpad ligt opgerold werpt ook eens een blik naar boven. Kennelijk hebben de 2 meiden hun bed opgeruimd en zijn met rijden begonnen. Sebastiaan en ik vertikken het om op te staan en besluiten te blijven liggen totdat we arriveren in het plaatsje Blenheim.

De 2 meiden gaan deze keer wel hun wijn tour doen. Ik koop met de 2 Oostenrijkers een vishengel wat chips en nog wat biertjes. Wij besluiten de middag langs het water te spenderen. Helaas hebben we tegen het einde van de middag niets weten te vangen. Misschien zijn we slechte vissers, maar zonder fatsoenlijk aas en een dobber is het moeilijk vissen.

Als het 5 uur is gaan we terug om de meiden op te pikken. Aankomend zijn ze nog niet gearriveerd en we besluiten de lokale MC. Donalds op te zoeken welke niet ver van de oppikplaats verwijderd is. Dit is tevens het moment dat de stress begint. Sebastiaan krijgt een woedend telefoontje waarom we weg zijn gereden. Volgens Natalia en Pia betekent 5 uur precies op tijd komen en geen veranderingen mogen dan plaatvinden. Sebastiaan accepteert hun toon niet en verteld hen de waarheid als we de loopafstand terug zijn gereden om hen op te pikken.
Helemaal uitgestippeld hebben de meiden al een slaapplaats in gedachte ongeveer 50 kilometer Noordelijk van het plaatsje waar we ons in bevinden. In mijn ogen ontzettend onlogisch omdat onze route in Zuidelijke richting verdergaat. Ik leg hen mijn voorstel voor en krijg op een negatieve toon te horen of ik een andere slaapplaats weet. Ik vraag hen 2 minuten en vind een mooie kampeerplaats op onze route. Natuurlijk zijn de 2 Duitse meiden een beetje dronken en niet bereid te helpen. Met een beetje hulp van Marie arriveren we in de avond op een plaats gelegen aan het strand. De sfeer is een beetje grimmig en iedereen besluit vroeg in bed te kruipen.


Als iedereen wakker is verontschuldigen Natalia en Pia zich voor hun gedrag van gisteravond. Mij bedanken ze uiteindelijk dat ik deze plaats heb uitgekozen. Gelegen naast een groot leeg strand en een prachtige omgeving heeft niemand zin om veel te ondernemen vandaag. We besluiten hier de dag door te brengen. Luierend en vissend op het strand in deze prachtige baai. Helaas hebben Sebastiaan en ik tegen het einde van de middag nog altijd geen vis weten te vangen.

Onze weg gaat verder in de richting van Kaikoura. Bij de lokale supermarkt halen we het nodige eten en genieten we van een lekkere maaltijd op onze kampeerplaats.


Uitslapen en laat opstaand ontbijten we aan de picknicktafel welke naast onze campervan staat. We nemen uitgebreid de tijd en vervolgen onze tocht naar Christchurch waar ons een verassing te wachten staat. Ons plan was om informatie op te doen in het bezoekerscentrum om zo te ontdekken of we nog iets kunnen ondernemen. Echter is het hele centrum afgesloten en zijn er amper mensen te bekennen. Het lijkt wel een oorlogszone die veroorzaakt is door de aardbeving van bijna een jaar geleden.

Natuurlijk zijn Duitsers geen Duitsers als ze niet in de stress schieten als alles niet naar plan verloopt. Iedereen wordt wel iets verweten terwijl niemand iets schuld is en er niets aan de hand is. Het enige wat we moeten doen is een kampeerplek vinden om onze nacht te spenderen. Ik kan er niet meer tegen en besluit mijn mond dit keer open te trekken. Of ze hun fout hierna hebben ingezien zou ik niet weten, het is in ieder geval wel afgelopen met het gestress.

We vinden een plaats nabij het vliegveld van Christchurch waar we de nacht kunnen doorbrengen. Geparkeerd op de parkeerplaats van een restaurant. We nemen hier wat fish en chips en eindigen de avond met een gezellige sfeer dit keer.


De morgen brengen we door op het vliegveld om Pia gedag te zeggen en een douche te nemen. Vanaf nu gaat onze reis door Nieuw-Zeeland verder met 4 personen wat alles ook een stukje aangenamer moet maken. Niet alleen omdat we 4 slaapplaatsen in de campervan hebben, maar ook omdat Pia vooral de laatste dagen een enorme stresskip was geworden. Het zal wel te maken hebben gehad met de hoeveelheid personen in de kleine campervan.

We besluiten op een plaatsje te verblijven ten Oosten van Christchurch. Nabij Akaroa vinden we een mooie slaapplaats. De baai hier is ontzettend mooi en kalm. Het lijkt net of we terug in de tijd gaan. Buiten de beschaving en wederom een prachtige omgeving lijkt het allemaal zo onrealistisch.

Dit keer verblijven we op een camping die natuurlijk aan het strand is gelegen. Met z’n alle gewapend met wat flessen wijn die over zijn maken we een kampvuurtje (wat uiteraard verboden is). Het is een gezellige avond en Natalia heeft iets te diep in haar glaasje gekeken. Polen zijn nu eenmaal flinke drinkers, zeker als ze 2 flessen wijnen in anderhalf uur weten te nuttigen. Vanuit mijn oogpunt is de sfeer wel al stukken verbeterd. Natalia is nu niet meer zo gestrest nu Pia er niet meer bij is.


Na eens lekker uitgeslapen te hebben arriveren we in het plaatsje Tekapo. Ten Zuiden van Christchurche ligt dit plaatsje aan een ontzettend mooi meer, genaamd Lake Tekapo. Het water is zo helder dat je de grond gemakkelijk kan zien. De kleur van het water is vreemd. De vreemde blauwige maar o zo mooie kleur wordt veroorzaakt door de mineralen in de grond. Nooit eerder heb ik deze kleur water gezien. Er ligt tevens een kerkje aan dit meer dat zeer beroemd is. Veel koppels geven elkaar hier het ja woord. Het is zeker geen verkeerde beslissing deze plaats te kiezen. Als ik ooit het besluit zal nemen te gaan trouwen, hoop ik dat het een plaats als deze wordt.

Na een keer de verkeerde afslag te hebben genomen vinden we wederom een mooie parkeerplaats. Dit keer gelegen aan een kleiner meer dan Lake Tekapo. Wel heeft het dezelfde kleur en ik ben benieuwd hoe de omgeving er in de morgen uit zal zien.


Ontwakend besluiten Sebastiaan en ik de hengel nog eens uit te werpen. Graag willen we wat verse vis vangen om als avondeten te kunnen nuttigen. Van een vriendelijke buurman krijgen we een lokkertje dat ons goede hoop geeft op het vangen van vliegvissen. Terwijl wij langs het water staan maken de meiden gebruik om hun ochtendrituelen uit te voeren.

Deze keer hebben we net als de laatste keren niet veel succes en we besluiten naar een observatorium te gaan. Gelegen op een van de heuvels biedt het een prachtig uitzicht op de omgeving. In het nabijgelegen barretje beginnen we voormiddag met een koffie voordat we onze tocht voortzetten. Het uitzicht is prachtig en er worden een hoop foto’s geschoten. Omdat het dag is kunnen we helaas niet naar de sterren kijken.

Na uitgekeken te zijn arriveren we bij Mount Cook. Het is de hoogste berg in Nieuw-Zeeland met een totale hoogte van over de 3000 meter. De berg zelf hebben we vanuit verschillende punten bewonderd en deze vertoont een machtige indruk. In de buurt van de berg nemen we een paadje dat uitzicht biedt op een nabijgelegen gletsjer. Het uitzicht over de vallei is adembenemend. Ik zonder me een beetje van de groep af en neem in alle stilte deze oogverblindende omgeving in me op.


De nacht hebben we doorgebracht op de parkeerplaats van een bezoekerscentrum dat niet meer in gebruik is. Vandaag zetten we onze tocht voort naar Queenstown. Het is de plaats waar uitgebreid gebruik van adrenaline kicks kan worden gemaakt.

Na een camping in dit plaatsje te hebben gevonden gaan we het stadje in. Natalia besluit een dagtrip naar de fjorden in het Zuiden te bezoeken, Sebastiaan en Marie weten nog niet goed wat te doen en ik boek een adrenaline kick om te springen van Australiasia’s (Australië en Azië continent) hoogste bungeejump. Morgen zal ik de sprong in het diepe wagen en hoop de ervaring te overleven.
Voor de rest slenteren we nog door het bruisende stadje. In tegenstelling tot de andere steden van Nieuw-Zeeland is hier genoeg activiteit te vinden. Ik maak ook nog gebruik om in een hamburgertent de lekkerste hamburger van Nieuw-Zeeland te eten. Natuurlijk neem ik de grootste en ik moet zeggen dat ik ontzettende moeite met happen heb en deze op te krijgen. Wel zal het de lekkerste hamburger van dit eiland zijn.