Goodbye New Zealand... Hello Australia...

Gerommel van Natalia is wat mij wakker maakt in de vroege morgen. Zij vertrekt vandaag naar Milford Sound. Een ontzettend mooi gebied in het Zuidwesten van het Zuiderland. Zelf zou ik er ook graag heen gewild hebben. Maar een 10 uur durende busrit heb ik er niet voor over. Verder is het bewolkt vandaag, wat blijkbaar van invloed is op de omgeving. Ik kijk uit naar mijn bungeejump die vanmiddag gaat plaatsvinden.

Na met Sebastiaan en Marie de ochtend te hebben doorgebracht wordt ik in het centrum van Queenstown opgehaald. Tot mijn verbazing ben ik de enige in de bus. Gelukkig pikken we op een andere locatie nog een Ier op. Jammer vind ik het dat Sebastiaan en Marie niet meekunnen. De bungee en zijn omgeving zijn alleen toegankelijk voor springers (toeschouwers kunnen alleen mee tegen betaling).
Arriverend bij de bungee lijken de 134 meter een stukje hoger dan ik dacht. Via een kleine open gondel waar ik in gezekerd zit, wordt ik naar het zwevende springhuis getransporteerd. De zenuwen beginnen nu op te spelen. Eenmaal in de touwen en staand op de rand van het springplatform werp ik een blik naar beneden, en denk bij mezelf ‘kut’. Niet springen is geen optie meer.

Eenmaal terug in het gebouw en op vaste ondergrond bekijk ik de foto’s en filmpjes die gemaakt zijn. Het is ontzettend vet om terug te zien. Grappig was dat ik het koord van de bungee niet kreeg losgemaakt. Ik lijk op een vis die uit het water wordt gehengeld al is de situatie natuurlijk een beetje anders. De adrenaline kick is het me wel waard geweest.

Terug in Queenstown voeg ik me voor een kop koffie bij Sebastiaan en Marie en vertel hen mijn ervaringen. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, maar als ik nog eens moet kiezen tussen bungeejumpen en skydiven, ga ik voor skydiven.
Als Sebastiaan en Marie teruggaan naar de campervan blijf ik in het centrum. Ik ontmoet David (waar ik voor het eerst contact mee had in Sydney). Met hem ga ik samen door Azië reizen. Na kort onze plannen besproken te hebben gaan we op stap om zijn verjaardag te vieren. Het is zo gezellig dat ik niet de kans krijg om een douche te nemen of iets anders aan te trekken. Stinkend in mijn kleren die ik al bijna 3 dagen draag ben ik nacht door.


Ik vraag aan mijn mede reisgenoten of ik niemand heb wakker gemaakt afgelopen nacht. De 3 hebben zich nog even bij mij en David gevoegd met op stap gaan. Arriverend bij de campervan was de achterklep afgesloten en de schuifdeur nog open. In mijn dronken bui probeerde ik niemand wakker te maken en ben over Marie geklauterd in het onderste bed. Niemand is wakker geworden en iedereen inclusief mij staat er dan ook een beetje versteld van.

Na een relaxte morgen rijden we verder in de richting van de Westkust. Onderweg maken we nog een tussenstop in het plaatsje Wanaka. Gelegen aan een mooi meer is het ook hier genieten van een ontzettende mooie omgeving. Het lijkt bijna iets magisch te hebben. Toch besluiten we verder te rijden om vandaag nog te arriveren aan de Westkust.

Het is al laat als we arriveren in het plaatsje Haast. De weinige campingplaatsen zijn al gesloten en de mensen die nog wakker zijn hebben niet veel hulp te bieden. Terugrijden of nog een heel stuk afleggen voor te overnachten is voor ons geen optie. We verblijven illegaal op het strand samen met een Fransman die hetzelfde probleem ervaart.


We zijn vroeg wakker en maken ons direct klaar om te verkassen. Zover heeft er nog geen ranger op ons raam geklopt om een boete uit te schrijven. Het is vandaag een regenachtige dag wat de roadtrip iets minder maakt. Via de kust rijden we omhoog naar Fox Glacier.
Arriverend bij deze gletsjer regent het nog altijd pijpenstelen met een ontzettend sterke wind. Op de parkeerplaats van Fox glacier wachten we geduldig af tot de regen iets minder is geworden. We beginnen aan de wandeltocht die uitzicht over de gletsjer biedt. Het is niet ver maar de wind maakt het geen aangename wandeling. Wel is het allemaal de moeite waard als we vanaf het uitkijkpunt de nodige foto’s van de omgeving maken.

Na Fox Glacier bewonderd te hebben, willen we de Frans Jozef Glacier ook een kans geven. In het bezoekerscentrum raden ze het ons gezien de weersomstandigheden af. Volgens alles moet Frans Jozef minder mooi zijn dan de Fox. Tenminste dat is wat ze ons vertellen. We besluiten het advies aan te nemen en deze geen bezoek te brengen omdat we niet veel zullen zien.
Door het weer besluiten we vroeg naar een campingplaats in de buurt van Hokitika te gaan. Veel kunnen we niet doen wat ons let uitgebreid te koken en de nodige films te aanschouwen.


Gekletter op het dak is het eerste wat ik hoor als ik in de morgen wakker wordt. Vandaag zou volgens het weerrapport de laatste dag met regen moeten zijn. Vanwege het weer gaan we iets heel anders doen. Een dagje rondhangen in het binnenzwembad die het plaatsje Hokitika rijk is staat voor vandaag op het programma.

Na de middag te hebben rondgehangen in het plaatsje en het zwembad rijden we verder naar het plaatsje Greymouth.We vinden hier een kampeerplaats gelegen in de buurt van de rivier die uitmondt op de zee. Het is gestopt met regenen waardoor Sebastiaan en ik besluiten om de hengel nog een keertje uit te werpen. Helaas is het al donker waardoor we niet veel kunnen zien. Als de lijn blijft haken proberen we deze los te krijgen. Het wil niet lukken en nadat een zeehond op nog geen 5 meter voorbij zwemt snijden we de lijn door. Vissen in Nieuw-Zeeland is geen succesverhaal voor ons.


De morgen brengen we door in het plaatsje Greymouth. Ik ben vooral bezig met het uitzoeken en betalen van de boetes. Het is niet gemakkelijk om sommige boetes in Nieuw-Zeeland te betalen. In tegenstelling tot Nederland zijn parkeerboetes en wildkampeerboetes gemeentelijke boetes. Een creditcard kan ik niet gebruiken om te betalen. Op de websites van iedere gemeente zoek ik daarom naar een rekeningnummer. Vervolgens moet ik naar de aangesloten bank van iedere gemeente om cash te kunnen betalen. In totaal breng ik een bezoek aan 4 banken om alles afgehandeld te krijgen.

Vandaag willen we eindigen in het plaatsje Westport. Op onze weg komen we uit bij een bezienswaardigheid welke de ‘pancake rocks and blowholes heet’. Het is een gedeelte waar de zee zich een vreemde weg gebaand in de kust gebaand heeft. Rondwandelend over het aangelegde pad kan ik de naam niet echt begrijpen. Het enige wat zo in me opkomt is dat de steenformaties op opeengestapelde pannenkoeken moeten lijken. Wel is het een schitterende omgeving waar iedereen uitgebreid de tijd neemt om de nodige foto’s te maken.

We rijden verder en komen uit bij een kampeerplek nabij het plaatsje Westport. Onze camper is geparkeerd aan het strand en we mogen hier een kampvuur maken. Voordat we beginnen aan het kampvuur genieten we eerst van een prachtige zonsondergang. De oranje gekleurde lucht in combinatie met enkele wolken maakt het bijna onwerkelijk. Rondom het kampvuur spenderen we de nodige uren vertellend in de donkere buitenlucht.


We nemen uitgebreid de tijd om het strand nog even van het zeewater te genieten en een lekker ontbijt. Het is al laat als we onze weg in Noordelijke richting continueren. Een lange rit met de nodige tussenstops brengt ons in de Golden Bay waar we in de avond arriveren. Helaas valt er vandaag niet meer veel te doen. Na de campervan ergens geparkeerd te hebben zetten we de wekker voor morgen. Natalia heeft de nodige hoogtepunten in haar Lonely planet gelezen. Morgen zullen we enkele van deze een bezichtiging brengen.


’s Morgens staan we vroeg op. Een snel ontbijt vult onze magen en na de camper geprepareerd te hebben zijn we op weg. Onze eerste stop vind plaats bij de meest heldere zoetwaterbronnen ter wereld en tevens de grootste van Australasia (de tektonische platen van Australië en Azië). Als we rondom deze lopen kan ik het allemaal best geloven. De bodem welke op een diepte van 2,7 meter ligt is tot in het kleinste detail te bewonderen. In het water vallen ook bubbels te bespeuren, die veroorzaakt worden door 20.000 liter zoet water dat iedere seconde aan de oppervlakte verschijnt.
Onze 2de stop vind plaats bij ‘the grove’. Veel kan ik me niet bij de naam indenken, maar het wordt me allemaal duidelijk wanner we arriveren. Ruige en bijzondere steenformaties tekenen dit stukje landschap. In combinatie met bomen die -over, -onder en erdoor groeien is het apart om te aanschouwen. We maken hier een wandeling om alles goed in ons op te kunnen nemen.
Als laatste eindigen we bij een wandelroute die naar een waterval leidt. Dit keer is de omgeving wederom schitterend. Echter is het leukste aan deze wandeltocht de route. Het is geen toeristisch pad en hoogtevrees is absoluut geen vereiste. Ik voel me nu even een echte hiker, al leg ik de 2 uur durende wandelroute af op mijn slippers. Na de tocht voel ik ook waarom schoenen zo belangrijk zijn. Gezien ik hele dag op slippers heb gelopen voel ik toch wat pijn in mijn hakken.

Voordat we onze kampeerplek zoeken, maken we eerst een stop bij de Mussel Inn. Volgens alles een bekend eetcafé op het Zuider-eiland. Natalia en ik genieten hier van een heerlijk stukje vis en Marie en Sebastiaan nemen nacho’s en quiche. In combinatie met het zelf gebrouwde bier dat ze hier maken, smaakt het allemaal heerlijk. Als ik later vraag naar een kampeerplek in de omgeving zegt de eigenaresse dat we op de parkeerplaats kunnen benutten. Als we willen kunnen we dronken de campervan inrollen. Al wil niemand van deze kans gebruik maken


Om 7 uur ben ik wakker en slapen wil erna niet meer lukken. Iedereen ligt nog op 1 oor terwijl ik de campervan uit sluip om de omgeving een beetje te verkennen. Veel is er niet te doen en ik maak een wandeling naar de kust en terug. In totaal duurt het 2 uur voordat ik terug bij de van ben en iedereen wakker is. Na de dagelijkse ochtendrituelen zijn we weer op pad.

De weg vervolgt zich naar het Noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland. Farewell Spit heet het gedeelte waar we uitkomen. Dit Noordelijke puntje lijkt op de kop van een kiwi vogel gezien vanuit de ruimte. Bij het lokale bezoekerscentrum parkeren we de campervan en settelen ons neer op het terras. Met een prachtig uitzicht over het puntvormige strand genieten we allen van een heerlijke kop koffie.
Na de kop koffie wandelen we het strand af. Ver gaan we niet omdat het strand zich in totaal 40 kilometer uitstrekt. Na zo’n 4 kilometer wandelen we het binnenland in en komen uit aan de andere kant van het gebied. Een ontzettend groot strand vult mijn gezichtsveld. Wandelend langs dit strand maken we onze weg terug door weilanden die vol schapen staan. Een bijzondere mooie route die het allemaal waard is geweest.

Na de wandeling rijden we terug naar Motueka, een stadje dat we op de heenweg naar de Golden Bay gepasseerd zijn. Even buiten dit dorp besluiten we de nacht door te brengen.


Na onze overnachting zijn we doorgereden naar Nelson. Het rondtrekken en dingen bezichtigen is voor iedereen een beetje afgelopen. We besluiten in Nelson de veerboot naar het Noorder-Eiland te boeken en hangen voor de rest van de dag wat rond in dit stadje. We bezoeken o.a. de lokale wekelijkse markt waar toch wel bijzondere dingen te krijgen zijn. Zelf besluit ik niets te kopen, ik heb al ontzettend veel spullen in de kofferbak van mijn auto en het maakt het reizen alleen maar moeilijker.


Na een overnachting langs een van de vele baaien in de buurt van Picton maken we de oversteek terug naar het Noordereiland. In de hoofdstad van Nieuw-Zeeland verblijf ik samen met de anderen nog 2 nachten. Onze dagen brengen we vooral rondhangend in de hoofdstad door. Na de laatste overnachting nemen Natalia en ik afscheid van Sebastiaan en Marie en maken onze weg terug naar Palmerston North. Hier maken we o.a. de campervan schoon en ontmoeten wederom Mike. Bij zijn ouderlijk huis kunnen de avond in de woonkamer doorbrengen en we kunnen de nacht in de campervan spenderen.

Het ’s morgens vertrekken we in Noordelijke richting met een tocht van meer dan 600 kilometer voor de boeg. Het is een lange rit die voornamelijk regen met zich meebrengt. De rit wordt naar mijn inzien daarom minder interessant, al mag ik hier niet over klagen. Het weer is de afgelopen 5 weken fantastisch geweest m.u.v. 5 dagen regen.
Na de rit volbracht te hebben drop ik Natalia in het centrum van Auckland en neem afscheid. Zelf rij ik verder naar het vliegveld. Mijn avontuur in Nieuw-Zeeland was geweldig en alles is goed verlopen buiten een klein deukje, welke mijn schuld is geweest. De kosten moet ik nog te horen krijgen al heb ik het idee dat het niet al teveel zal zijn. Het belangrijkste is dat ik echt heb genoten van dit land. In totaal hebben we 6000 kilometer gereden en ontzettend veel gezien. Ik moet nageven dat ik nog gemakkelijk 5 weken kon volhouden. Er is genoeg te zien in dit land.

Wachtend op het vliegveld zit ik alleen met een probleem. Een plan hoe ik verder ga reizen in Australië heb ik nog niet. Over hoe ik mijn avontuur ga vervolgen ga ik me morgen in het vliegtuig bedenken. Vannacht breng ik door op het vliegveld om morgenvroeg naar het grote eiland terug te vliegen.